Kocica spłaszczyła uszy słysząc odpowiedź Konwaliowej Łapy. Ugh, aż ją zamrowiło na policzku na myśl, jak kocur musiał się poczuć. Co z niej w ogóle za mistrzyni? Odruchowo podniosła łapę, chcąc w nieco troskliwym geście dotknąć zranionego policzka, jednak szybko wstrzymała się widząc, że Konwaliowa Łapa już ocierał go łapą.
Jej wąsiska zadrżały, a uszy powędrowały z powrotem do góry, słysząc kolejne słowa czarnego. Brzmiały one trochę jak szantaż. Jednakże takie konflikty nie były Tęczowej Chmurze potrzebne. Nie miała na nie siły. Lepiej się pogodzić zanim będą problemy. Z resztą i tak nie chciała się kłócić. Konwaliowa Łapa był w końcu jej uczniem. Nie chciała by ich trening był czymś co oboje będą chcieli szybko skończyć, byle by nie rozmawiać.
- Ja również nie chcę, by nasz trening był czymś co oboje będziemy chcieli szybko skończyć, byle by nie rozmawiać.  Konflikty nie są nam potrzebne - odparła w końcu, wprost mówić co myśli.

Nie zareagował na widok spłaszczonych uszu mentorki - prawdą było, że, pomimo uważał się za kota myślącego pragmatycznie, nadal był niezadowolony z powodu sytuacji, jaka miała przed chwilą miejsce. Ponadto, Tęczowa Chmura nadal nie wycofała swojej wypowiedzi o nałożeniu mu kary, co było kolejną... komplikacją obecnej sytuacji. Sytuacji, którą oboje chcieli przecież zażegnać.
- Owszem, nie są - rzekł w odpowiedzi na stwierdzenie kotki, że konflikty były im niepotrzebne. On również preferował odbycie treningu bez licznych komplikacji i ewentualnego oczekiwania na zmianę mistrza. Przy niebieskiej miał możliwość intensywnego, dokładnego treningu i przyswajania wiedzy w zadowalającym go tempie, aczkolwiek nie ukrywał, że z niektórym zachowaniem kotki się nie zgadzał.
Postanowił nie mówić nic więcej, dając Tęczowej Chmurze szansę na ewentualną dalszą wypowiedź.

Tęczowa Chmura czuła się w tej chwili słaba. Jak nigdy. Praktycznie można by powiedzieć, że podporządkowała się swojemu terminatorowi. A tak być nie powinno. Nie, to już ostatni raz. Nigdy więcej nie będzie takiej słabości. A jak będzie... To znaczy, że nie powinna być wojowniczką...
Kotka westchnęła głośno wstając. Na jej pysku ponownie zapanował codzienny spokój. Machnęła ogonem i skierowała ciało w stronę obozu.
- No dobrze, chodźmy już - miauknęła ruszając w stronę obozu. Po chwili znów się odezwała. - A co do tego sprzątania mchu. Nie traktuj tego jako karę, to codzienne zadanie terminatorów. Jak wrócimy idź do Mroźnego Poranka i zapytaj czy potrzebuje sprzątania w legowisku lub czegoś innego. Jeśli nie, możesz już dziś odpocząć.
Po tym wszystkim znów rozbolał ją brzuch. Choć sama nie wiedziała, czy z powodu ciosu zafundowanego przez Konwaliową Łapę, czy stresu. Egh, jeszcze czekał ją dziś patrol. Kompletnie nie miała na niego siły, ale jednak klan jest ważniejszy niż to, czy jest zmęczona czy nie. Służba to służba.

//zt

Ależ znał swoje obowiązki i wykonywał je sumiennie, niemniej jednak poświęcenie całego dnia na uprzątnięcie lecznicy wydawało się mu zawyżonym czasem, który mógł na to poświęcić, zwłaszcza, jeśli wzięło się pod uwagę ilość obecnych tam osobników.
Postanowił ostatecznie ruszyć za kotką, zachowując neutralny, jeśli chodziło o prezentowanie emocji, pysk. Zdawało się, że Tęczowa Chmura próbowała częściowo wycofać karę, jednakże fragment jej wypowiedzi mówiącym o tym, że ma spytać Mroźnego Poranka, czy nie potrzebuje "czegoś innego" nie był już jego obowiązkiem. Z drugiej strony jednak, zadanie pytania nie było jednak konkretnym czynem, z trzeciej - starszy niczego potrzebować nie musiał, z czwartej zaś, Konwalia mógł zdobyć się na uprzejmość wobec starszego.
Ostatecznie również skierował się do obozu, tym razem, dla odmiany, postanawiając zachować milczenie. Istniało wiele kwestii, które musiał przemyśleć.

z/t

Od tych nieprzyjemnych zdarzeń i ogólnie ostatniego treningu Konwaliowej Łapy minęło trochę czasu. Po rozmowie z Rozżarzoną Gwiazdą, Tęczowa Chmura chciała porozmawiać  z Konwaliową Łapą tak szybko, jak tylko się dało, i jak kazał jej przywódca. Jednakże pech chciał, że już kolejnego dnia złapała ją choroba. Może to ze stresu od tego wszystkiego? Może był to po prostu przypadek? Wszystko to jednak spowodowało, że czas w którym miała rozmówić się z Konwaliową Łapą ciągle się przeciągał. Nie była pewna czy po takim czasie był jeszcze sens poruszać tę kwestie, jednak czuła przymus zrobienia tego podczas dzisiejszego treningu.
Wyszli z obozu w dość niezręcznej dla niebieskiej ciszy i było tak aż dotarli do Ciemnej Głuszy.
- Dziś rozpoczniemy naukę polowania - powiedziała, gdy dotarli na miejsce. Był to najwyższy czas by syn Roztrzaskanej Tafli w końcu dołożył swoją cegiełkę w pracy nad wykarmieniem klanu, zwłaszcza, że nadeszła już Pora Opadających Liści. Zanim jednak mogli rozpocząć rozmowę o ulubionej dziedzinie kotki, musieli rozmówić się z czegoś innego. - Zanim jednak zaczniemy... Wiem, że od ostatniego treningu minęło trochę czasu, jednak chciałabym porozmawiać z tobą jeszcze o tamtych wydarzeniach.

Z początku zamierzał poruszyć temat ostatnich wydarzeń od razu, gdy Tęczowa Chmura pojawiła się w zasięgu zajęczego skoku od niego, ciekaw, czy ostatnia sytuacja wpłynęła na nią w odpowiedni sposób, ostatecznie jednak zdecydował się milczeć. Ciekaw był, czy kotka samodzielnie odważy się na rozmowę, czy też postanowi kwestię zignorować, pozwalając, by zawisła między nimi niekomfortowa atmosfera. Ostatecznie swoją wypowiedź zaczęła od spraw dotyczących treningu - zaczął unosić swoją brew, gdy niebieska postanowiła zmienić temat. Nie skomentował tego zachowania, ciekaw, co konkretnie chce mu przekazać.
- Zamieniam się w słuch - powiedział typowym dla siebie, cichym tonem głosu. Jeśli córka Puszczykowego Lotu faktycznie chciała poruszyć kwestię swojej postawy sprzed choroby, nie zamierzał utrudniać jej realizacji tego postanowienia.

Tęczowa Chmura powstrzymała się od skrzywienia na odpowiedź kocura. Odnosiła wrażenie, że Konwaliowa Łapa doskonale wiedział, że jest jej głupio za ostatnią sytuację, a kolejne przeprosiny po prostu sprawiały mu przyjemność. Nie było jednak wyboru, musiała z nim o ty wszystkim porozmawiać. Wzięła mały oddech, zanim zaczęła mówić.
- Chciałam cię jeszcze raz przeprosić, za uderzenie się na ostatnim treningu - zaczęła, przez moment zastanawiając się czy słowa, które sobie przygotowała na tę rozmowę na pewno były dobre. - Zareagowałam nazbyt emocjonalnie. To żadne usprawiedliwienie, ale myślę, że to było spowodowane ciężkim czasem dla mnie... Straciłam kilka bliskich mi kotów, byłam rozstrojona i przepełniona negatywnymi uczuciami... Tak czy siak, chciałam, żebyś po prostu wiedział, że mi przykro z powodu tej sytuacji, i zanim zaczniemy naukę polowania chciałabym powtórzyć walkę treningową. W ramach zadość uczynienia za przerwanie jej ostatnio i moją reakcję.
Wszystko to niebieska mówiła spokojnym głosem, ale jednocześnie takim, by Konwaliowa Łapa wiedział, że żałuje ostatnich czynów. Nie chciała wypaść wyniośle, ale za razem nie chciała też brzmieć przed terminatorem jak skruszony kociak z podkulonym ogonem.

Czy można było jednoznacznie stwierdzić, że wysłuchanie przeprosin Tęczowej Chmury było dla Konwalii przeżyciem przyjemnym? Nie, niemniej jednak w opinii zielonookiego takie zachowanie niebieskiej było tym właściwym i żywił nadzieję, że zapoczątkuje ono współpracę pozbawioną dalszych komplikacji. Sytuacja, za którą niebieska w tej chwili go przepraszała oraz czas trwania jej choroby były wystarczającym wprowadzaniem zamętu biorąc pod uwagę to, że wydarzyły się podczas trwania jednego zaledwie treningu. Naturalnie, nie wątpił, że swój proces edukacji zakończy w odpowiednim terminie, tak, by mógł w dalszym ciągu piąć się w kierunku wypełnienia swojego przeznaczenia.
- Rozumiem - odpowiedział jedynie. Ostatecznie, po kilku uderzeniach serca, postanowił dodać kolejne dwa słowa. - Przeprosiny przyjęte.
Jeśli Tęczowa Chmura zrozumiała, że jej zachowanie było nieakceptowalne i zamierzała je poprawić, nie zamierzał marnować czasu, który mogli poświęcić na trening, by zadręczać ją poczuciem winy.
- Zaczynajmy więc - powiedział, ustawiając się tak, by, jeśli Tęczowa będzie go chciała zaatakować od frontu, słońce świeciło jej w oczy, a następnie ugiął nieco łapy, gotów do wykonania uniku - odskoczenia - gdy wojowniczka go zaatakuje.

Kotka spłaszczyła uszy i kiwnęła głową na przeprosiny Konwaliowej Łapy, z poczuciem winy nadal widocznym na pysku. W duchu odetchnęła z ulgą, że Konwaliowa Łapa nie chciał nadal wnikać w temat, który tak bardzo chciała już zakończyć i zapomnieć o nim. Na szczęście jednak kocur nie drążył i przyjął przeprosiny. Bez dalszego zwlekania rozpoczęli walkę treningową.

Unik (?) Konwaliowej Łapy: nieudany
Atak Tęczowej Chmury: udany

Konwaliowa Łapa najwyraźniej bardziej przygotował się na atak od frontu niż od jakiejkolwiek innej strony. Być może nie przemyślał, że skoro Tęczowej Chmurze słońce zaświeci w oczy to postanowi zaatakować z innej strony, a właśnie to kotka chciała zrobić.
Prędko skoczyła na prawo, usuwając się z pod promieni, następnie odbiła się od ziemi w stronę terminatora i z impetem pchnęła go w bark, przewracając czarne ciało.

Pierwsza próba uniku podjęta przez Konwalię zakończyła się niepowodzeniem. Grzbiet kocura zderzył się z ziemią, podczas, gdy jego właściciel przeżywał zderzenie z rzeczywistością. Naturalnie, pozycja, w której się znalazł, nie oznaczała definitywnej przegranej - by zminimalizować prawdopodobieństwo jej wystąpienia, smolistoczarny ugiął tylne łapy w stawach kolanowych, by następnie podjąć próbę uderzenia nimi w klatkę piersiową Tęczowej Chmury. Żywił nadzieję na to, że zdoła odepchnąć kotkę, utrudniając jej przy tym oddychanie, dzięki czemu będzie miał więcej czasu, by wstać.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Unik Tęczowej Chmury: nieudany

Gdy tylko Konwaliowa Łapa runął na ziemię, Tęczowa Chmura postanowiła przystąpić do kolejnego ataku. Chciała, tak jak ostatnim razem, przygnieść terminatora do ziemi. Jednak za późno zobaczyła jak kocur zginał tylne łapy, chciała się wycofać jednak już po chwili oberwała w klatkę piersiową. Ugh, no, to było dobre. Odskoczyła do tyłu, dając chwilę sobie na oddech, a Konwaliowej Łapie na podniesienie się.

Widząc, że jego atak okazał się być skuteczny,  Konwalia podniósł się ponownie na nogi, obserwując reakcję kotki. Zgodnie z jego planem Tęczowa zwiększyła dystans między nimi. Zielonooki postanowił go zmniejszyć, mocno odbijając się od ziemi z zamiarem doskoczenia do kotki i uderzenia w jej klatkę piersiową przednimi kończynami podczas lądowania. Żywił nadzieję, że jego atak będzie skuteczny i że w jego wyniku zdoła powalić kotkę na ziemię. Taki obrót sytuacji pozwoliłby mu na uzyskanie znacznej przewagi i, co było prawdopodobne, umożliwiłoby mu zwycięstwo.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Atak Tęczowej Chmury: udany

Ostateczny atak Konwaliowej Łapy: słaby

Tęczowa Chmura wzięła jeszcze kilka wdechów, i odzyskała oddech. Konwaliowa Łapa jednak był szybki i już skoczył w jej stronę. Kotka nie chciała robić kolejnych uników, więc zdecydowała się również zaatakować. Skoczyła wprost na terminatora, tak, że oboje się ze sobą starli. Wojowniczka złapała go we miejscu żeber, by się nie wywinął z uścisku. To była dobra chwila, by kocur spróbował walki w zwarciu. Póki co nie użyła żadnego ataku, a jedynie napierała na kocura, próbując go przewrócić.

Tęczowa Chmura była dużą kotką, jednakże Konwaliowa Łapa nie ustępował jej wzrostem. Różnica między nimi zatarła się jakiś czas temu i smolistoczarny zamierzał ten fakt wykorzystać. Nie miał dużego pola manewru - Tęczowa złapała go w okolicy żeber, zmuszając do walki na jej zasadach. W takiej sytuacji zielonooki postanowił ponownie uciec się do ataku, zamierzając nagłym ruchem naprzeć na kotkę, by przewrócić ją na ziemię, tym samym w dalszym ciągu realizując swój pierwotny plan.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Atak Tęczowej Chmury: nieudany

Gdy tylko koty zaczęły napierać na siebie nawzajem swoją masą, Tęczowa Chmura postanowiła wyciągnąć jedną z łap, by zdzielić nią lekko Konwaliową Łapę w głowę. Jednak najwyraźniej miała pecha, ponieważ mimo iż mocno zaparła się tylnymi łapami na ziemi, to terminatorowi udało się ją powalić, zanim jej łapa dotknęła jego głowy. Oboje runęli na ziemię, a niebieska została przygnieciona ciałem swojego podopiecznego.

Jego próba powalenia Tęczowej Chmury okazała się zakończyć sukcesem, nie było jednak czasu, by mógł ten fakt celebrować. By osiągnąć zwycięstwo, należało podjąć stanowcze i odpowiednie kroki w możliwie jak najkrótszym czasie. Wylądował przed Tęczową Chmurą tak, by znajdować się prostopadle w stosunku do kotki, by następnie spróbować uderzyć łapą w nos niebieskofutrej. Jeśli odniesie sukces, ból odczuwany przez kotkę powinien ułatwić mu dalsze kroki podejmowane w celu osiągnięcia zwycięstwa.

Atak Konwaliowej Łapy: udany
Unik Tęczowej Chmury: udany

Ostateczny atak Konwaliowej Łapy: słaby

Przez to, jak Konwaliowa Łapa zdecydował się ułożyć względem kotki, ta od razu skapnęła się, że terminator coś planuje. Gdy tylko zobaczyła jego łapę unoszącą się wprost nad jej nosem, zdecydowała się na taktyczny unik. Szybko jej łapy przywarły do ciała a ona postanowiła przeturlać się w stronę przeciwną do czarnego kocura. Niemniej, nie było to takie łatwe z jej wielkością, więc Konwaliowa Łapa zdołał uderzyć ją pod uchem.
Gdy tylko wojowniczka odturlała się od kocura, szybko wstała na równe łapy, i tym razem już nie obrała pozycji bojowej. Skrzywiła się na ból pod uchem, spowodowany uderzeniem. Kocur wkładał trochę za dużo siły w ataki podczas treningu.
Zobaczyła, że słońce nie przebijało się już przez korony drzew nad nimi, czyli jego górowanie już minęło.
- Na razie będziemy kończyć. Chciałabym jeszcze ruszyć to polowanie, byś mógł iść dziś ze mną na wieczorny patrol łowiecki - miauknęła, wpatrując się w korony drzew Ciemnej Głuszy. - Ale bardzo dobrze ci poszło. Jestem pod wrażeniem. Ale i tak będziemy jeszcze ćwiczyć walkę. Następnym razem poćwiczymy na innym gruncie. Może nad jeziorem? - dodała spoglądając już na kocura. Choć ostatnie pytanie bardziej skierowała już do siebie.

Ostatecznie jego plan zakończył się sukcesem. Pomimo próby uniknięcia jego ataku przez Tęczową Chmurę, łapa Konwalii dosięgnęła ostatecznie jej ciała. Smolistoczarny unosił już drugą łapę, by zaatakować kolejne ucho kotki, gdy ta odskoczyła od niego szybko i zaczęła mówić, wyraźnie kończąc walkę w momencie, w którym jego zwycięstwo było już nieuniknione.
- Możemy wybrać się nad jezioro - odpowiedział niebieskofutrej. Praktyczne poznanie innych ukształtowań terenów, które mógł wykorzystać podczas walki, z pewnością było wiedzą, która mogła przydać się mu w przyszłości... teren leżący w pobliżu jeziora oznaczał też możliwość zmoczenia futra niebieskiej. Zastanawiał się, ile umiejętności musiał jeszcze zdobyć, by porzucić niechlubny status terminatora, intuicja podpowiadała mu jednak, że nie było ich wiele. Oczywiście, nie oznaczało to, że zamierzał zrezygnować z możliwości poznania kolejnej z nich.
- Zaczynajmy więc - perspektywa wybrania się na patrol łowiecki zdecydowanie odpowiadała Konwalii. Ponad to, czuł, że jego umiejętności dotyczące walki były obecnie wystarczające, by mógł dołączać do takowch i jednocześnie rozprawić się z ewentualnym niebezpieczeństwem. Możliwość ułożenia kolejnych zdobyczy na stosie również mu odpowiadała, czyniła go bowiem wartościowym członkiem Klanu Gromu - i to nie jedynie w oczach jego samego. Podejrzewał z resztą, że Grom potrzebować będzie pazurów i kłów mogących zdobywać pożywienie - o ile obecna pora sprzyjała zdecydowanie obfitości zwierzyny, o tyle w kociarni znajdowały się aż dwa mioty kociąt, które musiały jeść, podobnie, jak próbujące wykarmić je matki.

Tęczowa Chmura pokiwała głową, na chęć kolejnego treningu walki, tym razem w innym terenie. W zasadzie niedługo zostanie im już tylko takie ćwiczenie, ponieważ do przerobienia wszystkiego zostało im tylko polowanie, wspinaczka i dokończenie Kodeksu. Jeśli im się poszczęści, polowanie i Kodeks zrobią dziś.
- Więc poćwiczymy tam jutro walkę. A teraz przejdźmy już do teorii polowania. Tutaj jest jej o nieco więcej niż przy walce, ale łatwo wszystko zapamiętać. Najważniejsza jest zasada "Mysz cię wyczuje, królik usłyszy, a ptak zobaczy". Masz jakiś pomysł, jak można by z niej skorzystać i zapobiec wykryciu przez zwierzynę? - zapytała, siadając i owijając łapy puchatym ogonem.
Raczej była mała szansa, że Konwaliowa Łapa dokładnie wiedział jak podkradać się do danych zwierząt, był jednak inteligentnym kotem i kotka była ciekawa, czy jest w stanie coś wymyślić. A może kto wie? Jednak od kogoś już miał te wiedzę?

Myśli Tęczowej Chmury były zgodne z prawdą - Konwalia nie posiadał wiedzy dotyczącej odpowiedniego zbliżania się do poszczególnych typów zwierzyny. Nie myliła się także w kwestii jego inteligencji - i on sam nie wątpił, że zdoła wydedukować odpowiednie sposoby, by złowić zdobycz. Zastanawiał się przez kilka uderzeń serca, by następnie udzielić niebieskofutrej odpowiedzi, która jego zdaniem miała największe prawdopodobieństwo bycia tą poprawną.
- Podchodząc myszy należy kierować się pod wiatr, próbując upolować królika zwrócić szczególną uwagę trzeba na zachowywanie ciszy, zaś przy chęci upolowania ptaka - unikać jego wzroku, chroniąc się za naturalnymi osłonami - odpowiedział. Postanowił nie rozwijać swojej wypowiedzi dotyczącej polowania na króliki - sposobów na wytworzenie dźwięków było dużo i tak samo wiele zapewne znaleźć można było rozwiązań dotyczących unikania ich stworzenia.