Nie raz bywało tak, że gdy Ściółka zaczynała coś gadać, to drugi kot jedynie jej przytakiwał, nie wkładając nic od siebie w rozmowę. Nie żeby Ściółce jakoś specjalnie to przeszkadzało, bo przynajmniej mogła powiedzieć wszystko co chciała, ale nie mała radość pojawiła się w kotce gdy zorientowała się, że jej brat podłapał temat. Od razu gdzieś myśli na temat przyszłego treningu odbiegły, bo Ściółka musiała skupić się na temacie biegających gwiazd na niebie.
- No.. no dzisiaj - Ściółka zatrzymała się na chwilę, a jej wzrok powędrował w jakieś nieokreślone rejony. Widać było, że próbowała sobie dokładnie przypomnieć wydarzenia - Dzisiaj tak tak, dzisiaj chwilkę po wschodzie słońca byłam u Burzowej Nocy i tam reszty starszych nie? No, przyniosłam Burzowej Nocy śniadanie i... i wtedy słyszałam jak jacyś wojownicy gadali nooo. Oni chyba byli ten, na nocnym patrolu o! - spojrzała się w oczy Nietoperza, sprawdzając czy dokładnie ją słucha. - No tak, no to oni mówili że widzieli ruszające się gwiazdy, bardzo szybko, więc biegały! Tak tak... Potem poszłam do starszych i przyniosłam Burzowej Nocy śniadanie i się spytałam o gwiazdy to ona mi powiedziała, że na niebie na Srebrnej Skórze to są zmarli przodkowie wiesz.. Na przykład no siostry i bracia naszej mamy o których nam mówiła! I ja chciałam spytać Burzową Noc o to ale Żmijowy Syk mnie wygoniła i trochę nie miło o mnie powiedziała, tak. - opowiedziała bratu swoją przygodę z dzisiejszego poranka. Ściółka bardzo lubiła odwiedzać Korzenną Norę. O ile Burzowa Noc i Falująca Trawa wydawali się bardzo miłymi starszymi, lubili wysłuchiwać Ściółkę, tak Żmijowy Syk często Ściółkę wyganiała, narzekając na jej gadatliwość.
Gdy Nietoperz spytał o Pająka, pokręciła tylko łepkiem.
- Pająk śpi! Nie można przecież mówić coś do śpiącego bo jak niby usłyszy? - stwierdziła dosyć zdziwionym tonem, przecież to wiedza oczywista, jak Nietoperz mógł tego nie wiedzieć?
Oczy Ściółki się zaświeciły, gdy Nietoperz powiedział jej swoją propozycje.
- To by było super! Może poprosimy Sokole Skrzydło żeby poszła z nami? Wtedy razem zobaczymy! - wymiauczała podekscytowana.

— Ano, tylko musimy pocekać, aż Pająk się obudzi, co nie? I wtedy jak już wstanie to mu powiemy o szystkim i potem pójdziemy poprosić Sokole Skrzydło, żeby nas zabrała. — Nietoperz oznajmił. Po paru uderzeniach serca kocurek postanowił wrócić się pamięcią do tego, o czym wcześniej mówiła Ściółka. A dokładniej o zostaniu terminatorem i otrzymaniu mentora. W przeciwieństwie do niej młodego trochę to przerażało. Nagle będzie musiał nauczyć się walczyć i polować, tak jak inni terminatorzy będzie miał obowiązki i już nie będzie mógł spędzać większości swojego czasu w bezpiecznym i dobrze mu znanym gęstym buszu. Mimo to miał odrobinę nadziei. Z tego, co widział, to terminatorzy mało kiedy wracali do obozu jacyś przybici, to też po cichu liczył, że się może i on się do tego przekona.
— A i ten, yyyy.... W sumie to jesce nie chcę być terminatorem. Tak właściwie to trochę się boję wyjść poza obóz. — Mruknął, przy okazji przypominając sobie wszystko, co mogło na niego czyhać poza wyjściem z obozu. Już i tak był nienajlepszy w walce z innymi kociakami, więc co w takim razie zrobi w obliczu prawdziwego zagrożenia? Zielonooki wziął ponownie wdech i spróbował pomyśleć o czymś innym, niż negatywnymi stronami jego przyszłej nauki.
— O! A zastanawiałaś się kiedyś jak by to było być terminatorem medyka? — Dopytał po chwili.

- No to sobie poczekamy... - koteczka uśmiechnęła się. - Mam nadzieje, że Sokole Skrzydło się zgodzi i zabierze nas gdzieś poza obóz! Liście drzew zasłonią nam większość nieba! Gdzieś musi być miejsce gdzie liście nie zasłaniają, skoro patrol widział na tyle wyraźnie, żeby zobaczyć, że gwiazdy biegają, prawda? - kotka aż sama podekscytowała się na myśl o opuszczenie obozu. Raczej nie zdarza się to zbyt często, żeby kociaki opuszczały obóz, ale przecież taka okazja jest wyjątkowa! Oni muszą zobaczyć te gwiazdy!
Gdy Nietoperz wyznał siostrze swój niepokój odnośnie zostania terminatorem, pokręciło tylko łepkiem ze zdziwienia.
- Co ty! Głupoty pleciesz, jakby ci mysi móżdżek zamiast kociego w główce się zrobił! Przecież bycie terminatorem będzie takie super! Będziemy spali ze starszymi kotami w legowisku, poznamy ich lepiej! Będziemy mogli chodzić na patrole i poznać lepiej wojowników! To będzie takie super! - kotka na samą myśl o tym do ilu informacji o obozowiczach zdobędzie, zaczęła się bardzo ekscytować.
- Terminator medyka? Hmmm... - będąc szczerym, Ściółce chyba nigdy nawet nie przeleciał przez łepek pomysł zostania medykiem. - Podobno medycy nie mogą mieć partnerów! Tak mi Płomieniste Ucho powiedziało, gdy spytałam się czy Owcze Runo ma partnera... A ja bardzo chce mieć partnera! Chce kogoś kochać i mieć kociaki, o tak! Już wiem jak je nazwe... Jednego nazwe yy.. noo... jeden kociak na pewno będzie mieć na imię... noo Kurde Nietoperz! Ostatnio wymyśliłam takie super imię, ale sobie nie przypomnę. Jak przymne to powiem.

Ciekawa była, kto teraz urzędował w kociarni… a pytając się Roztrzaskanej Tafli (która chyba najmniej ją stresowała ze wszystkich kotów) dowiedziała się, że była to jej babcia. Rozgwiazdkę, lekko mówiąc, zatkało - niekoniecznie spodziewała się rozszerzenia rodziny, szczególnie, że ich syn doczekał się dzieci w postaci Gwiazdki, Łapci i Cierń, a jednak.
Więc miała kuzynostwo, które postanowiła odwiedzić. Chociaż… kuzynostwo? Nie, chwilka - skoro to był miot Miodowego Nosa, to było to rodzeństwo taty, co robiło z nich… ich wujków i ciocie? Nie, to brzmiało źle. Przecież to prędzej ona była tutaj ciotką! …Ale teoretycznie… biała kocica zmarszczyła brwi, siedząc przed wejściem do Gęstego Buszu.
— młodsze rodzeństwo taty… no to… no wujostwo… ale jestem od nich starsza… — mamrotała cicho pod nosem tak, że prawie tylko ona mogła siebie usłyszeć. Skomplikowane te więzy rodzinne.

Kulka mchu wzbiła się w powietrze, gdy tylko Zajączek nieumiejętnie wyskoczył, próbując złapać swą "ofiarę" tak, jak ojciec w swoich opowieściach. Niezadowolony wydał z siebie cichy pomruk, pazurami grzebiąc w ziemi.
Kociak postanowił jeszcze raz spróbować dorwać kulkę, przykucnął więc, szurając puszystym ogonem po gruncie i robiąc przy tym sporo rabanu. Łapy ugiął tak, jak tata opowiadał, po czym zrobił kilka kroków w przód, ostatecznie jednak potykając się na złamanej gałązce.
Zajączek wydał z siebie pisk, kwik i inne niesprecyzowane dźwięki, nim przekoziołkował nad kawałkiem mchu, upadając na grzbiet.
— Tatooooo! — zawołał roztrzęsiony, już miał podnieść się i pobiec z płaczem do rodzica, już łzy zbierały się w jego oczkach(!), gdy ta niewdzięczna kulka mchu pacnęła go w mordkę!

Pstrokata kulka włosów smacznie sobie spała, zwinięta z ciasną kulkę i przykrywając pyszczek jakże puchatym ogonkiem. W pewnym momencie coś, nie, ktoś ją obudził podczas zabaw. Otworzyła, w pół zaspana jedno oczko, aby sprawdzić, co się dzieje. Spostrzegła swojego brata, kicającego za kulką mchu Zajączka. Uśmiechnęła się sama do siebie, po czym leniwie się wyprostowała i rozciągnęła na całą swoją długość, wydając z siebie głośne ziewnięcie.
Klapnęła sobie na zadku, próbując ładnie uczesać futerko, jak to robiła Żołędziowy Grzbiet, starając się trzymać jedno oko na bracie, choć tak faktycznie była bardziej zajęta sama sobą niż nim. W pewnym momencie usłyszała krzyk Zajączka, który sprawił, że sierść na karku Rosy się zjeżyła i szybko ruszyła w stronę kocurka. — Nieee, Zającek cio się dzieje? — Pisnęła, przejęta gdy dochodziła do niego. — Jesteś cały?

Kocurek niepocieszony faktem, że zapewne siostra widziała jego łowiecką porażkę, westchnął ciężko. Nie bardzo wiedział co powiedzieć, czy kiwnąć łebkiem na "tak", czy jednak "nie". Nie mniej jednak by cały, choć jego godność ucierpiała dość porządnie.
Rozszerzył ślepka spoglądając na Rosę, która stawiała powolne, ostrożne kroki w jego kierunku. Futro Zajączka było brudne, do tego potargane od nieprzyjemnego wypadku, który miał właśnie miejsce, przewrócił się na brzuch, potrząsając całym ciałem, by tylko wyzbyć się drobinek kurzu,
— Tak, jestem — odparł ledwie słyszalnym tonem głosu. — Zrobiłem ałka... — zakwilił, pokazując siostrze swoje upuszki w prawej łapce, które widać było, że zostały obtarte. Point wytarł mordkę od łez, pociągając przy tym nosem.
—S-scypie... — dodał zaraz, jakby działa się mu największa krzywda na świecie.

Niczym dobra siostra, córka Żołędziowego Grzbietu przejęła się dziwnouchym, a gdy ten się zawahał, aby jej, odpowiedzieć zmartwiła się o zdrowie króliczka nieco bardziej. Odetchnęła z ulgą gdy ten powiedział, że no, na szczęście był cały i nie będzie musiała go pozbierać i zanieść go do rodziców, aby go jakoś zlepili, albo i nawet do Owczego Runa. Polizała czule czoło Zajączka, tak jak robiła to mama, gdy jej coś dolegało, a skoro jej się to podobało, to na pewno i jemu to trochę pomoże.
— Oj nieee — ogłosiła na głos swoje zmartwienie. No i teraz co mogła zrobić? Przecież liźnięcie na łapce nie pomoże, albo i tak? Chyba warto było spróbować. Rosa polizała górną część łapki, licząc, że może to coś pomoże, bo nie marzyło się jej lizanie bezpoślednią podrażnioną poduszeczkę kocura.

Mrugając ślepiami, niczym gwiazdy na niebie, spoglądał na siostrę osłupiały, jakby stanął przed nim ktoś z samego gwiezdnego klanu. Kocurek skrzywił mordkę, gdy jego siostra, Rosa, liznęła go po tej jakże paskudnej, ogromnej ranie; wydał z siebie przy okazji pisk niczym przerażony zając, zaciskając przy tym swoje błękitne ślepka.
Na całe szczęście mógł odetchnąć ze spokojem, nic tragicznego się nie stało, łapa nadal była przyczepiona do reszty jego ciałka, choć maluch zakładał już, że ta zaraz mu odleci i zgnije. Niczym zaczarowany wpatrywał się w swoją ranę, która... już tak mocno nie bolała. Co prawda piekła, aczkolwiek ciepły język siostry zrobił swoje i ziarnka piasku, które go właśnie najbardziej uwierały, zniknęły.
Zajączek napuszył się niczym dostojny kogut, unosząc przy tym wysoko ogon ku górze, jego wąsiki zadrżały, gdy ostrożnie położył łapkę na gruncie. Podniósł ją jednak zaraz, ponownie stawiając, tym razem szybciej, mniej ostrożnie.
— Ojaaaaaa, jakie czary! — miauknął donośnie, niesamowicie zaalarmowany zdolnościami magicznymi siostry. — Już nie boli! — dodał zaraz, ani na uderzenie serca nie spuszczając z radosnego tonu.

No, gdyby tak wszystko dałoby się wyleczyć, to na pewno Rosa by została medyczką Gromu. Nie jeden by chciał, aby liźnięcie bądź kilka słówek wyleczyło głęboką ranę, ale na takie codzienne wypadki przy kociakach, gdy to nie było nic poważniejszego? Matki miały swoje sposoby, które każdy maluch byłby w stanie skopiować, chociaż brakowało dotyku mamy, to było dobrze.
Na słowa Króliczka trójkolorowa poinkta uśmiechnęła się ciepło, a kolejnie zamruczała, zadowolona tym, że udało jej się pomóc. No, nie trzeba było braciszka chwycić za luźny kawałek skóry na karku i dotargać go do najbliższego dorosłego, bo, jakby nie patrząc, ona by sobie nie dała rady ze srebrny kocurkiem.
—Ooo, ciese się, że lepiej — wymruczała, dotykając czule policzek brata. — Cio się stało, że zrobiłeś ała? — Spytała, przechylając lekko łebek. No cóż, mimo że chciała trzymać oko na nim, to była bardziej zajęta pielęgnowaniem swojego futra. Tak że kocurek nie miał co się wstydzić, że Rosa zobaczyła wpadkę!