Dla Cienia zauważenie czegokolwiek pośród gałęzi było... niczym prostym. Był zbyt roztrzepany, przez to zauważenie wiewiórki zajęło mu dobrych kilka chwil, gdy jednak ją dostrzegł - postanowił od razu próbować po nią iść. Zaczynając od wspinaczki na drzewo, najciszej jak umiał. I wtedy zastygł na moment, gdy był na gałęzi. Czy tak się w ogóle da łapać? Przybrał odpowiednią pozycję do łowów, ciężar przeniósł na tył i wraz z wiatrem, nadal wiejącym w jego pysk - skoczył na wiewióra. Przy odrobinie szczęścia, nie spadł na głupią mordę i nie połamał łap przy okazji.

Polowanie ze wspinaczką było podchwytliwe. Cień nie był chyba gotowy na taką sytuację. Próbując wejść w taki sposób na drzewo jedyne co mu się udało to spaść na zadek, a wiewiórka uciekła jeszcze zanim doszedł do pnia.

Robak przyszło na pomoc Nowicjuszowi, gdy przywdzonil kuperkiem o ziemię.
- Polowanie na coś na drzewie jest dosyć podchwytliwe hm? Robak już tłumaczy. Gdy twoja zdobycz się wspina po pniu lub jest na gałązce, skradasz się do drzewa stosując wszystkie zasady. Gdy już Cień się zakradnie to przechodzi do wspinaczki. Najciszej jak potrafi i podchodzi do zdobyczy. I tyle!
Robak poczekało chwilę, żeby upewnić się czy Nowicjusz nie ma pytań.

Gdy tylko capnął na ziemię, jęknął przeciągle. Nic mu nie było, ale wiadomo - ból był paskudnie nieprzyjemny. Szczególnie, gdy widziało ten upadek Robak!
- A... nie usłyszy jak się wspinam? To nie robi na tyle hałasu? - dopytał asekuracyjnie. Po wyjaśnieniu tej kwestii, pozbierałby się z ziemi i ruszyłby na dalsze poszukiwania zdobyczy.

Zawsze była jakaś niepewność przy polowaniu na zwierzynę na drzewie. Ale taka taktyka zazwyczaj działała.
- Cień umie się już dobrze wspinać, więc jeśli postara się robić to jak najciszej to raczej nie narobi aż tyle hałasu.
Robak posłało Nowicjuszowi ciepły uśmiech. Czy taki pysk by kłamał? Nie sądzę.

- Mmm... dzięki!! - rzucił zaraz po chwili namysłu. Kolejna pochwała, więc kolejny powód do tego by dalej przeć i próbować. Nawet jak nie wyjdzie, Robak było cierpliwe i... i to się liczyło, to było najważniejsze na świecie.
Zaraz ruszył dalej. Z nosem przy ziemi, uszami do góry, i nadzieją na kolejne zdobycze.

Trafienie na kolejną zdobycz nie było arcy trudne. Ptaszysko, całkiem ładne, było niedaleko niego. Teraz, dla zasady, musi się udać. Wziął krótki oddech, przybrał odpowiednią pozycję do polowania i po upewnieniu się, że idzie pod wiatr - ruszył w stronę ptaka. Pilnował, aby kryć się za różnymi przeszkodami, oraz żeby nie nadepnąć czasem na nic, co mogłoby ptaka spłoszyć. Będąc odpowiednio blisko - wyskoczył na zwierzę, licząc na to, że uda się mu wpierw wyłamać skrzydła, a potem skręcić kark.

I oczywiście, tak też zrobił. Po parusekundowej wymianie spojrzeń, ruszył za uciekającym bażantem, teraz w końcu pozwalając swojemu nadmiarowi energii spłonąć. Jeśliby był dostatecznie blisko ptaka, wyskoczyłby na niego znów, ponownie próbując go powalić i zabić. Być może tym razem z większym sukcesem niż poprzednio.

Nie poddawał się! Zebrał w sobie wszystkie swoje siły i najszybciej jak mógł, biegł za bażantem, w duchu błagając się, aby przy kolejnym wyskoku w końcu go złapał i odebrał mu życie.

I oczywiście, napawał się nią. Tym razem jednak nie wołał niepotrzebnie Robak, później porozmawiają o tym polowaniu. Po zakopaniu i oznaczeniu bażanta, ruszył w dalsze poszukiwanie zdobyczy.

Znów moment zajęło mu namierzanie celu, aż w końcu - udało mu się. Na widok węża... zamarł. Nie to, że nie wiedział jak podejść, po prostu był... straszny. Dziwny. Co jak go ugryzie? Po niedźwiedziu mógł się spodziewać co się stanie, ale po tym?...
Skrzywił się, głowę i ogon ułożył z poziomem pleców, łapy ugiął. Idąc pod wiatr i uważając, by niczego nie nadepnąć i nie zrobić niepotrzebnego hałasu, ściszył oddech i przerzucił ciężar na tylne łapy. Ponadto, idąc, starał się kryć za czym popadnie. Wszystkie zasady zastosowane - nie powinno być problemów. A gdy to już był bardzo blisko, skoczył na węża, licząc na to, że go zabije.

BEZ SZWANKU! Nie został ugryziony, pożarty, nic! Odetchnął z ulgą, czując jak zwierz traci życie pod nim i później... siadł. Tak po prostu, łapą trącając raz na jakiś czas głowę węża, czekał na Robak. Bo nie wiedział czy po znalezieniu tej ostatniej powinien iść i dalej węszyć, czy co? A jak tak posiedzi, to przecież w końcu Robak musi wyjść i powiedzieć mu co dalej.

Robak czekało na sygnał od Cienia, że już skończył. Widząc, że ten po prostu zatrzymał się i czeka, uznał to za odpowiedni sygnał.
- Gratulacje pierwszego polowania Cień! Szło bardzo dobrze, będą jeszcze dużo ćwiczyć z Robak, bo przecież to jest najważniejsze w byciu Łowcą. Teraz niech zabiorą z Cieniem wszystkie łupy i wracają do obozu!
Robak było zadowolone z tego jak poradził sobie Cień. Na początku zdawało się, że zapominał o zasadach, ale szybko się wkręcił.

I przyszło! Na widok czarnego futra, Cień od razu podskoczył do góry i machnął porozumiewawczo głową, szeroko szczerząc się na składane mu gratulacje. Miłe, bardzo miłe uczucie. Szczególnie, że najważniejszą (chyba) część treningu miał już za sobą!
- Aha! Chodź! - pisnął, w pysk biorąc Węża, potem poleciał śladem reszty swoich zdobyczy.

//nowy dzień LESGO

Robak tym razem zaskoczyło Nowicjusza miejscem, w którym chciało się spotkać. Gdy parę księżycy temu zaczęli omawiać polowanie, przeszli kawałek granic. Robak chciało przejść je do końca, więc umówili się z Cieniem, że zaczną omawiać nowe rzeczy, gdy dojdą do Cichej Skały. Wspólnie, bo nie chciało, żeby Cień musiał przechodzić taki kawał drogi sam. To było niebezpieczne.
- Dobrze to tu jest Cicha Skała, tak jak ci kiedyś Robak pokazywało. Dzisiaj pójdziemy jeszcze dalej! Robak chciałoby w międzyczasie porozmawiać... o Plemieniu. Jego zwyczajach i wszystkim takim. Może najpierw o Znakach hm? Co Cień wie o Znakach Przodków od swoich mam?
Znaki swojego czasu były... bardzo nieprzyjemnym tematem dla Robak. Postanowiło więc porozmawiać o nich od razu, zanim przejdą do tradycji etc. Jeśli mają być jakieś kłopoty z interpretacją rzeczy to właśnie teraz. Na samym początku.