Kotka nie była pewna, czy czuła stres, czy ekscytacje. Spodziewała się, że raczej nie będzie kolejnej takiej sytuacji, w której emocje będą tak DUŻE, że będą się trzęsły jej łapy, a tu proszę! Pierwszy dzień treningu zdaje się być równie emocjonujący, co ich ceremonia. Myślała o tym cały dzień, zastanawiała się jakim kotem jest Królik, jak szybko i sprawnie im pójdzie, jak będzie szła im współpraca…
Ciężko było zgadywać - nie znała Królika nic, a nic. Jasne, widywała go w obozie, jasne, myślała, żeby czasem zagadać, ale nigdy tego nie zrobiła. Wydawał się jej zajęty bardziej, niż inne koty, jakiś taki, hm, poważny? Niewiele teraz mogła zmienić, najważniejsze dla niej było zrobić dobre pierwsze wrażenie i dogadywać się z nim. Chciała się dowiedzieć wielu rzeczy, żeby mogła być SUPER strażniczką. Wtedy mamy będą dumne, rodzeństwo bezpieczne, a ona szczęśliwa!
Nowicjuszka w zasadzie była na miejscu przed czasem. Nie dlatego, że była dobra w bycie punktualną, ani nic. Po prostu okropnie się niecierpliwiła! Ciągle wcześniej zerkała w tą stronę, widziała jak koty przychodzą, wychodzą i uznała, że jak sobie tutaj posiedzi to nikomu nie będzie aż tak przeszkadzać. Przynajmniej będzie przygotowana, w razie jakby z emocji nie ogarnęła, gdzie mieści się słońce na niebie, o.
Widząc Królika, wstała pospiesznie i wyprostowała się jak struna, gotowa do…yy, no, treningowych aktywności! Miała nadzieję, że jej futerko wyglądało dobrze - ułożyła je oczywiście przed spotkaniem, ale starała się przy tym zachować swoje Lśniące Ślady. Chciała, żeby z nią były tego dnia - dzięki temu Żaba i Orzeł mogły ją wspierać, tak, no, duchem! Nabrała głęboki wdech.
– Dzień dobrrry, Krrróliku! – miauknęła głośno, ale uprzejmie. Dopiero w tym momencie ogarnęła, że był strasznie wysoki w porównaniu do niej. Pewnie wyglądała przez to zabawnie. – Oj, znaczy, hm, chyba nie muszę się zwrrracać pełnym imieniem? Wiesz, w sensie, no, sprrrawa jest inna kiedy mówię o przyjaciołach lub rodzeństwie, nie. Wtedy to rrraczej wiadomo, że nie trzeba tak superrr-poważnie, ale tu nie wiem, nie, a nie chce zrrrobić coś źle! Pełnym imieniem też mogę! Dzień dobrrry Krrróliku Kicający ku Kwiecistej Kniei!!! – Potok słów, który z siebie wypluła, był na jednym oddechu. Stąd zrobiła krótką pauzę, żeby złapać kolejny i…dalej mówić.
– Yyyy, rrrany, to chyba nie jest źle, że już tu czekałam? No, bo czekałam tu już trrrochę, wiem, że miało być dopierrro o górrrowaniu słońca, ale nikt wcześniej nie potrzebował mojej pomocy, a tylko się krrręciłam po całym obozie, bo wiesz, nie mogłam się doczekać! I, ten, no, kiedy się tak krrręciłam to chyba nawet niektórrrym trrrochę przeszkadzałam, więc usiadłam sobie tu, żeby nie przeszkadzać, albo żeby przypadkiem nie przegapić trrreningu! Przegapienie trrreningu byłoby superrr strrraszne. Yyy, ale, jak jest za wcześnie i, nie wiem, miałeś coś jeszcze terrraz zrrrobić to poczekam, prrrawda! Ale jak coś to jestem już SUPERRR-gotowa – dodała. Gdyby Słonecznik była człowiekiem, cała ta wypowiedź byłaby przepełniona żywą gestykulacją…ale nie jest. Stąd jedynym, co pozostało kotce, było przebieranie łapami. Nie zdążyła nawet zauważyć, że jej plan bycia spokojną się nie powiódł i, być może, nie było to zbyt dobre pierwsze wrażenie.

Ku nieszczęściu Królika, kotka była zbyt przejęta, by zauważyć jego szok. A skąd! Była obecnie skupiona na tym, by wypowiadać słowa, bez względu na to, czy miały one sens - gadała, gadała i gadała, ledwo łapiąc powietrze. Pod koniec swojego wywodu, zamrugała jedynie ślepiami, które były uparcie wlepione w mordkę strażnika. Ciężko trochę było jej to wykonywać, bo był WYSOKI, ale jakoś sobie radziła. Jeśli cisza, która zapadła między nimi, trwałaby jeszcze kilka uderzeń serca dłużej, pewnie zaczęłaby znowu mówić.
– O, dobrrra, dobrrra, jasne, superrr! – bąknęła, entuzjastycznie kiwając głową. Starała się dobrze zapamiętać wszystkie z informacji, które zostały jej przekazane. Królik było wystarczające, punktualność i gotowość do pracy były super-ekstra i…o. Wolniej? Oooj!
– O, sorrrki! Ma sens, ma sens. Barrrdzo, barrrdzo się postarrram! – dodała. Rozumiała sytuację, bo szybkie gadanie na pewno nie było łatwe to zrozumienia, ale w zasadzie to…nawet nie ogarniała kiedy jej się to zdarzało. Będzie to dla niej wyzwanie, ale to w porządku - w końcu się ich nie boi!
Gdy strażnik dał jej znak, ruszyła za nim krokiem tak energicznym, że mogłoby się wydawać, że podskakiwała zamiast chodzić! Nie była w stanie powstrzymać uśmiechu, który wdarł się na jej pyszczek. Początek był super, Królik wydawał się być super, więc wszystko będzie super! Nerwy też wkrótce ją opuszczą i nie będzie atakować kocura swoim potokiem słów.
– Yyyyy… – mruknęła, zastanawiając się przez krótką chwilę. – Terrreny trrreningowe? W sumie to nie jestem pewna! Jak rrrozmawiałam z taką Księżyc o kwiatkach, to wspomniała o kilku miejscach, gdzie można fajne znaleźć - Brrratkowa Polana…um, albo Łąka, była też Ziołowa Polana i, yyy, Żabi Staw? Czy to którrreś z nich? Sama nie wiem! – odpowiedziała grzecznie, pod koniec spoglądając na mistrza.

Choć Słonecznik zapewniła, że bardzo się postara, nie gwarantowało to tego, że tak będzie. Może lepiej było, kiedy Królik nie był świadomy tego, jak CIĘŻKO jest jej się przymknąć.
– Ślimacze Drzewa, mhm, pewka! – powtórzyła, żeby lepiej jej się to wryło w pamięć..
Na kolejne polecenie zamyśliła się znowu, nie chcąc popełnić super-gafy, bo jednak jakaś podstawowa wiedza ją obowiązywała. Nie chciała nic przypadkowo pomieszać!
– Mmm, Strrrażnicy chodzą sobie na rrróżne patrrrole i tak, no, czuwają nad obozem, nie! Pilnują i w ogóle… Na patrrrole chodzi się w grrrupach. Aha, no i Strrrażnik trrrenuje przyszłych Strrrażników! – mruknęła, zastanawiając się jeszcze trochę. – O, właśnie! No bo, wiem, że Łowcy sobie polują, tak, ale czy my też możemy się tego nauczyć? Bo jak tak, to ja bym superrr-chciała się nauczyć! Bo, wiesz, byłoby to pewnie przydatne i, no, jakby coś sie działo to mogłabym wtedy pomagać innym w polowaniu, co nie, przynieść coś dobrrrego do obozu. Myślałam sobie, że fajnie byłoby móc to rrrobić! Mój brrrat, Cień, właśnie trrrenuje na Łowcę i, no, ja myślę, że to barrrdzo superrr! To nie tak, że nie chce być Strrrażnikiem, czy coś, ale barrrdzo, barrrrdzo fajnie byłoby jakbym wiedziała też o takich rzeczach. O, właśnie, w temacie Cienia! Czy możemy się też uczyć pływać na trrreningu? Bo wiem, że barrrrdzo chciał i…ajć, sorrrki! Mniej mówić! – upomniała samą siebie po tym, jak ożywiła się na podjęty temat swojego brata. Zaśmiała się troszkę nerwowo, bo tak jakoś jej to się wymsnęło. Chociaż, hej, to były bardzo ważne pytania!

Ooo rajuś, kopę lat! Zły stan zdrowia Słonecznik negatywnie wpłynął na jej postęp z treningiem - Królik był zmuszony chwilowo go zawiesić, bo kotka sporo czasu ledwo kontaktowała i nosa nie próbowała wyściubiać poza lecznicę. Ma przez to niezłe zaległości, jeśli spojrzy na inne koty z podobnym “stażem”, jednak nie pozwalała, aby ją to zniechęciło. Ba, w zasadzie czuła się tylko bardziej zdeterminowana. Musiała się porządnie przyłożyć, żeby w mgnieniu oka została Strażniczką - ale taką DOBRĄ Strażniczką. W końcu nie chodziło tu o sam awans i brak mistrza na ogonie, nie, nie, ona chciała ŚWIETNIE wypełniać swoje obowiązki. A tego, niestety, nie dało się nauczyć za sprawą jednego spotkania.
W każdym razie, ruda w końcu dostała okejkę od Wieszcza, że już jest w sumie spoko i gicior - trening może zostać wznowiony - umówiła się ze Strażnikiem na kolejny dzień. I to porządny dzień, bo od razu podniosła sobie poprzeczkę i przysięgała, że dalej pamięta gdzie są Ślimacze Drzewa i że na luziku mogą tam zacząć. I, no, opcji innej nie było, bowiem przysięgła na wąsy OBU swoich matek. Siara by była, jakby jednak tam nie trafiła!
Przez to pierwsze wyzwanie przebrnęła wzorowo - na czas stawiła się na terenach treningowych, zwarta i gotowa do pracy. Widać było, że energia wręcz kipiała z drobnego ciałka Nowicjuszki - to może być ciężki dzień dla Królika…
Pora wziąć się do pracy, dziadku.

Czy cieszyła się, że dostała nowicjusza po Króliku? Na początku nieszczególnie, bo czuła się z tym nieco... nieswojo. Tak, jakby nie powinna, że to mistrz powinien dokończyć trening Słonecznik, a nie ona. Chwilę jej zajęło umówienie się z nowicjuszką na trening, bo wiedziała, że musiała z nim ruszyć, i nie chciała też kazać kotce zbyt długo czekać.
O umówionej porze zjawiła się przy Ślimaczych Drzewach i czekała na nowicjuszkę.

Po niespodziewanym zniknięciu Huragan, Wieszcz przydzielił mi dokończenie szkolenia Słonecznik. Szczerze? Nie spodziewałem się takiego posunięcia. Ostatnio otrzymałem pod swoją opiekę nowicjusza, a teraz miałem zająć się treningiem Słonecznik. Nie znałem za bardzo kotki, jedynie z widzenia i okazjonalnych patroli, dlatego też nie bardzo wiedziałem, czego się spodziewać. Umówiłem się z kotką na trening dnia kolejnego w momencie, gdy słońce minie swój najwyższy punkt i zacznie powoli kierować się ku horyzontowi. Czekałem na rudą nowicjuszkę przed wyjściem z obozu, siadając niedaleko tak, by nikomu nie przeszkadzać i... Po prostu czekając.

Zjawiła się, oczywiście. Nieważne jak źle ostatnio było, musiała się zjawić na swoim treningu, tym bardziej, że to był już trzeci jej mistrz. Jedyne, co chciała jednak zrobić na tą myśl to gorzko się zaśmiać. Ostatnio traciła wszystko, włącznie z kontrolą nad własnym życiem. Traciła kontakt z bliskimi, traciła czas, traciła w zasadzie własne życie. I nie wiedziała, jak się wykaraskać z tego kryzysu. Może zabranie się w końcu do pracy przyniosłoby ulgę? Kto wie.
Podeszła do Renifera, zdobywając się na lekki uśmiech, na który patrzyło się po prostu przykro. Wzięła oddech, prostując swoją zgarbioną postawę.
– Dobrrry. Jaki plan na dziś? – spytała, próbując zabrzmieć pogodnie jak zwykle. Nie wyszło jej to tak, jak chciała, ale kto zauważy? Renifer w zasadzie jej nie znał, więc jedyne co mógł zauważyć to chrypkę, jaka jej towarzyszyła.

Kotka przyszła na czas, co było ostatnio miłą odmianą. Obserwowałem rudą, jej początkowo zgarbioną postawę, która wskazywała na brak pewności siebie... Ale uśmiech nowicjuszki bardziej mnie zaniepokoił. Martwiła się swoją sytuacją? Byłem w końcu jej trzecim mistrzem, ale to w końcu nic nie znaczy. Może potrzebowała trochę więcej czasu żeby się przyzwyczaić do ostatnich wydarzeń? I... No właśnie, ta chrypka. Chyba nie był to jej naturalny głos?
- Dzień dobry. Chciałbym się z tobą przejść po części granic, ale... Czy jesteś chora? Możemy przerobić wtedy teorię - zaproponowałem, podnosząc się z miejsca, sygnalizując w ten sposób gotowość. Jak nie czuła się dobrze... To czemu nie powiedziała? To by było bardzo nieodpowiedzialne, jakbym teraz ją wziął na trening za obóz.

Ach, no tak. Trzeba być głuchym, by nie usłyszeć tego, jak chrypi, nic dziwnego, że Renifer nie chciał jej ciągnąć poza obóz w takim stanie. Czuła lekki żal, że nie będzie mogła obejść granic tego dnia, ale nie zamierzała się kłócić z mistrzem. Westchnęła, po czym skinęła niechętnie głową, przyznając się do choroby.
– Może trrrochę... Teorrria też spoko – wychrypiała, strzepując niewidzialny pyłek z uszka.