Szukałam dalej... Tak w razie czego. Drapieżników, znaczy się, szukałam.

Chyba nie miałam szczęścia do znajdywania drapieżników tak, jak do znajdywania zwierzyny. Poczułam delikatny dreszcz na grzbiecie... ale szłam dalej. Rozglądałam się, uważnie wąchałam powietrze oraz podłoże. Czułam w kościach jakby coś się czaiło w pobliżu. Chciałam, aby mój Klan był bezpieczny.

Wraz z momentem usłyszenia krzyku moje futro stanęło dęba, a po moim ciele przeszły ciarki. Ruszyłam najszybciej jak mogłam w miejsce z którego dochodził dźwięk, mając nadzieję, że znajdę jak najszybciej powód. Miałam nadzieję, że to nic takiego tylko... jakaś przeraźliwie głośna wrona.

Biegłam szybko. Nie chciałam, aby jakikolwiek Klanowy kot był w niebezpieczeństwie. Nawet nie zwróciłam uwagi, kiedy przekroczyłam granicę, ale to zrobiłam. I jak się okazało, to była dwójka młodych kocurów z Plemienia. Drgnęłam delikatnie uchem, patrząc się na tę dwójkę. Ustaliliśmy z Wieszczem, żeby Klany i Plemię sobie nie przeszkadzało, jednak... ta sytuacja była inna.
— Wszystko w porządku? — zapytałam dwójki kocurów, z przejętym głosem. Nawet jeśli dwójka ta była z Plemienia... To i tak, chciałam wiedzieć czy jest u nich wszystko dobrze. — Słyszałam krzyk — doprecyzowałam zaraz, gdyby dwójka ta miała pytania skąd się nagle pojawiłam.

Pokręciłam głową na drugie słowa, najwyraźniej Brzasku. Uśmiechnęłam się do kocura, szczęśliwa, że nic się nie stało.
— Nie przejmuj się. Po prostu się martwiłam, że komuś coś się stało. Ale jeśli nic się nie stało, to będę uciekać. Pozdrówcie Wieszcza od Szałwiowego Życzenia, bezpiecznej drogi do domu — wymruczałam ciepłym tonem głosu. Zaraz też skinęłam głową na pożegnanie dwójce plemiennym kotom, sama wracając na swoje terytorium, z powrotem do Barłogu. Tam się wyciągnęłam, po czym zaczęłam dalej szukać... Bardziej patrolować tereny, w poszukiwaniu drapieżników.

Wyprostowałam się z momentem, kiedy zauważyłam samotnika. Delikatnie zmarszczyłam brwi, obserwując z kamiennym pyskiem szarego samotnika.
— Skoro się jeżysz to doskonale wiesz, że nie jesteś w odpowiednim miejscu — przemówiłam donośnym tonem głosu, powoli zbliżając się do samotnika. Stanęłam w komfortowym miejscu, nie za blisko, ale też nie za daleko od samotnika.
— Opuść to terytorium, zanim sama ja cię z niego przegonię — dodałam twardym głosem, pazury wbijając w ziemię. Nie obawiałam się używać siły. To był tylko samotnik.

Stałam dalej prosto, obserwując młodego samotnika. Zmrużyłam delikatnie oczy, słuchając o czym ten mówi. Drgnęłam słabo końcówką ogona, uderzając nią o ziemię.
— Gówno mnie to obchodzi. Jesteś na terytorium mojego Klanu i daję ci ostatnią szansę, aby je opuścić — powiedziałam twardo, dalej patrząc się na samotnika. Nie bałam się ubrudzić łap w krwi kogoś takiego, jak samotnik. Ha, i to jak bezczelnego. Wyciągnęłam pazury z ziemi, w razie gdybym miała się bronić, albo gdyby samotnik dalej nie chciał opuścić terytorium Klanu Wichru.

Obserwowałam dokładnie samotnika, kiedy opuszczał tereny mojego Klanu, a później sama ruszyłam do przodu. Dalej poszukiwałam...drapieżników. Być może chciałam ugryźć za wiele, ale dalej szukałam drapieżników.

No właśnie, czy się skuszę? Stanęłam na chwilę w miejscu, zaraz jednak ruszając dalej. Orzesznica była mała, nic się nie stanie, jeśli jej nie upoluję. Dalej szukałam drapieżników i innych zagrożeń.

Kolejny ptak... Nie obchodził mnie. Chwilę jeszcze powędrowałam, po czym wróciłam do obozu.

zt

Chciałem zapełnić swój dzień czymkolwiek. Czułem się okropnie, czułem się źle. Czułem się pusto, nie miałem motywacji do wykonywania swoich podstawowych obowiązków... i szczerze mówiąc, nawet nie miałem siły do tego, aby się myć czy porządnie jeść. A też nikogo nie obchodziłem w Klanie, więc nie musiałem się martwić o to, że ktoś mi przeszkodzi.
Wyszedłem z obozu. Myślałem, że idę długo. Znalazłem się na Barłogu. Zacząłem się rozglądać. Chciałem coś zabić. Zwierzę. Pewnie trafię na zwierzynę. Albo to ja zostanę zwierzyną dla kogoś. Nie obchodziło mnie to, szybciej się spotkam z matką.