Z dnia na dzień było coraz ładniej, a pogoda zachęcała do spędzania czasu na świeżym powietrzu lub chociaż na obozowej polance, niż w dusznych i zatęchłych ścianach legowiska. Dlatego od rana byłem już na nogach, spacerując po obozie Klanu Gromu i ciesząc się rozkwitającą Porą Nowych Liści. Również strumień przepływający przez nasze obozowisko nie był już skuty lodem i płynął sobie dziarsko ze swoim prądem. Chcąc chwilę odpocząć, przysiadłem na jego brzegu w otoczeniu kępy wysokiej trawy, w której gdzieniegdzie zaczęły pojawiać się pierwsze kwiaty. Uwielbiałem, gdy wraz ze zmianą pór roku przyroda budziła się do życia, przynosząc ze sobą powiew świeżości. Ptaszki ćwierkały, a króliczki i myszki wychodziły ze swoich norek, witając pierwsze ciepłe promienie słońca, a tym samym sprawiając, że Gromowy magazyn jedzenia miał szansę ponownie się zapełnić po pustkach spowodowanych pełnią Pory Nagich Drzew.

//Przebiśnieg

To nowe miejsce, w którym się znaleźli, było całkiem fajne. Było tu sporo zakamarków, w których można się było ukryć, albo do których można było kogoś wepchnąć. Albo, do których ktoś mógł wepchnąć ciebie. Hm. Trzeba więc było wszystko pozwiedzać, wszystko sprawdzić, żeby w razie czego wiedzieć, jak wyjść z sytuacji.
Wysoka Kępa nie wyglądała na szczególnie trudne do eksploracji miejsce. Szybko obszedł je dookoła i stwierdził, że pomiędzy trawami ani za nimi nie ma nic ciekawego, żadnej ukrytej kryjówki ze skarbem, co było nieco rozczarowujące. Szybko jednak znalazł sobie nagrodę pocieszenia w postaci kołyszących się kłosów, na które całkiem fajnie się skakało i polowało, jakby były ptakami, które łapał w locie. Ha!

W życiu się nie spodziewał, że Róża i Trzask doczekają się własnych potomków! No, może nie biologicznych, a przybranych, ale nadal. Widząc, jak obie kotki są zaangażowane, nie mógł pozostać w tyle! W końcu był ich wujem! Kochał towarzystwo małych kociąt, sprawiały, że nie czuł się tak staro! Miał sporo spraw do ogarnięcia po wyjściu z lecznicy, ale znalazł czas, by ruszyć na patrol po terenach i jednocześnie nazbierać trochę piórek dla najmłodszych członków klanu. Prócz miękkiego puszku, znalazł czarno-białą lotkę sroki, brązowo-niebiesko-czarną lotkę sójki, a także brązowe, nakrapiane pióro orła! To były dopiero znaleziska, miał nadzieję, że kociakom się spodoba. I przy Wysokiej Kępie ujrzał kremowego kocurka! I był w nawet zabawowym nastroju, trafił idealnie! Podszedł bliżej, kładąc piórka pomiędzy przednimi łapami i prostując się, chwilę obserwując siostrzeńca.
- Hej, Jabłuszko! Co robisz? - zapytał się, podnosząc przy tym ogon do góry i uśmiechając się szeroko. Na chwilę obecną czuł, że przygarnięcie wszystkich tych kociąt było najlepszą decyzją w jego życiu, ale chciał też trochę poznać swoją przyszywaną rodzinę!

Te wszystkie kłosy były bardzo fajnymi zabawkami. Były duże, więc łatwo było je złapać w łapki, a jednocześnie trawy miały tak giętkie łodygi, że pociągnięcie w dół sprawiało, że kłos po wypuszczeniu znów wystrzeliwał w górę i zabawa mogła trwać! ... No, chyba że ugryzł trawę zbyt mocno, przez co chrupnęła mu w zębach i złamała się na stałe, przez co po wypuszczeniu z mordki jedynie smutno wisiała, złamana w miejscu, w którym znajdowały się ślady jego zębów. Właśnie podczas kontemplacji takiej zepsutej zabawki znalazł go przywódca klanu.
- Cześć. Poluję na ptaki - odpowiedział bardzo poważnie, trącając łapą kłos na złamanym źdźble, który zakołysał się lekko na boki, pozostając na wysokości jego nosa. - Temu złamałem skrzydła i już więcej nie poleci - dodał, dopiero teraz odwracając głowę, żeby spojrzeć na rudego kocura.

Dzisiejszy poranek nieco różnił się od innych.
Zazwyczaj prędko zjadałam swoje śniadanie aby jak najszybciej być gotowości na wykonywanie swoich obowiązków, ale tym razem moją uwagę przykuły dwa punkty na porannym niebie. Dwie gwiazdy które pomimo nadchodzącego dnia świeciły i to dość jasno.
Nie należałam do przesądnych kotów, ani do tych bardzo analizujących różne zjawiska... ale ten widok mnie zastanawiał, nawet nieco martwił.
Usiadłam obok Wysokiej Kępy która o tej porze roku nie była już tak wysoka jak pare księżyców temu, i raz po raz brałam kęs nornicy zerkając w górę jakby w obawie że coś złego może się stać.

/ pszczoła

Zerknęłam kątem oka, kiwając głową złotej na powitanie. - Nie wiem, dziwne to. - odparłam cicho, wpatrując się dalej w punkty. - Gdyby to było coś złego to Owcze Runo by chyba wiedziała... - wiadomości od Gwiezdnych wydawały mi się czymś abstrakcyjnym, ale jeśli już istniały to miałam nadzieję że faktycznie uchronią nasz klan od zagłady jak to miało miejsce z Klanem Cienia. Nie miałam ochoty umierać akurat teraz, marzyło mi się osiągnięcie czegoś... i kiedyś założenie rodziny, bo taka chyba kolej rzeczy.
Szczególnie że jestem jedyną zdrową z mojego rodzeństwa która się ostała. Stokrotka nawet nie zauważy że go nie ma.

I on dostrzegł jasne punkty na nieboskłonie oraz dwie kotki, które zajmowały się ich obserwacją. Niespiesznie opuścił swe legowisko, by następnie skierować się ku szylkretce i złotofutrej.
- Jeżynowy Cierniu, Pszczeli Pyle... - przywitał się z nimi - Czy mógłbym dołączyć się do was?
Jeśli kotki wyraziły ku temu zgodę, usiadł obok nich.

A zatem żadna z nich nie uznała jego towarzystwa za niesprzyjające. Rad był, że pozwalało mu to na obserwowanie gwiazd wraz z nimi.
- Nie - odparł. - Podejrzewam, że moglibyśmy spytać Owcze Runo czy posiadają one faktyczne znaczenie, czy też ich obecność stanowi jedynie dziełem przypadku - nawet, jeśli ona sama nie znała odpowiedzi na ich pytanie, mogłaby spytać o nią Gwiezdnych. To, czy mogłaby podzielić się odpowiedzią z nimi pozostawało natomiast kwestią od niego niezależną.

Nawiązałam kontakt wzrokowy z Konwalią na jakieś jedno uderzenie serca i pochyliłam się nad posiłkiem biorąc kolejny kęs.
- Może ma to coś wspólnego z przywódcą i zastępcą czy coś... jeśli jest to faktycznie jakiś znak. - stwierdziłam po chwili milczenia. Dwie gwiazdy, ostatnie problemy z Zaćmionym Słońcem... naciągane, ale mogłoby mieć sens. Wzięłam jeszcze kilka gryzów nornicy słuchając co na moją teorie mają do powiedzenia Pszczeli Pył i staruszek.

- Nie wiem, co w takim wypadku mogłoby symbolizować - odparł w odpowiedzi na przypuszczenia szylkretowej.
- Czy wtedy jednak nie właściwsza byłaby duża gwiazda spadająca z nieboskłonu w roli symbolu nieuchronnie mijającego czasu? - spytał się Pszczelego Pyłu. Gdyby to on był medykiem, wybrałby dwóch terminatorów i uczyniłby to tak szybko, jak to tylko możliwe, jako, że efekty działań losu mogły okazać się tragicznymi... i sprawić, że ich klan nie posiadałby żadnego medyka. Ostatecznie jednak, ze względu na zaufanie jakim darzył Owcze Runo, zdecydował się że nie warto jest podważać podjętą przez nią decyzję.
- Podejrzewam, że obie gwiazdy widzą również członkowie innych klanów... Być może zatem znak ten dotyczy nas wszystkich?

Kiwnęłam tylko głową słuchając reszty. - Jeśli faktycznie jest na rzeczy dowiemy się tego niedługo, teraz trzeba wracać do obowiązków. - stwierdziłam i wzięłam resztki posiłku aby gdzieś je uprzątnąć. Zaproponowałam jeszcze dwójce wojowników polowanie, i skierowałam się z nimi (lub bez) poza obóz.

/ztx3

Był ciepły poranek. Konwaliowy Sen niespiesznie odłożył na stos dwa upolowane przez niego gawrony - doprawdy, dzisiejszego dnia los zaskoczył go niemalże swą monotonnością - by następnie trzeciego, którego nie ułożył tam umyślnie, zanieść do legowiska starszyzny. Legowiska, które wraz z ubiegiem księżyców stawało się ostatnimi czasy coraz pełniejsze. Fakt ten niepokoił go, zaś oba obecne mioty, w jego opinii niestety nieliczne tego niepokoju nie przepędzały.
Usiadł obok kępy trawy by następnie rozpocząć pielęgnację swej prawej przedniej łapy.

[Wilk]

Zgubiłem się.
Nigdy nie byłem TAK DALEKO od kociarni. Może nawet trochę przesadziłem... huhuhuh! Ale tata jako przywódca na pewno czuwa i widzi wszystko, bo on chyba śpi nad obozem? Też bym chciał! Ale to jest taaaaak wysoko! Ale tata jest już duży, prawie jak drzewo więc mu łatwiej...
Moje serce biło szybciej niż zwykle, byłem nieco zestresowany ale starałem się zgrywać pozory tego odważnego, byłem synem przywódcy przecież!! A moje siostry nie są tak odważne jak ja!
Na szczęście zauważyłem czarnego kocura który na pewno chciał mi pomów, musiał! Podszedłem z wysoko uniesionym ogonem do jegomościa i zatrzymałem się... blisko, przed nim, żeby na pewno mnie dobrze widział i słyszał. - Dzień dobly, pan wojownik? - zacząłem rozmowę typowo. Usiadłem owijając łapy ogonem i bacznie przyglądając się nieznajomemu.

Obserwował uważnie podchodzące do niego kocię, postanawiając nie przeszkadzać mu w jego poczynaniach do momentu, w którym ono samo nie zainicjuje kontaktu z jego osobą. Jego szlak ku zostaniu przywódcą stał się obecnie jasną ścieżką, nie zamierzał zatem popełnić błędu poprzez nieodpowiednie zachowanie w stosunku do potomka przywódcy.
- Pan zastępca - odparł, obserwując uważnie kocurka. - Dzień dobry, Wilku. Jestem Konwaliowy Sen. Zdaje się, że zwiedzasz klanowy obóz - dostrzegłeś już jakieś ciekawe miejsca?
Końcówka ogona kocura poruszyła się nieco. Już wkrótce on i Jeżynowy Cierń również doczekają się swych potomków. Własnych. Najlepszych.

Mój pyszczek otworzył się mimowolnie gdy usłyszałem że ten pan to nie wojownik! - Oooo... - to on pomaga tacie! To znaczy że to jego przyjaciel! - Ooo! Tiak, tu wsystko jest takie duzie... ale do nolek nie wchodziłem... bo są ciemne. - w niektórych ciemniejszych miejscach spali wojownicy, w innych terminatorzy a medyczka jeszcze w innym! No i my też z mamami. Każdy miał tu swoje miejsce to było takie ciekawe! A co by było gdybyśmy się tu nie zmieścili? Obóz by wybuchnął? - A ciemu maś tak na imię? - spytałem z zaciekawieniem. Co to jest konwalia? Bo sen to wiem! Lubię spać czasem.. ale nie zawsze. Jak mama mi każe to nie.

- Ponieważ są ciemne...? - spytał, niekoniecznie rozumiejąc, z jakiego powodu miałoby to stanowić przeszkodę do prowadzenia eksploracji. Gdy on sam był w wieku swego rozmówcy nie posiadał obaw przed zacienionymi miejscami - to z tego powodu zapewne nie podzielał toku rozumowania Wilka.
- Wszyscy, którzy ukończyli swe treningi posiadają dwuczłonowe miana, tak jak ja, twoja matka, czy też twój ojciec - o wyjątkowości miana przywódcy nie wspominał nie chcąc podwyższać kocurkowi ego. On sam narodził się jako potomek Gwiazdy i utrata statusu przez jego ojca nie wpłynęła na niego dobrze... Rozżarzona Gwiazda zaś nie należał już do kotów młodych.