Przyszła...co prawda spóźniona jednak udało jej się załapać na najważniejszą część zebrania. Siedząc gdzieś na uboczu, raczej z tyłu wsłuchała się w to co miała do przekazania Szałwia. To, że otrzymała dziewięć żyć, a także że wybrała już zastępcę. Szczerze powiedziawszy Słodka się nawet nie zdziwiła. Orzech...zasługiwał już od dawna, by być na tym stołku i była niemalże pewna, że to właśnie on zostanie wybrany. Była więc rozradowana tą wieścią i żałowała, że nie podeszła od razu, bo zapewne już by mu wyszeptała gratulacje, a tak...musiała się wstrzymać do samego końca.
Na koniec wybrany został skład na najbliższe zgromadzenie. W sumie...dawno na takim nie była, ale również i to jej nie zaskoczyło, że nie została wybrana. Już przyzwyczaiła się, że skoro była dwa razy to pierwszeństwo mieli wszyscy ci, którzy nie byli ani razu. Tak czy owak, gdy zgromadzenie dobiegło końca, a większość porozchodziła się już dając jej możliwość bez przepychanek do podejścia do Orzechowego Cienia to, to zrobiła. Z radosnym wręcz iskrzącym uśmiechem znalazła się niedaleko niego. — Orzech, gratulacje! Ale super. W głębi duszy wiedziałam, że zostaniesz wybrany, no po prostu czułam to w kościach! Nawet nie wiesz jak się z tego powodu cieszę. No! No i teraz już nie będziesz musiał martwić się o bezczynność. — rzekła wesoło machając ogonem. Przez umysł nawet przebiegła jej myśl, by zetknąć się z nim noskiem, lecz czy było to odpowiednie? Wątpiła w to. Krótkie zmieszanie więc pojawiło się na jej pyszczku, ale ulotniło się tak szybko, jak myśl którą zdusiła gdzieś w środku. Uśmiechnęła się tylko jeszcze raz i oddaliła się. W końcu musiał przyzwyczaić się teraz do nowej rangi i dodatkowych obowiązków.

Nim Mały Płomień odpowiedział, dołączyło do nich słońce i uciecha całego świata, w tym głównie Gołębiego Serca, Skowronkowy Trel. Gołąb rozpromienił się na jego powitanie. Nie umiał się powstrzymać. Wcale nie zdziwiłby się, gdyby jego, hm, ukochany znalazł sobie miejsce po drugiej stronie obozu, byle dalej od jego byłego terminatora. Wiedział, że go nie lubi. A jednak przysiadł się do nich i to niby nic wielkiego, ale białemu zrobiło się cieplej na sercu. Poza tym, jak by to wyglądało, gdyby ktoś z kim się dość widocznie... zżył, tak go unikał? Jeszcze ktoś by pomyślał, że Gołąb go jakoś uraził, bądź skrzywdził! Szałwiowa Gwiazda powoli zaczęła swoją przemowę, ale nie chciał zostawiać Skowronka bez odpowiedzi.
- Tak - miauknął Skowronkowi cicho na ucho - Zastanawialiśmy się, czy ja mógłbym mieć jakieś szanse... -  dodał i delikatnie otarł się pyskiem o policzek kocura, w geście powitania i po prostu, bo chciał. Ah szkoda, że przyszedł dopiero teraz, chciałby móc więcej z nim poplotkować. Oczywiście pozostawał czas po zebraniu, ale prawdopodobnie po raz pierwszy i ostatni miał obok siebie Skowronka i Małego bez żadnego krzyku, chciałby móc się tym bardziej nacieszyć.
Wyprostował się. Nie ma teraz czasu na gadanie. Nie chciałby, aby Szałwiowa Gwiazda poczuła się ignorowana podczas pierwszego ogłoszenia jako przywdóczyni. Kiedy miała ogłosić kto zostanie nowym zastępcą na chwilę wstrzymał oddech.
Orzechowy Cień.
Nie ma co udawać, że czuł pewien zawód. Nie robił sobie wielkich nadziei, ale zawsze jakieś będą. Wierzył w wybór Szałwii, wierzył w kompetencje Orzecha. A jednak, jakaś jego cząstka była niezadowolona. Szybko zdał sobie sprawę, że to zwykła zazdrość. Obrzydliwa i paląca zazdrość. Westchnął cicho. Ten wybór był dobry dla klanu i to jedyne, co powinno się liczyć. Dlatego więc jego gratulacje były głośne i wypowiedziane z delikatnym uśmiechem. Następnie skupił się na dalszych słowach przywóczyni. Też dlatego, że wyjątkowo tego akurat zagadnienia nie miał ochoty mielić w umyśle dłużej, niż to konieczne.
- No patrz, wybierzemy się razem na zgromadzenie - rzucił do Małego, chociaż na niego nie patrzył. Nie chciał patrzeć na nikogo. To nic wielkiego, a jednak był zawstydzony, że to nie on został wybrany. Zapracowywał się jak to tylko możliwe, co więc zrobił źle? Chodziło o wiek, o doświadczenie?
Czy może o Małego Płomienia?
Strzepnął ogoem czując narastającą irytację. Nie należała mu się ta posada, nie. A jednak. Jednak okropna zazdrość zżerała go od środka. Delikatnie potrząsnął łbem. Musi wziąć się w garść.
- Jak myślicie, że Orzech sobie poradzi? - spytał tym razem rzucając spojrzenie obu kocurom, trochę wbrew sobie. Pownien kompletnie zostawić ten temat. Co to za różnica? Nie żeby którekolwiek z nich miało powód, aby w Orzecha wątpić. Oprócz Małego, ale to raczej przemawiałyby negatywne uczucia, niż logika.

Do mówienia, że przyszedł "idealnie w porę" było daleko. Kiedy się pojawił, większość kotów już była na swoich miejscach, a Szałwia już przemawiała. Pojawił się mniej więcej w chwili, kiedy ogłaszano nowego Zastępcę... czyli chyba aż tak wiele go nie ominęło?
Przysiadł na boku. Dojrzał, brr, Szerszenia od którego szybko odwrócił wzrok, oraz Puszczyk, Rosę i swoją mistrzynię którym kolejno posłał po ciepły uśmiechu. Kolejna część informacji była... mało informacyjna. Zbliżało się zgromadzenie i tyle - bez wyjaśnień czemu, po co, nic z tych rzeczy. I został na nie wybrany! To akurat było niezwykle przyjemnym uczuciem.
Niedługo po tym jednak się skończyło, a on swoje kroki czym prędzej skierował do Wierzby. W końcu jeśli miał z kimkolwiek rozmawiać o nadchodzącym zgromadzeniu, z nią chciał w pierwszej kolejności. I jeśliby nie miała nic przeciw, po prostu pokręciłby się obok niej chwilę, zadając jej pytania odnośnie tego wyjścia na nie.

[zt??]

Wita się ciepło z Chaber, uśmiecha się lekko do Grada, szczerzy ząbki do Puch i Motyla, a także Skowronka, swoich rodziców, i innych bliskich kotów. Chociaż nieco ciekawi ją, kogo na tej randze widzi Puch, to jednak postanawia nie pytać, bo… i tak się zaraz dowiedzą, kto nim faktycznie zostanie!
Szałwiowa Gwiazda… brzmi tak dziwnie, jeszcze nierealnie; sam widok srebrzystej kotki na głazie jest jakby… nie na miejscu. Nie dlatego, że nowa Przywódczyni coś zrobiła, nie, to nie ma związku z nią – po prostu do Rosy nie do końca dociera jeszcze ta zmiana, zmiana czegoś, co znała od pierwszych księżyców życia. Wyrywa się z tych przemyśleń, by skupić się na słowach Przywódczyni.
Nie ma większych przemyśleń na temat nowego Zastępcy; szczerze powiedziawszy, chyba prawie każdy potencjalny kandydat byłby w porządku…? No, może Czerwony Kwiat nie byłby najprzyjemniejszym typem na tym stanowisku, a o Słodkim Nektarze wolała w tym kontekście nie myśleć, biorąc pod uwagę doświadczenia z treningu, ale poza tym chyba nie było kogoś, kogo w ogóle by nie widziała na tej randze.
– No, Chaber, to chyba pora w końcu na odpoczynek? – zagaduje ciepło do siostry. – I jak, jest w porządku? Ten wybór? – pyta jeszcze szeptem Puch, uśmiechając się do niej, bo w sumie to podejrzewa, że jest zadowolona, w końcu Orzechowy Cień jest jej wujem i mistrzem, więc pewnie mu kibicowała. Zaraz oddala się do lecznicy.

zt

Kocur wita się z innymi uprzejmie, choć widać po nim zmęczenie.
– Męcząco – odpowiada z krzywym uśmiechem bratu. – Bez większych wydarzeń… nie było też za bardzo o czym rozmawiać. – Nic dziwnego. Nie jest blisko ani z Szałwiową Gwiazdą, ani z Chabrowym Powiewem, a zamiast skupiać się na bezcelowych rozmowach mających tylko zapełnić ciszę wolał po prostu dążyć do celu wyprawy. – …ale Szałwiowa Gwiazda przekazała mi, że tata jest dumny – dodaje z miękką nutą w głosie.
Prostuje się i kieruje spojrzenie na nową Przywódczynię, kiedy ta zaczyna mówić. Oto chwila prawdy, chwila, do której… w pewnym sensie zmierzało całe jego życie. Oczywiście… nie po to się przykładał do swoich obowiązków wojownika, nie po to był lojalny, nie po to trenował terminatorów, by zostać Zastępcą – robi to ze zwykłego… patriotyzmu, miłości do Klanu Wichru, poczucia obowiązku, dla dobra klanu, dla własnej satysfakcji. Jednocześnie jednak praktycznie zawsze miał ambicje i marzenia, by to osiągnąć, by finalnie zostać Przywódcą, jak jego ojciec. Chyba zresztą nie było to wielką tajemnicą, można się było zorientować, jak jako gówniarz sam zwołał udawaną ceremonię na wzór Niedźwiedziej Gwiazdy, heh. Choć robi to wszystko dla siebie i dla klanu, to jednak… chce też, by inni dostrzegali jego starania i zaangażowanie, chce mieć szansę na wykazanie się, której nie dawała mu Golcowa Gwiazda. Chce mieć też szansę na podążenie w ślady swojego ojca… i może, może, sprawienia, by Klan Wichru stał się lepszy – zarówno ogólnie, jak i po tylu księżycach miękkiej władzy.
I ją dostaje. Nawet nie wiedział kiedy serce mu przyspieszyło, nim Szałwiowa Gwiazda nie ogłosiła swojej decyzji, nie wiedział, kiedy wstrzymał oddech w oczekiwaniu na imię nowego Zastępcy, ale wypuszcza go nagle – z ulgą. A zaraz przychodzi także radość, która wywołała na jego pysku szczery uśmiech, natomiast na słowa Przywódczyni krótko kiwa łbem. Przecież nie odmówi.
Pod wpływem radości, trąca lekko Motyla barkiem, natomiast Słodką, kiedy podchodzi, przytula, podekscytowany, bez większego zastanowienia. Dziękuje za wszystkie gratulacje, ale zatrzymuje na chwilę Przywódczynię.
– Wieści o zmianach przekażemy dopiero na Zgromadzeniu, czy wysłać patrole? – pyta jeszcze Szałwiową Gwiazdę, a po jej odpowiedzi oddala się, by w końcu się przespać.

zt

— Na Zgromadzeniu. I tak jest już niedługo, mogą poczekać — odparłam kocurowi. Nie myślałam, że jest potrzeba, aby męczyć jakiś dwóch wojowników, aby szli na granice i czekali aż jakiś patrol się pojawi. Podczas zgromadzenia będzie każdy Klan i wtedy się każdy dowie. Jeśli kocur nie miał żadnych zastrzeżeń i kolejnych pytań, oddaliłam się w spokoju.

zt

Szałwiowa Gwiazda w końcu przemówiła, a Wierzbowy Puch wstrzymała na moment oddech, gdy przyszła chwila na ogłoszenie nowego zastępcy i... Wypuściła go z ulgą, ale i z nieskrywaną radością. Orzechowy Cień zdecydowanie na to zasługiwał. Uśmiechnęła się wesoło i wyciągnęła szyję, chcąc złapać kontakt wzrokowy ze szczęśliwym kocurem i tym samym mu pogratulować. Gdyby tylko nie była chora, na osty i ciernie! Gdy w końcu jej się to udało, posłała mu szeroki uśmiech i cicho zamruczała. Słysząc szept Wieczornej Rosy, cicho prychnęła w rozbawieniu. — No ba, że jest! Nie żeby nikt inny się na to stanowisko nie nadawał, ale... rozumiesz — zamruczała. Wtedy też padł skład na najbliższe zgromadzenie, do którego liliowa kocica się załapała wraz z Wilczą Łapą i... o dziwo, Małym Płomieniem. Zmrużyła delikatnie ślepia i trzepnęła uchem. Wraz z nimi miał iść jeszcze Gołębie Serce, Gradowy Chłód i Kalinowa Łapa. Piękna reprezentacja, nie ma co. Jak tylko Wilcza Łapa podszedł do niej by wypytać o zgromadzenie, powiedziała mu parę rzeczy odnośnie wspólnego wyjścia i trzymania się blisko niej w drodze do Gadzich Łusek, po czym przeprosiła go i wróciła z powrotem do wnętrza lecznicy, nie chcąc narażać go ani nikogo innego na zarażenie białym kaszlem.

/zt

Ale nuuuuda. Serio, o to tyle krzyku, że poszła do kamienia i wróciła z nowym imieniem? Wybór zastępcy też zadka nie urywał. Orzechowy Cień? A tak, to ten kocur co odezwał się na ostatniej ceremonii w sprawie Małego Płomienia. Chyba może być, wydaje się całkiem silny no i nie jest Gradowym Chłodem, więc to też spory plus. Jak tylko nowa przywódczyni zaczęła coś mówić o zgromadzeniu i tym, kto na nie idzie, podniosłem się i ruszyłem w stronę Wilczych Zębów. Żałosne, że miał na nie pójść ten biały podrzutek. A zresztą, znowu nikt z rodzeństwa nie przyszedł; co się z nimi działo? I to ja byłem tym wyrodnym synem i to tylko dlatego, że powiedziałem jakiemuś przybłędzie gdzie jego mie- O właśnie, Wilcza Łapa. Zatrzymałem się w pół kroku i spojrzałem prosto w jego stronę, akurat jak odwracał ode mnie głowę. A to lisie łajno! Ale dobra, musiałem być dobrym synem.
Odchrząknąłem i ruszyłem w jego kierunku. Naprawdę nie chciałem z nim rozmawiać, ani tym bardziej go przepraszać, ale nagle poczułem na sobie spojrzenie matki i ojca, a więc nie było odwrotu. Z dobrą miną do złej gdy, podszedłem do niego i ustałem przed nim, unosząc delikatnie ogon. — Podejdź zaraz pod niskie gałęzie, chce ci coś powiedzieć — odparłem spokojnym, neutralnym głosem po czym po prostu odszedłem do kociarni, aby się przygotować. Jeżeli wszyscy myśleli, że przeproszę go tu i teraz to nie! Nie ma tak pięknie!

/zt

Wyszczerzył ząbki w uśmiechu na pytanie Gołębia. Czy miał jakieś szanse? No, Skowronek sądził, że tak, ale jeśli miał być zupełnie szczery, to podejrzewał, że Szałwia mogła wybrać Orzechowego Cienia – no i nie byłby to jego zdaniem zły wybór! Gołąbek też nie, oczywiście, ale Orzech jednak miał więcej doświadczenia, no i zawsze był dość rozpoznawalną figurą w klanie, więc ten, nadawałby się. Nie chciał jednak mówić tego Gołębiemu Sercu.
– No, szanse masz na pewno! Zobaczymy, co Szałwia wymyśli – rzucił, po czym wbił wzrok w przywódczynię i zarazem swoją przyjaciółkę... i, ku jego braku zaskoczenia, faktycznie wybrała Orzecha. Wyszczerzył się radośnie do starszego kolegi, ale jego radość nie trwała zbyt długo, bo szybko zauważył, że Gołąbek najbardziej zadowolony z tej decyzji nie był. Położył swój ogon na jego ogonie i nachylił się do niego, żeby wyszeptać mu na tyle cicho, żeby Mały Płomień tego nie słyszał:
– Nie przejmuj się. Nawet jak cię nie wybrała, to nie znaczy, że byś się nie nadawał... a bycie zastępcą to więcej problemów niż czegokolwiek innego. Masz teraz więcej czasu dla siebie! – A to znaczyło, że miał więcej czasu na bycie jeszcze lepszym wojownikiem, ale też więcej czasu na odpoczynek i na randki, co, według Skowronka, było znacznie ważniejsze niż jakieś tam bycie zastępcą, ech!
Na informację o tym, że Gołąbek szedł na Zgromadzenie, uśmiechnął się do niego szeroko, ale słysząc zaraz później imię Małego Płomienia, poczuł, jakby na serce spadł mu jakiś kamień. No tak. Oczywiście, że nawet Szałwia doklejała teraz Malucha do Gołębia. Nie pokazał tego po sobie – w końcu był świetnym aktorem, kiedy się starał – ale gdzieś wewnętrznie poczuł frustrację... i zrobiło mu się trochę przykro. Irytowało go to, że kot, z którym najwyraźniej Gołębie Serce będzie teraz kojarzony, to jeden z najbardziej gburowatych kotów w klanie Wichru... i kot, który skrzywdził jego najbliższych. Jakoś tak, uch, miał wrażenie, że Gołąbek zasługiwał na więcej, na lepsze skojarzenia i lepszych znajomych, już nie wspominając o tym, że im bardziej Gołębie Serce będzie kojarzony z Maluchem, tym bardziej przeniesie się to na niego samego, kiedy, chociażby, będzie siadał koło niego i Małego Płomienia na ceremoniach, a naprawdę nie chciał mieć z nim do czynienia więcej, niż absolutnie musiał, co wynikało z tego, że byli w jednym klanie. Jego uwagę odwróciło jednak pytanie Gołąbka.
– No, ten, ehem, Orzech to równy gość, ale wiesz co? Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Co ty na to, żeby się trochę przejść? Możemy wtedy pogadać na spokojnie albo w ogóle porobić coś innego, jak wolisz o tym nie myśleć. – Ostatnie zdanie, znowu, powiedział szeptem. Pomyślał, że Gołąbkowi pewnie przyda się trochę wsparcia, ale nie chciał gadać z nim na środku obozu, a już tym bardziej przy Małym Płomieniu, więc jeśli Gołębie Serce się zgodził, to wspólnie udali się w jakieś bardziej zaciszne miejsce, a wcześniej pogratulował szybko Orzechowi nowej rangi.

/zt?

Miło było słyszeć, że Skowronek wierzył w jego umiejętności. Szkoda, że najwyraźniej Szałwiowa Gwiazda nie podzielała jego zdania. Miał nadzieję ukryć swoje niezadowolenie, znieść to z godnością. Jednak Skowronkowy Trel błyskawicznie wyłapał jego zmianę humoru i chociaż jego słowa nie pomogły, to Gołąb doceniał próbę.
- Hmm pewnie masz rację - mruknął cicho, ale bez przekonania. Buras miał rację, Szałwia na pewno miała więcej powodów niż możliwa niekompetencja, które wpłynęły na jej decyzję. Przełknął ślinę. Miał ochotę krzyczeć i się kłócić, ale oczywiście nie zamierzał zachowywać się jak kociak. Szybko więc zmusił się do skupienia na kolejnej wypowiedzi ukochanego. Nie żeby to bardzo pomogło, bo jego pytanie dotyczyło właśnie zastępcy. Na propozycję kocura uśmiechnął się delikatnie. Naprawdę chciałby teraz pójść z nim i zapomnieć o wszelkich problemach świata. Skupić się tylko na Skowronku i udawać, że nic się nigdy nie stało. Jednakże denerwujący głos w głowie odzywał się i nalegał, że powinien pracować. Że może coś się odmieni, kiedy ruszy tyłek i pokaże, że przecież tyle robi dla klanu. Myśl nie dawała mu spokoju i miał wrażenie, że jeśli się zaraz nie ruszy, to zrobi komuś, lub sobie, krzywdę. Odskocznia od pracy, jaką dawał mu Skorwonek do tej pory, nagle brzmiała jak pewnego rodzaju rozpusta. Pokręcił więc delikatnie głową, czując się jak najgorszy zbrodniarz, za odmawianie kocurowi wspólnego czasu w imię pracy. Powinien się zgodzić.
- Przepraszam, nie... Nie dzisiaj. Muszę... Zrobić kilka rzeczy - powiedział przepraszającym tonem. Oh na Gwiezdny Klan, czemu czuje się z tym tak okropnie? Skowronek  na pewno zrozumie! Musi.
- Obiecuję, że niedługo zabiorę cię w jakieś ładne miejsce, dobrze? - polizał go delikatnie w policzek. Wstał i spojrzał na dwa kocury, na którym mu zależało.
- Do zobaczenia - miauknął do obu, siląc się na jakikolwiek optymizm. Następnie szybkim krokiem skierował się poza obóz. Musi skupić się na pracy, to pomoże. Tak, może doniesie świeżego mchu, lub jeśli trafi się jakaś zwierzyna, to zapoluje. Cokolwiek, jakiekolwiek zadanie, choćby zazwyczaj wykonywane przez terminatorów. Cokolwiek do roboty, co odwróci jego uwagę.

//zt