Kotka nie skomentowała uwagi Konwaliowej Łapy na temat jej "krzywienia się". Uwaga kocura była po prostu nie na miejscu. Tęczowa Chmura jednak nie zamierzała się kłócić i na starcie psuć relacji z terminatorem. Ale zrobiła to tylko dlatego, że był to pierwszy raz. Jeśli takie zachowanie ze strony syna Kruczego Cienia będzie się powtarzać, będzie trzeba mu zwrócić uwagę.
W końcu ich łapy ustały na terenie Ciemnej Głuszy. Na szczęście żaden terminator akurat nie trenował, więc mieli całe pole treningowe dla siebie.
- No więc kontynuując kodeks. Poza nim są jeszcze wyjątki i dodatkowe zasady, które nie są jego częścią ale traktujemy je na równi z nim. A mianowicie: W razie potrzeby klanowe koty mogą przekraczać granice, jeżeli podróżują do Spienionych Wodogrzmotów. Kocięta muszą pozostać w obozie, nim nie zostaną terminatorami, i nie mogą polować. Klany nie mogą się jednoczyć celem wygnania innego klanu. Klany nie mogą zmuszać innych klanów do dzielenia się terytorium. Bezpieczeństwo całego klanu jest ważniejsze od bezpieczeństwa jednego kota - wymiauczała. - Pozostało nam jeszcze kilka punktów Kodeksu dotyczących polowania. Poruszymy je jednak dopiero w czasie nauki łowów. Skoro już jesteśmy na miejscu, zacznijmy naukę walki. Przypomnij mi proszę, czułe punkty i podstawy walki.
W sumie wiedziała, że Konwaliowa Łapa pamiętał te zasady. W końcu mówili o nich ledwie na poprzednim treningu. Nigdy przecież nie zaszkodzi powtórzyć i upewnić się, że terminator ma dobrą pamięć.

Wysłuchał wszystkich dodatkowych zasad, tym razem nie dostrzegając w nich rażących nieścisłości tak, jak miało to miejsce, gdy Tęczowa przedstawiała mu kodeks. Zamiast braku logiki znajdowanej w niektórych zasadach, tym razem zdziwiło go natomiast zachowanie kotki, która z jakiegoś powodu chciała upewnić się, że znał wszystkie podstawy walki i czułe punkty znajdujące się na kocim ciele. Biorąc pod uwagę to, że wymieniał je tak niedawno i że o większości z nich opowiedział samodzielnie, wątpliwe było, by mógł ich nie znać. Powstrzymał się od uniesienia brwi, ostatecznie stwierdzając, że, jeśli chodzi o tę kwestię, dyskusja była nieopłacalna.
- Walcząc, trzeba pamiętać o atakowaniu czułych punktów przeciwnika - oczu, nosa, ogonu szyi i podbrzusza... oraz o osłanianiu własnych. Warto korzystać z markowania ciosów, dostosowywania swojego stylu walki do rodzaju przeciwnika, przewagi terenu takiej jak znajdowanie się na wysokości innej niż przeciwnik, można też wykorzystać go, pozbawiając wroga wzroku za pomocą piachu lub promieni słonecznych ustawiając się tak, by te świeciły mu w ślepia. Istotna jest też odpowiednia postawa - łapy należy ugiąć, tak, by łatwiej było nam unikać cudzych ataków i stosować własne, a przy tym zachowywać równowagę.

- Yhm, dobrze - zamruczała, kiwnąwszy kocurkowi głową. Nie było dla niej zaskoczeniem, że Konwaliowa Łapa to wszystko pamiętał. Niedawno o tym mówili. No ale odpowiadając na takie pytania, łatwo się taka teoria utrwalała. Teraz nadszedł czas na praktykę.
- No, to zaczynamy praktykę. Ale jeszcze musisz pamiętać o pewnych zasadach podczas walki treningowej. Pamiętaj, że na razie tylko ćwiczymy, nie używaj pazurów, nie gryź z całą siłą, ani nie uderzaj zbyt mocno, jasne? - zasady o których wspomniała były raczej oczywiste, jednak musiała się upewnić, że jej terminator wie, iż nie walczą naprawdę.
- Zaczynajmy, zaatakuj mnie - powiedziała przyjmując pozycję do walki. Balansując ogonem, zgięła łapy, lekko je rozstawiła, by równomiernie rozłożyć ciężar ciała, oraz zniżyła głowę, by zasłonić szyję. Uważnie spoglądała na czarnego, gotowa na jego ruch.

Zdawał sobie sprawę z tego, że walka treningowa nie będzie wyglądać tak, jak prawdziwa. Wiedział również, że, by w przyszłości odpowiednio poradzić sobie w starciu z prawdziwym przeciwnikiem, musi nauczyć się dotyczących walki praktycznych aspektów w środowisku pozbawionym zagrożenia. Pomimo tego jednak... czuł, że starcie z kotką nie będzie na tyle interesujące, na ile interesująca stać by się mogła prawdziwa walka.
- Oczywiście - zapewnił Tęczową, patrząc, jak kotka przygotowywuje się do jego ataku. On sam obniżył głowę i ugiął łapy, przez kilka uderzeń serca nie pozwalając sobie na żaden ruch i czujnie obserwując przeciwniczkę, ciekaw, czy takie zachowanie z jego strony jej nie zdekoncentruje. Dopiero po upłynięciu tego czasu spróbował doskoczyć do niebieskofutrej i, pamiętając o odpowiedniej obronie szyi i używaniu ogona do zachowania równowag, błyskawicznie podjąć próbę uderzenia łapą w oko kotki. Gdyby uczynił tak w prawdziwej walce, ocnaczałoby to próbę pozbawienia mentorki wzroku.

Atak Konwaliowej Łapy: nieudany
Atak Tęczowej Chmury: udany

Konwaliowa Łapa pomyślenie przybrał pozycję do ataku, nie stracił równowagi i potrafił wycelować cios. Jednakże, jego mistrzyni okazała się szybsza i gdy tylko ujrzała unoszącą się łapę czarnego, sama machnęła swoją, uderzając prosto w lewy policzek kocura. Nie wysunęła pazurów, jednak na pewno zabolało. Po wykonanym ciosie od razu oskoczyła na kilka długości ogona do tyłu, i ruszyła w swoją prawą, okrążając Konwaliową Łapę w oczekiwaniu na jego kolejny ruch.

Jego atak okazał się być nieskuteczny. Zamiast wyprowadzenia ciosu w kierunku oka wojowniczki, sam otrzymał siarczyste uderzenie w policzek, na które zareagował szybkim poruszeniem głową w momencie, w którym niebieska od niego odskakiwała. Fakt, że to on musiał atakować, a kotce pozostawała tylko reakcja na jego czyny, dawał kotce przewagę.
Korzystając z tego, że kotka go okrąża, odwrócił się, ustawiając się tak, by słońce świeciło jej w oczy. Ponownie spróbował doskoczyć do kotki i za pomocą łapy unieść piach z podłoża w próbie dodatkowego oślepienia kotki, następnie drugą łapą celując prosto w jej nos.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Unik Tęczowej Chmury: udany

Ostateczny atak Konwaliowej Łapy: słaby

Na nieszczęście kotki Konwaliowej Łapie udało się ją nieco wykiwać, tak, że oślepiło ją słońce przebijające się przez korony drzew. Odruchowo przymknęła lekko oczy, po chwili jednak zmusiła się by je otworzyć i dojrzała jak uczeń nabiera piasku w łapę. Widząc to zrobiła unik w prawo, by znaleźć się za terminatorem. Konwaliowa Łapa miał dobry pomysł oślepienia jej jednak ze względu jej uniku zdołał wykonać tylko część swojego planu. Sypnął jej jedynie piachem w lewe oko a uderzyć jej już nie zdążył. Oko mocno ją zapiekło i przetarła je kilka razy, wstrzymując się od kolejnego ruchu.

Korzystając z tego, że kotka zajmuje się przecieraniem swojego oka i jest w tym czasie rozproszona, ruszył w jej kierunku, tym razem zamierzając doskoczyć do niej i przednimi łapami uderzyć ją w łopatkę, tak, by pozbawić mentorkę równowagi i powalić ją na ziemię. Z pozycji takiej z pewnością będzie miała problemy ze stosowaniem obrony i nie wątpił, że zwiększy to jego szanse na zwycięstwo w ich treningowym pojedynku. Naturalnie, nie miał jeszcze doświadczenia w walce i zdawał sobie sprawę z tego, że porażka jest prawdopodobnym scenariuszem, nie oznaczało to jednak, że nie zamierzał starać się, by do niej nie doszło.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Unik Tęczowej Chmury: nieudany

Drugie oko Tęczowa Chmura miała nadal sprawne i dobrze widziała, że terminator zamierza ją zaatakować. Postanowiła ponownie zrobić unik, by zajść Konwaliową Łapę od tyłu, jednakże tym razem okazał się on szybszy. W kilka uderzeń serca kotka straciła grunt pod nogami, upadając na grzbiet.

Widząc, jak kotka upada na grzbiet w akompaniamencie głośnego tąpnięcia - była wszak kotką o dużych gabarytach, choć z wiekiem, gdy i Konwalia rósł, różnica wzrostu między nimi zaczynała się zacierać - pozwolił, by kąciki jego pyska uniosły się nieco w triumfalnym uśmiechu. Nie spoczął jednak na laurach, zamiast tego skupiając się na ochronie szyi. Wylądował tak, by znajdować się na wprost boku kotki, tak, by ciężej było jej zaatakować jego brzuch. Następnie postanowił zastosować technikę markowania - uniósł jedną łapę, udając, że będzie miał w zamiarze ponownie zaatakować pysk kotki, co byłoby tym bardziej prawdopodobne biorąc pod uwagę fakt, że to na tym obszarze jej ciała skupiał się dotychczas. W ostatniej chwili podniósł i drugą przednią kończynę, prostując łapy i zamierzając uderzyć nimi w delikatne miejsce, jaki stanowił brzuch mentorki. Liczył na to, że w wyniku jego działań już wkrótce kotka zegnie się, zwijając się z bólu.

Atak Konwaliowej Łapy: nieudany
Atak Tęczowej Chmury: słaby

Widząc Konwaliową Lapę niebezpiecznie zbliżającego się w jej kierunku kotka przybiła podbrudek do szyji, chroniąc gardło. Postanowiła użyć ruchu uniwersalnego w takich okolicznościach, zanim Konwaliowa Łapa zdążył wykonać atak, spięła mocno tylne łapy i w ostatniej chwili wycelowała nimi w pysk przeciwnika. Albo Konwaliowa Łapa miał łeb na karku albo ustanie z boku kotki było dobrym trafem, gdyż kopniak wyszedł jej dość pokracznie, jej łapy zaledwie przejechały po boku jego pyska. Dało to jednak jej chwilę nieuwagi z jego strony, by mogła wstać i ponownie przed nim stanąć.

Kusiło go przetestowanie swoich umiejętności dotyczących unikania, jednakże, by zwyciężyć walkę z mentorką, musiał atakować tak często, jak to tylko było możliwe. Podjął więc ponowną próbę ataku, tym razem łapą celując w przednie kończyny kotki, tak, by ta straciła równowagę. Liczył na to, że pozwoli mu to na kolejną serię ataków, które, w przeciwieństwie do poprzedniej próby, którą podjął, okażą się być udane.

Atak Konwaliowej Łapy: słaby
Atak Tęczowej Chmury: udany

Konwaliowa Łapa miał dobry pomysł by zaatakować łapy mistrzyni, jednak nie zadbał o efekt zaskoczenia przez co Tęczowa Chmura prawie od razu zauważyła w co kocur celuje. Kotka postanowila tym razem przejść do ataku i sypnąć synowi Kruczego Cienia pisakiem w oczy oślepiając kocura, co udało jej się, jednak Konwaliowa Łapa też zdążył uderzyć ją w jedną z łap przez co lekko się zachwiała.

Nie zastosował markowania, ponieważ uznał, że jeśli będzie uciekał się do tej metody przy każdym ataku, pozbawi się możliwości zaskoczenia przeciwnika. Przy takiej strategii oczywiste było, że będzie próbował zmylić go za każdym razem.
Uderzenie piachem w oczy sprawiło, że zmrużył oczy, próbując pozbyć się niekomfortowego uczucia. W pierwszym odruchu postanowił nie podejmować się ataku, zamiast tego szykując się do uniku. Ostatecznie jednak, widząc, jak kotka chwieje się pod wpływem jego poprzedniego czynu, udał, że zamierza zaatakować jej szyję, zamiast tego jednak w ostatniej chwili ponownie celując w przednie kończyny kotki.

Atak Konwaliowej Łapy: nieudany
Atak Tęczowej Chmury: udany

Atakowanie z oczami pełnymi piasku nie było zbyt dobrym posunięciem. Przez podrażnienie Konwaliowa Łapa nie zauważył, że Tęczowa Chmura zdążyła już złapać równowagę. Tym razem niebieska postanowiła wykorzystać roztargnienie terminatora i przeszła do ataku. Z impetem odbiła się od ziemi i rzuciła się w jego stronę. Oplotła szyję kocura łapami, nie za mocno by nie zrobić mu krzywdy, i w kilka uderzeń serca powaliła go na ziemię, przygniatając go swoją masą.

Gdy Tęczowa Chmura zajmowała się powalaniem go na ziemię, kocur postanowił wykorzystać element zaskoczenia, który, co prawda, pojawił się w jego głowie niespodziewanie, ale który brzmiał jak coś, co może zadziałać skutecznie. Gdy tylko uderzył plecami o podłoże, znieruchomiał na chwilę, by po uderzeniu serca powoli przejechać językiem po policzku kotki w niemalże czułym geście, jednocześnie krzywiąc się jednak z obrzydzenia. Licząc na to, że działanie to ją rozproszy, niewiele później po wykonaniu swojego podstępnego gestu ugiął tylne kończyny i z całej siły wymierzył cios prosto w podbrzusze kotki. Cios, który, jeśli ta z niego nie zejdzie, powinien być skuteczny. Zielonooki żywił również nadzieję, że okaże się on bolesny.

Tęczowa Chmura zastygła na kilka uderzeń serca, czując szorstki język terminatora na policzku. Zgięła się nieco, gdy chwilę potem kocur uderzył nogami w jej brzuch, przy czym wydawało się, że kompletnie zapomniał o zasadach walki treningowej. Szybko jednak zapomniała o bólu we flakach a cała jej uwaga skupiła się na tym skandalicznym posunięciu Konwaliowej Łapy. Wyszczerzyła białe zęby w zdenerwowanym grymasie, a po chwili czarny kocur zarobił siarczystego liścia w policzek. Sądząc po tym, że po tym paskudnym liźnięciu kopnął ją w brzuch, kotka mogła stwierdzić, że była to cześć jego planu. Co nie zmieniało jednak faktu, że było to kompletnie nie na miejscu a Konwaliowa Łapa zachował się jak bezmyślny gówniarz. Było w końcu wiele sposobów by odwrócić jej uwagę.
Kotka szybko wstała, uwalniając terminatora.
- Wstawaj! - syknęła szorstko. - Nie na za dużo pozwalasz? - dodała, nieznacznie jeżąc futro na karku.
- Koniec treningu na dziś. Wracamy do obozu - dodała twardo, ruszając w stronę domu. Zatrzymała się jednak jeszcze na chwilę. - A do końca dnia masz wymienić mech w legowisku starszyzny.
Wcześniej kotka zamierzała po skończonej walce zabrać Konwaliową Łapę na po południowy patrol, jednak teraz stwierdziła, że kocur zasłużył na jakąś karę. Racja, może nie złamał kodeksu ani nikogo nie zranił (poza jej brzuchem), jednak jego zachowanie było pozbawione szacunku. Sprzątanie powinno go przynajmniej w jakimś małym stopniu tego nauczyć. Upewniwszy się, że Konwaliowa Łapa posłusznie za nią idzie, ruszyła dalej.

Wyraźnie widział, że jego zachowanie zdecydowanie wpłynęło na skupienie kotki, pozwalając mu uderzyć ją w brzuch i to z tego powodu właśnie musiał powstrzymać się od uśmiechnięcia się w duchu. Widok mentorki, która zginała się w pół pod wpływem jego ciosu był na tyle satysfakcjonujący, że niemalże wynagradzał mu dyskomfort związany z dotknięciem jej językiem, którego się wcześniej dopuścił. W związku z widocznymi zębami kotki, które wyszczerzyła w parszywym dość wyrazie, spodziewał się, że jej cios okaże się nie być tym z rodzaju delikatnych, nie próbował go jednak uniknąć, postanawiając, że pozwolenie jej na niego będzie dla niego korzystniejszym rozwiązaniem.
- Nie reagujesz zbyt emocjonalnie? Pozwaliłem sobie na odwrócenie twojej uwagi, które, jak widać, okazało się być skuteczne - odpowiedział po kilku uderzeniach serca, które przeznaczył na oczekiwanie, aż efekty uderzenia niebieskofutrej miną. Jeśli kotka sądziła, że reagowanie gniewem sprawi, że przyzna jej rację, myliła się. - Wolałabyś, by twój terminator zginął w walce, niż wykorzystywał swoją przewagę nad przeciwnikiem i dostosowywał do niego strategię, o istotności czego mnie zapewniałaś?
Wstał dopiero po swojej wypowiedzi, zastanawiając się, czy nie usiąść, jako, że córka Puszczykowego Lotu najwyraźniej zamierzała uciec od jego reakcji, ewidentnie szykując się do pospiesznego marszu w kierunku obozu. Czyżby ten jeden gest zrobił na niej tak duże wrażenie? Interesujące. Postanowił jednak ruszyć w kierunku obozu u boku kotki, do wypowiedzenia ostatniego zdania postanawiając poczekać niemalże do momentu, w którym się w nim rozstali. Jeśli mentorka postanowiła nie odpowiadać na jego pytania i wolała uciekać od rozmowy, nie musiał utrudniać jej stosowania tej taktyki.
- Jak myślisz, co pomyślałby sobie na twój temat mój wuj, gdyby dowiedział się, że otrzymałem od ciebie niezasłużoną karę?
Nie wspominając już o fakcie, że zastosowałaś też drugą, w postaci uderzenia współklanowicza poza sparingiem?

z/t

Tęczowa Chmura poczuła się źle od razu jak tylko jej łapa dotknęła policzka Konwaliowej Łapy. Można by wręcz powiedzieć, że chciało jej się rzygać. Słowa skierowane do terminatora wypowiadała głosem, w którym wyczuć można poczucie winy. No to teraz pokazała się z zajebistej strony, nie ma co...
- Równie dobrze mogłeś mnie po prostu w ten policzek ugryźć - odparła i wzięła szybko oddech. - Ale tak, masz rację... Okropnie zareagowałam, przepraszam Konwaliowa Łapo. M-mocno cię zabolało?
Jeszcze tego by brakowało, żeby terminator poszedł na skargę do przywódcy. Wtedy to już kompletnie byłaby zrujnowana, i w swoich oczach, i w oczach całego klanu. Miała ochotę zapaść się teraz pod ziemie. Zniknąć stamtąd jak Puszczykowy Lot przed jej mianowaniem...

Usprawiedliwianie się Tęczowej Chmury dotyczące sposobu, w jaki postanowił odwrócić jej uwagę i tego, że powinien zastosować inny, nie przemawiało do Konwalii. Niezależnie od tego, co zrobił a co mógł zrobić, reakcja kotki była nieuzasadniona.
Zamierzał powiedzieć to niebieskiej, kiedy... przyznała się do błędu. Nie spodziewał się z jej strony takiego zachowania, jednakże studziło ono nieco jego irytację jej niedojrzałymi, emocjonalnymi pogróżkami. O ile kotka nie mogła cofnąć wymierzonego mu ciosu, który zamierzał zapamiętać i ewentualnie wyciągnąć z niego konsekwencje... mogła cofnąć swoją kolejną niesłusznie zastosowaną karę, czego nie zrobiła. Nie zamierzał też zapomnieć o fakcie, że, na samym początku swojej wypowiedzi nadal usprawiedliwiała swoją reakcję.
- Tak - odpowiedział zgodnie z prawdą, unosząc łapę do polika i pocierając go lekko jej bokiem, by następnie usiąść i owinąć swoje łapy ogonem. Skoro Tęczowa Chmura postanowiła nie uciekać od rozmowy, mogli dokończyć ich konwersację tu i teraz. Takie rozwiązanie było lepsze, niż unikanie swojej wzajemnej obecności w obozie.
- Mam nadzieję, że nie zrozumiałaś mnie źle, Tęczowa Chmuro - powiedział, nawiązując do swojej poprzedniej wypowiedzi dotyczącej Rozżarzonej Gwiazdy. - Dotychczas nasz trening przebiegał bez zbędnych komplikacji i chciałbym go kontynuować w sposób ich pozbawiony. Jaką masz na ten temat opinię?
Owszem, obecna sytuacja była... komplikacją, nie przekreślała jednak całkiem ich relacji i ich treningu, jeśli niebieska zachowa się w odpowiedni sposób.