- Nio ciemne! Jest tam cialno... nie widać nić. - a ja wole jak jest widać. Bo jeszcze wpadnę na ścianę i inni będą się ze mnie śmiali... a na to nie mogę pozwolić! Nie mogę sobie pozwolić na to żeby ktokolwiek wiedział że się boję. - A- ale nie mów njikiomu bo powiem tacie! - machnąłem ogonem gwałtownie chcąc pokazać swoją SILNĄ stronę.
- Ale... cio to Konwaja. Bo ja wjem ze mamy miana takie! - ja już dużo rzeczy wiedziałem, nie byłem wcale taki mały i głupi jak pan zastępca chyba sobie myślał. Tata miał dwa imionowe imię i mama też.

- Doprawdy, Wilku, straszenie mnie moim wujem ci nie przystoi - odparł pozorując śmiertelną powagę swych słów. Jego pysk, naturalnie, pozostawał o kamiennym wyrazie... swe słowa wypowiedział jednakże cichszym głosem i jednocześnie zmrużył nieco oczy.
- Konwalia to roślina o niewielkich, białych kwiatach - objaśnił, uznając, że to wystarczająca wiedza dla osobnika w wieku jego młodego rozmówcy. Oczywiście, spodziewał się pytań - te wszak były typowe dla kocięcego etapu rozwoju.

Wujkiem? O kurczę... to znaczy że ten oto pan też jest moją rodziną? Każdy z kim rozmawiam okazuje się częścią mojej familii! - To... ty mój wujek teź? - spytałem nieco pokorniej przez poważną reakcję kocura... trochę mnie przestraszył.
- Ale kwjati som dziewcińskie... a ty jesteś panem? Bo, bo juś spotkałem pana co myślałem zie pani. - wolałem się spytać żeby nie popełnić znów tego błędu! Stokrotkowa Łąka i Barwne Niebo byli nieco inni pod tym względem, ale no uczę się dopiero! Poza tym nie byli źli... a to dobrze!

- Owszem. Twoja rodzina w klanie jest liczna, Wilku - rzekł. Miało to swoje zalety, jednakże... sprawiało również, że cięższym zadaniem było znalezienie odpowiedniej partnerki. Dla niego samego chociażby, niechcącego związać się z bliską kuzynką, oznaczało to przekleństwo... do momentu wejścia w relację z Jeżynowym Cierniem oczywiście.
- Kto powiedział ci coś tak wielce odbiegającego od prawdy? - rzekł zdziwiony nielogicznym stwierdzieniem kocięcia.
- Owszem. Z jakiego powodu miałeś wątpliwości co do jego płci?

- Nio... mam kuzinów, ciocie Pściołe i Siokół i mame i tate i ciebie jeście! Kogo jeście mam? Kaźdy w klanie to moja lodzina? - spytałem się. Bo wszyscy Gromiacy to jedna rodzina? Tyle dobrego że mama i tata na siebie trafili! Bo... co wtedy? Nie było by mnie? MASAKRA!!
- Niooo, śiom małe i takie śłabe, DZIEWCIŃSKIE. Nie jak wijki! Wijki śiom gloźne śiom. - zapewniłem.
- Nio bio tak ćiułem... ale, ale juź wjem zie to pań, jak ti, i ja, i tata. Powiedział mi! - nos oszukał, zdarza się najwyraźniej, będę musiał spytać się rodziców czy im też się to zdarza!

- Nie każdy, jednakże nasza rodzina stanowi jego zdecydowaną większość - odparł zgodnie z prawdą. Teraz, gdy jego wuj i jego niegdysiejsza mistrzyni stali się parą jeszcze większa część Gromu stała się jego krewnymi.
- Rośliny również mogą być niebezpieczne... mogą również ratować życie - odparł zgodnie z wiedzą medyczną którą otrzymał od Owczego Runa. - Istnieją również takie, które potrafią zarówno leczyć, jak i zabijać.
Konwalia jednakże była rośliną, która mogła spowodować jedynie śmierć. Sen wieczny.

- Łooo. - wydałem z siebie lekko otwierając pyszczek. To naprawdę dużo członków rodziny! Ale fajnie! Mogę mówić do każdego ciocia lub wujek i mało kto powie że to nie prawda!
Zmrużyłem oczy wpatrując się w kocura jakby nie do końca wierząc w to co mówi... bo moje doświadczenia mówiły co innego! - Aje mnie mech nigdi nie ugliźł... tylko sjostla gupia laz! - odparłem waląc ogonem w ziemię wypominając walkę z jedną z sióstr która poszła nieco za daleko i ta mi oddała tak mocno jak ja na początku! I wtedy przyszła mama...

- Niebezpieczeństwo nie zawsze oznacza gryzienie, młody Wilku - odparł zgodnie z prawdą. Uznał, że wspomni kocięciu o tym, że sam mech nie jest niebezpieczny... zrezygnował jednakże z tego faktu. W odpowiednich łapach i mech mógł stanowić śmiertelne zagrożenie, jak również i błogosławieństwo - można go było wszak użyć do tamowania ran. Samej kwestii ran i potrzeby ich tamowania nie zamierzał jednak tłumaczyć kocięciu niebędącemu jego potomkiem - wolał ocenić poziom edukacji zapewniany mu przez rodziców. Ten, zapewne, nie będzie w opinii zielonookiego wystarczający. - Która siostra? Czy zdarzyło się to niedawno i czy o fakcie tym wiedzą twoi rodzice?

- A, a co innego mozie być niebes - niebes.. no? - spytałem niemal opluwając się próbując wypowiedzieć tak długie słowo. Ten Konwaliowy Sen dziwnie mówił, i używał dziwnych słów, ale był chyba fajny. Był zastępcą więc musiał być fajny! Tata by nie wybrał głupiego zastępcy
- JEŚ. - odparłem natychmiastowo - Tak, mama psiśła i naś lozdzieliła. A tatia to chiba nje wje... on nie jest taki śłaby jak siośtla! On duzi i silny. - a ja będę jak on! Siostry mnie czasem wkurzały, i nie rozumiały że jako wilki musze dużo walczyć i być jak wilk... wilki to niby drapieżniki, tak mówił tata, to znaczy że polują... a ja musze ćwiczyć polowanie na siostry jak wilk!

- Posiadane rany, choroby, brak odpowiedniej opieki medycznej, nierozważność, brak wiedzy... i wiele innych rzeczy. O większości z nich dowiesz się nim zostaniesz mianowany wojownikiem - podzielił się swoją opinią z kocurkiem. Bawiło go nieco, jak trudne było wypowiedzenie słowa "niebezpieczne" dla rozmawiającego z nim młodzika. Ciekaw był, w jakim wieku mówić nauczy się potomstwo jego i Jeżynowego Ciernia.
Na odpowiedź tamtego zareagował jedynie skinięciem głowy, nie zamierzając niszczyć ideału ojca w jego oczach.

Pokiwałem tylko głową. Kocur odpowiadał tak że chyba nie miałem o co pytać więcej... i nie dodawał żadnych ciekawostek! A one były najciekawsze, na przykład o jakiś bitkach lub ciekawych polowaniach.
- A.... mógłby pan mnie zaplowadzić do kocialni? - spytałem po chwili ciszy. Normalnie gdyby rozmowa mnie znudziła to odbiegłbym w randomowym kierunku, ale teraz mi się zrobiło tęskno do mamy.
Jeśli kocur przystał na moją propozycję, dotarłem bezpiecznie do mojego celu.

/zt??

Propozycja kocurka nie stanowiła dla niego obrazy - i on posiadał istotne kwestie którymi musiał się zająć - chociażby rozmową z Jeżynowym Cierniem. Każdy trwający dzień ich relacji przekonywał go, że podjął dobrą decyzję dotyczącą wyboru swej partnerki.
- Oczywiście - odparł, wstając i ruszając w kierunku kociarni, jednocześnie wskazując kocięciu drogę.
Nie mógł doczekać się momentu, w którym prowadzić będzie tak własne kocięta.

Dzięciola Łapa ten mroźny, lecz w miarę spokojny dzień spędzała w pobliżu Wysokiej Kępy. Co prawda, teraz ciężko było znaleźć tu kępę przez warstwę śniegu na ziemi, lecz kotce nie przeszkadzało to.
Był poranek, chociaż słońca nie było widać przez grubą warstwę szarych chmur nad obozem. Kotka westchnęła. Chciałaby, żeby Pora Nagich Drzew się zakończyła i żeby zrobiło się ciepło. Rozmarzyła się myśląc, jak pięknie musi wyglądać las w słońcu, z zieloną trawą i ptakami śpiewającymi dookoła...
Na chwilę obecną jednak będzie musiała przeczekać mrozy i zimno. Spojrzała na niebo aby raz jeszcze zobaczyć, czy może przez jakąś szczelinę w chmurach nie przedostaje się słońce, jednak tego nie zobaczyła i zaczęła myć futro na swoim ogonie.

//Mysikrólik! :D

Pielęgnacje kotki przerwało nagłe pojawienie się przed nią małej lecz energicznej sylwetki. Odwróciła się w tamtą stronę i zanim mogła cokolwiek powiedzieć, czarno-biały kociak zaczął mówić. A raczej zaczęła, bo Dzięcioł od razu poznała, że to mała koteczka.
Humor kotki od razu poprawił się, kiedy ta zobaczyła szeroki uśmiech młodszej. Odwzajemniła go i ciepło uśmiechnęła się do niej.
- Dzień dobry! - odpowiedziała miło, kiedy młoda się przywitała a następnie posłuchała, co tamta miała do powiedzenia. A raczej do zapytania, bo malutka zadawała kilka pytań.
Dzięcioł cicho zaśmiała się. Było to jednak z radości, a nie z samej czarno-białej.
- Mysikrólik, hm? Wiesz co ci powiem, też mam imię po ptaszku! - powiedziała łagodnie.- Nazywam się Dzięciola Łapa- powiedziała zaraz potem i skinęła głową na miejsce obok, gdzie odgarnęła ogonem trochę śniegu, aby młoda mogła usiąść obok.
- W sumie to nie robię nic ważnego. Leżę i wypatruję, czy może za chwilę przejdą śnieżne chmury - powiedziała, dalej się uśmiechając.
Przypomniało jej się, jak ona sama była małym kociakiem. Co prawda nie było to jakoś bardzo dawno temu, jednak Dzięcioł miała wrażenie, że już tyle się wydarzyło w jej życiu od tego czasu! Poznała cały klan, miała kilka ciekawych rozmów i nawet zaczęła trening.
Patrzyła na Mysikrólik przez cały czas, czując jak entuzjazm małej kotki napawa ją radością i entuzjazmem na resztę tego dnia.
- A ty co porabiasz, Mysikróliku? Podróżujesz po obozie?

Dzięciola zachichotała, kiedy młodsza kotka zapytała o dzięcioła. Zanim zdążyła odpowiedzieć, ta sama zastanowiła się nad odpowiedzią. Kiedy Mysikrólik domyśliła się, ruda skinęła głową.
- Właśnie tak- powiedziała z uśmiechem. - Co do imion z Łapą... Sama nie wiem. Może jakiś przywódca kiedyś takie właśnie wymyślił i od tego czasu tak zostało- powiedziała. Sama była zaciekawiona, dlaczego używany jest akurat człon łapa. Dlaczego nie ogon? Lub nie oko? Oko mogłoby być dobre. W końcu to od treningu zaczyna się życie prawdziwego wojownika, a małe kociaki zaczynają poznawać świat za pomocą oczu, kiedy je już otworzą i mogą obserwować wszystko dookoła. Ruda połączyła jakoś te dwa fakty ze sobą i wydawało jej się to dobrą opcją.
Jej rozmyślanie zostało przerwane przez pytanie młodszej koteczki o śnieg. Kotka spojrzała w górę na biało- szare chmury pokrywające całe niebo.
- Czy nie lubię śniegu? Myślę, że lubię, jednak wolałabym aby wyszło słoneczko - powiedziała do małej. - Śnieg rzeczywiście może być fajny do zabawy, jednak kiedy kończy się Pora Nagich Drzew, wszystko zaczyna budzić się do życia- powiedziała, tym samym odpowiadając na kolejne pytanie czarno-białej. Odgarnęła łapą trochę śniegu aby można było dostrzec pod nim zgnieciony kawałeczek trawy. - Wszystkie rośliny zaczną rosnąć, ptaki fruwać i zwierzęta się przebudzą. Będzie piękna pogoda, błękitne niebo i słońce będzie nas tak ładnie ogrzewać...- powiedziała, marząc, aby to już nadeszło.
Spojrzała na małą, lekko zawstydzona swoim rozmarzaniem tuż przy niej, lecz w końcu uśmiechnęła się ciepło.
- Rozumiem. Kociarnia rzeczywiście może zacząć się nudzić po jakimś czasie- przyznała, pamiętając swoje doświadczenie za kociaka. Ona również często wychodziła, jednak w przeciwieństwie do Mysikrólik Dzięciola Łapa nie rozmawiała zbyt dużo z innymi kotami z klanu. Trochę się bała i wstydziła, co skutkowało tym, że znała mniej kotów niż by sobie życzyła.
Cieszyła się więc, że chociaż mała czarno-biała ma na tyle odwagi, aby przyjść i pogadać z kimś nowym!
- No cóż, wszyscy wojownicy pewnie są na patrolach lub polowaniach a reszta chowa się w legowiskach - zgadywała kotka, odpowiadając na kolejne pytanie. - Teraz kiedy jest zimno przyda się każda zwierzyna, jaką można złapać. - dodała.
Następnie na chwilę ucichła, lecz starała się podtrzymać rozmowę. Bardzo przyjemnie gawędziło się z tą malutką i wesołą koteczką.
- Pewnie sama nie możesz się doczekać aż będziesz duża i będziesz polować, hm? - spytała z uśmiechem.

Zaćmienie została skazana na wieczną nudę.
Jak to było, że nawet, gdy zapolowała, to nie miała co robić potem? Koźlorogi kazał jej odpoczywać, super, mega, niestety nie wzięli pod uwagę jej paskudnego uzależnienia od stresu i pracy, w której to wyżywała. Złota cierpiała na syndrom Zrobię To Lepiej, gdzie patrząc na jakiegokolwiek kota robiącego cokolwiek myślała, jak ona by to zrobiła, i jak zrobiłaby to w bardziej efektywny sposób, niż ów kot, bo głęboko w sobie nigdy nie mogła przestać kategoryzować… i widzieć siebie ponad wszystko, zdaje się.
No ale nie zrobi. Wciąż była tu, teoretycznie nowa, ba, była terminatorką, choć lubiła o tym zapominać najczęściej, jak było to możliwe. Więc… faktycznie jedyne, co jej zostało, to odpoczynek przy trawie, która choć trochę odsłoni ją od oczu.

Dzisiejszy dzień był średnio fajny. Mrok obudził się i pierwszym co go napadło, to niezbyt mocny, ale zdecydowanie irytujący ból głowy. Ten taki nieprzyjemny, co każdy dźwięk, zapach, a nawet i światło drażniło i sprawiało, że boli jeszcze bardziej. Niewiele mógł jednak z tym zrobić. Próby powrotu do snu były daremne, bo bolało zbyt bardzo. Leżenie w bezruchu za to sprawiało, że zaczynał się nudzić.
Wyszedł z kociarni dość niechętnie - szybko się krzywiąc, gdy światło uderzyło o jego oczka. Potem wziął krótki oddech i ruszył do jednego z brzegów, uznając że może po prostu chce mu się pić... i jak pił, tak nagle zauważył obcego mu kota. Nic dziwnego, większość była mu obca.
Wskoczył na kładkę, na mordę nałożył słaby (bo zbolały!) uśmiech, który to chwilę później zbledł.
- Przepraszam - szepnął. - Co ci się stało?
W oko. Oczywiście, że w oko. Nie wypada pytać, ale kocięca ciekawość czasem wygrywała z kulturą.

Czując zapach mleka, a głosik kocięcia, odwróciła się powoli i zamrugała. Pachnie… o, Ślimakiem i Żołądź. No w sumie faktycznie, nikt z ich dzieci ostatecznie nie ostał się w klanie, co nie? Nie dziwiła się, że zdecydowali się znów na kocięta. Uśmiechnęła się do czarnego kotka - biorąc pod uwagę, że szeptał, chyba był nieco nieśmiały, ale przede wszystkim całkiem uprzejmy jak na kocię.
— Dzień dobry — przywitała się, również głosem delikatnym, choć mniej cichym, niż szept. Przez chwilę musiała zastanowić się, o co ten w ogóle pyta - o jej zapach, czy rany, ale prędko doszło do niej, że z taką miną chyba faktycznie chodziło o to drugie. Nie była urażona - nie był pierwszym i ostatnim kocięciem, jakie zadało to pytanie. — Walczyłam z puchaczem. To taki drapieżnik, poza obozem — wyjaśniła spokojnie, przechylając swój łeb lekko w bok. Nie chciała wyglądać przez to na straszną… ech, pewnie i tak wyglądała. Czasem zastanawiała się, czy gdyby doczekała się własnych kociąt, to czy te też mogłyby się jej przez to bać.