- Tjaaaak, moja mamusia to Teń - Teńciowa Chmula jest. - odpowiedziałem na pytanie szylkreta.
Trochę ponad cztery pełne obiegi pór. Ta odpowiedź mnie nie usatysfakcjonowała. - A ije to? - dużo? Mało? A może średnio? Bo ja niby mam mało, a chyba wychodzi na to że Barwny to chyba dużo! Ale moja mama dużo chyba nie ma... nie rozumiem! - Tio źniaci zie mama stala jest? - zapytałem przekrzywiając łebek.
Gdy już podniosłem się z ziemi uśmiechnąłem się szeroko do wojownika - JAAA? NIEEE... JA NIE GŁODNI TAKI NIE. ALE DUZI TAK. - podskoczyłem w miejscu strosząc swoją sierść i wysuwając pazury.

Czyli miał racje że to dzieciak Tęczy. Tylko jakoś taki mało podobny do któregokolwiek rodzica. No może trochę do matki, ale głównie przez futro. Chociaż w sumie nie wiedział żadnego z nich w tym wieku. Szczególnie Rozżarzonej Gwiazdy. Żarcik.
- No jakoś tak cztery razy dwanaście księżyców - Czyli z punktu więzienia takiego kociaka to była cała wieczność, bo to jest ich życie przeżyte jakoś dwanaście razy cztery razy. Kolejny żarcik i prawie parsknął jak Wilczek nazwał Tęcze starą. Szkoda że ona tego nie słyszała. Uwielbiał tą brutalną szczerość kociąt, które zawsze mówiły pierwszą rzecz która przyszła im do głowy.
- No tak i bardzo stttraszny? - powiedział akcentując ostatni wyraz.

- Cteli lazy dwanaście... aha. - odpowiedziałem udając że rozumiem co to znaczy (nie rozumiałem.) Liczby są głupie, i ciężko je ogarnąć. Fajnie jakby ich nie było, albo było ich pięć, bo mnie i mojego rodzeństwa jest cztery więc byśmy się pomieścili.
- Tjak! Ale, ale ty sje nie musiś bać! Ja nić nie zlobie... no chiba zie będzieś gupi! - zapewniłem i podniosłem swoje przednie łapy nieco się chwiejąc. DUŻY I GROŹNY. Taki jestem, jak Wilk!
- Kiedyś będę duzi jak wijk taki plawdziwy. - nigdy nie widziałem wilka na żywo, ale może kiedyś jak pójdę na polowanie z tatą to jakiegoś pokonamy razem! I będę mógł się chwalić!

- Mhm - mruknął lekko rozbawiony, bo dobrze wiedział że dzieciak nic z tego nie rozumie. Postanowił jednak pozostać w tym bezsłownym porozumieniu, gdzie Wilk udaje że łapie o co chodzi, a Barwinek, że o tym nie wie. Wilk generalnie był zabawny. Nieświadomie i to chyba było w tym najlepsze. Brał wszystko takim jakim mu się powiedziało, nie dopytywał, nie sprzeciwiał się, nawet jeżeli ie rozumiał.
- A umiesz już wyć jak wilk? - Bo jak już są w temacie, to po co z niego schodzić. Jeszcze Wilczkowi znowu się coś pomiesza, a tak to może być zabawnie. Jak zacznie udawać wilka w każdą pełnie uprzykrzać życie reszcie kociarni. Będzie miał coś po wujku. Żarcik.

- Ja? Ja... umjem! - stwierdziłem trochę niepewnie. Nigdy wcześniej tego nie robiłem, ale chyba powinienem umieć, racja? Tylko jak wyją wilki... nigdy nie widziałem, nie czułem ani co najgorsze nie słyszałem wilka! Ale skoro mówi się wycie, to chyba od tego nazwa co dźwięk jest, no nie? - PA. WIIIIIIIJĆĆĆĆĆĆ WIIIIIIIIIIIIIIIIIIII WIJJJJJJJJJJJJJJJJ WIJ WIJJJIII. - zacząłem wyć najgłośniej jak potrafiłem, tak aż zabolało mnie gardło, ale nie przestawałem. Chciałem udowodnić jak dobrym wilkiem jestem, takim najlepszym, nie? I nawet jeśli pan Barwne Niebo chciał mnie powstrzymać to nie przerywałem, czasem brałem przerwę na oddech ale od razu wyłem dalej. Bo UMIEM.

Nie no pan Barwny nawet nie chciał mu przerywać, a co dopiero mówić o próbowaniu. Jak do tej pory był rozbawiony, to teraz ledwo powstrzymywał się od buchnięcia śmiechem. Między kolejnymi wyciami wymykało się z jego pyszczka ciche parsknięcie. Wilk nawet nie wiedział czym jest wycie, a co dopiero mówić o potrafieniu. To nieźle się Żarkowi i Tęczy to imię udało. Jeżeli by wiedział że kociaki potrafią być aż takie zabawne, to już dawno by zaczął częściej ją odwiedzać. No może gdyby nie zapach mleka i rozwrzeszczane kleszcze.
- Ładnie, bardzo - spróbował skomentować, między kolejnymi wrzaskami, ale nie był nawet pewny czy do Wilka to dotarło. Naprostowanie młodego zostawił rodzicom, bo jemu było zabawniej pozostawić go w niewiedzy. Można to uznać za psikusa, od niego dla Tęczy, jak mały kleszcz zacznie jej się tak wydzierać w środku nocy w pełnie księżyca, bo do tego też może zaraz dojdą.

Moje odgłosy zaczynały być coraz cichsze i cichsze, powoli opadałem z siły po takim krzyczeniu, a nawet nie zrozumiałem co mówił do mnie Barwne Niebo! Ale to nie ważne! Ładnie zawyłem i to się liczy. Udowodniłem swoją wilkowość. Usiadłem próbując łapać dech by po chwili upaść ciężko na ziemi.
- ŁeeeHGhhhh - pisnąłem uspakajając swój oddech, - Po...MOĆI. - machnąłem ostatkiem sił łapą po ziemi leżąc na boku.
Bycie wilkiem jest trudne, trzeba dużo wyć.

Najwyraźniej nawet dla Wilka bycie wilkiem było męczące. Żarcik. No, ale przydałoby się coś zrobić z zziajanym kociakiem leżącym u jego łap. Nie wyglądał jakby potrzebował pomocy medyka. Po prostu dostał zadyszki i najlepiej będzie go odprowadzić do Tęczowej Chmury. Zanim mały maratończyk znowu zacznie się wydzierać.
- Oddychaj spokojnie - powiedział, tak jakby Wilczek już tego nie robił. Nie miał doświadczenia z kociakami. Próbował wychowywać swoje własne, ale jedno z nich wylądowało na pół życia w lecznicy, drugie miało więcej do czynienia z Tęczą niż z nim, a trzecie gdzieś przepadło. Złapał młodego za kark i spróbował pomóc mu wstać. - Będzie lepiej jak odprowadzę cię do mamy, co ty na to ogromy Wilku? -

Z wiotkim ciałem dałem podnieść się Barwnemu Niebu, trochę udając umierającego. Pasowało mi że dorosły mnie miał przenosić gdy byłem zmęczony, w tej chwili nie chciało mi się chodzić. Nie wstałem chcąc wymusić noszenie mnie przez kocura - łeeeh - wydałem z siebie tylko dziwny dźwięk i czekałem z wygiętymi łapami I nosem wbitym w ziemię.
Jeśli ten postanowił mnie zanieść to ucieszony trafiłem do mamy.... a jeśli nie to leżałem w dziwnej pozycji przez dłuższy czas by później wstac znudzony i iść rozrabiać dalej.

/zt