Zastrzygł uszami. Zdawało mu się, czy słyszał trzepot skrzydeł? Ah! A oto sroka szukająca...czegoś trafiła mu się pod łapy.
Bez większego myślenia kucnął i zaczął iść na przód, prosto w stronę ptaka.

Zrobił krok do tyłu gdy ptak wzleciał w powietrze. Ups? Czyżby o czymś zapomniał?
Tym razem wysilił swoje dwie szare komórki aby przypomnieć sobie co Pliszkowy Dziób powiedziała mu kilka minut temu. Z zażenowaniem przyznał, że źle zapamiętał pozycję łowiecką i w ogóle zapomniał o wietrze. A i było coś o ptakach, hm...ah! "Ptak cię zobaczy, więc chowasz się za krzakami i zastygasz w miejscu, gdy na ciebie spojrzy". dobra, teraz już wiedział.
Lepiej przygotowany ruszył dalej, poszukując kolejnego kawałka zwierzyny.

Wypuścił powietrze nosem. Ale sraka z tej sroki! No nic, pora iść dalej...
Całe szczęście chwilę później trafił na znajomy zapach. Mysz! Dobra, co tam było z myszą? A, wibracje.
Sprawdził kierunek wiatru, upewniając się, że tym razem idzie pod wiatr. Zgiął łapy, przykładając uwagę na te tylne, zrównał ogon z grzbietem i powoli i ostrożnie zaczął się zbliżać do gryzonia. Jeśli był wystarczająco blisko to skoczył siup..

Wstał niezadowolony, Nie będzie się za myszą gonić! Splunął zirytowany i postanowił ruszyć dalej. Do trzech razy sztuka, co nie?

Klanie Gwiazdy czy musiał wszystkie trzy rodzaje zwierzyny po kolei dostać? Znowu musiał myśleć. Co za ból, nie do wytrzymania. Tym razem jednak było mu łatwiej przypomnieć sobie dodatkową zasadę - wystarczy na tego królika spojrzeć! Gnojek ma uszy wieksze od głowy, oczywiście, że Maluch musi być cicho.
Ponownie przyjął pozycję łowiecką - zrównał ogon z grzbietem, ugiął łapy i powoli, ostrożnie zaczął iść pod wiatr w stronę królika, wstrzymując przy okazji oddech. Jeśli udało mu się dojść wystarczająco blisko to skoczył w kierunku królika.

Ta? To smerfastycznie. Mały wziął truchło w pysk i ruszył z powrotem w stronę z której przyszedł. No co? Pliszka chciała aby coś upolował, to ma już. Nie sprecyzowała, że ma przynieść kilka rzeczy, a niech się w ogóle cieszy, że księciunio coś przyniósł.
– Wróciłem – oznajmił najwyraźniej jak mógł z królikiem w szczękach. Położył zdobycz przed mentorką i usiadł sobie na ziemi.

Ach, jak dobrze, że Pliszkowy Dziób nie zdecydowała się na obserwowanie, co robi Maluch, bo chyba umarłaby z zażenowania. Uniosła brew.
— Coś długo ci zajęło złapanie jednego króliczka, chłopie. Ale ujdzie — mruknęła i zakopała uszatego pod jakimś z drzew, zapamiętując tą lokację. Potem machnęła ogonem i zaczęła iść dalej, oczekując, że ten też podąży.
— Co właściwie myślałeś, że się stanie, gdy wejdziesz z uśmiechem na pogrzeb brata?

– Żeby to tylko szukanie tego króliczka mi tyle zajęło – zgrzytnął zębami zirytowany. Przeklęte będą wszystkie sroki na terytorium Klanu Wichru. Całe szczęście, że Pliszkowy Dziób nie kazała mu pójść po więcej zwierzyny bo chyba by fikołka zrobił.
Zgodnie z niemym poleceniem podążył za wojowniczką, wlokąc się nieco z tyłu. Jej nagłe pytanie wybiło go jednak z rytmu – Nie rozumiem? To coś złego? Wszyscy byli jakoś smutni, więc chciałem wnieść pozytywną atmosferę.

Uniosła brew.
— A co, uśmiechałeś się do drzew zamiast go szukać? — parsknęła, machając ogonem.
Oooch, Gwiezdny Klanie, cóż to za śmieszny dzieciak! Nie rozumie! Nawet po tym, jak nakrzyczało na niego pół obecnych na tym pogrzebie, nawet po tym, jak żył całe życie w społeczności kotów, które zawsze miały jakieś mniej więcej podobne emocje, reakcje, kulturę… i chciała go wyśmiać, absolutnie przekonana, że się z nią tak pie*doli albo sam sobie wymyślił, że jest największym edgelordem na świecie, ale obawiała się, że to niewiele jej przyniesie.
— Oja, jak miło z twojej strony! Tak myślisz o innych, i w ogóle — stwierdziła melodycznie, wypuszczając powietrze z nozdrzy nieco głośniej. — Ale najwyraźniej nie przyniosło to skutku, jaki mało, jakże przykro. Wiesz, na pogrzebach to się raczej płacze lub siedzi cicho, skoro nie przejmuje cię śmierć brata, który żył z tobą od urodzenia — dodała nieco poważniej, stawiając kroki ciężej na ziemi. Przygryzła wargę.

– Jakby szanowna pani chciała wiedzieć, to próbowałem upolować srokę i mysz przed nim – odpowiedział przedrzeźniająco. Ah, co z tymi medykami Klanu Wichru, jeden gorszy od drugiego! Gdyby tylko jego dopuścili do rangi to zrobiłby z tym Klanem porządek.
Słuchał uważnie następnej wypowiedzi kotki. Czyżby Pliszkowy Dziób go wyśmiewała? Ogon kocura drgał cały czas gdy srebrna mówiła.
– Teraz już wiem – odpowiedział przez zaciśnięte zęby – sam Żubrza Łapa był mi praktycznie obcy, a w dodatku sam się wpakował w walkę z psem, więc osobiście nie widzę powodu do rozpaczy, A tak w ogóle to co to ma do treningu? – dodał lustrując wzrokiem wojowniczkę.

— Oja, i ci uciekły? Nie martw się, każdemu się zdarza — stwierdziła słodko, uśmiechając ryj.
Teraz już wie. Super. A do tego… Żubr był mu obcy, no, tak, mhm, oo, i sam wpakował się w walkę z psem! Srebrzysta czuła, że jej krew zaczyna już delikatnie zastygać w żyłach, i bynajmniej miała na myśli uczucie pozytywne.
— Aaa, czyli ty tam byłeś z nim, i widziałeś, że to on celowo rzuca się na psa, a nie pies na niego? Było tak od razu mówić! Aż dziwne, że nie czułam twojego zapachu, gdy odklejałam jego rozpieprzone ciało z ziemi — ciągnęła ze swojej strony, tonem balansując między sarkazmem, rozbawieniem, a zdenerwowaniem. — Trening to nie jest puste odklepanie twoich umiejętności polowania, walki czy tego, jak pamiętasz kodeks, tylko przede wszystkim przygotowanie do bycia wojownikiem. A ja nie dopuszczę do rangi wojownika kogoś, kto, póki co, w klanie robi więcej problemów, niż pożytku… niezależnie już od tego, czy świadomie i celowo, czy też nie. Myśleć sobie możesz o Żubrze co tylko chcesz, możesz się z tej śmierci nawet i cieszyć, ale dzielenie się taką postawą z klanem skończy się jedynie na problemach, plaskaczach od tej twojej siostry i, jeśli nasze ukochane przywódczynie tylko będą miały dosyć - może nawet i wyrzuceniem z klanu — mruknęła, czując, że jej morda już zaczyna boleć od monologu. I na ch*j się tak produkowała? — Próbuję ci powiedzieć, żebyś nauczył się taktu.

Zgrzytnął zebami zirytowany komentarzem dotyczącym polowania. Gwiezdni chrońcie, bo on sam zaraz, teraz zacznie praktykę walki.
Tyradę o znajdowaniu ciała żubra pozwolił sobie przemilczeć, ale ludzie - czemu tak wulgarnie? Sam nie był aniołkiem (no shit), ale przynajmniej umiał się wyrazić. Do pacjentów tez się tak fukała?
– Cóż, może robiłbym więcej pożytku, gdybym umiał walczyć i polować, nie sądzisz? – odparł arogancko zadzierając nosa – Sytuacja wydarzyła się ponad księżyc temu, dostałem po uszach – chociaż sam nie wiem czemu – Nie będę już popełniał takiej zbrodni jak uśmiechanie się na pogrzebie, czy możemy zostawić ten temat? – skończył, kładąc uszy przy łbie.

Niektórych pacjentów potrafiła traktować o wiele gorzej, ale to już sprawa na inny dzień. Zmarszczyła nos niezadowolona, gdy ten się odezwał, ale przynajmniej jego wypowiedź miała więcej sensu, niż poprzednie… wciąż nie słyszała w nich jednak jakiejkolwiek pokory. A chciała - sama nie wiedziała, czy dla dobra klanu, które na dobrą sprawę miała głęboko w czterech literach, czy dla własnego poczucia władzy nad terminatorem. Przygryzła wargę.
— Polować na pewno, dlatego teraz pójdziesz i upolujesz kolejne trzy zwierzyny, dobrze? — zamruczała słodko, na twarz przybierając najbardziej fałszywy uśmiech, jaki potrafiła.

Zgrzytnął zębami niezadowolony. Nadal jednak uśmiechnął się jak łysy do sera i równie słodko wysyczał przez zęby – Oczywiście.
Kilkoma susami oddalił się od kotki, aby w furii splunąć i ruszyć na poszukiwania zwierzyny...znowu. A z chęcią złapałby taką pliszkę, oj złapałby.