Bingo! Mały zawsze był zainteresowany walką, więc szansa na pokazanie jego umiejętności faktycznie poprawiła mu humor.
Wyprostował się jednak, gdy mistrz ogłosił koniec walki. Trochę mu było szkoda, ale przecież to nie była ich ostatnia bójka. Jednak następne słowa mistrza wytrąciły go z równowagi...
Maluch nie przywykł do otrzymywania komplementów. W sumie...to nie pamiętał kiedy ostatnio jakiś dostał. Obojętność Zawilcowej Łąki i sarkastyczne komentarze Pliszkowego Dziobu przyzwyczaiły go do tego, że nie będzie chwalony za wykonywanie podstawowych obowiązków. Nie wiedząc jak zareagować wydał z siebie nieznaczne "hmpf", które normalnie odebrane byłoby jako aroganckie potwierdzenie, jednak po wyrazie pyska i mowie ciała kocura widząc było zakłopotanie.
Dalszy spacer po granicach minął im szybko i w spokojnej ciszy. Terminator potrzebował chwili spokoju, a łączenie przyjemnego z pożytecznym zawsze było mile widziane.

*****
Trening z Gołębim Sercem był zdecydowanie przyjemniejszy niż z poprzednimi mentorkami Małej Łapy. Skutkowało to tym, że mimowolnie terminator częściej się na niego stawiał, chociażby żeby zabić trochę czasu.
– Bry. Tak, jestem – powiedział swoim typowym burczącym tonem. Cóż, nadal nie należał do najbardziej gadatliwych kotów. Postawił uszy zaciekawiony, gdy biały wojownik wspomniał o nowym temacie treningu – Dobrze – skinął głową, oczekując rozwinięcia.

Trzeba przyznać, że Gołąb szybko się przyzwyczaił do Małej Łapy. Terminator, chociaż tak podobny do jego byłej mentorki, przynajmniej starał się na treningach. A to, Gołąb doceniał. Poza tym, nie ma większego zaszczytu, niż trenowanie przyszłego wojownika. Nawet małomówność Małego już mu tak nie przeszkadzała. Młody był spokojny i posłuszny, białemu wręcz było trochę smutno, że ich czas wspólny tak szybko upływa. Mała Łapa potrafił już tak wiele... Ale, ale, póki co musi jeszcze się czegoś nauczyć. Gołąb łbem wskazał na niewysokie drzewo nieopodal.
- Najpierw teoria. Nie martw się, nie ma jej wiele. Wchodząc musisz mocno zaczepić się pazurami kory. Schodzisz tak samo, jak wchodzisz, to jest głową w górę. Inaczej zlecisz. Oprócz tego jest to zadanie po prostu siłowe, nie potrzeba w tym wiele finezji - wytłumaczył podchodząc bliżej wyznaczonego drzewa - Spróbuj się wspiąć, póki co wystarczy na nawet najniższą gałąź. Jak już wejdziesz, to radzę nie patrzeć od razu w dół. Nie chciałbym, abyś spadł z powodu zawrotów głowy - to powiedziawszy uśmiechnął się zachęcająco.

Skinął łbem gdy biały wojownik zaczął od tłumaczenia teorii. Wydawała się prosta i jasna, więc Mały szybko mógł przejść do praktyki.
Zgodnie z poleceniem stanął przed drzewem. Oparł przednie łapy o korę, wbijając w nią pazury. Następnie odbił się, zaczepiając również tylne łapy o pień drzewa. Podciągnął się kilka razy, po czym zatrzymał się na szybkie złapanie oddechu. Wrócił do podciągania i chwilę później znalazł się na jednej z gałęzi. Nie była ona najniższa, ale jakoś specjalnie wysoko też nie wszedł – Już! – krzyknął z góry, oczekując polecenia zejścia z drzewa.

Mała Łapa cały czas zadziwiał. Wejście na drzewo nie wyglądało, aby sprawiło mu jakiekolwiek problemy, oprócz oczywiście bycia dużym wysiłkiem. Gołąb pamiętał własną, mniej zgrabną pierwszą próbę wspinaczki.
- Dobrze! - krzyknął, trochę jeszcze niepewny jakimi słowami ma pochwalić Małego - Teraz schodzisz! Nie spiesz się z tym - polecił zamiast tego. Zaraz go pochwali. Tym bardziej, że chciał o czymś ważnym z terminatorem pomówić.

– Okej – odkrzyknął i zaraz ponownie uczepił się kory. Idąc głową ku koronie drzew, powoli schodził na ziemię. Szło mu w miarę dobrze, ale tuż nad ziemią źle postawił tylną łapę i zjechał nieco z pnia drzewa. Na szczęście nic mu się nie stało i szybko zeskoczył na twardy grunt. Jedynym śladem jego pomyłki były podłużne rysy pozostawione na korze drzewa.
Truchtem wrócił do mentora, oczekując kolejnych poleceń.

Gołąb gwałtownie wciągnął powierze, kiedy Mały zsunął się po drzewie. Przez jedno uderzenie sewrca myślał, że zleci. Terminator jednak szybko opanował sytuację i biały wojownik wypuścił powietrze, które nie wiedział, że wstrzymał.
- Bardzo dobrze! Nic ci się nie stało? - spytał, mimo wszystko przyglądając się uważnie kocurowi - Wiesz co, może spróbujesz jeszcze raz? - zaproponował. Chciał, żeby ta sesja zakończyła się jak największym sukcesem. Bo... Cóż, zamierzał porozmawiać z Małym o zostaniu wojownikiem.

Odruchowo otrzepał niewidzialny brud z futra. Cholibka, no nie za bardzo mu wyszło.
– Wszystko w porządku – zapewnił Gołębia. Była to prawda - jedyne co bolało Malucha to jego honor. Sugestia drugiej próby przypadła mu do gustu, toteż skinięciem głowy poinformował mistrza o kolejnej szansie.
Przystanął teraz przy innym drzewie, ponownie zaczepiając przednie łapy o jego korę. Podciągnął następnie jego tylne kończyny i powtarzając ten ruch wspiął się na jedną z gałęzi drzewa. Machnął ogonem, dając znać Gołębiowi gdzie jest i że pomyślnie wspiął się na konar. Ponownie przytulił pień drzewa i z głową skierowaną do góry zaczął powoli się z niego spuszczać. Tym razem wyszło mu lepiej i bez większych przeszkód zeskoczył na ziemię.

Ucieszyło go, że Mały zgodził się na kolejną próbę. Nie zamierzał goprzymuszać, ale to dobry znak, że chce próbować ponownie. Uważnie patrzył jak terminator bez większych problemów wspina się i schodzi z drzewa. Nie mógł powstrzymać dumnego uśmiechu. Co na świecie przyniesie więcej szczęścia niż fakt, że udało się mu przekazać wiedzę młodszemu, przyszłemu wojownikowi?
- Wspinasz się lepiej niż niektóre wiewiórki. A już na pewno lepiej niż ja podczas mojej pierwszej próby - rzucił pogodnym tonem. Ruchem ogona zachęcił młodego do podążenia za nim. Zaczęli iść, chociaż Gołebie Serce nie prowadził w żadnym konkretnym kierunku. Chciał po prostu porozmawiać z Małą Łapą, a wydawało mu się, że na ciężkie tematy łatwiej rozmawia się w ruchu.
- Mała Łapo - zaczął po chwili. Nadal uśmiechał się, ale w jego tonie była widoczna zmiana na poważniejszy.
- W tym krótkim czasie zrobiłeś ogromne postępy i nie będę ukrywać, że coraz mniej i mniej mogę cię nauczyć. Inaczej mówiąc uważam, że jesteś na tyle gotowy, aby za niedługi czas zostać wojownikiem. Aczkolwiek - odwrócił wzrok od natury dookoła i wlepił go w terminatora - Nie chciałbym popełnić błędu. Jeśli nie czujesz się gotowy, do niczego cię nie zmuszę. Ale jeśli jesteś gotowy, to wymagam od ciebie tylko jednego - zatrzymał się - Mała Łapo, przyrzeknij mi, że będziesz żyć zgodnie z Kodeksem Wojownika - powiedział wreszcie. Mały zdecydowanie nie był znany, ze swojej miłości do zasad. Ale Gołębie Serce nie mógł pozwolić, aby ten je ignorował. Chciał to usłyszeć. Choćby terminator miał skłamać, chciał usłyszeć tą deklarację.
- On odróżnia mnie i ciebie od włóczęg. On pozwala nam żyć w klanach i dbać o siebie. Tylko on pozwoli, abyś został wojownikiem.

– Uważaj, bo wiewiórki usłyszą – odpowiedział półżartem z pomrukiem. Cóż, przyjmowania komplementów to on się już raczej nie nauczy, ale suche żarciki zawsze mu pomogą.
Uniósł brwi w zdziwieniu gdy mistrz nakazał mu iść za nim. Słysząc jednak swoje imię poczuł nieprzyjemny skręt w żołądku. To przeklęte imię...oznacza kłopoty. Położył uszy na łbie oczekując ochrzanu za coś. Nie wiedział za co, ale czuł, że zrobił coś nie tak.
Jakimś cudem spokojna wypowiedź mentora sprawiła, że poczuł się jeszcze gorzej. Ceremonia. Bycie w środku uwagi. Czarny wzdrygnął się.
– Um, to nie tak, że nie czuje się gotów...– zaczął. Zawahał się chwilę, szukając odpowiednich słów – Po prostu...nie lubię jak wiele kotów na mnie patrzy. Dlatego chciałbym, abym był mianowany wraz z innym terminatorem, bo ceremonia solo mi nie pasuje – wyjaśnił niepewnie.
Westchnął na prośbę mistrza. No tak, nadal był członkiem Klanu, więc musiał żyć wraz z kodeksem. Jeszcze musi – Przyrzekam – odpowiedział w końcu po dłuższej przerwie. Przygryzł lewy policzek, wyraźnie zamyślony czymś – Wiem, że pytam o wiele, ale czy mógłbym prosić o jeszcze jedną rzecz? Czy sprawa zakończenia treningu może zostać między tobą, mną i Golcową Gwiazdą aż do ceremonii? Nie chce, aby koty mnie zaczepiały z gratulacjami do tamtej pory. – ominął już kwestie imienia. Nie chciał odwalać szopki na swojej własnej ceremonii. Wiedział, że drastyczna zmiana imienia przyciągnie uwagę, a to ostatnia rzecz, którą Maluch chciał.

Gołębie Serce zamruczał z rozbawieniem na żarcik terminatora. Nawet nie wiedział jakim sposobem, ale Mały jakoś wkradł się w jego życie i teraz wojownik zdawał sobie sprawę, że naprawdę zależy mu na tym małym awanturniku. Nic dziwnego, że niektórzy mistrzowie tak dobrze dogadują się ze swoimi terminatorami. Jak się patrzy na młodego, rozwijającego się kota to jakże można nie być dumnym i życczyć mu jak najlepiej?
Jego niepewność trochę zaniepokoiła Gołębia, ale czarny szybko zaczął tłumaczyć, czemu ceremonia jest dla niego stresująca. Na jego prośbę pokiwał łbem. Da się zrobić i to łatwo. To niewielki detal, a jeśli ma to pomóc Małej Łapie, to Gołębie Serce porozmawia o tym z Golcową Gwiazdą. Jego cisza po prośbie białego była znacznie bardziej niepokojąca. Zaczął myśleć, że może kot zaprzeczy. Może nie jest gotowy, nie moralnie. Odetchnął cicho z ulgą, kiedy terminator przyrzekł. Nic nie zmusi go, do nie złamania danego słowa, ale tyle będzie musiało go zadowolić. Potem Mały znowu odezwał się z dość... niecodzienną prośbą. Ale Gołębie Serce cieszył się po prostu, że jest gotowy.
- Nie ma najmniejszego problemu. Uzgodnię z Golcową Gwiazdą co trzeba - zapewnił. Serce ciążyło mu w piersi. Więc to już. Już niedługo ich wspólna przygoda się zakończy. Cóż, kiedyś musiała, prawda?
- Wracajmy do obozu. Na dzisiaj już skończyliśmy - powiedział trochę ciszej niż zazwyczaj. Ah, co go wzięło? Nagle nie chciał, żeby trening Małego się kończył? Musi się wziąć w garść, skupić się na byciu dumnym z kocura.
Odsuwając od siebie skomplikowane emocje poprowadził terminatora do obozu.