No i wyszedł. Przyjemny, jesienny blask słońca o poranku zaczął oświetlać obóz. Jakimż grzechem było to zakłócać. Chociaż dla Ryk też... jedyną satysfakcją na ten moment. Zaraz przepadnie ona bez śladu. Ustawił się przed Omszoną Skałą i położył, delikatnie, ciało Śpiewającego Raniuszka na ziemi. Wyglądała tak żałośnie nie żyjąc. Nawet jeśli Ryk ją przygotował, by wyglądała jak najlepiej. Znad ciała zmarłej uniósł się intensywny zapach mięty, ale też stłumiona woń śmiertelnej rany. Warknął jeszcze raz marudnie pod nosem i nabrał powietrza.
- Niech cały Klan zbierze się pod Omszoną Skałą! - ryknął swoim głębokim, szorstkim głosem.
To był już drugi pogrzeb, który musiał zorganizować. Oby ostatni przez dłuższy okres czasu. Miał dosyć śmierci i własnej niekompetencji wymieszanej z brakiem szczęścia.

Czasami ktoś umiera, a tutaj ktoś umiera czasami dość często. Kolejny pogrzeb mnie więc nie zdziwił, jednak to kto umarł już tak. Raniuszek, co? Nie znałem jej długo, ale wystarczająco aby wyrobić w sobie przeczucie, że jest w niej coś więcej i to coś nas łączy. Może filozofia, może podejście do innych kotów, może bycie niezrozumianymi, chociaż ona umiała lepiej niż ja ukryć swoje niedopasowanie. Miałam z nią związane różne nadzieje, a teraz mój przyszły zespół normalnych kotów, które dadzą radę odratować Klan Rzeki jest pomniejszony o jednego osobnika. Smutne na swój sposób, bo wiedziałam, ze Raniuszek ma potencjał i został on paskudnie zmarnowany. Śmierć, co? No jasne, nawet ja wybaczam błędy, ale widać wola tych nad nami działa, jak działa. Umrzeć można od każdej pierdoły, zagryzienie przez lisa, siniak, to niby dwie różne rzeczy o różnym stopniu ingerencji w organizm, ale cóż... Śmierć nie wybiera zbyt logicznie po kogo przychodzi.
Tak czy inaczej przyszłam na pogrzeb, od razu kierując się do ciała zmarłej, żeby zaraz ułożyć się obok niej, wtulając się bokiem w jej futerko i chlebkując przy niej. Nie płakałam, nie prowadziłam głupich monologów jaka to ona była wspaniała i jak bardzo będziemy za nią tęsknić, po prostu przy niej byłam, licząc, że znajdę kiedyś kogoś, kto będzie chociaż w połowie godny zastąpić ją na jej miejscu, w co wątpię, ale nadzieja matką głupich.

  Usłyszał wołanie Ryczącego Niedźwiedzia i chyba głównie dlatego nie miał z początku ochoty tam iść. Wygrzewający się na zmarniałej już trawie Liść miał złe przeczucia. Bo po co innego może wzywać klan medyk, jeśli nie... śmierć. Przeciągnął przednie łapy i ziewnął krótko. To ich obowiązek, nie? Słuchać starszych, bawić się, żegnać zmarłych. Chyba powoli przestawało go to dziwić, w końcu nie bez kozery to właśnie pogrzeb był pierwszym dużym wydarzeniem w jego życiu. Zabawne nawet. Ale nie wylegiwał się znowu aż tak długo, to tylko drobna chwila zwłoki, nim podniósł się na cztery łapy i powędrował do Omszałej Skały. Czas być wzorowym klanowiczem.
  Dotarły na wydeptaną ziemię, zatrzymał się w pierwszej chwili szczerze zdziwiony. Co prawda coś tam słyszał o rozprawie z lisami i w ogóle, ale po pierwsze, nie bardzo orientował się, kto tam dokładnie poszedł, po drugie, zdecydowanie nie spodziewał się, że kot w sile wieku skończy w ten sposób. Śpiewający Raniuszek była przecież zdrowa, zawsze widział ją gdzieś w pobliżu i miała się świetnie, nie to co pozostali pogrzebani, już chyba prędzej spodziewałby się zobaczyć tam Gwiazdę...
  Kocurek delikatnie potrząsnął głową i skierował wolne kroki w stronę zmarłej, chwilowo nie poświęcając szczególnej uwagi ani Niedźwiedziowi, ani też Ptakowi. Pochylił się nad głową kolorowej kotki, by delikatnie trącić nosem jej czoło. Odpoczywaj z przodkami, Raniuszku. Zaraz potem odsunął się nieco, zerknął przelotnie na Ryczącego Niedźwiedzia, a potem na Ptaka. Wydawała się... może nie przeżywać, ale zdecydowanie bardziej obchodziła ją ta konkretna śmierć, więc po paru uderzeniach serca spędzonych w namyśle, Liść podszedł do siostry i ułożył się obok niej, dzieląc futro i ciepło. Teraz mógł ponownie pogrążyć się w rozmyślaniach.

Siedziałam przy Raniuszku, spędzając z nią czas, skupiona na niej i na swoich myślach, ze dopiero gdy zobaczyłam brata kątem oka, zwróciłam na niego uwagę. Pożegnał się z kotką i zaraz znalazł się obok mnie. Westchnęłam cicho, nie bardzo wiedząc co powiedzieć chyba po raz pierwszy swoim krótkim życiu. W końcu trąciłam brata głową niby na pocieszenie jego, trochę na pocieszenie siebie.Tuliliśmy więc zmarłą, jakbyśmy chcieli jej ciepła dać, żeby nie zmarzła. Czułam swoistą dumę z Raniuszka. Może i była wredna, specyficzna, ale na pewno zebrała wokół siebie masę kotów, które mimo wszystko będą tęsknić za jej charakterem. Czy tak samo jak ja uważali, że Raniuszek mogła być zapowiedzią i pomocą przy wprowadzeniu zmian w Klanie? Możliwe. Teraz jednak raczej nic jej życia nie wróci, a my nie możemy udawać, że jest nadzieja, chociaż kto wie, może grupowe modły do Gwiezdnych by dały radę ją ożywić?
Dalej leżąc przy martwej kotce zaczęłam jeździć językiem po jej futerku, żeby je jej ułożyć i może zmyć paskudny zapach lekarstw. Umarła w walce, to dumna śmierć, nie ma co jej ukrywać. Chwała jej ranom i bliznom na wieki jakie mogły z nich powstać. Dla mnie na razie nie było odważniejszego kota na świecie.

Donośne wołanie jej siostry chyba można było usłyszeć w całym obozie. Niezależnie gdzie się przesiadywało. Nic też dziwnego, że Wrzask niedługo po tym wyszła ze swojego małego zakątka. Była ciekawa co się stało ale nie nastawiała się na nic przyjemnego. Za każdym razem gdy nie był to głos przywódcy to wnioskowało tylko jedno. Śmierć. I tak było i tym razem. Szylkretka zauważyła znajome futro wojowniczki. Śpiewajacy Raniuszek. Wrzask wiedziała, że była w złym stanie. Chyba każdy wiedział, że ta walka była dla każdego uczestnika ciężka. Niestety ale walka zazwyczaj przynosiła straty. I dziś to Raniuszek nie miała szczęścia i przegrała ze śmiercią. Wrzeszcząca Łapa poczuła lekki smutek. Nie znała jej dobrze ale wydawała jej się ciekawą kocicą. Więc żałowała, że nie było jej dane bardziej jej poznać. Była dobrą wojowniczką. Umarła godnie i chyba nikt nie powie inaczej.
Podeszła bliżej zebranych. Nie było ich jak na razie dużo. Stanęła przy ciele wojowniczki a następnie schyliła się by dotknąć jej czoła swoim nosem. W myślach powiedziała krótkie podziękowania za jej ciężką pracę i życzyła jej bezpiecznej podróży na Srebrną Skórkę.
Gdy skończyła, postanowiła usiąść nieopodal Ryk. Czuła, że nie była w dobrym humorze i doskonale wiedziała czemu. Nie trudno było się domyślić. Była teraz jedyną medyczką i kolejny trup na jej koncie nie dawał powodu do radości. Spojrzała się na nią. Wymieniła się tylko spojrzeniem. Nie uśmiechnęła się ani nic. Jedynie co to w jej oczy mogły się wydawać bardziej… wyrozumiałe? Wiedziała, że miała teraz ciężko i nie zamierzała dokładać jej problemów. Ale mimo wszystko nie chciała by teraz za bardzo o tym myślała. Więc usiadła odległość lisiego ogona od niej.

Z błogiego snu wyrwało mnie poruszenie w legowisku terminatorów i głos dobiegający z zewnątrz. Po co ceremonia o tak wczesnej porze? W sensie chyba ceremonia, nie znam się co jeszcze może być zwoływane, jakiś problem czy coś... śmierć przywódcy? Przeciągnęłam się leniwie na prędce układając najbardziej nieposłuszne fragmenty sierści i wyszłam zaciągając się świeżym dość chłodnym powietrzem. Zapach mięty - to pierwsze na co zwróciłam uwagę, dopiero po chwili dotarło do mnie o co to całe zamieszanie.
Gdy zobaczyłam ciało Śpiewającego Raniuszka momentalnie zrobiło mi się słabo, usiadłam na chwilę łapiąc powietrze i próbując opanować chwiejący się świat wokół mnie. Bolała mnie od tego głowa, ale po kilku głębszych oddechach podeszłam chwiejnym krokiem do sióstr. Spojrzałam pustym wzrokiem na Świergotek wtuloną w jej ciało, i następnie usiadłam wtulając się w szyję Raniuszka.
Hej kochana, przepraszam że was zostawiłam... dałabym wiele aby znów spotkać się z tobą w kociarni i bawić się pod okiem Suchego Nosa czy Czarnostopego. Pamiętasz jak próbowałaś mi wyprostować uszy? Nie specjalnie ci to wyszło jak widać, ale próbowałaś. Gdy Świergotek ukrywała się w swoich samotniach, a chory Sówka leżał w lecznicy... ty byłaś mi najbliższa. Miałyśmy zwojować cały Klan Rzeki. Pokazać wszystkim jak być przykładowymi silnymi wojowniczkami. Zauraczać się i łamać serca kocurom. Zostać ciociami swoich siostrzeńców... i na starość robić wszystkim na złość i chodzić zbierać kleszcze poza obóz. Kocham cię, i zawsze będę.

Sowi Zmierzch już od kilku dni wiedział, że ze Śpiewającym Raniuszkiem... jest źle. Po tym, gdy przejął trening Koziej Łapy, nie trudno było się domyśleć, że sytuacja nie jest najlepsza. Starał się nie załamywać i jak zawsze myśleć pozytywnie, z czasem jednak dotarło do niego, że jego siostra... umiera. Starał się odwiedzać ją w lecznicy najczęściej, jak tylko był w stanie, ale sam widok kotki i jej pogarszającej się rany sprawiał mu psychiczny ból.
Tak więc, gdy tego poranka do jego uszu dotarło wołanie Ryczącego Niedźwiedzia wiedział, czym było spowodowane. Pomimo tego zawirowało mu w głowie, zebrało się na wymioty. Ciężko było mu w ogóle wstać z posłania. Jego nogi nagle zrobiły się jak z waty. Nie miał najmniejszej ochoty tam iść i widzieć ciała Raniuszka. Ale musiał. Musiał należycie pożegnać się z siostrą i pocieszyć pozostałe dwie.
Nieco chwiejnym krokiem wyszedł więc z legowiska wojowników. Do tego czasu, gdzieś z tyłu głowy nadal miał nadzieję, że to nie o pogrzeb chodziło. Albo przynajmniej nie ten jego siostry. Teraz już jednak nie miał wątpliwości. Powolnym krokiem podszedł do zgromadzonych z bólem na nich spoglądając. Świergotek i Przepiórka już tam były, blisko, przy ciele dymnej wojowniczki. A z nimi jakieś kociaki. Przycupnął ciężko przy siostrze. Zamrugał kilka razy przeszkolonymi oczami i wtulił nos w jej kryzę. Co teraz bez ciebie będzie, Śpiewający Raniuszku? Jak mogłaś być tak głupia, by iść do Młodnika, wiedząc, że mieszkają tak lisy? Przecież jeszcze kilka księżyców temu beształaś mnie za tamto samotne polowanie - pomyślał z goryczą. Jego przełyk zacisnął się niemalże boleśnie. Niby od kilku dni starał się przygotować na tę chwilę ale teraz... nie mógł sobie wyobrazić kolejnych dni, tygodni, księżyców bez siostry, która przez bardzo długi czas była jednym z najbliższych, a nawet jedynych bliskich kotów jakie miał.
Jeszcze przez kilka uderzeń serca wdychał miętowy zapach siostry po czym powoli odsunął od niej głowę. Zerkną na Przepiórczą Łapę, która to siedziała najbliżej i w ramach cichej otuchy polizał ją w głowę.

Był wczesny ranek. Odkąd otrzymałem nową rangę i nie musiałem już udawać się na treningi, spałem długo starając się wykorzystać dany mi czas odpoczynku zanim sam będę musiał uganiać się za swoimi terminatorami. Coś co stanowiło nieodzowny element mojej dziennej rutyny w ten jeden konkretny dzień został zaburzony. Pierwej zanim rozwarłem ślepia chcąc sprawdzić cóż zakłóciło mój spokojny sen, moje uszy zaalarmowane dźwiękiem nastawiły się, a na moim pysku odmalował się krótki, niezadowolony grymas. "Nie dadzą się kotu porządnie wyspać!" - burknąłem w myślach. Głos, który mnie zbudził był wówczas mętny, nieokreślony. Nie wiedziałem więc do kogo należał. Przeciągnąłem się w te i we w te, przygładziłem kosmyki, które sterczały po wielokrotnym przewracaniu się na mchu i wyszedłem przed legowisko zaintrygowany czym było zbiorowisko, którego w momencie opuszczenia Kamiennych Szczelin, byłem świadkiem. Podszedłem oczywiście bliżej, być może już musząc przeciskać się między zgromadzonymi wokół czegoś, lub bardziej kogoś.
Między rzeczniakami dostrzegłem barwne futro. Lecz nie takie jak miała Ryk, tylko inne, przydymione. I im bliżej byłem tym coraz mocniej utwierdzałem się w przekonaniu do kogo należało. Raniuszek. Cóż za...ciekawe odkrycie. Miałem ochotę prychnąć pod nosem i kpiąco się uśmiechnąć, lecz miałem jeszcze ostatnie resztki ogłady i szacunku do zmarłej. To, żeś się ptaszyno doigrała. Patrzcie tylko na to. Wielka wojowniczka się znalazła. Tak chojrakowała aż w końcu pozostał z niej tylko rozkładający się trup. Czegóż innego można było się spodziewać po kimś takim?
Nawet nie zorientowałem się, gdy obojętny wzrok zawiesiłem na pysku wojowniczki, wpatrując się w niego pusto. Wiedziałem, że jesteś mysim móżdżkiem. dodałem, kwasząc się na mordzie. Nie żegnałem jej. Nie życzyłem jej udanych łowów. Po prostu tępo lustrowałem to co z niej pozostało, czując jak w środku mnie króluje przede wszystkim pustka. Nie czułem nic, ani smutku, ani złości za to, że poddała się w ostatnim momencie. Wiedziałem jedynie, że w pewnym sensie będzie mi jej brakować. Nawet jeżeli jej nie lubiłem. Jej osobowość utkwiła mi w głowie, jak i wspólne sprzeczki. Te, które były i te, które jeszcze miały okazję zaistnieć. Miałem pokazać jej, że słów nie rzucałem na wiatr, że moi terminatorzy faktycznie będą lepsi. Ale już nie mogłem. Majtnąłem ogonem tnąc ze świstem powietrze. Rzuciłem na nią ostatni raz okiem, na ten pogrążony w śnie pysk i podszedłem do Ryczącego Niedźwiedzia. Nigdy nie uważałem się za kota wylewnego. Mimo tego dotknąłem nosem barku medyczki, by dodać siostrze otuchy.
– Zrobiłaś wszystko co mogłaś. – wyszeptałem jej do ucha i przysiadłem tuż obok niej, owijając szczelnie ogonem łapy.

A Ryk przyglądał się całej sytuacji. Tym pierd*lonym kociętom Powracającego Zimna, które oczywiście, że musiały się pchać pierwsze do wszystkiego. Tej Ptak, co powinna siedzieć w lecznicy, bo jeszcze proces leczenia jej obić trwał. Patrzył na to kocie, które śmiało wylizywać futro obcego jej, martwego kota. Bo nie obchodziło go to czy ją znała jako wojowniczkę koleżankę czy coś. Nie była jej rodziną. Jak śmiała dotykać martwego ciała Śpiewającego Raniuszka. Już miał przegonić ją do lecznicy, gdy przyszła... kolejna zguba z Zielonych Krzewów. Chociaż tą rozumiał bardziej, bo była to Świergot. Chociaż ku*wa. Nie, nie rozumiał. Ta niemota jeszcze parę dni temu ŻYCZYŁA ŚMIERCI kotu, który dziś nie żył. Którego tak niby opłakiwała nie mogąc przy tym zachowywać się dojrzałe. Kolejne, pierd*lone kocie. Ale w ciele starej prukwy. Jedyne co dobrego zrobiła to odgoniła te głupie kocięta. Chociaż nie. Ryk, dobrze, cieszy cię to, że to białe obrzydliwe kocie nie będzie już dotykać twojej martwej siostry, ale chyba... miało do tego prawo? Żegnać się ze zmarłym może każdy. Czy tego chcesz czy nie. Mruknęło niezadowolone pod nosem.
- Świergot, daj dochodzić innym do ciała Raniuszek. Każdy ma prawo się z nią pożegnać.
Nachylił się nieco nad srebrną siostrą, żeby słowa były jak najcichsze.  
Później szły kolejne koty żeby zobaczyć co się dzieje. Przepiórka. Sowa. Rodzeństwo zmarłej. Znalazła się też Wrzask, którą medyk totalnie zignorował. Ryk zacisnął tylko zęby poirytowany bo dobrze wie, że cierpią przez niego.
Był beznadziejnym medykiem.
Nigdy nie chciał nim być.
Nastoletnie łaknięcie wiedzy i władzy tak właśnie kończyło się dla Ryczącego Niedźwiedzia. Na byciu mordercą. Nie w taki sposób o jaki można było go posądzać w młodości. Zabijał przez przypadek. Bo miał takiego okropnego pecha i brakowało mu doświadczenia. Bo co? Bo Poranna Zorza przez wiele księżycy marnowała jego edukację? Nie. Przez niego, bo niczego z tym nie zrobił. Ten temat powracał niczym bumerang w życiu Ryk. Że mimo haryzmy, którą miał był tchórzem. Tak. Był tchórzem. Bo poproszenie o jakąkolwiek pomoc zajęło mu długie księżyce i Gwiezdny Klan nie da mu o tym NIGDY zapomnieć. Koty będą umierać. Jeden po drugim, cały czas. On po prostu nie może być dłużej medykiem. A jednocześnie nie ma terminatora. I nie będzie go mieć, bo jest tak pieruńsko samotny, że nie ma pojęcia kto miałby nim być. Nie zna nikogo tak dobrze by podjąć decyzję. Więc co ma teraz zrobić? Zabijać kolejne koty? Łosi Ryk, Psia Łapa, Śpiewający Raniuszek kto wie kim będzie kolejny kot? Może Rybia Ość bo był jego bratem. Pasowałoby. Lisie łajno.
Z jego gardła wydobył się odruchowy warkot, gdy ktoś zwrócił się w jego stronę i dotknął nosem. O wilku mowa. Łuska. Położył po sobie uszy żałując swojej naturalnej reakcji. Nie lubił dotyku. Ale powinien się zachowywać spokojnie. Brat przyszedł go wesprzeć. Zaczął bić nerwowo ogonem zdając sobie sprawę z tego, że wypadłoby coś heh, powiedzieć. Chociaż chyba każdy nie licząc tępych dzieci miał pojęcie co się wydarzyło. Proces przyczynowo-skutkowy. Raniuszek zaatakowały lisy, oberwała, nie wyleczyła się. Koniec. Ale przecież nie może tego powiedzieć w taki sposób. W międzyczasie gdy myślał w tle minęło mu rude futro Płotki.
- Śpiewający Raniuszek nie wylizała się z jednej z ran - powiedział krótko przerywając ogólnopanujące milczenie i przełknął ślinę - przykro mi.
Ryk nie przepraszał. Nigdy. Poza pomniejszymi wyjątkami. Ale dziś chyba nie przeżyłby jakby nie powiedział tego. Nawet jeśli gardło mu się ściskało gdy to wypowiadał.

Wiedział, że Raniuszek jest w lecznicy, wiedział, że jest z nią nie najlepiej, ale łudził się, że pewnego dnia jeszcze wyjdzie z lecznicy, że obrazi go słowem, czy dwoma, i wszystko będzie po staremu. Ale tak nie było. I być nie miało. Wiedział, że życie w lesie jest ciężkie, nie był to pierwszy raz, jak kot umierał, ale jednak... Śpiewający Raniuszek była mu bliska, mimo wszystko. Była jego prawie-siostrą, adoptowaną przez Suchy Nos, miał też swój malutki wkład w wychowanie tych kociąt. Może nie dosłownie, bo sam był niewiele od nich starszy, no i nie wiedział jak wychowywać kocięta, ale spędzał sporo czasu w kociarni doglądając ich, bawiąc się z nimi czasami, no i Raniuszek nie była wyjątkiem. Wciąż pamiętał jej upartość, gdy chciała się wkraść do legowiska przywódcy, a on za wszelką cenę starał się ją powstrzymać... i nie mógł się pogodzić z tym, że nigdy już nie porozmawiają.
Usłyszał głos siostry, podniósł głowę znad łap, a wychodząc ze swojego legowiska już wiedział kogo zobaczy - i absolutnie się nie mylił. Nie wiedział, co ma zrobić ze sobą w pierwszej kolejności. Podejść do martwej i się pożegnać? Podejść do siostry i pocieszyć ją? Stał więc jak słup, łapy wrosły mu w ziemię, a on poczuł mdłości jak wtedy, gdy był chory. Czemu koty musiały umierać? Czemu nie mogły żyć wcześniej? Czemu Gwiezdny Klan wołał o nich tak szybko? Czemu nie mogły... pożyć dłużej?
Dość szybko wydarzyło się... dość sporo rzeczy. Przyszła też Świergocząca Łapa, która wtuliła się w ciało siostry, przyszedł Sowi Zmierzch, Przepiórcza Łapa, Wrzeszcząca Łapa, no i Rybia Ość. Niepewnie więc zbliżył się do ciała, a następnie do Ryczącego Niedźwiedzia, mimo że obok był już jego brat. Delikatnie dotknął ją nosem w bark, w ramach pocieszenia, niezdolny do powiedzenia chociaż słowa, bo czuł, że gardło nieprzyjemnie mu się zaciska. Chciał podejść też do zmarłej, ale zebrało się tam już jej rodzeństwo, więc... postanowił przysiąść obok Ryk, po drugim boku, co Łuska, jemu posyłając krótkie kiwnięcie głową, podobnie jak do drugiej siostry, po czym spuścił łeb i zamknął oczy.

  Powoli schodziły się inne koty i zachowywały całkiem zwyczajnie, za jednym wyjątkiem. Liść doszedł do wniosku, że musiała to być jakaś rodzina Raniuszka, której niekoniecznie kojarzył, to znaczy to chyba też był kot z rodzaju Świergotków, ale nie był pewien, gdyby go ktoś spytał. W każdym razie kocica przyniosła motyla, to było ładne, całkiem miłe, ale potem... potem wepchnęła się na Raniuszka, a na ten gest brwi kociaka uniosły się do góry, on sam zaś podniósł się do siadu. Tylko na moment zresztą, bo bura zaczęła ich odsuwać. Skubnął Ptaka za sierść przy barku, bo pociągnąć nieco w bok. Wiedział, że nie ma sensu kłócić się z kimś tak... pretensjonalnym i chyba mocno rozgoryczonym.
  Potem przyszła kolejna chcąca przytulić się do zmarłej. I nie tylko ona. Robiło się tłoczno, a on nie był pewien, czy powinien tu siedzieć, ale nie chciał zostawić Ptaka samej. Kątem oka zauważył Płotkę gdzieś nieco dalej, ale nie gapił się na rudego, mając wrażenie, że... teraz chyba każdy powinien mieć moment dla siebie. Zbiorowy moment dla siebie, tak właśnie wyglądały pogrzeby.
  Zerknął na Ryczącego Niedźwiedzia, kiedy padły kolejne słowa, tym razem do nich wszystkich. A potem popatrzył na Ptaka i wrócił spojrzeniem do jakiegoś upatrzonego kamienia na ziemi. Nie tuż pod jego łapami, by nie wyglądać przy tym jak okrzyczany kociaczek, po prostu był to najbardziej neutralny punkt w okolicy, który nie zmuszał go do podnoszenia wzroku nad głowy innych. Dzięki temu też wyłapał kolejnego kota, który zakręcił się przy zgromadzeniu, po czym usiadł obok medyka. To ponownie zwróciło jego uwagę na ilość przylep, jakie przyciągnęła do siebie Raniuszek, a co w jego przypadku było trochę... niepotrzebne? Zerknął krótko na siostrę, a potem wstał i przesunął się na bok, by zrobić miejsce komuś, kto może bardziej miał prawo tam siedzieć aż tyle czasu.

Nie przeszkadzało by bycie obok większego kota, widocznie zrozpaczonego śmiercią Raniuszka. Chociaż dotykanie mnie bez mojej zgody już mi nie leżało. Chciałam tak siedzieć dalej, cierpliwie czekając aż wszyscy zobaczą chwałę zmarłej kotki, jednak mój brat pociągnął mnie za futerko, a na to nie mogłem nie zareagować. Nie będę ignorować jednego z niewielu kotów które okazały mi lojalność, bo ją mam zamiar się zawsze odpłacać.
Razem w Liściem odsunęliśmy się na bok i o ile on starał się być neutralny, ja siedziałam dumnie. Nie boję się śmierci, nic w naturze nie ginie i chociaż czuję w środku siebie jakieś dziwne uczucie niespełnieni, to wiem, że szybko je czymś zapełnię, bo trzeba znaleźć nowy cel, nie można dać się zjeść żałobie.
Kolejne odsunięcie się, sprawiło, że popatrzyłam na brata dającego przestrzeń innym kotom. Westchnęłam cicho, rzuciłem Ryczącemu Niedźwiedziowi jeszcze jedno spojrzenie. Czego się spodziewałam? Medyk klanu rzeki, a nie dał rady mojego stłuczenia wyleczyć całkowicie, obicia, siniaka, co tu mówić o większych ranach, wymagających więcej kunsztu niż roztarcie rośliny i wypacianie nią części ciała. Nie byłam zła, po prostu coraz bardziej dostrzegałam to, że przywódca i medyk, to zwykłe koty, które przypadkiem zostały wybrane na wysokie stanowiska, żeby mieć na kogo winę zwalać, a nie po to, żeby pomagać innym, bo większość rzeczy i tak zależy od szczęścia i robione są na oślep. Bez sensu. Odwracając się tyłem do całego zamieszania, otarłam się głową o brata.
-Chodź, bo jeszcze w pamięć zapadnie ci widok trupa i zapomnisz o tym, jak cudowna była gdy żyła.-chciałam zapamiętać ją jako wredną i samolubną kotkę, a nie jako zimne ciało z ranami, leżąca na ziemi i zgniatane przez "bliskich". Powolnym krokiem ruszyłam w stronę spokojniejszego miejsca, gdzie będę mogła z bratem na spokojnie porozmawiać.

Z/T

  Nie wiedział, co teraz dzieje się w głowie Ptaka, a to było zasadniczo dobre pytanie. Jego wzrok po raz kolejny przesunął się pobieżnie po zgromadzonych. Niespecjalnie słuchał tego, co mówili, o ile cokolwiek, bo i słowa Ryczącego kończyły się tak, że ciężko byłoby dodać coś, co nie byłoby pretensją do medyka. Ale ktoś miałby do tego prawo? Dla Liścia całe to leczenie było jak czarna magia, bierzesz roślinę, przykładasz do rany i rana się szybciej goi. Dziwne, ale prawdziwe. Tym bardziej nie umiałby powiedzieć, co poszło nie tak.
  Zerknął na Ptaka i lekko pochylając uszy, również trącił ją głową. Nie spodziewał się jednak kolejnych słów siostry.
  — Ha? — Nastawił uszu na to dziwne stwierdzenie, bo chyba sam nie wpadłby na coś takiego, ale... może miało to sens? Nie chciał oceniać, nie wiedząc wszystkiego.
  Kiedy zaczęła iść, tak i szary podniósł się z miejsca i ruszył w ślad za nią, opuszczając smętne zgromadzenie.

z.t.

Choć po licu nie było widać moje zdziwienia, warkot Ryk postawił na moment moje niebieskie futro. Sam zaś przeniosłem na jej mordę wzrok, szczególnie gdy mówiła o przyczynach śmierci Śpiewającego Raniuszka. Przykro mi. Usłyszenie tych słów z pyska medyczki, było czymś zaskakującym i nieprawdopodobnym. Było to niesłychanie rzadkie, a jednak. Śmierć dymnej sprawiła, że usłyszałem je ponownie. Jak gdyby przeprosiny. Rozumiałem ją albo przynajmniej chciałem zrozumieć. Mimo że wiedziałem, że Ryczący Niedźwiedź zrobiła wszystko co mogła aby ją wyleczyć z ran, nie każdy mógł postrzegać to w ten sam sposób. Dla innych mógł być to kolejny powód wskazujący na jej niekompetencję. W każdym razie trwałem przy jej boku jeszcze dobre paręnaście uderzeń serca. W tym czasie pojawił się również Trzcinowy Brzeg, któremu rzuciłem krótkie spojrzenie, a samemu wstałem. Nie zamierzałem uczestniczyć w pochówku zmarłej, toteż po prostu oddaliłem się po pewnym czasie, powstrzymując się od drwiącego uśmiechu na komentarz Ptak i rzucając jeszcze na koniec przelotne spojrzenie Płotkowemu Potokowi.

Zdecydowanie zaplanowanym było, że Brzask przyszedł w chwili, gdy koty powoli się rozchodziły. Nie chciał być w tłumie. Nie mógł, nie potrafił, nadal nie umiał do tego wszystkiego podejść jak zawsze - realnie, spokojnie, ale i z uczuciem, które po prostu miało wspierać innych.
Dzisiejszego dnia, śmierci Śpiewającego Raniuszka, obudził się jako morderca. Mogło być to sformułowaniem zbyt ostrym, zbyt zbaczającym w tę stronę, w której przesadzał z opinią - miał do tego skłonności odkąd się nauczył mówić. Brzask lubił nadinterpretowywać. Ale tym razem, czy tak było? Raniuszek by żyła, gdyby nie on.
Smętnie przesunął się bliżej, kończąc przed jej ciałem. Marne, smutnie leżące, tak jak chyba żadne inne, które do tej pory widział. Z tego życie uszło bardziej, niż z jakiegokolwiek innego. Zmarszczył brwi, nosem ostrożnie uderzając w jej bok, najdelikatniej jak potrafił, usiłując wyprzeć z siebie tym samym myśl, że ta może jeszcze wstanie. Nie dało to wiele, nie miał co oszukiwać samego siebie.
- Czy mogę pomóc w pochówku? - rzucił do Ryk. Nie myślał teraz o opinii matki; wiedział że ta byłaby nieprzychylna, bo jak skończony idiota nadal lgnął do Ryk. W tej chwili jednak, czy mógł o tym myśleć? - I pogadać, później?
Tu spojrzał na Ryk. On potrzebował tej rozmowy, a tak naprawdę, chyba mógł zwrócić się z nią tylko do Ryk. Jedynie on, być może, pozwoli się mu wygadać. Matka, Połysk, a nawet Przywódca, nie byli kimś do kogo ośmieliłby się odezwać. A wyjątkowo, potrzebował towarzystwa, jak nigdy dotąd.

Jeszcze przyszedł Trzcina, którego dotyk również sprawił, że z gardła Ryczącego Niedźwiedzia wydobył się cichy warkot. Nie potrafił nad tym zapanować. Był zdenerwowany. Może nawet zestresowany. Pogrzebem oczywiście. Później już koty zaczęły po woli się rozchodzić. Głupie kocięta sobie poszły, Łuska też. Opóźniony zjawił się za to Blada Łapa. Na pewno też nie miał się najlepiej w tej sytuacji. W końcu był z Raniuszek podczas walki z lisami. Medyk mruknął niepewnie i posłał terminatorowi, o dziwo, zmartwione spojrzenie. Nie wiedział co czuł Brzask. Chciał też porozmawiać. Nie miał w sumie powodu by odsuwać go od pomocy w pochówku... chociaż lepiej jakby zrobiła to rodzina. Przyszywana, lub nie.
- Dobrze - powiedział spokojnie, bez kszty zawahania w głosie.
Poczekał aż wszyscy co mieli taką chęć pożegnali się ze zmarłą, wstała i machnęła ogonem rozkazująco. Czas pogrzebać trupa za obozem.
//Zt

Trwanie przy ciele Śpiewającego Raniuszka wydawało się jak wieczność. Sowi Zmierzch miał ochotę jak najszybciej stamtąd uciec. Ale wiedział, że nie mógł. Musiał być przy pozostałych siostrach i pomóc pochować Raniuszek. Trzeba było towarzyszyć jej w podróży do Gwiezdnego Klanu.
Został więc do końca i pomógł Ryczącemu Niedźwiedziowi zakopać zmarłą.

//sory że taki gniot ale zt