Kępki

No, a Listek się ze swojej obecnej sytuacji bardzo cieszyła. Nie musiała nigdzie wychodzić, było ciepło (za ciepło), spędzała czas z osobami które znała i nie musiała się stresować natłokiem jakichś randomów. Oprócz tych kilku, co tu przychodzili z jedzeniem albo właśnie, by wymienić mech. Kotka nie wiedziała czemu tak, w końcu ten mech był jeszcze dobry, nie można było robić większych odstępów? Znaczy jasne, lubiła, jak było czysto, ale kontakt z obcymi fajny nie był. Tak czy inaczej dopadła jakiegoś kasztana, który nie był jeszcze do końca rozwinięty, ale bez łupinki fajny biały, po czym popchnęła go łapą by zaczął się toczyć w wybranym przez nią kierunku, nie specjalnie orientując się w tym co było dookoła niej. Po prostu popychała koliste nasiono które chcąc niechcąc często zbaczało z kursu. Gdzie tym razem poleci? Długowłosa użyła trochę więcej siły, chcąc wyrzucić kasztana jak najdalej. Niech leci!

Gdy tak wodził wzrokiem po otoczeniu, nagle poczuł jak dostaje z kasztana. Od razu jego wzrok spoczął na kocięciu, które było sprawcą tego całego czynu. Wypluł kulkę mchu z pyska, po czym podszedł do dzieciaka, aby go wyjaśnić.
— Ej, ty. Mała. Uważaj z tymi zabawami. Ja tu próbuje pracować — warknął w jej stronę, krzywiąc swój nos z niezadowoleniem.
Nie widziała go czy co? Nudziło jej się, że znalazła sobie taką zabawę? A może chciała uwagi? Pff... Gdzie była jej matka i w ogóle kto to był? Nie orientował się kto tu się rodził. Odkąd wyszedł z tego miejsca, jedynym czym się interesował to swoim treningiem.

Z przestrachem dostrzegła, jak jakiś obcy niebieski kot dostaje kasztanem którego rzuciła, zamierając w miejscu i strosząc futro z przestrachem. Wielkimi oczami patrzyła, jak ten reaguje, czując coraz większy stres, strach i chęć zapadnięcia się pod ziemię. Zerknęła w górę, już niemal całując glebę.
- P-przepraszam - Rzuciła szybko, niemal nie oddychając, spuszczając wzrok gdzieś na podłoże, byle tylko uniknąć palącego zezłoszczonego spojrzenia które kierował na nią nieco starszy kot, które swoją drogą i tak czuła na karku. Uh, miała kłopoty? Wyrzucą ją za to? Będzie musiała się tłumaczyć przed paniami mamami? Przed przywódcą? Ona nie chciała! Przełknęła gulę, która teraz rosła w jej gardle wraz z wypiekami na policzkach, które na szczęście przykryte były grubą warstwą futra. Inaczej łatwo byłoby poznać drogę w jaką to zmierza. A mianowicie do płaczu. Jeszcze to gryzące poczucie winy i strach przed jakimś kocurem. Naprawdę nie chciała przeszkadzać, czemu się tak unosi?

Widząc jak kociak przed nim się płaszczy i wygląda tak, jakby zaraz miał się zeszczać pod siebie, poczuł się... Wspaniale. O tak. Czuł się dzięki temu nie jak zwykły terminator co sprzątał mech za karę, a jak jakiś prawdziwy wojownik, którego należało się obawiać.
Uśmiechnął się pod nosem.
— Przepraszam? Tylko na tyle cię stać? Mama nie uczyła cię jakoś ładniej? — miauczał czerpiąc z tego satysfakcję.
Ha! Już wiedział jak Konwaliowy Sen czuł się mając w łapach swoich terminatorów. Teraz to on był dla tego małego stworzenia kimś dorosłym i mógł sobie wymusić szacunek, jak to robił jego mentor na nim.

Trudno było stwierdzić czy poczuła większy strach czy złość na obcego kocura. Niestety jak bardzo by nie chciała teraz wyrzucić z siebie wszystkich słów, które zazwyczaj układa się później pod prysznicem, tak teraz jedyne co potrafiła to skupić się na tym, by się nie rozpłakać, usilnie skupiając się na jednym punkcie i myśląc o tym, że jest gdzieś indziej. Chciała być gdzieś indziej, albo najlepiej by cofnąć czas i nigdy nie bawić się tym cholernym kasztanem. Zacisnęła zęby, jednocześnie marszcząc brwi. Pojawiło się w niej nowe uczucie, zwane nienawiścią. Nie lubiła go, było... po prostu nie fajne i źle się z nim czuła. Jaką mamą? Przecież mamy nie było a Hanka umarła, czego on chciał?
- Mamy nie ma. - Miauknęła krucho bardziej do siebie pod nosem niż rzeczywiście do niebieskiego, czując jakąś niepojętą chęć do tłumaczenia się. Jakby było to jej obowiązkiem, by tak właśnie zrobić. Może wtedy obcy kocur się uspokoi i przestanie naciskać i sobie pójdzie? Może ją polubi czy coś, albo złagodnieje? Głupie to kocięce myślenie, ale naprawdę uważała, że powinno to zadziałać.

Nie dostał tego czego oczekiwał, a dzieciak wyglądał tak, jakby zaraz miał zamiar się poryczeć. Czy go ukarzą za to, że znęcał się psychicznie nad kocięciem? W zasadzie... To tylko zwrócił jej uwagę, nie zrobił więc nic złego. Żądał przeprosin, tak jak to wymuszał na nim mistrz. Czyli to było zwykłe zachowanie dorosłego kota, który dostał z kasztana od głupiego bachora.
— Ojoj, jak mi przykro. Nie kocha cię? — palnął, zacieszając się pod nosem, siadając. Dał jej tak do zrozumienia, że nie zamierzał nigdzie się ruszać. Za dobrze się bawił. — Nie martw się. Życie jest okrutne. Im szybciej to zrozumiesz tym lepiej. Dlatego nie rycz. Nie bądź baba. — Machnął ogonem, przewracając oczami na to jej żałosne zachowanie. To wcale nie tak, że zdarzało się, że sam prezentował sobą takie... coś.

Kotka już do reszty się zezłościła, pozwalając by łzy już nie tyle strachu, a właśnie tej negatywnej agresywnej emocji przejęły kontrolę nad tym wodospadem z oczu.
- Spadaj! Sam jesteś baba! - wykrzyczała mu w pysk strosząc się przy tym, już do reszty tracąc wizję. Był bezczelny, okropny i wredny. Mama ją kochała, na pewno. Sam jest jakimś podrzutkiem i teraz wyżywa się na innych, ot co! I najlepiej by było, gdyby gdzieś padł, umarł i żeby mrówki wyżarły mu całe ciało! A ona by patrzyła i czuła satysfakcję i wtedy to ona by się śmiała. Uhh, jak bardzo miała ochotę teraz niebieskiego spoliczkować, jednak nie chciała nikogo krzywdzić nawet, jeśli właśnie ją nosiło. Głupi! Głupi debil i tyle! A żeby się wywalił na ten głupi ryj, jakby jego tak ktoś napastował to jak by się poczuł? Pociągnęła nosem po czym zebrała się w łapach, chcąc wyminąć biegiem terminatora i iść gdzieś poryczeć w spokoju.
- I wiesz co? To ciebie nikt nie kocha! - być może właśnie przesadziła, jednak nie specjalnie się tym przejmowała głównie z powodu własnego zranienia. Pewnie później do wszystkiego dojdzie, powoli przemyślając każdą scenę, jednak niebieski był po prostu na tyle niekomfortowy i budzący te brzydnie uczucia, że po prostu nie mogła teraz myśleć w żaden sposób jakoś lepiej i czyściej.

Oburzył się na to stwierdzenie, jeżąc sierść na grzbiecie. Wcale nie był babą! Wcale! Ona chyba nie wiedziała jak zachowywały się kotki, skoro go o takie coś oskarżała! Przecież nie ryczał! A nawet starał się być miły, a ta już leciała przed siebie, jakby ktoś ją gonił i nie wiadomo jak skrzywdził. Gdyby chciał mógłby być ostrzejszy. Zatarasował jej drogę łapą, bo jeszcze mu było mało, aby poskarżyła się swojej matce. O ile jakąś miała.
— Jasne, jasne. Mówi to niewyrośnięty kociak — prychnął. — Żartowałem tylko. Nie rycz i nie uciekaj. Co z ciebie będzie za wojownik, jak będziesz tak reagować na jakieś głupie przytyki, co?

Niemal zderzyła się z łapą, czując jak reszta jej sił ją opuszcza. Chciała zawołać Chudego, ale to by ją postawiło na miejscu kogoś, kto sobie nie umie poradzić sam z przytykami i... cóż, było to prawdą.
- Mmm! - Zaprotestowała, chcąc znów spróbować wyminąć łapę, chociaż nie specjalnie jej się to udało, gdyż zatoczyła się jakoś w bok, tracąc równowagę, przez co w końcu usiadła, pozwalając sobie na dość brzydki płacz podczas próby wysuszenia oczu łapami. Jaka to była żenująca sytuacja.
Ona tych słów jako żart nie odebrała. To było jawne znęcanie w jej oczach, przez które jej strefa komfortu została mocno naruszona. Nie chciała obok niego przebywać, nawet na niego patrzeć. Wydawał się być jak pnącze cierniowe.
- To ja nie chcę być wojownikiem, sam sobie nim bądź - Miauknęła jakimś łamliwym głosem, po czym siorbnęła nosem. Jeśli miała się z takimi przytykami ciągle mierzyć podczas bycia wojownikiem, o czym już zdążyła usłyszeć i jeszcze się bić o jakiś głupi skrawek ziemi, to ona podziękuje. Nie ma czegoś innego? Typu, nie wiem, klanowy aktor?

Zaśmiał się, ponieważ słowa wypowiedziane przez kocię bardzo go rozbawiły. Nie chciała być wojownikiem? Ale dobry żart. Widać było, że z nią nie było za dobrze.
— Każdy kto wychodzi z tego miejsca, będzie kroczył drogą wojownika. Nie ma innej rangi — uświadomił małą, nie zdradzając, ze w zasadzie to istniała jeszcze droga medyka, ale kto by nim chciał być? Przecież to nie było nic ciekawego. Ot, takie babranie się w roślinkach. No i nie wiadomo czy w ogóle zostałaby wybrana na takiego ucznia. — Więc lepiej się z tym pogódź. Będziesz wstawać rano na potwornie ciężkie treningi. Od rana do nocy będziesz siedzieć w lesie i uczyć się zabijać żywe stworzenia, o suchym pysku. Na dodatek dadzą ci dodatkowe obowiązki w obozie, byś nie mogła odpocząć. A potem zostaniesz wojownikiem gotowym oddać swoje życie w obronie nieznajomych ci kotów.

Pierwsza fala zaczęła odchodzić. Pysk kotki był cały mokry, a ona czuła się jakby wymamłała się w jakiejś brudnej, ciepłej kałuży, jednak nieprzyjemne uczucie w gardle pozostawało. Tym bardziej, kiedy słyszała kolejne słowa. Z początku poczuła narastający stres, jednak zaraz szybko minął... przynajmniej chwilowo. W końcu taka Tęczowa Chmura nie jest wojownikiem, tylko siedzi z nimi i się opiekuje.
- Kłamiesz. - miauknęła zaraz, czując, że może wie co mówi - Jest więcej, Tęczowa Chmura się nami opiekuje i nie jest wojownikiem - dodała z wyrzutem, nie do końca jeszcze rozumiejąc to pojęcie rang. Ale na pewno było ich kilka. Nie wiedziała jakie, ale na pewno były i niebieski był po prostu jakiś dziwny. Na kolejne słowa przyłożyła uszy blisko czaszki, jeszcze bardziej utwierdzając się w tym, że niebieski jest pomylony a klany jakieś dziwne. Chciała wrócić do bycia samotnikiem.
- Ale ja nie chcę nic zabijać. - powiedziała w końcu, drepcząc łapami w jednym miejscu. Już wystarczająco niekomfortowe było jedzenie zwierząt które po śmierci się na nią patrzą. Było to naprawdę niekomfortowe, jakby miały duszę czy coś.

— No bo się wami opiekuje. Ktoś musi, nie? — W zasadzie to nie wiedział czemu się nimi zajmuje. Ale to nieważne, ważne było, aby uświadomić kociaka, że będzie mieć przesrane, gdy tylko zostanie terminatorem. — Jesteś w końcu kociakiem. Ale inni wojownicy harują od rana do nocy, polują, bronią granic przed samotnikami i jeszcze szkolą młode koty, to nie są takie proste rzeczy. Gdy zostaniesz uczniem to zobaczysz jak dadzą ci w kość. Poranne wstawanie i nie ma że nie chcesz. Jak będziesz płakać, to nikt się nad tobą nie rozczuli. Masz iść w las i polować. Jak łapki będą boleć, to nie ma odpoczynku. Idziesz i robisz. A jak klan jest w niebezpieczeństwie, to musisz bronić słabszych za cenę swojego życia. Nie ma, że się boisz. Tak to wygląda w klanie. Przyzwyczajaj się lepiej.

- Ale mamy już panią mamę Różę i Trzask - Zauważyła trochę nieśmiało, mrucząc coś do siebie pod nosem. Właśnie, w końcu one się miały nią opiekować, prawda? Podobnie jak całą resztą, więc w teorii Tęczowa Chmura nie była tam potrzebna w żaden sposób.
- Ale ja nie chcę umierać, nie znam was... zostaję w żłobku. - dodała zaraz, dodając do swojej listy kolejne ,,ale", po chwili zamykając pysk. Nie chciała ginąć za jakieś obce koty ani biegać po lesie bez odpoczynku by również polować dla zupełnie obcych kotów. Dla swojej grupki by mogła, dla Hanki też, ale nie miała ochoty żywić jakiegoś niebieskiego terminatora który doprowadził ją do płaczu. Nie lubiła go, czemu miałaby mu cokolwiek dawać? Poza tym, sama wizja polowania... uh, niby wydawała się być bezproblemowa, ale jak by się nad tym teraz więcej zastanowić? To pewnie wcale nie było takie łatwe jak się wydawało.

Parsknął słysząc to jej "zostaje w żłobku". Jakby miała jakiś wybór. Gdy ukończy odpowiedni wiek, będzie musiała się stąd wynieść. Niech zapomni o tej wspaniałej wolności.
— Muszę cię rozczarować, ale nie możesz być wiecznym kocięciem. Chcesz tego czy nie, gdy urośniesz, wyjdziesz stąd i będziesz robić co ci każą, bo inaczej dadzą ci karę i już nigdy więcej nie zaznasz odpoczynku. A o spaniu to zapomnij. Jeszcze cię pobiją za to — powiedział jej samą prawdę. Wszak on był przykładem tego, jak go perfidnie wykorzystywano w tym klanie. Też wolałby tak jak ta mała byczyć się w żłobku i nie zwracać uwagi na cały świat. Ale to były tylko marzenia... Im szybciej zostanie wojownikiem, tym szybciej uwolni się od tych głupich uczniowskich obowiązków.

I jeszcze będą ją bić?
Nie...
Nie nie nie nie nie. Gdzie ten Kirito ich przyprowadził? Trzeba było stąd iść jak najszybciej! To wszystko była tylko przykrywka? Byli tacy mili by potem łatwiej im było wmówić jej i całej grupie, że tak ma być? Poczuła jak się jej coś wali pod łapami, a całe jej ciało przygniata do ziemi jakaś presja. A co, jeśli niebieski kłamał? Przecież był niemiły, tylko się z nią drażnił? Nie wyglądał, jakby chciał jej pomóc w żaden sposób. Musiała powiedzieć Chudemu, komukolwiek z grupy, by się zorganizowali i opuścili to miejsce zanim wsadzą ich w rolę popychadeł na posyłki. Rozejrzała się szybko po otoczeniu. Gdzie oni byli? Uh, czemu wszyscy muszą się tak bardzo interesować światem zewnętrznym, teraz trudno było ich znaleźć!
- Nie, ja... Nie. - Miauknęła dość mocno skracając teraz swoje myśli i postanowienia. Musiała się z kimś podzielić. Nie tylko by po prostu się wygadać, a po prostu przekazać swój strach komuś innemu. Niech będzie po połowie, cokolwiek.
- Idę - stwierdziła w końcu, tym razem wstając i z rozpędu wybiegając by zacząć latać po całej kociarni, szukając kogokolwiek z kim mogłaby się podzielić odkryciem, z początku nieco się potykając i tracąc równowagę przez gwałtownie wstanie, jednak szybko się ogarniając. Nie mogła tego tak zostawić.

[zt probably]

Dziwne dziecko. Co tak panikowała? Przecież powiedział jej tylko szczerą prawdę. Najwidoczniej te młodsze pokolenie było jakieś... rozpuszczone. O nie! Dlaczego zaczął tak myśleć? Czyżby udzielało mu się zachowanie Konwaliowego Snu? Przecież nie był jeszcze stary i zdziadziały jak on! Był za młody na to, by się tak stoczyć!
Zapomnieć! Wywalić z umysłu i zapomnieć. To był jego aktualny cel. Dlatego też chwycił wywalony wcześniej mech w pysk i wyszedł ze żłobka, nie interesując się dziwnym zachowaniem tej małej.

//zt

Tego poranka Ściółka krążyła po kociarni, szukając jakiegoś przyjaciela do pogaduszek. Sokole Skrzydło od kiedy jej miot stał się nieco starszy, pozwalała sobie na dłuższe opuszczanie legowiska, tak też było i tym razem, gdyż prawdopodobnie udała się zjeść jakiś posiłek poza kociarnią. Rodzicielka więc nie była na ten moment dostępna dla Ściółki. Koteczka próbowała wcześniej zagadać do Pająka, ale ten oczywiście był zajętym spaniem. Nie mogła za to dostrzec nigdzie swojego drugiego brata, tego czarnego ze śmiesznymi kłami. Założyła, że pewnie ukrywa się gdzieś w zakamarkach Gęstego Buszu.
- NIETOPEZUUU! Chodź tutaj!! - krzyknęła, stojąc między kępkami, na środku kociarni. Mogłaby swojego brata poszukać, ale bardziej opłacało się go po prostu zawołać. Zaczęła przebierać swoimi łapkami wypatrując ciemnej sylwetki Nietoperza. Nie mogła się doczekać, by z nim pogadać. Miała mu w końcu tyle do przekazania!

/Nietoperz :D

_________________

Дівчина Боніта
Солодка Кубіта
Вуйки, та батяри
~~Цигани~~ й дримбари
Коліна прикладаютьа
На Раз, два, три!!!

Nietoperz siedział nie daleko od centrum Gęstego Buszu, patrząc, jak coś małego wędrowało po ziemi. Była to mała, czerwona biedronka, która niefortunnie wylądowała w kociarni. Jeżeli obliczenia kocurka się zgadzały, to miała ona dokładnie trzy czarne kropki po jednej stronie, trzy po drugiej i jedną, ciutkę większą od pozostałych na samym grzbiecie. Posiadała również czarną głowę, a na niej dwie pary płaskich, białych oczu. Przynajmniej Nietoperzowi się wydawało, że te cztery białe łatki na głowie służyły jej do patrzenia. Zaciekawiony reakcjami owada, młody członek Klanu Gromu posuwał go delikatnie łapą, gdy ten zatrzymywał się na choćby chwilę. Nagle kociaka z jego uważnych obserwacji wyrwał czyiś wrzask. Po głosie rozpoznał, iż była to jego siostra - Ściółka.
— CHWILA!! — Odkrzyknął instynktownie, po czym schylił swój pysk nad cętkowaną biedronkę i szeptem dodał — Zaraz wrócę, pocekaj tu.
Kocur podniósł się z siadu i skierował się w stronę, skąd wydobyło się wołanie, jednocześnie pozostawiając za sobą obiekt swoich obserwacji. Bezszelestnie przeszedł przez kępy traw i gdy już był blisko siostry, łagodnie trącnął ją łapą, tym samym dając jej znać o swojej obecności.
— Już jestem, co się stało? — Mruknął, ciekaw dlaczego właściwie krzyczała na cały żłobek, zamiast po prostu go poszukać.

Chociaż Ściółka się rozglądała za swoim bratem, akurat była zwrócona w drugą stronę, więc powiodło mu się zakradanie. Gdy została pacnięta podskoczyła z zaskoczenia i pisnęła. Najeżona odwróciła się do Nietoperza i od razu rozluźniła, gdy rozpoznała te jego wystające kiełki.
- Nietopes tu jesteś!! Szukałam cię wszęęędzie.. - skłamała bez żadnego zastanowienia. Zaczęła energicznie krążyć wokół kocurka.
- Słyszałeś o czym gadają dorośli? Podobno w nocy gwiazdy biegają po niebie! Słyszałeś? No właśnie - zaczęła swój wywód, co mogło oznaczać tylko jedno: nie zamknie już swojego pyszczka. Każde wypowiedziane przez Ściółke słowo było poprzedzone energicznym ruchem głowy i gestykulacją jej uszek.
- Gwiazdy to nasi zmarli przodkowie wiesz? Może im się znudziło takie stanie w jednym miejscu, może któryś przybiegnie do nas! Do obozu... To by było super... muszę zobaczyć nocne niebo i sprawdzić, czy to w ogóle prawda, o czym gadają. Najlepiej by było poza obozem, ale ja się boje wyjść, więc chyba dopiero zobaczę jak zostaniemy terminatorami. Ciekawe kto będzie moim mentorem. Myślałeś o swoim mistrzu? - zatrzymała się na chwile po zadaniu pytania i spojrzała się na swojego brata, ale po chwili jeszcze dodała - Noo ja się nie mogę doczekać, obym dostała jakiegoś ładnego, silnego wojownika za mistrza!

Kocurek westchnął bezgłośnie, gdy tylko Ściółka otworzyła pyszczek. Wiedział, że postoi tu tak jeszcze przez dłuuugą chwilę - w końcu jego siostra w zwyczaju miała opowiadać na raz wszystko, co jej się ostatnio przytrafiło. Nie przeszkadzałoby mu to aż tak bardzo, gdyby nie musiał za chwilę wrócić do swoich obserwacji, w końcu tamta biedronka mogła sobie gdzieś pójść i by już więcej jej nie znalazł! Po chwili jednak kotka zaczęła swój monolog z czymś, co bardzo wzbudziło jego zainteresowanie. „Podobno w nocy gwiazdy biegają po niebie...” Czarny wstrzymał się na chwilę i zastanowił - czy to, co mówiła, było prawdą? Oczywiście nie podejrzewał jej o kłamstwo, jednak to, co powiedziała o przodkach i gwiazdach pozostawiało mu wiele do myślenia. Czy Gwiezdni rzeczywiście ganiali po nocnym niebie? Jeśli tak, to dlaczego? Czyżby gonili za zwierzyną, czy może był to jakiś znak? Ciekawe, czy Owcze Runo potrafiłaby coś z tego wyczytać - ponoć medycy znali się na przepowiedniach Gwiezdnego Klanu.
— Nie, nie, cekaj. Ale że jak to po niebie biegają gwiazdy? — Dopytał, gdy ta dała mu chwilę coś powiedzieć. Musiał dowiedzieć się jak najwięcej na ten temat. — Jak to możliwe? Powiedziałaś już Pająckowi?
...No właśnie! Pajączkowi! Nietoperz wpadł na pewien pomysł i nastrzygł uszu. Mogli przecież z niem i Ściółką po zmroku wyjść ze żłobka i sami to zobaczyć! Chyba. Jeśli im rodzice pozwolą.
— Bo wiesz, jak jenu jeszcze nie powiedziałaś, to możemy za chwilkę pójść i powiedzieć i wtedy będziemy mogli zobaczyć biegnące gwiazdy ranem! — Dodał prędko, w razie, gdyby miał zapomnieć, co chciał przed chwilą powiedzieć.

Starlight