Wsłuchałem się w słowa przywódcy, nowe imiona blabla, niedźwiedź i ryś blabla. Moje oczy jednak nie dostrzegły potencjalnego terminatora. Dlatego tak sie zdziwiłem slysząc swoje imię przy mianowaniu Miętowej Łapy. Krew zaszumiała mi w uszach i skinąłem łbem jeszcxe dochodząc do siebie. Czyli co, teraz moja kolej na nauczanie..? Trochę to wszystko mnie zestresowało. Na gwiezdnych pewnie trząsłem się bardziej niż sama kocica. Kiedy większość kotów zaczęła się rozchodzić wychwyciłem moją terminatorkę na gwiezdnych co za absurd i uśmiechnąłem się zbytkowo. — Może oboje nabierzmy sił po ceremonii, jutro z samego rana widzę cię przed wejściem do obozu. — Odparłem i szybko pokierowałem się w stronę złotego futra zastępczyni. Chciałem podpytać zaćmienie o te całe nauki i po prostu z nią pobyć. Może odreagować.

to pa

Tak jak to zwykle na ceremoniach, zbierało się coraz więcej kotów. Kotka witała się z każdym kogo tylko znała. To, że Sosnowa Łapa znów przyniósł jakieś upominki w cale jej nie zdziwiło, ale to, że włożył jej kwiatek za ucho już trochę tak. Niemniej, z wdzięcznością przyjęła ten uroczy prezent.
W końcu przyszedł czas na główny punkt ceremonii - mianowanie. Niebieska musiała przyznać, że jej siostra dostała naprawdę ładne imię. Pszczeli Pył miało w sobie tą magiczną iskrę.
Gdy tylko wiwaty ucichły, do których rzecz jasna, również się przyłączyła, podeszła do całej trójki mianowanych by im pogratulować. Głównie mając na myśli siostrę. Następnie, razem ze Żmijowym Sykiem i kociętami wróciła do kociarni.

//zt

Machnęłam łapą w kierunku brata poprawiając sierść na swojej głowie. Nie lubiłam czułości od niego. I w sumie od nikogo nie licząc mamy i taty. Od rodziców było to takie naturalne... ale tak tulać się z rodzeństwem to trochę dziwnie. Zignorowałam dalej Sosnę i skupiłam się na tym co mówi Trudneimię Gwiazda. Zgromadzenie brzmiało super ciekawie! Nigdy w sumie nie rozmawiałam z Żmijowym Sykiem o tym wydarzeniu. Gdy wrócimy do żłobka na pewno zapytam!
Niedźwiedź i żbik też brzmiały równie ciekawie... może i nawet bardziej! Nigdy nie widziałam tych stworzeń ale wiem że Niedźwiedzie są ogromne. Chciałabym chociaż zobaczyć go przez chwilę na żywo. Bo tak z opowieści to zupełnie inaczej.
Gdy już było po wszystkim wróciłam z bratem, Tęczą i mamulą do kociarni.

/zt

Akurat kończyła przejeżdżać językiem po futrze, gdy odezwał się Rozżarzona Gwiazda. Przyspieszyła więc ruchy, żeby ułożyć ostatnie kosmyki, a następnie podniosła się, i z dumnie uniesioną głową ruszyła do przodu, by wystąpić przed szereg i w końcu przysięgnąć. Tyle księżyców czekania, ale w końcu się udało. Jedyne, co nie podobało się jej w tym mianowaniu, to fakt, że obok niej stał terminator jej brata; Szpacza Łapa; który otwierał Konwalii furtkę do zostania zastępcą. Miała jednak nadzieję, że Zaćmione Słońce nie wybierze właśnie jego, jak już rudy przywódca kopnie w kalendarz.
- Przysięgam - powiedziała, dumnie unosząc łeb jeszcze wyżej, uśmiechając się przelotnie. W końcu ten moment nadszedł.
Jej miano nie było specjalną zagadką, od początku wiedziała, że wróci do kocięcego imienia, że zostanie Zamglonym Jeziorem i... podobało jej się to. Jej imię bardzo przypadło jej do gustu i jakby ktoś ją zapytał, które imię z jej rodzeństwa jest najładniejsze, to zdecydowanie powiedziałaby, że jej. A potem był Konwaliowy Sen i na koniec Wroni Cień ze swoim okropnym imieniem przypominającym jej wiecznie o poprzednim przywódcy. Brr. Czy Żar nie miał nawet jednej komórki mózgowej, by nazwać tak biednego Wronę?
Cmoknęła z zawiedzeniem, słysząc, że nie dostała żadnego terminatora, tylko dostał go jakiś Złoty Okoń. Liczyła, że również, podobnie jak jej bracia, dostanie chociaż cień szansy na pokazanie się z dobrej strony, na wytrenowanie kogoś szybciej, niż ona została wytrenowana, ale widocznie nie było jej to dane. Strzepnęła więc z niezadowolenia ogonem, ale szybko zmieniła niezadowolenie w krótki uśmiech, gdy najpierw pogratulował jej Konwalia, a chwilę później Wroni Cień.
- No pewnie - odparła, kiwając głową Wronie. Wspólne polowanie już jako dwójka wojowników brzmiała naprawdę kusząco. Tęczowej Chmurze też krótko skinęła głową z podziękowaniami, ale nijak jej nie odpowiedziała. Nie znały się przecież.
Następnie odeszła z miejsca ceremonii, by trochę się nacieszyć nowym mianem i przygotować do czuwania, które miało nastąpić dziś w nocy.

[zt]

Zebrało się jeszcze parę kotów, po czym przywódca rozpoczął ceremonię. Wpierw mianował nowych wojowników, co Mięta musiała cierpliwie przeczekać, czy jej się to podobało, czy nie. Po skandowaniu imion nowych obrońców Klanu, nadeszła pora na nią. Wystąpiła kawałek do przodu tak, jak polecił Rozżarzona Gwiazda i wypięła lekko pierś w geście gotowości. I tak oto została Miętową Łapą, wreszcie przestając nosić miano kocięcia. Jej mistrzem został kocur, Złoty Okoń. Gdy przywódca skończył ogłaszać dodatkowe wieści, Mięta zauważyła, że ktoś się do niej zbliża - czyli zapewne to jej mistrz. Mhm, mhm.
- No dobrze. - odparła krótko, trochę zmartwiona, że zaczną dopiero jutro. Po czym tu nabierać sił? Zdążyła ich już nabrać przez ten cały czas pobytu w lecznicy! No, ale nie będzie marudzić na samym wstępie. Najpierw wypadałoby poznać swojego mistrza i wiedzieć, gdzie leżą jego granice tolerancji i na ile może sobie pozwolić. - Do zobaczenia. - dodała z suchej grzeczności, gdy kocur dość szybko zdecydował się ją zostawić i udać się w stronę zastępczyni. Terminatorka odprowadziła go zimnym wzrokiem, siedząc jeszcze chwilę w miejscu, po czym sama poszła załatwiać swoje sprawy, czyli pewnie... powspinać się na jakieś drzewo w obozie. Bo co innego miała robić, gdy rozpierała ją energia, a nie mogła jeszcze wychodzić na zewnątrz?


/zt