No widzicie panowie? Jak się chce to i pliszkę się znajdzie. Wpierw sprawdził czy idzie naprzeciw bryzie, po czym ugiął łapy, zrównał ogon z grzbietem i powolutku zaczął iść w stronę ptaka. Szedł nieco naokoło, poprzez wysokie trawy, nieznacznie zerkając czy nie ma jakichś suchych liści albo gałązek pod łapami. Jeśli był wystarczająco blisko, to rzucił się w stronę piszczki.

Essa została zrigczowana, a szary ptaszek został zabity przez terminatora. Czarny zakopał truchło i wbił w grudkę ziemi patyk, żeby wrócić po zdobycz później. Jeszcze tylko trzy...Z tym w głowie ruszył w dalsze poszukiwania.

_________

Kilka dni po śmierci Pliszkowego Dziobu Gołębie Serce wezwał Małą Łapę, aby dokończyć jego trening. Gdyby mógł, dałby kocurowi więcej czasu. Nie żeby wierzył, że ten był bliasko z Pliszką. Gołąb wątpił, aby ktokolwiek był. Ale stracić ją i tak nie mogło być łatwo. Jednak czas dalej płynął i wojownik zamierzał wykonać powierzone mu zadanie.
Kiedy Mały dołączył do niego przy wejściu do obozu, ruszył w kierunku dalszych terenów. Cokolwiek będą robić, nie będą zawadzać kotom przemieszczającym się po i w pobliżu obozu.
- Dzień dobry Mała Łapo - przywitał się, siląc się na niewielki uśmiech - Wiem, że ostatnie dni mogły wprowadzić trochę zamieszania, ale zapewniam cię, że dopilnuję, abyś bez problemów zakończył swój trening - uznał, że najlepiej na wszelki wypadek ukoić wszelkie możliwe niepokoje kocura. Co prawda nie wiedział, jak terminator czuje się z tym wszystkim, ale lepiej chociaż spróbować. Nie znał Małej Łapy dobrze, a już na pewno nie z dobrej strony. Nie planował jednak, aby wpłynęło to na jakość ich pracy.
- Czy mógłbyś mi proszę powiedzieć, co już przerobiłeś?

Do trzech razy sztuka, eh? Po śmierci Pliszkowego Dziobu przypisany mu został Gołębie Serce. O ile poprzednie dwie kotki znał, tak nie miał pojęcia kim właściwie był biały kocur. No, oprócz faktu, że jest wichrowym wojownikiem i jego nowym mentorem, oczywiście...
– Bry – mruknął obojętnie na przywitanie kocura. Zignorował gadkę wojownika o treningu i zamieszaniu. No żeby wiedział, przecież to Maluch spowodował śmierć Pliszki!! Na stówę! Serio!
Padło pytanie na temat przerobionego materiału. Z teatralnym westchnięciem czarny kocurek przeszedł do wymieniania – Teoria walki. Bez praktyki. Byłem na granicy z Klanem Rzeki. Dowiedziałem się jak oznaczać granice. Zostałem poinformowany o tym całym Plemieniu. Znam dwie zasady kodeksu: ",Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego Klanu" i ,,Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota". O i że "Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni pierwsi" i że trzeba podziękować Gwiezdnym za życie upolowanej zwierzyny. I hm, upolowałem królika i, uh...pliszkę – wymienił najszybciej jak potrafił. Na Gwiezdnych przysięgał, że jak jeszcze raz będzie musiał powtarzać taką formułkę to eksploduje.

Mała Łapa przypominał mu Pliszkowy Dziób. Nie był pewien, czy przynosiło mu to więcej bólu, czy pociechy w żałobie. Jednak nie mógł poradzić nic na to, że jego zdawkowe przywitanie nasunęło mu na myśl jego własny trening i nieudane próby przypodobania się mistrzyni. Powstrzymał się od westchnięcia. Oby z Małą Łapą nawiązał lepszy kontakt, niż z Pliszką. Wysłuchał jego wyjaśnienia, od razu planując ich dzisiejszy trening. Dobrze, że przynajmniej polowanie w całości mają za sobą.
- Rozumiem - mruknął kiwając głową i zamyślił się na sekundę. Jakby to najlepiej rozplanować? Postanowił zacząć od tego, co było, jego zdaniem, najważniejsze w życiu wojownika.
- W takim razie pozwól, że najpierw uzupełnimy twoją wiedzę na temat kodeksu, a potem możemy poćwiczyć walkę. Po pierwsze zawsze musisz bronić swojego klanu, nawet za cenę życia. Dlatego odradzam, mimo iż nie są zabronione, przyjaźnie międzyklanowe. Zawsze na polu bitwy musisz być gotowy walczyć za klan. Z każdym. Jednakże prawdziwy wojownik nie musi zabić, aby wygrać bitwę. Jeśli nie jest to konieczne, nie zabijaj. Każdy klan jest niezależny, ale w ciężkich czasach mamy za zadanie połączyć siły, aby zapewnić przetrwanie wszystkich klanów. Zgromadzenie klanów odbywa się co sześć księżyców i trwa wtedy rozejm - wziął głęboki wdech - A teraz odnośnie naszego klanu. Terminatorzy najpierw muszą zapolować dla reszty klanu, nim sami się pożywią. Aby zostać terminatorem kocię musi mieć przynajmniej sześć księżyców. Po mianowaniu na wojownika kot musi odbyć całonocne czuwanie w milczeniu. Zostać zastępcą można jedynie po wytrenowaniu przynajmniej jednego terminatora. Zastępca zostaje przywódcą po odejściu ze stanowiska, lub śmierci, uprzedniego przywódcy. Po śmierci, bądź rezygnacji, zastępcy kolejny musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca. Słowo przywódcy jest prawem. Wojownik odrzuca życie pieszczoszka. Wojownik nie ma prawa zostawić kocięta w zagrożeniu lub w bólu, niezależnie do którego klanu owo kocię należy - w końcu oddalili się dostatecznie daleko od obozu, żeby Gołąb przysiadł wygodnie. Tutaj dzisiaj spędzą czas.
- Jest też kilka zasad poza kodeksem, które są równie ważne. Możesz przekroczyć granice, jeśli podróżujesz do Spienionych Wodogrzmotów. Kocięta nie powinny opuszczać obozu. Klany nie moga zjednoczyć się, w celu zniszczenia innego klanu. Nie mogą też zmuszać innego klanu do dzielenia się terytorium. I ostatecznie ważniejsze jest dobro klanu, niż pojedynczego kota - zamilknął na chwilę. Miał nadzieję, że nie zanudził Małej Łapy na śmierć.
- To dużo zasad, nie oczekuję, że zapamiętasz je wszystkie dzisiaj. Jednak stanowią one podstawę życia każdego z nas, więc postaraj się proszę nauczyć tego jak najszybciej. Możesz oczywiście pytać i prosić o przypomnienie kiedykolwiek tego potrzebujesz - to powiedziawszy wstał i przeciągnął się - No, a teraz. Jesteś gotowy spróbować walki?

Strzygnął uchem na plan kocura. Przynajmniej w przeciwieństwie do dwóch poprzednich mentorek nie pierdzielił się w tańcu i nie bawił się w "zgadnij zasadę kodeksu". To już był plus w oczach Malucha.
Co prawda z infodumpu kodeksowego za wiele nie wyciągnął. Przeciez każdy wie, że czarny termintor jest ponad takie pierdoły jak kodeks wojownika pff. Nadal jednak postarał się zapamiętać jak najwięcej, na wypadek gdyby białemu kocurowi zachciało się go później przepytać.
– Uhuh, uhuh, okej – po każdej wymienionej zasadzie można było usłyszeć potwierdzenie odebrania informacji przez Małą Łapę. Gdy mentor wreszcie oznajmił koniec lektury, czarny odetchnął jakby z ulgą. Ożywił się nieco na wspominkę o walce. Zerwał się na cztery łapy i skinął głową w odpowiedzi na pytanie.

Gołąb, mimo iż chętnie porozmawiałby o kodeksie, cieszył się, że kot nie ma pytań. Nie żeby było o co pytać, bo kodeks był prosty, a życie zgodnie z nim niepodważalnie było jedyną poprawną formą życia. Spodziewał się, że Mały ożywi się na walkę. Terminatorzy już tacy są, zawsze rwą się do tego, co uważają za najfajniejsze. A niestey rzadko są to zasady. Uśmiechnął się na entuzjazm kocura.
- Świetnie. Mam nadzieję, że pamiętasz teorię, bo teraz ci się przyda - odszedł kilka kroków od Małej Łapy, chcąc dać im obu trochę miejsca do manewru - Zaatakuj mnie. Bez pazurów, rzecz jasna.

Skrzywił się na informację o tym, że walka odbędzie się bez użycia pazurów. No cóż.
Zgodnie z poleceniem czarny terminator kucnął i zaczął krążyć wokół mistrza. Po jakimś czasie gwałtownie uderzył łapą w ziemie w próbue oślepienia wojownika.

Gołębie Serce uniósł delikatnie brew, kiedy Mała Łapa zaczął krążyć. Nie zaatakował od razu. Nie tego spodziewał się po kimś, kto ewidentnie palił się do walki, ale to dobrze. Spróbuje go zaskoczyć i w tym momencie Gołąb nie mógłby być bardziej dumny z wyboru Małego. Przygotował się więc na unik.

Atak małej Łapy: krytyczny
Unik Gołębiego Serca: nieudany
Ostateczny atak Małej Łapy: udany

Mimo iż spodziewał się ataku, to nagły piach i ziemia w oczach zupełnie zasłoniły mu widok. Odskoczył więc tylko kawałek, na chwilę zaślepiony. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który cisnął mu się na usta. Mały świetnie się zapowiadał.

Czarny uśmiechnął się pod nosem, gdy mistrz dostał piachem po pysku. Świetnie, pora na faktyczny atak! Rzucił się na kocura celując w jego kark. Miał zamiar wskoczyć mu na grzbiet i go przytrzymać ku ziemi.

Mimo obecnie gorszej widoczności, Gołąb nie zamierzał się po prostu poddać! Nadal świetnie słyszał, poza tym nie był kompletnie ślepy. Oczekiwał więc na nastęony atak, gotowy się bronić.

Atak Małej Łapy: słaby
Atak Gołębiego Serca: słaby

Mały był szybki i dało mu się wskoczyć na grzbiet Gołębiego Serca. Wojownik prychnął delikatnie i szybko  przewrócił się na plecy, w efekcie zwalając terminatora z siebie. Wstał szybko i zamrugał, szybko pozbywając się kurzu z oczu. Czekał na dalsze poczynania Małej Łapy.

Chwilowo udało mu się wskoczyć na wojownika, jednak zanim cokolwiek zdążył zrobić to już był z powrotem na ziemi. Nie przeciągał jednak i od razu wycelował cios w bark wojownika, próbując wytrącić go z równowagi.

Zaciętość Małej Łapy podobała się Gołębiowi. Młody dobrze robił, próbując atakować raz po raz, jak najszybciej. Właśnie szybkość była jego przewagą w tym momencie.

Atak Małej Łapy: nieudany
Atak Gołębiego Serca: udany

Niestety jednak tym razem prędkość uderzenia nie była wsytarczająca i terminator nawet nie dosięgnął mistrza. Gołąb odpowiedział na atak swoim wałsnym. Rzucił się na bok kocura, przewracając go swoją masą na ziemię.

Syknął niezadowolony z nieudanego ataku. Gdy został przygnieciony do ziemi skulił tylne łapy i kopnął mentora w brzuch, chcąc go zrzucić z siebie i przy okazji zdezorientować.

Zaciekawiony Mistrz czekał, aż Mały spróbuje się wyswobodzić. Nie jest łatwo wydostać się spod kota, tym bardziej kiedy ten jest większy i cięższy. I tak przygotował się na ruch ze strony terminatora.

Atak Małej Łapy: krytyczny
Unik Gołębiego Serca: słaby
Ostateczny atak Małej Łapy: udany

Mimo przygotowania ciosy młodego były mocne i po chwili Gołąb odpuścił. Znowu znaleźli się naprzeciw siebie, oczekując ruchu przeciwnika.

Burknął usatysfakcjonowany, gdy biały kocur wypuścił go z ucisku. Szybko przekręcił się na cztery łapy, odzyskując balans. Kucnął i rzucił się do ataku. Miał zamiar udawać, że celuje w bok mistrza, aby w ostatniej chwili zmienić kurs i uderzyć go łapą w gardło.

Mała Łapa prędko się pozbierał. Nie umknęło wojownikowi, że ten szykuje się do ataku. Przygotowałs się więc na unik.

Atak Małej Łapy: krytyczny
Unik Gołębiego Serca: udany
Ostateczny atak Małej Łapy: słaby

Zmyłka Małego zadziałała! Gołąb zatoczył się odrobinę. Prawie by uniknął. Przynajmniej jego unik sprawił, że cios był delikatniejszy. Odchrząknął i rzucił młodemu dumny uśmiech.
- Dobra - zaczął, nim terminator mógł się ponownie na niego rzucić - Świetnie ci poszło. Podoba mi się, że jesteś prędki. Celujesz też w najważniejsze miejsca - stwierdził z aprobatą. Chciał, aby Mały wiedział, że docenia jego starania. Chciał... Chciał być lepszy niż Pliszkowy Dziób. Pokazać terminatorowi, że jest dumny.  Otrzepał się delikatnie.
- Wiem, że to dość krótka walka, ale nie martw się, zdążymy się jeszcze nawalczyć. Dzisiaj chciałbym jeszcze przejść się z tobą wzdłuż granic, a jeśli wykończę cię walką to nic z tego - wytłumaczył. Nie trzeba się było głowić, żeby dostrzec, że Mały był pasjonatą walki. Jednak walka to nie tylko to. Gołębie Serce łbem zachęcił terminatora do ruszenia wraz z nim. Ich tereny były rozległe, a przejście wzdłuż granicy zajmowało dużo czasu. Plus był taki, że nie musieli przechodzić całej. Nie przeszkadzało to Gołębiowi. Jak się zmęczą, to odpoczną. Poza tym budowanie wytrzymałości jest ważne. Jeśli Mały miał jakiekolwiek pytania, to wojownik odpowiadał na nie podczas ich odróży. Poprowadził ich aż do Skraju Lasu, a następnie przez Ciepłe Skałki i Szarotkową Łąkę. Potem wrócili do obozu i Gołąb odesłał Małą Łapę do legowiska.

***

Kolejny trening, kolejne przeżycia! Tego dnia Gołębie Serce poprosił Małego, aby spotkali się poza obozem. Widząc jak młody podchodzi mistrz skinął mu energicznie łbem.
- Witaj Mała Łapo! Gotowy na dzisiaj? - zagadnął - Dzisiaj zaczniemy coś nowego. To jest wspinaczkę!