Trening Trzcinowej Łapy

Tym razem ryba jest sprytniejsza i szybsza od terminatora – po prostu się wyślizga mu z pazurów i… odpływa.
– Mm, wystarczy. Dobrze ci idzie, widzę, że rozumiesz o co chodzi i się starasz, więc zakopmy ryby i przejdźmy do pływania – mówię, podnosząc się na równe łapy. Kiedy dzisiejsze zdobycze Trzcinowej Łapy są dla bezpieczeństwa zakopane, prowadzę terminatora na łagodniejszy brzeg jeziora. Woda będzie dość chłodna, ale jeszcze nie lodowata, więc powinno być w porządku. – W pływaniu trzeba przede wszystkim… przyzwyczaić się do wody stopniowo, zachowywać spokój i trzymać pysk nad powierzchnią wody, by nie dostawała się ona do jego wnętrza. W trakcie pływania należy poruszać łapami mniej więcej tak samo, jak podczas biegu, tylko że woda jest o wiele gęstsza od powietrza, więc potrzebujesz na to więcej siły i szybciej się męczysz. Wejdź na razie do wody, oswój się z jej uczuciem na ciele.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Wydał z siebie pomruk niezadowolenia, już szykując się do tego by powtórzyć próbę, ale wtedy odezwała się Migocząca Iskra, mówiąca o tym, że to już koniec na dziś. Skinął jej głową, nadal nieco niepocieszony tym, że ostatnia ryba mu się wyślizgnęła, po czym posłusznie zakopał ryby, tak, jak go poprosiła. W końcu nigdy nie wiadomo kto się skusi na leżące bez opieki jedzenie, prawda?
Następnie wysłuchał teorii dotyczącej pływania. Huh... trochę bał się, że może mu się to nie udać. Wiedział, że w wodzie łatwo jest się utopić a wizja niepotrafienia oddychania w wodzie i posiadania jej w płucach nie brzmiała zachęcająco.
Niemniej, przełknął powoli ślinę, po czym posłusznie wszedł do wody, krzywiąc się nieco na zimno, które najpierw ogarnęło jego palce, a potem coraz więcej powierzchni łap, zatrzymując się dopiero, gdy woda podeszła mu niemalże pod brzuch, żeby cały czas wyczuwać grunt pod nogami. Nie podobało mu się to, że woda była chłodna, więc cały czas się poruszał, by nie skupiać się na tym, że mu zimno, tylko na tym, by cały czas wyczuwać grunt.

Wchodzę do wody, powoli się w niej zanurzając, zaraz za Trzcinową Łapą. Bez oporu wchodzę głębiej, tak, że znad powierzchni wystaje mi już tylko część szyi i głowa. To przyjemne uczucie, nawet jeśli woda jest nieprzyjemnie chłodna. Daję czas terminatorowi, niech oswoi się z temperaturą wody, z tym, jakie to uczucie na skórze, z uczuciem śliskiego dnia pod łapami.
– Kiedy będziesz gotowy, odepchnij się od dna w moją stronę – mówię wreszcie, po czym sama odbijam się od dna, żeby wypłynąć dalej. Wyciągam głowę w górę tak, by pysk pozostawał ponad taflą, i odpływam niewiele dalej, gdzie po prostu wykonuję minimalne ruchy, by się utrzymać na powierzchni w oczekiwaniu na Trzcinę.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Musiał przyznać, że nie tego się spodziewał; woda miała dawać przyjemne ochłodzenie, szczególnie w gorętszych porach, a on miał wrażenie, że zaraz zamarznie i tyle z niego będzie. Dodatkowo bał się o każdy krok na podłożu, które uciekało mu momentami spod łap i z każdym krokiem bał się, że nagle zapadnie się pod wodę i nigdy nie wypłynie.
Z czasem jednak zaczynał przyzwyczajać się do temperatury - nie dygotał już na całym ciele, a faktycznie mimo chłodu, woda nie była już tak nieprzyjemnie zimna, jak jeszcze chwilę temu. Nadal dygotał, choć już nie z zimna, ale było już zdecydowanie lepiej i przyjemniej. Widząc, jak Migocząca Iskra odpycha się i zaczyna płynąć na głębsze rejony niepewnie przełknął ślinę, policzył do trzech... trzy razy... po czym sam się odepchnął, unosząc pysk jak najwyżej i modląc się do Gwiezdnych, by równie nagle jak się odepchnął nie zanurzył się w wodną toń. Ale nie, nic takiego się nie stało, a on ze zdziwieniem stwierdził, że płynie! Nadal nieco niepewnie, chaotycznie, co jakiś czas chyba tylko cudem nie łyknąwszy wody, ale płynął.

Czekam, aż Trzcinowa Łapa się przyzwyczai, jednocześnie spokojnie, powoli pływając w jego pobliżu. W końcu odpycha się on od dna; widzę, jak nieco wody dostaje się mu do nosa, ale poza tym jest w porządku.
– Spróbujmy odpłynąć kawałek dalej. Jeżeli poczujesz się niepewnie, popchnę cię w stronę płycizny – mówię. Trzymam się blisko rudo-białego, jednocześnie powoli płynąc już w głąb jeziora.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Nie czuł się chyba do końca na tyle pewnie, by wypływać nie wiadomo jak daleko w stronę głębszej wody, ale skoro Migocząca Iskra powiedziała, że w razie co mu pomoże...? Chciał odpowiedzieć, pokiwać głową, ale bał się, że jak tylko otworzy pysk, to zacznie się krztusić wodą, a jak nagle poruszy łbem, to straci równowagę i zacznie się topić, więc jedynie coś tam mruknął, bez otwierania pyska, zrobił sobie jeszcze dwa, czy trzy kółka po mniej głębokiej wodzie, gdzie co jakiś czas, jak podpłynął za daleko, to czuł dno, a po chwili postanowił popłynąć za mistrzynią. Czuł się już nieco pewniej faktem tego, że nadal nie tonął, no i musiał przyznać, że była to całkiem fajna zabawa!

Trzcinowej Łapie idzie bardzo dobrze i jestem na tyle zadowolona z jego postępów, że po chwili pływania chwalę go i wracamy do obozu.

***

Moje kocięta mają już ponad księżyc i udaje mi się wygospodarować więcej czasu każdego dnia. Najwyższy czas na to, by zacząć więcej wychodzić z obozu, odzyskiwać formę i ukończyć treningi; w końcu Czarnostopego poprosiłam tylko o ćwiczenie z Trzciną tego, co już opanował pod moim okiem, a zostało jeszcze polowanie. Dzień wcześniej więc proszę rudo-białego o spotkanie rano, blisko wyjścia z obozu, a kiedy kocur się pojawia, witam się z nim po tej dość długiej przerwie i od razu przechodzę do rzeczy.
– Przedstawię ci dzisiaj teorię polowania i zaczniemy praktykę. Przez jakiś czas pewnie będzie do ciebie przychodził Czarnostopy na zmianę ze mną, ale możemy uznać, że to wznowienie treningu, skoro zaczniemy coś nowego – mówię. – W polowaniu ważne jest kilka rzeczy, a przede wszystkim właściwa pozycja do skradania. Należy ugiąć lekko wszystkie łapy, zrównać ogon z grzbietem i iść pod wiatr, cicho i ostrożnie, patrząc pod łapy i omijając wszystko, co mogłoby hałasować. Zwierzyny nie musisz szukać w ten sposób, ale ostrożność na pewno nie zaszkodzi. Druga istotna rzecz to to, by styl polowania dostosować do zwierzyny, którą chcesz złapać. Gryzonie, gady, płazy oraz krety wyczuwają drgania ziemi, więc należy przenieść ciężar ciała na tylne łapy, w czym pomaga ich szersze rozstawienie. Skradając się do królików i zajęcy należy maksymalnie wyciszyć oddech, a ptaki mają dobry wzrok, więc należy się ukrywać lub zastygać w bezruchu, by cię nie zauważyły – dodaję, po czym prezentuję jeszcze terminatorowi pozycję łowiecką; na ugiętych lekko łapach przechodzę kilka kroków, pamiętając o kierunku wiatru, zrównaniu ogona z linią grzbietu i patrzeniu pod łapy. Jeżeli Trzcina nie ma żadnych pytań, zlecam mu zadanie: upolowanie czterech sztuk zwierzyny.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Trzcinowa Łapa nie miał nic przeciwko małych treningów z Czarnostopym, który mu pomagał, podczas gdy Migocząca Iskra zajmowała się kociętami. Zresztą, i tak chwilkę sobie chorował, więc czas mu się specjalnie nie dłużył, gdy jego mistrzyni była, hm, niedysponowana. No i nigdy nie spieszyło mu się do tego, by ukończyć trening specjalnie szybko, jak na przykład Raniuszek, która wydawała się bardzo zadowolona z siebie i podchodziła do niego z lekką kpiną, jeśli o trening chodzi.
Niemniej, ucieszył się, gdy Iskra przyszła poinformować go o treningu. Nie to, że miał dość powtórek, bo nie spodziewał się od razu wprowadzenia czegoś nowego, ale treningi z kotką, którą znał już parę księżyców nie były dla niego tak męczące, jak przestawienie się na nowego mistrza, nie oszukujmy się. Przy Czarnostopym znów zaczynał się stresować od nowa, a do Iskry przyzwyczaił się na tyle, by nie panikować że coś źle powie, czy zrobi. Ot, czuł się pewniej po prostu.
I okazało się jednak, że córka Leśnej Ścieżki postanowiła jednak wprowadzić coś nowego, a mianowicie polowanie. To nie brzmiało tak dobrze, jak łowienie i czajenie się na ryby na powierzchni wody, ale słuchał uważnie, kiwając lekko głową. Czy zapamięta wszystkie istotne informacje? Nie był pewien. Na wszelki wypadek poprosił, by kotka na szybko przedstawiła mu jeszcze raz zasady dotyczące skradania się do zwierzyny, wymienił je sobie szybko pod nosem i ruszył przed siebie, ustawiając się w pozycji łowieckiej, żeby ją sobie zwyczajnie szybciej przyswoić, nawet jeśli nie była obowiązkowa do wyszukiwania ofiar.

Trzcinowa Łapa musiał odejść kawałek od miejsca spotkania ze swoją mistrzynią. Klan Rzeki może nie obfitował w wojowników, ale intensywny zapach kotów na Małych Grzbietach, gdzie niemalże cały czas była co najmniej jedna trenująca para, odstraszał zwierzynę. W końcu jednak terminator zauważył wiewiórkę, szukającą pożywienia w korzeniach drzewa jakąś długość drzewa dalej.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Musiał chwilę pochodzić, ale nie przeszkadzało mu to. Mógł sobie w głowie parokrotnie powtórzyć wszystko, co usłyszał od mistrzyni, by mieć pewność, że o niczym nie zapomni. Nie chciał znaleźć zwierzyny szybko, ale zbyt zagubiony w myślach stracić szansę na jej podejście. Przez swój błąd, lub zbyt długie zwlekanie.
Na szczęście wiewiórkę znalazł dopiero, jak mniej więcej wszystko sobie zaszufladkował. Dlatego widząc wiewiórkę od razu przystanął, wymienił w głowie wszystkie zasady pozycji łowieckiej; ugięte łapy, ogon na jednej linii z grzbietem, po czym je zastosował, choć już wcześniej szedł w miarę w podobnej pozycji, a następnie upewnił się, że na pewno idzie pod wiatr. Patrząc pod łapy ruszył w stronę wiewiórki, po dwóch krokach szybko przerzucając ciężar ciała na tylne łapy. Na szczęście przypomniał sobie o tym w miarę szybko i miał nadzieję, że wystarczająco szybko, by wiewióra przez te dwa kroki niczego się nie domyśliła... a następnie, gdyby udało mu się ją podejść, rzuciłby się w jej stronę, by przyszpilić ją do ziemi i zagryźć, podobnie jak rybę - w okolicach karku.

Wiewiórka do tej pory wiodła całkiem spokojny żywot, jednak zmienia to pojawienie się w okolicy Trzcinowej Łapy. Kocur szybko się uczy i wdraża w życie wszystko, co mu powiedziałam na temat polowania, a przynajmniej tak zdaje mi się z daleka… i chyba słusznie, bo widzę, jak rudy skacze na wiewiórkę i ją zabija. Pierwsza zdobycz jest.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Uniósł z zadowoleniem ogon oglądając się, by sprawdzić, czy Migocząca Iskra to widziała i czy jest dumna z tego, jak udało mu się za pierwszym razem; a nauczony doświadczeniem nie zrobił zbyt dużego rozlewu krwi! Niestety, nie zauważył nigdzie mistrzyni. Albo była wyjątkowo dobrze schowana, albo, kto wie, nie zwróciła uwagi. A szkoda, bo potrzebował jej pomocy. Co powinien teraz zrobić? Ryby zostawiało się obok, bo nigdzie się nie szło, ale wizja spacerowania z martwą wiewiórką nie brzmiała zbyt... przekonująco. Inne zwierzęta, czy nawet drapieżniki(!) wyczują na pewno zapach krwi i albo się pochowają (te pierwsze) albo się na niego rzucą, by wyrwać mu wiewiórkę i krtań (to drugie). Ale chyba... mógł ją zakopać? Albo przykryć czymś? Czy nie to robiło się z resztkami zwierzyny? Zresztą, mógł przysiąc, że czasami na stosie leżały piszczki, które miały na sobie grudki ziemi, których widocznie nikt nie wytrzepał podczas wracania do obozu. Albo mu się wydawało? Niepewnie zaczął grzebać łapami w ziemi, wrzucił wiewiórkę do dołu, zakopał ją, a następnie rozejrzał się. Gdyby zrobił coś źle, to na pewno w pobliżu nagle znalazłaby się Migocząca Iskra, prawda? A że jej nie było... to chyba zrobił dobrze? Niepewnie zrobił parę kroków, dla pewności, że mistrzyni się nie zagapiła, a po chwili ruszył dalej.

Nie podchodzę bliżej, ukryta w sporej odległości od Trzcinowej Łapy, ciekawa, jak sobie poradzi… a poradził całkiem sensownie, więc po prostu obserwuję, jak terminator rusza dalej i powoli się przesuwam za nim. Po chwili szukania zwierzyny kocur zauważa lądującego długość drzewa od siebie wróbelka.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Nie uszedł daleko, gdy zauważył nad sobą wróbla, więc zaintrygowany śledził go wzrokiem - i nie zawiódł się. Ptak usiadł niedaleko niego, na ziemi, chyba nie zdając sobie sprawy, że to był jego ostatni błąd. No, znaczy, o ile mu się powiedzie polowanie, oczywiście, bo zawsze mógł coś zepsuć... no ale nie można myśleć negatywnie, prawda?
Szybko przypomniał sobie w głowie słowa Migoczącej Iskry na temat ptaków. Mówiła coś o ukrywaniu się i zastyganiu w bezruchu. Zanim zaczął w ogóle poruszać się w stronę ptaka rozejrzał się, by wytyczyć sobie w głowie najlepszą ścieżkę. Uniósł łeb, by wyczuć, czy w ogóle może się nią poruszać, ustawił w pozycję łowiecką; ugiął łapy, zrównał ogon i łeb z grzbietem, a następnie ruszył do przodu. Uważał pod łapy, starał się iść jak najbardziej bezszelestnie, uważając na wszelkie patyki, czy inne podejrzane rzeczy, które mogłyby wydać dźwięk. Szedł cały czas pod wiatr, trasą, którą sobie wyznaczył. Starał się korzystać z każdej osłony, która mogłaby go schować przed czujnym okiem ptaka, no i - co jakiś czas zastygał w bezruchu.
A gdyby udało mu się podejść, to skoczyłby w stronę wróbla i potraktował dosłownie tak, jak poprzednią zdobycz - zagryzł w okolicach karku.

Kolejne bezbłędne podejście – i kolejna zwierzyna na konto Trzciny.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

No proszę! Chyba miał dzisiaj szczególnie dużo szczęścia, doprawdy! Pysk aż mu się wykrzywiał w uśmiechu cały czas. Widać polowanie nie było takie złe; właściwie było całkiem przyjemne, podobnie jak łowienie. Przynajmniej klan Rzeki nie musiał się martwić, że jeden z wojowników będzie unikał obowiązków i się od nich wymigiwał, bo sprawiało to sporą satysfakcję, gdy tak podkradło się do zwierzaka i po chwili już trzymało go w łapach! Zakopał wróbelka, a następnie ruszył dalej, nieco bardziej radośnie i z chęcią do dalszego polowania.

Tym razem Trzcinowa Łapa musi mieć nieco więcej cierpliwości. Wróbelek nie narobił prawie w ogóle hałasu, podobnie jak terminator, gdy go zabijał, ale i tak trafiła się chwilowa posucha. Dopiero po paru długościach drzew, na bardziej otwartej przestrzeni, rudy może zauważyć zająca, oddalającego się powoli w inną stronę.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Tym razem znalezienie zwierzyny chwilę mu zajęło - ale nie przeszkadzało mu to specjalnie. Miał w sobie dużo cierpliwości i takie coś nie było w stanie jej zburzyć, zachwiać, ani wyprowadzić go z równowagi w żaden sposób; miał czas. Co prawda nie był pewien, czy jego mistrzyni myśli tak samo, ale hej, jemu póki co takie chodzenie w kółko nie przeszkadzało.
A w końcu się opłaciło; niedaleko siebie zauważył zająca, który nie był odwrócony w jego stronę, a w przeciwną i w nią właśnie się przemieszczał. Wybornie. Ustawił się znów w pozycję łowiecką; ugiął łapy, ogon i łeb ustawił na linii grzbietu, by nic specjalnie nie wystawało poza krzewy i inne trawy, i uważając pod łapy, a przede wszystkim pamiętać o tym, by iść pod wiatr, ruszył w stronę zająca. Nie zapomniał też wyciszyć oddechu - samo mu się to nasunęło, gdy zauważył wielkie, zajęcze uszy. Nawet, gdyby o tym zapomniał, to chyba zrobiłby to instynktownie, nie dało się nie pomyśleć o byciu jak najciszej, jak się widziało takie uszyska!
W każdym razie; gdyby w taki sposób udało mu się dostać do zająca, to cóż; zrobiłby dokładnie to samo, co wcześniej. Wyskoczył na niego i zagryzł w okolicach karku.

Zając umiera; szybko, lecz nie bez walki. Silna łapa zwierzęcia uderzyła Trzcinową Łapę w żuchwę, a jeden pazurów rozdarł miękką skórę na brodzie kocura. Polało się nieco krwi, ale zając i tak stracił życie.

_________________

you walk off wearin' your disguise
never give me something and

don't think twice

and I told you all the things I would do
but does it matter when you
chase after pleasure you can't have?
now look where you ended up at

Pisnął aż z zaskoczenia, gdy dostał uderzenie, i poleciała z niego krew. Najpierw był zbyt zaaferowany rzuceniem się na zająca, ale gdy tylko przegryzł mu krtań, puścił go gwałtownie, jakby ten miał mu jeszcze pośmiertnie przyłożyć. Czuł, że serce mu przyspieszyło, a żuchwa pulsuje bólem - nie było to nic bardzo poważnego, od takich ran się nie umiera, ale to była pierwsza rana Trzcinowej Łapy. Nie otarcie, nie lekkie zadrapanie, którego nie odczuł, tylko potężny kopniak z kapiącą z niego krwią. Oblizał sobie łapę, by przejechać po ranie i syknął cicho czując pieczenie. Nie podobało mu się to. Bolało.
Chwilę to przeżywał, starając się to przeczyścić za pomocą nawilżonej łapy, by dopiero po jakimś czasie sięgnąć po sprawcę całego wydarzenia, zakopać i ruszyć dalej.

Starlight