Kotka pokiwała głową, zadowolona odpowiedzią Konwaliowej Łapy. Nie była ona idealna ale i tak trochę wiedział.
- Prawie dobrze. Ta mała rymowanka jednak nie do końca odzwierciedla wszystkie zasady polowania. Sposoby na ptaki i króliki podałeś dobre. Ale podchodzenie pod wiatr trzeba stosować przy podchodzeniu do każdej zwierzyny. Ale może wszystko od początku. Najważniejsze są podstawowe reguły polowania. W tym jest właśnie skradanie się pod wiatr, ale też ugięcie łap, zrównanie ogona z grzbietem, oraz patrzenie pod łapy by na nic nie wdepnąć. Zademonstruje.
W tej chwili Tęczowa Chmura schyliła się do ziemi i stosując wszystkie omówione kilka uderzeń serca temu zasady, przyjęła pozycję łowiecką. Postawiła dodatkowo kilka kroków na przód, pokazując terminatorowi jak się w tej pozie poruszać.
- Jeśli dobrze się przypatrzyłeś spróbuj teraz sam się tak ustawić.

Konwalia zdawał sobie sprawę z tego, że przy każdym rodzaju zwierzyny należy zachowywać ciszę, unikać zauważenia i zwęszenia, Tęczowa pytała jednak o wytłumaczenie opisanej przez nią zasady... i tym właśnie się zajął, uznając konieczność stwierdzenia oczywistej konieczności zachowywania się w sposób ostrożny za niepotrzebną.
- Jaki jest więc odpowiedni sposób dotyczący myszy? - spytał się niebieskofutrej, lustrując jej sylwetkę zielonymi oczami po tym, jak wysłuchał jej wypowiedzi. W międzyczasie uważnie obserwował, jak kotka prezentuje mu pozycję łowiecką, by następnie ustawić się pod wiatr, ugiąć łapy, zrównać swój ogon z grzbietem i ruszyć niespiesznie przed siebie, unikając nadepnięcia na element podłoża mogący zdradzić jego obecność poprzez wytworzenie hałasu.

Huh, jaki niecierpliwy - pomyślała kotka z lekkim rozbawieniem, ale również cichym rozdrażnieniem.
Oceniłniła wzrokiem pozycję przyjętą przez czarnego i pokiwała głową, nie widząc w niej żadnych błędów ani niedociągnięć.
- Dobrze. A o reszcie zasad już mówię. Gdy podchodzisz właśnie do myszy, ale też innych gryzoni, gadów, płazów i kretów, należy przenieść ciężar ciała na tylne łapy, by zminimalizować drgania ziemi. A by królik albo zając się nie usłyszał, musisz wyciszyć oddech. W przypadku ptactwa możesz ukrywać się za różnymi rzeczami, zastygać co jakiś czas w bezruchu, skradać się od tyłu lub po łuku, albo wszystko na raz - wyjaśniła spokojnym głosem.

Uważnie wysłuchał wypowiedzi Tęczowej, przyswajając przedstawioną mu przez nią wiedzę, ostatecznie postanowił sobie jednak na zadanie jednego pytania, bez znajomości odpowiedzi na które z pewnością nie mógł rozpocząć swojego pierwszego polowania.
- Czy podczas poszukiwania zwierzyny również warto zachować te zasady, czy też należy zastosować je dopiero, gdy jakąś zauważę? - spytał się kotki. Możliwe, że z perspektywy doświadczonego wojownika zdawało się ono dość naiwne, Konwalia jednak na faktycznym polowaniu nigdy nie był i zdawał sobie sprawę z tego, że o tym, jak wygląda faktycznie, dowie się dopiero, gdy sam zgładzi pierwszą zwierzynę, którą przynieść mógł będzie na stos. Z perspektywy czasu walka była znacznie łatwiejsza do wyobrażenia.

Ucho kotki zrgnęło na pytanie Konwaliowej Łapy. Sama jakoś nigdy nie zastanawiala się nad jakimiś szczególnymi ruchami podczas szukania zwierzyny. Choć jej budowa bardziej nadawała się do walki, to polowanie było jej ulubioną dzidziną i zawsze przychodziło jej jakoś instynktownie, dlatego też nigdy się nad tym nie zastanawiała. Musiała więc przypomniec sobie wszystkie ruchy jakie wykonuje przy szukaniu jedzenia dla klanu. Oczywiście, nie uważała, że pytanie terminatora było głupie! Kocur był przecież barszo inteligentny. Jedbak miał prawo nie wiedzieć lub po prostu chciał się upewnić.
- Hmm...część z nich tak i tylko te z podstawy polowania - odparła niebieska, siadając. - Oczywiście, trzeba być cicho, uważać na co się staje, iść pod wiatr no i obniżyć ogon, by nic cię nie dojżało z daleka. Teraz jeśli chcesz możesz wyprubować pozycję na każdą zwierzynę, lub jeśli wolisz, wypróbować je od razu w terenie.

Wypowiedź Tęczowej rozwiała wątpliwości Konwalii; zapamiętał jej sens, by następnie rozważyć propozycję podaną mu przez niebieskofutrą. W teorii rozsądnym byłoby wytrenowanie z każdej pozycji przed wyruszeniem na polowanie, jednakże to rozsądek także podpowiadał mu, że zmiany w danych postawach były wystarczająco niewielkie, by zdołał bez trudności powodujących spłoszenie potencjalnej ofiary odpowiednio podejść zwierzynę.
- Pozwolę sobie wypróbować je już teraz - odpowiedział ostatecznie na propozycję kotki, przybierając odpowiednią pozycję - ugiął łapy, pilnował, by okryty długim, czarnym włosiem ogon zrównał się z jego grzbietem, jednocześnie zachowując ciszę poprzez pilnowanie, by jego oddech nie był zbyt głośny i by żadna z łap nie nastąpiła na mogący wywołać hałas element podłoża. Oczywiście, już przed wykonaniem pierwszego kroku ustawił swoje ciało tak, by wiatr wiał w jego stronę, nie zaś w stronę potencjalnych ofiar i, jeśli zmieniał kierunek, pilnował, by tak pozostało. W ten sposób przygotowany, uważnie obserwował okolicę w poszukiwaniu swojej pierwszej zdobyczy.

Tęczowa Chmura uśmiechnęła się i skinęła głową na odpowiedź swojego terminatora. Osobiście, zawsze bardziej wolała dobrą praktykę w działaniu, niż ciągłe ćwiczenia. Lepiej uczyć się przecież na własnych błędach, niżeli być pouczanym przez mistrza, prawda?
Chciała już zaproponować Konwaliowej Łapie, by nieco odeszli od terenu Ciemnej Głuszy, w której bądź co bądź ciężej było o znalezienie zwierzyny z racji bardzo częstych pobytów mistrzów i ich terminatorów. Przy okazji mogliby w drodze do jakiegoś lepszego miejsca omówić resztę Kodeksu. Ale z drugiej strony, jeśli Konwaliowa Łapa chciał spróbować już tutaj, mógł spróbować. Odeszła nieco na bok, dając terminatorowi pole do popisu nową wiedzą.

I o dziwo, wyglądało na to, że Konwaliowa Łapa miał dużego farta, zaczynając szukanie zwierzyny właśnie tu. Już po chwili, gdy wiatr zawiał nieco mocniej w jego pysk, do jego nosa dotarł zapach ptaka. Ledwie pięć długości lisa dalej, między suchymi liśćmi podskakiwał słowik, rozgarniając ściółkę. Był najwyraźniej tak zaabsorbowany poszukiwaniem pożywienia, że nie zauważył jeszcze czyhającego terminatora. Konwaliowa Łapa szybko dostał okazję do wykazania się.

Już wkrótce ślepiom zielonookiego ukazał się zajęty poszukiwaniem pożywienia słowik. Pierwszym dostrzeżonym przez niego typem zwierzyny był ptak, oznaczało to więc, że musiał unikać przede wszystkim jego wzroku.
Nadal na ugiętych łapach, pilnując, by iść pod wiatr, ruszył w kierunku potencjalnej ofiary, pamiętając, by w odpowiednich momentach zastygać w bezruchu lub też używać naturalnych osłon, tak, by zwierzę nie wypatrzyło jego sylwetki. Ogon trzymał zrównany z grzbietem, tak, by jego ruch lub też uniesienie nie zaalarmowały ptaka o jego obecności. Zachowywał ciszę pilnując oddechu i łap, tak, by nie nadepnęły na żaden mogący wywołać hałas element podłoża. Gdy - jeśli - znalazł się wystarczająco blisko, spróbował doskoczyć do zwierzęcia, przygniatając jego ciało łapami i zaciskając szczęki i żuchwę na jego szyi, by zakończyć jego żywot.

I... udało się! Konwaliowa Łapa z powodzeniem, trzymając się wszystkich zasad polowania na ptaki, upolował swoją pierwszą zdobycz. Słowik do ostatniej chwili nie zdawał sobie sprawy z obecności czarnego kocura, a gdy już go zobaczył, Konwaliowa Łapa uśmiercił go jeszcze zanim ten zdołał wydać z siebie jakikolwiek dźwięk.

Tęczowa Chmura przyglądała się pierwszemu polowaniu swojego terminatora ze skupieniem, z zadowoleniem stwierdzając, że pamiętał o wszystkich zasadach polowania. I tego podstawowego, i na ptaki.
Gdy tylko Konwaliowa Łapa dokończył swój atak, kocica od razu do niego podeszła.
- No, gratulacje. Twoje pierwsze polowanie, i w dodatku udane - pochwaliła go. - Zakop go pod liśćmi, wrócimy po niego, jak będziemy wracać. Pójdziemy teraz w stronę Sasankowych Kęp i w okolicę jeziora, żebyś mógł spróbować polowania nie tylko w terenie leśnym. A w drodze dokończymy Kodeks.

Słowik trzepotał w jego pysku przez dwa uderzenia serca, umarł jednak dość szybko, bowiem Konwalia zacisnął szczęki mocniej, niż zamierzał. Nie posiadał jeszcze doświadczenia pozwalającego mu prawidłowo ocenić, jak dużej siły powinien użyć.
Wkrótce dołączyła do niego Tęczowa, gratulując mu. Jedyną odpowiedzią Konwalii było skinięcie głową, widać było jednak, że i on był zadowolony z rezultatu. Ciekaw był, czy upolowanie myszy i królików było równie łatwe i czy w kwestii słowika nie okazał się mieć zwyczajnego szczęścia. Ostatecznie uznał jednak, że musiała to być kwestia jego przeznaczenia - by je wypełnić, musiał odpowiednio radzić sobie podczas treningu, by ukończyć go w odpowiednim momencie i móc zając się treningiem swojego pierwszego terminatora.
- Oczywiście - powiedział, po czym zakopał słowika wśród liści. Po kilku uderzeniach serca powrócił do niebieskofutrej. - Ruszajmy więc.

Kocica skinęła głową, gdy Konwaliowa Łapa wyraził chęć polowania na innych terenach. Poczekała, aż dobrze przykryje słowika liśćmi i wskazawszy ogonem kierunek marszu, ruszyła w stronę Sasankowych Kęp.
- A więc, z całego Kodeksu zostały nam tylko punkty dotyczące właśnie polowania - powiedziała, robiąc lekką pauzę na przeskoczenie powalonego drzewa. - Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego klanu. Tu oczywiście wyjątek w przekraczaniu granic - czyli wyprawa do Spienionych Wodogrzmotów. Ale nawet wtedy nie można polować na czyiś terenach. Kolejny: Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. I tu również wyjątek, no bo terminatorzy mogą jeść bez polowania, ale tylko jeśli tego jeszcze nie potrafią. Podobnie z matkami, które nie mają obowiązku polowania.
Tęczowa Chmura pomyślała, że dobrze jeśli od razu wspomni o wyjątkach związanych z owymi podpunktem. Konwaliowa Łapa był bardzo dociekliwy, jeśli chodzi o Kodeks, więc nie chciała, by coś zostało niedopowiedziane. Po chwili ciągnęła dalej. - Zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie. No i to w sumie tyle z polowania w Kodeksie. Jakieś pytania?

A więc nadszedł najtrudniejszy moment jego treningu na wojownika - okres czasu żywienia nadziei na to, aż zdoła zdobyć jakąś zwierzynę, by poslić się samemu. Obecnie nie wydawało się to być skomplikowane, zdawał sobie jednak sprawę z faktu, że czasy obfitości zwierzyny mijają i wkrótce już może okazać się, że polowanie będzie znacznie bardziej czasochłonnym zdarzeniem.
- Nieszczególnie - odpowiedział, informacje, których wysłuchał bowiem od kotki, były na tyle szczegółowe, aby zadowolić jego umysł. Przez kilka uderzeń serca zastanawiał się, co uczyniłby klan, gdyby któryś z terminatorów nie byłby utalentowany w tej dziedzinie i nie byłby w stanie upolować żadnej ofiary przez kilka dni - czy kodeks byłby bezwzględny w takim wypadku? Zdawałoby się, że tak. Ostatecznie, ponieważ kodeks nie pozostawiał w tej kwestii wątpliwości, postanowił nie dzielić się z Tęczową swoimi początkowymi przemyśleniami.

Niebieska pokiwała głową na odpowiedź Konwaliowej Łapy i skupiła się na drodze. Już po chwili rozciągnęła się przed nimi połać terenu porośnięta najróżniejszą roślinnością. Sasankowe Kępy może nie były o tej porze obiegu tak piękne i pełne kolorów jak na przykład w Porze Nowych Liści i Zielonych Liści, nadal jednak pozostawały dobrym terenem łowieckim.
- No to jesteśmy. Oto Sasankowe Kępy. Są bardzo dobrym terenem łowieckim. W Porze Zielonych i Nowych Liści jest tu dużo gryzoni, ale teraz na pewno tez coś znajdziesz. Rozdzielmy się teraz. Ty zapolujesz w okolicach Sasankowych Kęp a ja pójdę poszukać zwierzyny już w Świetlikowym Zagajniku - powiedziała, wskazując ogonem sąsiadujący z polaną lasek. - Przyjdź do mnie, kiedy upolujesz przynajmniej dwie zwierzyny. Potem pójdziemy nad jezioro. Dobrze?

Widok gęstej roślinności natychmiastowo przywodził na myśl teren, na którym zwierzyna występować będzie obficie, a gęsta ilość roślinności z pewnością pozwoli mu z łatwością ukryć się przed czujnym wzrokiem ptactwa. Naturalnie, biorąc pod uwagę jego obecną sytuację, wolałby znaleźć mysz i królika, by móc sprawdzić swoje umiejętności dotyczące innych typów zwierząt, jeśli jednak znalazłaby ptaka, nie wzgardziłby potencjalnym pożywieniem.
- Oczywiście - powiedział, przybierając pozycję łowiecka i uginając łapy. Ogon ustawił tak, by był zrównany z grzbietem. Pilnował oddechu i łap, tak, by nie nadepnęły na żaden mogący wywołać hałas element podłoża. Kierował się pod wiatr, rozglądając się w poszukiwaniu ewentualnej zdobyczy.

Już wkrótce oczom Konwalii ukazało się zwinne, połyskujące w promieniach słońca ciało zwierzęcia - padalca.
Podchodząc potencjalną ofiarę, kontynuował poruszanie się pod wiatr. Ogon w dalszym ciągu trzymał na wysokości grzbietu. Idąc, uważał, by nie nastąpić na żaden powodujący w takiej sytuacji hałas element podłoża. Łapy utrzymywał ugięte, a ciężar przeniósł na te tylne. Wyciszył także swój oddech.
Jeśli podejście do zwierzęcia możliwie blisko zakończyło się powodzeniem, wyskoczył w jego kierunku, by przyszpilić go do ziemi wysuniętymi pazurami i ciężarem swoich łap, a następnie chwycić okolice za głową zwierzęcia w celu jego uśmiercenia.

Planował podążać pod wiatr, dostosowując się do ewentualnych zmian jego kierunku, niestety, przy nagłym jego podmuchu okazał się nie być wystarczająco szybki, by pozostać niezauważonym przez padalca. Ruszył w pogoń za zwierzęciem, poruszając się z możliwie jak największą szybkością. Planował jak najszybciej zmniejszyć dzielącą ich odległość, by następnie doskoczyć do zwierzęcia i przyszpilić je pazurami do ziemi, jednocześnie zaciskając zęby na obszarze za głową jaszczurki w celu zakończenia jej życia.

Uśmiercił beznogą jaszczurkę i przykrył ją ściółką, zapamiętując dokładnie miejsce, w którym to zrobił, aby powrócić do niej później. Do spełnienia minimalnych wymagań Tęczowej Chmury pozostało mu zapolowanie na dwie zdobycze. Po upewnieniu się, że zrobił to odpowiednio ruszył pod wiatr, dokonując odpowiedniej korekty, jeśli jego kierunek ulegał zmianie. Pilnował, by zachowywać odpowiednio cichy oddech i nie nastąpić łapą na żaden mogący wywołać hałas element podłoża. Ogon utrzymywał na poziomie grzbietu i poruszając się na ugiętych kończynach, rozglądał się uważnie, szukając ewentualnej zdobyczy.