To, jakie Wieszczka podejmowała decyzje mogło czasem kłócić się z tym, co wybrałby Wieszcz Promieni Słońca. Na przykład teraz wspomniała o jednej rzeczy, którą mogła podzielić się z Nowicjuszem, w końcu oczywistym było, że do ceremonii muszą wybrać dla mianowanych kotów nowych mistrzów. Nie spodziewała się jednak, że kocur będzie chciał pomagać i rozeznawać się o to, kto się z kim lubi. Szybko natomiast zrozumiała, co szło za jego słowami. Wspomnienie o Szakal sprawiło, że przeszedł po jej grzbiecie nieprzyjemny dreszcz. Jeden błąd z wielu co do jej osoby. Uśmiechnęła się blado do Nieba.
- Pewnie, jeśli masz wprawne oko, to tym bardziej chętnie posłucham - ciekawiło ją, co kocur wymyśli, a może takie zaangażowanie młodzika sprawi, że poczuje się pewniej w Plemieniu? Będzie wiedział, że słowo każdego kota ma tu znaczenie i jest brane pod uwagę? Same plusy!

On uśmiech odwzajemnił. Ile mu z tego wyjdzie, to szczerze nie wiedział. Nie miał BLADEGO pojęcia, czy w ogóle z którymś z kotów pogada, czy wróci do Wieszczki z falą obserwacji zachowań kotów, i wnioskami jakie wyciągnie. Trudno było mu to wszystko sobie wyobrazić teraz tutaj, jak tylko siedział.
- Spoko... W takim razie - mruknął, podniósł się, przeciągnął leniwie. - Będę brał się do roboty. Wiesz, żeby potem się nie okazało, że dzień przed ci powiem co myślę, a ty będziesz musieć zmieniać wszystkie swoje plany.
Dodał lekko i...
- O ile mogę iść, nie. Bo ja chyba nie wiem czy wolno mi tak od Wieszcze se pójść?

- Oczywiście - mruknęła na jego słowa i skinęła głową. Sądziła, że pójdzie i sama już się podnosiła, dopóki nie usłyszała jego kolejnych słów. Zaśmiała się wesoło.
- Możesz, nie musisz czekać na moje pozwolenie skoro właściwie, to skończyliśmy rozmowę - przyznała, wciąż rozbawiona jego niepewnością, czy może sobie od tak odejść. Pokręciła głową i pożegnała się jeszcze raz z kocurem, po czym sama poszła do rogu obfitości zjeść coś.


z/t