Nastał czas na mianowanie wojowników. Parę kotów ukończyło swoje szkolenia, dlatego już nie widział powodów, dla których musiałby zwlekać. Cieszył się, że Klan Gromu rośnie w siłę i będzie mieć teraz w swoich szeregach zarówno młodych wojowników, jak i tych starszych wiekiem. Przynajmniej na to się zapowiadało.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zwołał cały klan, jak zasiadł na swoim miejscu. Czekał cierpliwie na zjawienie się głównych zainteresowanych, ich rodzin oraz innych kotów, które zechcialy przyjść.

Kocur usłyszał wołanie i przerwał czyszczenie swojego futra. Powoli wyszedł na polanę siadając sobie nieco z boku, choć wciąż w centrum. Był pierwszy. Czy to miała być jego chwila? Nawet jeśli nie to gotów był tą decyzję zaakceptować. Mimo wszystko czuł w łapach pewien rodzaj ekscytacji. Cieszył się, że jeśli nawet nie on to kto inny będzie mianowany, zaś klan będzie rósł w siłę z każdym dorastającym kotem. Koniuszek jego ogona delikatnie podrygiwał z tej ekscytacji, sam oczywiście skinął Przywódcy łbem na przywitanie.

Bocian jeszcze trenował, wiedział więc że zgromadzenie nie jest dla niego. A mimo to, z szacunku do pracy innych, postanowił wpaść zobaczyć kto dziś będzie mianowany. O Szpaku wiedział, ale... kto wie, być może jakieś inne koty wpadną do mianowania? I być może jacyś nowi terminatorzy się pojawią?
Wrona wsunął się na tyły. Nie przymierzał się do tego, że z góry usiądzie w czyimś towarzystwie. Szpak raczej będzie chciał siedzieć z Konwalią, stąd jemu tylko machnął głową na powitanie, a później rozluźnił się i czekał na dalszą część ceremonii.

Konwaliowy Sen wychynął z lecznicy cicho niczym cień. Wezwanie wuja sugerowało, że nareszcie nadszedł czas ceremonii jego terminatora, gotowość którego zgłaszał znacznie wcześniej. Ciekawiło go, z jakiego powodu z nadaniem Szpaczej Łapie wojowniczego imienia zwlekano podobnie, jak i w jego wypadku - po wygojeniu się jego ran zamierzał nawiązać rozmowę na ten temat z Zaćmionym Słońcem, przypominając jej deklaracje, które składała mu wkrótce po tym, jak została zastępczynią.
Ostatecznie jednak rudowłosy, zupełnie, jakby przewidując plany zielonookiego, wezwał klan przed Liściastą Gałąź wkrótce przed tym, jak rany kocura miały się wygoić.
Uważając, by nie uszkodzić dwóch opatrunków, jakie nałożyła mu Owcze Runo, niespiesznym krokiem podszedł do Wrony, by się z nim przywitać. Zachęcił go, by usiadł obok niego i jego terminatora, by następnie skierować się do Szpaczej Łapy, zanim zasiadł u jego boku, jemu również udzielić powitania.

W reakcji na zawołanie przywódcy, Możylinkowa Łapa z przeciągłym ziewnięciem poderwał się z miejsca i nie spiesząc się skierował prosto pod Liściasty Konar. Jako, że akurat kończył posiłek przy jednym z brzegów Wzburzonej Wody to nie miał zbyt daleko, dotarł więc na miejsce zebrania jako jeden z pierwszych, prócz niego na miejscu były już cztery koty, w tym jego brat- Szpacza Łapa. Widząc jednak podchodzą do niego dwójkę starszych kocurów niebieskawy usiadł sam niedaleko, nie chcąc w żaden sposób się wcinać w grono czy narzucać swojego towarzystwa. Z pewnością, gdy tylko przybędzie nieco więcej kotów znajdzie sobie kogoś do chwilowego towarzystwa, więc o to się nawet w tym momencie nie martwił, a jedynie z uśmiechem na pyszczku wyczekiwał nadchodzącej ceremonii.

Z zadowoleniem stwierdziła, że trening Zamglonej Łapy dobiegł końca, co oczywiście natychmiastowo zgłosiła Rozżarzonej Gwieździe. Do mianowania mieli też Szpaczą Łapę, któremu ostatecznie się to teraz już należało… a i też jej własnej siostrze, jeśli dobrze kojarzyła, nie brakowało wiele, więc o ile przywódca wywiązywał się z treningowych obowiązków sumiennie, to zapewne też dziś otrzyma ona imię. Nareszcie! Czułaby się okropnie, gdyby ktoś z jej rodziny w takim wieku wciąż trzymał się 'łapy' na końcu imienia… ale u Pszczoły przynajmniej było to do wyjaśnienia, bo była samotnikiem. Sosnowa Łapa za to? Chłop był starszy od niej, a… ugh. Gdyby ona była za to odpowiedzialna, to już dawno nie byłoby go w klanie, bo był zwyczajnym pasożytem, ale Malinowa Mordka informowała ją, że nieco przyspieszyli tempa, więc miała cień nadziei. Heh.
Słysząc wołanie prędko wstąpiła więc na ceremonię, wskakując dumnie na wyższe piętro obozu pod drzewem. Wzrokiem przywitała się z Wronim Cieniem, Pszczołą i Konwaliowym Snem, kiwając też Szpaczej Łapie i Możylinkowej Łapie, z którym co prawda nigdy nie rozmawiała, ale nie zamierzała ignorować jego obecności. Jej oko nie wypatrzyło jednak ani Zamglonej Łapy, drugiej solenizantki (miała nadzieję, że nie była poza obozem, przecież to jej ceremonia!), ani Okonia, z którym najchętniej by usiadła.

Pierwszy za nim pojawił się Konwalia, któremu odpowiedział machnięciem głową i już, już miał za nim iść, gdy nagle pojawiła się Pszczoła. Wrona w moment przesunął na nią ślepia, i jej machając głową - pozostawiając na mordzie swój wyraz twarzy. Chłodny, spokojny, ale za to do odmiany, z nieco weselszymi ślepiami, takimi jakimi zwykle dzielił się jedynie z Zaćmieniem. Bo podobnie jak ona, czuł się w porządku w jej towarzystwie. Było miłe, spokojne i... po prostu, przyjemne.
- Pszczela Łapo - mruknął w ramach powitania, zaraz głową wskazując za odchodzącym bratem. W tym czasie zdążył też wymienić się spojrzeniem z Zastępczynią, przymykając na moment ślepia by w ten sposób przywitać się z nią. - Konwalia zapraszał, bym przysiadł się do niego i Szpaka. Chcesz podejść ze mną?
Jeśli nie - trudno, wtedy wybierze z kim dziś spędzi czas teraz, a z kim po całej ceremonii.

Kolejna ceremonia! W końcu! Dziś chyba ktoś otrzyma wojownicze imię bo nie wydaje mi się że ktokolwiek oprócz mojego rodzeństwa pozostał w kociarni. Chwilkę przedemną wyszła mama ze Stokrotką, więc postanowiłam że dosiądę się do nich. Bo obok Wroniego Cienia jest ta złota kotka która chyba coś do mnie ma. Konwaliowy Sen siedział ze swoim terminatorem (lub synem) wiec chyba sobie odpuszczę.
Podeszłam od strony Żmijowego Syku ocierają  głową o jej łapy a następnie o szyję brata. Usiadłam obok niego zerkając w miejsce gdzie powinien mieć oczy. Lubiłam przyglądać się temu... kusiło mnie bardzo żeby otworzyć jmu te powieki! No ale wierzyłam że skoro nie umie tego sam zrobić to raczej nie powinnam wciskać tam pazurów.

Ah, kolejna ceremonia! Tęczowa Chmura coraz bardziej miała wrażenie, że te wszystkie ceremonie przelewają się jej przez łapy jak deszcz. Dziwne, a mogłoby się wydawać, że skoro większość czasu spędzała w kociarni to czas będzie się dłużył, a tu proszę!
Kotka zawsze przychodziła na każdą ceremonię i chyba jeszcze nie zdarzyło się jej żadnej przegapić z wyjątkiem tych, gdy chorowała w dzieciństwie, na tej jednak musiała być obowiązkowo. W końcu miała być na niej mianowana jej siostra. Co prawda nie miała jakiegoś bliskiego kontaktu z Pszczelą Łapą, ale jednak siostra to siostra. Przybywając w pobliże Liściastego Konaru najpierw podeszła właśnie do niej, by jej pogratulować, po drodze witając się też z Konwaliowym Snem. Ostatecznie skinęła jeszcze głową na powitanie Rozżarzonej Gwieździe i Zaćmionemu Słońcu, by w końcu usiąść blisko Żmijowego Syku, która siedziała ze Stokrotką i Jeżynką, również się z nią witając.

Na ceremonii Szpaczej Łapy nie mogło zabraknąć samej medyczki. Owcze Runo coraz bardziej wracała do klanowej rzeczywistości i życia toczącego się w obozie. Z tego też powodu, wiedząc doskonale, że jej młodszy brat ma dzisiaj mianowanie, postanowiła i ona zjawić się na wezwanie Rozżarzonej Gwiazdy. Jak zwykle przysiadła gdzieś bardziej na uboczu, aby nie rzucać się zbytnio w oczy i niekoniecznie przyciągać do siebie czyjeś towarzystwo, choć i tego by nie odmówiła, gdyby faktycznie ktoś przy jej boku by się pojawił. Rozejrzała się po zgromadzonych już kotach odnotowując najbardziej znane sobie mordki, czyli Konwaliowego Snu (którego pozostałości po walce z krogulcem znakomicie się leczyły), Zaćmionego Słońca, wcześniej wspomnianego terminatora oraz Możylinka. Nie trwało to jednak długo i po krótkiej chwili powróciła wzrokiem na swoje łapki w oczekiwaniu na rozpoczęcie ceremonii.

Zjawiłem się na ceremonii, zwykle aby nie zabrakło mnie w klanowym życiu. Szczerze nei spodziewałem się, aby cokolwiek poza nowymi imionami i tak dalej miało się wydarzyć. Posłałem jedynie ciepły uśmiech w stronę zastępczyni i usiadłem gdzieś daleko w tyle, zauważając futro medyczki przemknęła mi myśl aby wreszcie do niej zagadać. Owinąłem ciasno łapy ogonem i wbiłem spojrzenie w złote futro. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

I pojawiła się ona! Cała na... niebiesko.
Nie, żeby była w jakimś wyśmienitym humorze, pff, co to to nie. Czuła się gorsza od swojego rodzeństwa w kwestii hierarchii i choć wiedziała, że to z powodu jej wątłego zdrowia, to nie poprawiało jej to nastroju. W sprawach nauki starała się jednak nie pozostawać w tyle i naciskała matkę, by ta pomogła jej poszerzyć nieco wiedzę o klanowych sprawach, żeby zaczynając trening z opóźnieniem nie mieć w głowie wiedzy na poziomie kocięcia, którym już przecież od dawna nie była! Poza tym nie chciała przed swoim przyszłym mistrzem wyjść na półgłówka, który ma wszystko w nosie. W końcu nie o lenistwo i niechęć tu chodziło, a o zakatarzony nos i zbolałe mięśnie.
A teraz, kiedy udało jej się trochę wyzdrowieć i opuścić posiadłość Owczego Runa, doczekała się swojej spóźnionej ceremonii. Słysząc wołanie Rozżarzonej Gwiazdy, czym prędzej wygładziła swoje futerko i zjawiła się na miejscu klanowych spotkań. Łypnęła na boki, szukając wzrokiem jakiegoś przedstawiciela swojego rodzeństwa, jednak gdy żadnego z gałganów nie ujrzała, przysiadła sobie samotnie, ale nie za daleko od reszty zebranych, i w napięciu czekała. Powinna się radować i uśmiechać, jednak raczej było widać po niej czystą determinację i zniecierpliwienie. Jej spojrzenie było skupione na przywódcy, brwi lekko ściągnięte, wargi zwarte, a końcówka jej puszystego ogona, niczym palec stukający o stół, podnosiła się i opadała nerwowo. Nie chciała czekać już ani chwili dłużej.

Matka wypatroszy, napełni go mchem i usmaży w ciemnej puszczy! Nie mógł się spóźnić!

Tak z impetem, Sosnowa Łapa wtargnął na miejsce zebrań swym ciężkim krokiem, lecz nawet, gdy gromowe koty widziały, że jest w pośpiechu - tak jego futro tego nie pokazywało.
Ładnie uczesany, oczyszczony z jakichkolwiek listków i soku z jagód i trawy, szedł szybkim, lecz dumnym krokiem ku swojemu celowi - matce, przy której siedziała zgraja tych małych klusek, jego rodzeństwa.
Jedyne, co na futrze kocura się wyróźniało, to kwiaty i czaszeczka kawki w jego pysku, zawieszona na bluszcz. Przygotował prezenty.

Skinął matce łbem, lecz ta pacnęła go łapą po głowie, by się wyprostował, co zrobił szybko i zaśmiał się z leciutka basem. Następnie ustał przy Stokrtoce, by nie przerazić go swoim nagłym przyjściem, a Jeżynkę polizał po czole, by przyklepać jej futerko. Miauknął do Tęczowej Chmury. -Hej, mam upominki dla małych, dla ciebie też. - Odparł, po czym ułożył kwiatki i czaszeczke tak, by Jeżynka nie mogła na nie wejść. Mała rozrabiaka.
Czerwony kwiat znalazł się za uchem szarej matki, a za uchem burej znalazł się złoto-pomarańczowy, pasujący do jej oczu, choć przyjęty dość niechętnie, przy czym pojawiły się pytania, czy to jego ceremonia. Odpowiedział, że Malinowa Mordka się nie obija ani nie ucieka, a to chwilowo...Chyba zaspokoiło ciekawość ticked.
Zwrócił się do Stokrotki. -Hej mały. - Powiedział ciszej, nie chcąc przerazić małego. Sam się bał, jak spał bo było za ciemno, a kremowe kocie musiało z tym żyć na co dzień. Kurcze... Było takie małe jak na kotka! Niby nie odwiedzał ich tak często jak chciał i nie poznał wszystkich dokładnie, bo uciekały, ale Jeżynka na przykład była kotką i była puchata jak na swoje księżyce. Tak jak on kiedyś!
Tyknął jego policzek noskiem. -Przyniosłem wam kwiatki, albo naszyjnik z czaszki. Które wolisz do nowego legowiska w drzewnej mordce?   - Dał jasnemu kociakowi moment do namysłu, a do Jeżynki machnął uchem. Gdyby nie matka i przywódca w pobliżu, nagadał by jej za obraze jego prezentów. -Jeśli Stokrotka sie nie obrazi, ty możesz mieć tą czaszeczke. Nie jest tak wątła i słaba jak kwiatki. - Powiedział słodko, zasiadając obok grupki.

W końcu przyszła i Zamglona Łapa. Może i spodziewała się w najbliższej czasie jakiejś cerki, ale nie na tyle, by siedzieć na tyłku w obozie cały czas i na nią czekać. Przyszła więc nieco spóźniona, wchodząc do obozu po krótkiej przebieżce dookoła obozu; mimo że czekała w końcu na mianowanie na wojownika, to nie zapomniała o tym, by regularnie trenować. I poza treningami z Zaćmionym Słońcem wychodziła też na swoje własne, by poprawić umiejętności, przebiec się, by popracować nad wytrzymałością, i takie tam.
Dlatego, nieco zmachana, przyszła odrobinkę spóźniona, gdy pewnie większość zainteresowanych się tam zebrała, przysiadając na razie z boku, by ulizać odstające kosmyki futra. Nie mogła sobie pozwolić na to, by wyjść na środek wyglądając jak wsiur!

Przywitał się ze wszystkimi, co mu kiwali głowami lub wypowiadali słowa przywitania. Miło było patrzeć, jak koty gromadzą się w okolicy, oczekując na szczęśliwe wieści. I takie się zapowiadały! Udało mu się zrobić ceremonię jeszcze przed zgromadzeniem i chciał powitać nowych wojowników. I jednego nowego terminatora! Mięcie również udało się w końcu dotrzeć, z czego się niezmiernie cieszył.
- Moi drodzy, pora na mianowanie kolejnych wojowników. Zamglona Łapo, Pszczela Łapo, Szpacza Łapo, wystąpcie - powiedział, wcześniej odchrząkując i uciszając większość rozmów. Przynajmniej tych głośniejszych. Obserwował, jak trójka przyszłych wojowników wychodzi w samo centrum wydarzeń, obserwował ich przez chwilę. Szpak wykazał się zaangażowaniem i wielką ambicją, by być tutaj wraz z trochę starszą Zamgloną Łapą, która ukończyła trening po paru zawirowaniach oraz Pszczelą Łapą, która zniknęła z klanu. Nie zamierzał jej jednak wstrzymywać, dobrze wszystko zapamiętała i posiadła wszystkie umiejętności.
- Szpacza Łapo, Zamglona Łapo, Pszczela Łapo, czy przysięgacie przestrzegać zasad Kodeksu Wojownika i chronić klanu nawet kosztem własnego życia? - zapytał całą trójkę, a gdy wypowiadali słowa przysięgi, na każdym zawieszał na moment badawczy wzrok. Na pewno cała trójka wzmocni szeregi wojowników.
- Od tej chwili będziecie wojownikami! Szpacza Łapo, twoim nowym imieniem będzie Szpaczy Śpiew. Zamglona Łapo, od dzisiaj będziesz nazywać się Zamglonym Jeziorem, za to ty, Pszczela Łapo, twoim nowym imieniem będzie Pszczeli Pył. Klan Gromu wita was jako nowych wojowników! - powiedział uroczyście po złożeniu przysięgi przez każdego osobnika z trójki terminatorów, uśmiechając się do nich szeroko i raz skandując ich imiona. Najbardziej dumny był ze swojej podopiecznej, miał nadzieję, że nie zawiedzie jego zaufania. Zamglona Łapa była częścią rodziny, stąd również cieszył się, że ukończyła trening pod okiem Zaćmionego Słońca. I Konwaliowy Sen wytrenował swojego pierwszego terminatora. I to tak szybko!
- To nie koniec! Mięto, wystąp - powiedział, gdy skandowania imion ucichły, a on sam zwrócił uwagę na jedynego pozostałego z miotu rodzynka. Mięta miała sporo problemów zdrowotnych, ale w końcu udało jej się dotrzeć na ceremonię.
- Mięto, od dzisiaj będziesz nosić imię Miętowej Łapy, a twoim szkoleniem zajmie się Złoty Okoń. Mam nadzieję, że przekaże ci całą swoją wiedzę - powiedział, mianując w końcu Miętę na terminatorkę. Od początku miał w planach, by to właśnie Okoń zajął się szkoleniem Mięty, stąd wojownik nie dostał wtedy żadnego podopiecznego. Ale dzisiaj się to zmieniło wraz z wyzdrowieniem Mięty. Miał nadzieję, że teraz już będzie trzymać się w dobrym zdrowiu.
- Przypominam również o obecności niedźwiedzia i żbika w pobliżu Omszałych Strażników. Apeluję o ostrożność, bo jak niedźwiedź raczej nie atakuje niesprowokowany i raczej ignoruje koty, tak ze żbikiem może być różnie - powiedział, przypominając o zagrożeniach, które nadal znajdowały się na terenach. Jeszcze dotąd nie złapał świeżego tropu żadnego z tych stworzeń, ale na pewno były nadal na terenach klanu.
- I przypominam również o nadchodzącym zgromadzeniu! Zgromadźcie siły przed podróżą. Ceremonię uważam za zakończoną! - powiedział uroczyście, po czym zszedł z gałęzi i poszedł pogratulować nowym wojownikom i życzył powodzenia Mięcie na treningu. Gdy nikt do niego nie miał żadnych pytań czy zastrzeżeń, opuścił teren ceremonii.


zt

Wysłuchał uważnie imion nadanych przez Rozżarzoną Gwiazdę, obserwując również nowomianowanych wojowników, ich zachowanie oraz reakcję na ich nowe miana. Otrzymane przez jego siostrę imię uważał za odpowiednie w brzmieniu, nie byłby jednak osobnikiem szczerym, gdyby podobnie odniósł się do kwestii swojego terminatora. Oczywiście, niełatwym zadaniem było odnalezienie miana odnoszącego się do małego, czarnego ptaka, osobiście uważał jednak, że jego wuj wybrał najłatwiejsze rozwiązanie - podobnie, jak postąpił czekając na mianowanie Szpaczego Śpiewu do momentu, w którym Mięta stała się gotowa na otrzymanie rangi terminatorki. Jej trening nie przypadł w udziale jego osobie, nie stanowiło to jednak dla niego zdziwienia, wszak do jego obowiązków należała wciąż edukacja Wietrznej Łapy.
Pogratulował swojemu terminatorowi, siostrze, a następnie Pszczelej, by ostatecznie oddalić się.

Z/t

W cierpliwości oczekiwał tego co nadejdzie w następstwie i... doczekał się. Mianowanie poszło sprawnie, za równo jego siostra jak i przyjaciółka otrzymały przyjemne imiona, Szpak również miał takie niczego sobie, niemniej z nim niespecjalnie się znał, stąd też niezbyt potrafił się na nim skupić. Tuż po wiwatach i mianowaniu Mięty, podszedł bliżej Jeziora, by wpierw stuknąć ją lekko w bok.
- No, no, nieźle. Dobra robota. Dla uczczenia jakieś polowanie w najbliższym czasie? - rzucił luźno, mając na myśli - oczywiście - generalne wspólne spędzanie czasu. Po chwili rozmowy z nią, zwrócił się do Pszczoły. Jej posłał delikatny uśmiech i pochylił łeb; to, że raz się przytulali przy oglądaniu gwiazd, nie musiało znaczyć że może ją przytulać w każdej sytuacji. Lepiej być ostrożnym i... cóż, nie wychodzić poza własne granice komfortu, szczególnie w tłumie. - Gratulacje imienia. Ty... też chcesz kiedyś wyjść gdzieś... znowu?
Delikatnie odchylił uszy do tyłu. Rzecz jasna, nie musiała chcieć, ale gdyby miała na to ochotę... Wrona byłby bardziej niż zadowolony.