---

– Dotknij – zachęcił kocur, wskazując lekkim ruchem głowy na kamlot. Sam też podszedł bliżej, w niejakiej zadumie oglądając głaz, przy którym już raz był. Podobnie jak poprzednim razem, czuł się tu dobrze i bezpiecznie.

Praktycznie od razu z Kruka po wypowiedzeniu słów przeniósł wzrok na kamień. Był... Niezwykły. I wydawał się świecić? Był teraz rozświetlany jasnymi, ostrymi promieniami porannego słońca, co dodawało mu jeszcze więcej niezwykłości. Wspaniały. Kruk musiał chwilę poczekać, aż jego słowo zostanie przetrawione w głowie rudzielca. Zamrugał parę razy, lekko marszcząc pysk w zdezorientowaniu, po czym lekko cofnął uszy.
- Czemu? Po co... Mnie tu przyprowadziłeś? - zadał dwa pytania, tym razem kierując wzrok na Kruka. Z tego, co mógł wywnioskować po lokalizacji, mogło to być miejsce spotkań z Gwiezdnymi. Do tego znikająca z futra woda, ten niezwykły kamień, ta aura... No był praktycznie pewien, że to właśnie to miejsce.

---

– Dowiesz się, jak dotkniesz kamienia – odpowiedział… nie tak nonszalancko, jak zwykle, a raczej z powagą w głosie – chociaż trzeba przyznać, że nie spodziewał się, że Żar akurat w tym momencie stanie okoniem. – To coś, co muszę powiedzieć w obecności Gwiezdnych, nie tylko twojej.

Postawił uszy do przodu, lekko... Zaniepokojony? Słowami Kruka. W końcu, to musiało być coś naprawdę poważnego, skoro chciał o tym dopiero rozmawiać wraz z obecnością Gwiezdnych. Przełknął ślinę, lekko się... Stresując. Trochę obawiał się, że spotka tam swojego ojca, którego naprawdę nie chciał widzieć. Ale... Musiał podjąć ryzyko. Przytaknął głową, biorąc wdech i zbliżając się do kamienia, ostatni raz mierząc go wzrokiem w ostatniej chwili niepewności, nim przyłożył nos do jego powierzchni. Co teraz się stanie?

---

Czy Kruk to wszystko planował, tę całą wycieczkę do miejsca spotkań z Gwiezdnym Klanem? Poniekąd. Może nie na ten akurat konkretny dzień, może nawet nie na jakiś dzień za pół księżyca czy za księżyc… ale tak, ogólnie rzecz biorąc – planował pozbycie się tego ciężaru, brzemienia, jakie kazał mu nieść jego dziadek. Prawdę powiedziawszy faktycznie planował odnaleźć Puszczyka, może nawet spuścić mu zasłużony łomot, ale w tej nocy było coś takiego, przez co jego plan się zmienił. Droga, jaką pokonał z Żarem, przypominała tę, którą przeszedł w towarzystwie Mewy, Rwącej i swojej nieodżałowanej siostry, Konwalii.
Ach, Konwalia… byłaby zdecydowanie lepsza od niego na tym stanowisku. Gdyby tylko miała wytrenowanego terminatora, gdyby tylko nie zginęła w starciu z psem! Gdyby tylko Trzmiela Gwiazda nie ubzdurał sobie jakiejś wizji Kruka, którą Kruk sam pielęgnował – nie dla władzy, a zwyczajnie po to, by dziadkowi nie było przykro i by nie myślał, że wszyscy z jego rodziny umierają lub są nieudacznikami… może wtedy wybrałby na zastępcę dosłownie któregokolwiek innego wojownika, a nie swojego wnuka. Poniekąd czarnofutry sam się na to skazał. Ale pora było skończyć ten teatrzyk.
Być może nie było to w porządku wobec Żara, tak go wrzucać w to z zaskoczenia, ale… był on o wiele lepszym zastępcą, niż Kruk w swoim czasie, i przywódcą także będzie lepszym. Kruk nie odnajdował się dobrze w roli przywódcy. Nawet jeśli z czasem się nauczył ją wykonywać, ba, polubił niektóre elementy, takie jak nadawanie imion nowym wojownikiem, czuł, że i dla klanu, i dla niego samego, będzie lepiej, jeśli nie będzie już przywódcą. W roli partnera i ojca też nie czuł się dobrze, i nie tak dawne narodziny jego miotu z Trzask poniekąd pchnęły go do wzięcia swojego życia we własne łapy. Jeśli miał tkwić w aż tylu rolach, w których się nie odnajdywał, to z chociaż jednej musiał zrezygnować, żeby jakkolwiek pozostać sobą, a tak się składało, że naprawdę widział w Żarze godne następstwo. Kocur może był czasem… potwornie naiwny, w czym zresztą przypominał Krukowi i Ogórka, i Trzask, ale faktycznie mu zależało na czymś więcej, niż on sam, podczas gdy synowi Sarniej Skórki… niekoniecznie. Zapewne powinien powiedzieć mu wcześniej, pozwolić na to, by Żar się przygotował psychicznie do objęcia nowej roli, ale czy to wiele by zmieniło? Jeszcze któryś z nich zacząłby wątpić w to, co było przed nimi.
A skoro o Konwalii… to właśnie ona stawiła się przed dwójką kocurów, kiedy najpierw Żar, a szybko po nim także sam Kruk, dotknęli kamienia.
– Konwalio – odezwał się Kruk z lekkim zaskoczeniem w głosie, szybko się jednak otrząsnął. Miał ochotę po prostu przytulić siostrę, ale… nie po to tu był, prawda? – Konwaliowa Ścieżko… Gwiezdny Klanie. Chcę zrzec się swojej rangi i daru dziewięciu żyć, jakim mnie obdarzyliście. Moim następcą, nowym przywódcą Klanu Gromu, zostanie Rozżarzony Krok.

Jego powieki natychmiastowo zrobiły się ciężkie, gdy zapadł w sen. Otworzył je dopiero na Srebrnej Skórce, gdzie przywitała ich... Konwalia! Musiał przyznać, że z pewną obawą otwierał oczy, ale na szczęście stała przed nimi szylkretowa kotka.
- Konwalia! Jak dawno żeśmy się nie widzieli! - przywitał się z kotką z szerokim uśmiechem, podchodząc bliżej Gwiezdnej. Tak za nią tęsknił, pomimo że nauczył się żyć z wieloma odejściami i śmierciami w swoim życiu. Taki był los kota mieszkającego w lesie - nigdy nie wiadomo, kiedy twoje życie i twoich bliskich się zakończy, a sam obudzisz się między Gwiezdnymi. Usłyszał głos Kruka za sobą, na co się odwrócił, po czym wrócił na jego pysk poważny, lekko zaniepokojony wyraz, gdy sobie przypomniał, po co tu są. Ważna sprawa. Wraz z kolejnymi słowami, oczy Żara stawały się coraz większe. To... Nie było możliwe. Od początku wiedział, że nie będzie mu dane zostać przywódcą, z czego się cieszył. Osiągnął już i tak więcej, niż oczekiwał od swojego życia, gdy została mu powierzona ranga zastępcy, a teraz... To? Nigdy by sie nie spodziewał. Kruk był w końcu młodszy, a dodatkowo z darem dziewięciu żyć na pewno by pożył dłużej od rudego kocura.
- Co... Ale czekaj. Co...? Dlaczego... Chcesz się na to zdecydować? Przecież... Jesteś dobrym przywódcą - zadał pytanie, nie bardzo to wszystko rozumiejąc. Patrzył wprost na Kruka, który podjął tak drastyczną dla swojego życia decyzję. Az po jego ciele przeszedł dreszcz, który sprawił, że lekko uniosło się futro na jego karku. Czuł się zagubiony. Do tego miało nigdy nie dojść! Miał sobie wieść dość zapracowane, ale stabilne życie zastępcy, a teraz... Sam nie wiedział, co przyniesie przyszłość.

Żar może co prawda widział, jak na początku czarny kocur nie mógł się dostosować do swojej roli, wcześniej miał wrażenie, że ucieka przed obowiązkami... Ale nie można było powiedzieć, że zaniedbywał klan. Może nie do wszystkich podchodził ciepło i w ogóle, ale dbał o bezpieczeństwo Gromu, wszystkie ceremonie były na czas, a ostatnio nawet Żar nie musiał mu o niczym przypominać. Myślał, że pokonał swoje problemy... Ale widocznie się mylił. Spojrzał najpierw na Konwalię, potem na Kruka, słuchając ich słów. Odpowiedni kot. To był właśnie Żar? Czy aby na pewno zdoła podołać tak wielkiej presji...? W końcu to nie to samo, co bycie zastępcą. To jest ogromna odpowiedzialność, która cały czas ciąży na barkach. Nabrał trochę powietrza w płuca, wydychając je powoli, chcąc się jakoś uspokoić.
- Jak Kruk jest gotowy to i ja jestem - odpowiedział z lekkim, nerwowym uśmiechem i cichym chichotem, poruszając przy tym lekko wąsami. Sam nie wiedział, co będzie dalej. Nie planował w ogóle tego i nie bardzo wiedział, jak wyglądają takie ceremonie prócz tego, że... Są przy tym obecni Gwiezdni. Ale chyba przekazanie żyć było czymś niezwykłym, bo raczej zastępca zostawał przywódcą dopiero po śmierci poprzedniego, a tu... Oboje stali obok i miał nadzieję, że również w komplecie wrócą.

Wziął drżący oddech po słowach Konwalii. Chciała uszanować ich wolę, tak samo jak cały Gwiezdny Klan. Tylko jak zrobią to, żeby Kruk nie miał żyć, a on tak? Zastanawiało go to. Zaraz miał się jednak o tym dowiedzieć, bo Kruk został otoczony kotami, niektórymi bardziej znajomymi Żarowi, innymi mniej. Przyglądał im się z uwagą i ciekawością. Nagle jednak jego oczy rozszerzyły się w… Przerażeniu, gdy widział, jak ciałem drugiego kota przeszywa ból. Który uciekł w końcu w postaci krzyku. Futro się rudemu zjeżyło na karku, a pazury wyciągnęły, by wbić się w gwiezdną ziemię. Gdy szylkretka dotknęła czoła swojego brata, on się uspokoił? Jakby? Jego ciałem prawdopodobnie przestał wstrząsać ciągły ból, a sam on po chwili… Zniknął. Tak wyglądał kot, który się budził? Miał tylko nadzieję, że nie został wysłany do innego miejsca na Srebrnej Skórce. To by było… Jak on to by wytłumaczył całemu klanowi? Jak wytłumaczyłby to Trzask? Albo im bardzo małym kociętom? Nie chciał odbierać im w taki sposób ojca.
W końcu się ocknął, gdy z szeregu innych kotów wystąpił jego ojciec. Na jego widok cofnął uszy, lekko marszcząc pysk, a zmarszczki pogłębiły się, gdy usłyszał jego słowa. Po tym wszystkim, co się stało, nie miał ani trochę pokory w sobie? Przecież widział, że Żar nie idzie jego śladami… Czy po prostu miało tak być? Sam już nie wiedział.
- Nie jestem tu dzięki tobie czy twoim słowom. Jestem tutaj, bo zostałem wybrany przez Kruka, ale osiągnąłem to idąc swoją własną ścieżką – powiedział, nim Trzaskający Mróz dotknął jego czoła. Nagle poczuł, jak coś go zrównało do powierzchni ziemi. Jak przytłaczały go emocje, myśli i wszystkie sprawy, z jakimi musiał się mierzyć. Zacisnął zęby, próbując wytrzymać to, co się działo w jego wnętrzu, by nagle poczuć siłę w mięśniach. Wziął pewny oddech, napełniając płuca powietrzem i powierzoną mu determinacją, by zmierzyć się ze wszystkimi problemami, nieważne, jakie by one nie były. Otworzył oczy, które zacisnął w pewnym momencie z poczucia bezsilności, by wyprostować się i odprowadzić swojego ojca wzrokiem. By wymienił się ze swoją matką. Jego pysk złagodniał. Słoneczny Blask była… Taka sama, jak on. Tylko Żar miał dużo więcej determinacji, by przeciwstawić się swojemu ojcu. Przynajmniej po jego śmierci. Co by było, gdyby jednak on cały czas żył? Pewno by był jeszcze bardziej podobny do niej. Cicho zachichotał pod nosem, nie mogąc uwierzyć, że jest w Gwiezdnym Klanie. Owszem, byłaby teraz podstarzałą kocicą, ale nadal mogła żyć. Mogła kiedyś wrócić, odbudowana po ogromnej stracie, jakiej doświadczyła w swojej życiu. Teraz Żar wiedział, że tak się nie stanie.
- Nigdy nie dane było nam się pożegnać. Cieszę się, że cię widzę… Pomimo wszystkich okoliczności – powiedział, pozwalając sobie na poszerzenie ciepłego uśmiechu. Tęsknił za matką. Żałował, że nie mógł spędzić z nią więcej czasu, tak jak to mogli robić Ogórek i Trzask. Był bardzo zajęty swoim szkoleniem, ojciec nie dawał mu chwili wytchnienia. Lekko schylił głowę, by Słoneczny Blask mogła dotknąć jego czoła, skupiając się na tym, co poczuje. Był to zdecydowanie subtelniejszy dar od przytłaczającej determinacji. Widział, że kątem oka wskazuje na Trzaskający Mróz, ale Żar był zdeterminowany, by nie popełniać błędów swojego ojca. Czy to mu wychodziło? Czy to wychodziło jemu i jego terminatorom na dobre? Sam czasami się gubił we własnych osądach. Był świadom swoich niedoskonałości, słabości charakteru, naiwności, jaką czasami się wykazywał… A do jego myśli przyszło również stwierdzenie, że nie jest on lepszy od innych. I to była prawda. Nigdy nie uważał, że bycie zastępcą czyni go lepszym od innych, pomimo że każdy go tak postrzegał. Ale z biegiem czasu koty przyzwyczaiły się do nowej roli Żara, on również. Wiedział, że błogosławieństwo Gwiezdnych, dziewięć żyć i nowe imię nie uczyni go w żaden sposób lepszym. Posłał jeszcze na koniec matce ciepły uśmiech, ale świadomy tego, że będzie musiał przekazać Trzask i Ogórkowi smutne wieści o ich rodzicielce. Pewno myślała tak samo, jak on.
Nagle zobaczył w zasięgu swojego wzroku wyrośniętego terminatora, który nie miał szansy zostać wojownikiem. Jego swobodne przywitanie od razu przywołało wesoły uśmiech na rudo-białej mordce.
- Nie mógłbym inaczej, w końcu trafił pod moją opiekę! Też byłbyś świetnym wojownikiem, a wasza dwójka byłaby niepokonana – odpowiedział na słowa Kukurydzowej Łapy, pozwalając sobie na rozluźnienie mięśni. Tak dużo terminatorów odeszło z klanu przedwcześnie! Gdyby tylko ich los potoczył się inaczej. Na koniec zdania kocura zaśmiał się wesoło, czując się, jakby rozmawiał z naprawdę dobrym kumplem. Aż mu się przypomniał trening Kozła. Musi chyba spotkać się z kocurem, gdy tylko będzie taka możliwość. Lekko zmarszczył pysk, gdy poczuł mocniejsze uderzenie, niż dotknięcie nosem, nie spodziewając się za bardzo takiego gestu, aż nagle dobry humor go opuścił. Pusta w jego sercu oraz ciemność go ogarniająca sprawiała, że ciężko mu się oddychało. Poczuł podobną bezsilność do tej, co pojawiła się przy darze Trzaskającego Mrozu, aż nagle pojawiło się światło. Uśmiechnął się, gdy mrok się rozproszył pod wpływem promieni, a sam pozwolił sobie na cichy chichot, nim pożegnał wzrokiem terminatora.
Na jego miejsce wszedł Wężowa Łuska. Żar zrobił się trochę poważniejszy w jego obecności, lekko poruszając końcówką ogona. Chciałby, by kocur żył. By mogli dalej rozwinąć swoją relację, która kierowała się w ciekawą stronę. Jednak nie było im to dane od dłuższego czasu, rudy już się nauczył iść do przodu, a postać Węża była w jego pamięci przyjemnym wspomnieniem. Niektóre pożegnania naprawdę bolą. Powitał kocura jednak delikatnym, nieco smutnym uśmiechem. Jego dar był równie poważny, co sam czarno-biały kocur.
- Szkoda, że cię tam nie ma – odpowiedział jedynie tyle, ściszając swój głos do lekkiego pomruku. Chciałby, by Wąż był dalej w obozie. Jednak jego los potoczył się inaczej i trafił do Gwiezdnego Klanu. Niestety, życie w klanie niosło ze sobą wysokie ryzyko śmierci. A Żar sam się dziwił, że jemu udało się jakoś przeżyć. Było tyle spraw, które trzeba było załatwić. Tyle wyborów, które mogłyby się skończyć źle. I każdy był gorszy od poprzedniego, nie mógł zdecydować się na opcję, która niosłaby jak najmniejsze ryzyko. Wziął drżący oddech, nie mogąc poradzić sobie z bezsilnością, jaką czuł, aż nagle wszystko rozproszyło się pod wpływem dotyku nosa Wężowej Łuski. Niepewność co do podjęcia decyzji zastąpiła pewność, że podejmie tą słuszną. Że nie podda się bezsilności i zadziała prawidłowo. Nie był mistrzem w dokonywaniu prawidłowych wyborów, jednak dar od Węża sprawił, że czuł się dużo pewniej przy rozważaniu spraw, które tłoczyły się w jego głowie. Musiał podjąć te wszystkie wyzwania.
Następną kotkę mgliście kojarzył. Zmrużył oczy, przypatrując się jej wyglądowi oraz temu, w jaki sposób się poruszała. Ale te przenikliwe, zielone oczy… Czy to była jedna z byłych przywódczyń? Milcząca Gwiazda? Zamrugał parę razy, jak uświadomił sobie, kto przed nim stoi. Jego pysk był poważny, nie tak, jak w przypadku poprzednich darów. Tu kocica chciała mu pomóc tym, do czego sama musiała dojść podczas swoich rządów. Być może to była jej główna cecha? Znał kotkę jedynie z opowieści i z bardzo dawnych, ledwo widocznych dla niego wspomnień. Dostrzegaj więcej, niż inni. Żar nigdy nie był w tym dobry, pomimo że się bardzo starał. To na pewno się przyda podczas szkolenia terminatorów, jak i w prowadzeniu klanu. Wykrywanie wszystkich potencjalnych zgrzytów i zapobieganie im… To nie było łatwe. Dotknięcie czoła spowodowało ponowny natłok myśli, którego Żar miał już dość. Tyle spraw, myśli, hałasu. Nie potrafił opanować swoich napływających zewsząd myśli, które powodowały ogromny hałas w jego głowie. Cofnął uszy, marszcząc przy tym pysk. Wszystkie sprawy były ważne, co miał załatwić najpierw?! Tyle obowiązków, powinności, nic nie wydawało się ważniejsze od drugiej, a nie mógł się zając wszystkim na raz! Nagle jego myśli się uspokoiły, a sam umysł stał się… Klarowniejszy. Wziął głębszy oddech, pozwalając uczuciu przenikliwości zasiąść w jego umyśle, nim otworzył oczy i spojrzał na kotkę przed nią. Wydawało mu się, że widział więcej. Przywódczynię, która prowadziła klan za pomocą przenikliwości, pozwalając uniknąć Gromowi najpoważniejszych zagrożeń. Czy rudy byłby w ogóle w stanie zbliżyć się do jej poziomu? To czas pokaże.
Trzmieli Pył był następnym kotem, który do niego podszedł. Wydawał się bardziej… Niezadowolony? Być może dlatego, że Kruk zrezygnował samowolnie z rangi, którą mu bury kocur powierzył. Pewno chciał, by to jego wnuk nadal pełnił funkcję przywódcy lub też któryś z członków jego rodziny. Jednak stoi przed nim on, Żar. Który nie jest nikim innym, jak synem Trzaskającego Mrozu, który był kotem o ogromnych ambicjach, przelewanych na swoje potomstwo. Na natłok emocji, który został w nim wzbudzony po słowach Trzmiela, zareagował spięciem mięśni i cofnięciem uszu. Dawno nie czuł takich uczuć. Jakby go rozpierały od wnętrza, próbując zniszczyć to, co przez księżyce budował. Jego własny mur, który chronił go przed takimi kotami, jak Trzaskający Mróz. Zadrżał na łapach, nie spodziewając się ponownego ataku jego bardzo głęboko schowanych emocji, które dawno nie widziały światła dziennego. Teraz zostały wzbudzone przez dar od byłego gromowego przywódcy i nie chciały się uspokoić. Szalały w jego wnętrzu, nie pozwalając mu na ani chwilę oddechu. Nie mógł się im poddać, nie teraz. Czemu musiały wypłynąć właśnie tutaj, jak był na Srebrnej Skórce i otrzymywał życia?! Nie cierpiał ich. Nie mógł przez nie klarownie myśleć, miał ochotę poddać się i zrezygnować z otrzymywania żyć przez krótką chwilę. Jednak wraz z dotykiem Trzmiela, wszystkie one się uspokoiły. Ponownie były pod władzą Żara, nawet te, nad którymi zwykle nie panował. Lub myślał, że nie jest w stanie zapanować, jak się rozszaleją po jego wnętrzu. Zamrugał parokrotnie, zdziwiony tym odczuciem. Był… W pełni władz. Nie tracił nad nimi kontroli, nie pozwalał im przekroczyć granicy, którą sam wyznaczył. Spojrzał na Trzmieli Pył, kiwając mu głową w… Podziękowaniu. To… Było mu potrzebne. Bardzo było.
Dziczy Grzbiet wprowadziła zupełnie inną, bardziej bojową atmosferę. Takie miał przynajmniej wrażenie. Wyprostował się przed byłą zastępczynią Klanu Gromu, o której historie czasami opowiadał na treningach, mając na sobie poważny wyraz pyska i uważnie śledząc jej wzrok. Mierzyła go swoim spojrzeniem. Oceniała? Po co? Może nie był najbardziej napakowanym przywódcą, ale sądził, że dałby radę zagrożeniom. A przynajmniej takie miał wrażenie przed tym, jak ogromna siła spadła na jego barki, prawie przygniatając go do ziemi. Lekko ugiął pod jej naporem łapy, opuszczając nieco łeb. Ten dar… Zdecydowanie odnosił się do jego fizyczności. Czuł słabość mięśni, paraliż, jakiego raz doświadczył stojąc przed konającym wilkiem. Co by było, gdyby spotkał takiego zdrowego na swojej drodze i by się nim zainteresował? Niechybnie by zginął. Poczuł, jak jego mięśnie stają się silniejsze, a on sam mógł się wyprostować, pomimo odczuwanego ciężaru. Nie był już ciężki. Nie było go wcale. Nie czuł się sparaliżowany strachem, czuł napływ odwagi do swojego serca. Nie mógł się niczemu poddać. Musiał być nieugięty. Stać za swoim klanem murem, broniąc go od wszelkich niebezpieczeństw. Zapewniając, że żaden z terminatorów nie zginie przy ataku drapieżnika pod jego władzą. Nie mógł się poddać.
Nagle jego spojrzenie przeniosło się na Foczkę. Poczuł… Smutek, widząc ją w Gwiezdnym Klanie, ale jednocześnie ulgę, że mogła zagościć na Srebrnej Skórce, a nie rozpłynąć się w nicości. Posłał jej delikatny, ciepły uśmiech, gdy tylko stanęła przed nim. Bratanica miała ciężkie życie. Każdego w ich rodzinie dotknęło jej odejście, tak samo jak reszty kotów z miotu Ogórka. Miał nadzieję, że kociąt Trzask nie spotka podobny los. Chciałby wszystkich widzieć jako wojowników w klanie. Zdrowych, silnych i pełnych energii. Jej dar był naprawdę wyjątkowy. Pasował do niej. Każdy z kotów powierzył mu coś niezwykle osobistego, coś, czym kierował się w swoim życiu. Foczka kierowała się empatią i pewno by dalej się nią kierowała, gdyby tylko była razem z nimi w obozie. Gdyby tylko Nasio i Cicha mogli ją zobaczyć! Przyjął od niej dar, zamykając przy tym oczy i skupiając się na odczuciach. Wraz z chłodnym dreszczem lekko uniosły się włoski na jego karku i grzbiecie, by zaraz powrócić do swojego pierwotnego położenia. Ciepło, które rozpływało się po jego sercu, było niezwykle znajome. Otworzył oczy, kierując je wprost w ślepia Foczki, posyłając jej delikatny uśmiech i kiwając głową. Ten dar był tak samo ważny, co wszystkie inne. Bez empatii nie byłby ani trochę dobrym przywódcą. Nie potrafiłby wykorzystać swojej przenikliwości czy rozsądku, który otrzymał w poprzednich darach. A teraz czuł… Się jakby kompletny? Czegoś jeszcze brakowało, jednak nie wiedział, czego konkretniej.
Z odpowiedzią przyszła do niego Konwaliowa Ściezka, ponownie stając przed nim. Posłał kotce ciepły uśmiech. Tak bardzo za nią tęsknił! Tak jak za praktycznie wszystkimi, których tu spotkał. Chciałby, by Konwalia była w obozie, czekała na nich i by razem mogli świętować to niezwykłe wydarzenie. Ale… Nie mogli. Cieszył się jednak, że mógł ją zobaczyć raz jeszcze, tym razem w gwiezdnej odsłonie. Zachichotał cicho na jej pierwsze zdanie, chociaż nie sądził, by tak było. Zawsze będą jakieś kłopoty, które będzie musiał rozwiązać. Na pewno popełni błędy, które nie raz ugryzą go w zad. Pod wpływem jej dotyku, poczuł odrętwienie. Nie mógł już czuć swoich emocji, co było… Dziwne, porównując do poprzednich darów. Zmarszczył pysk, próbując cokolwiek w sobie wzbudzić, jednak bezskutecznie. Nie mógł nic czuć, nawet przerażenia z tego, że jego emocje zniknęły. Zaraz potem powróciły, jednak niosąc za sobą ciepło. Drżenie przerażenia pod wpływem niebezpieczeństwa, chęć opieki nad innymi, troska o cały klan i wszystkich jego członków. Nie było to przyjemne uczucie, ale napełniające determinacją i siłą do prowadzenia klanu tak, by nigdy nikomu nic nie zabrakło. Tego mu brakowało do stania się kompletnym. Podniósł głowę, posyłając ciepły, pewny uśmiech szylkretce, by zaraz potem rozejrzeć się po Gwiezdnych skandujących jego nowe imię.
Rozżarzona Gwiazda.
Teraz był właśnie tą osobą. Był przywódcą, który miał poprowadzić klan najlepiej, jak umiał, z pomocą darów od Gwiezdnych. Spojrzał jeszcze raz na koty, które podarowały mu część siebie, nie kontrolując tego, że w kącikach jego oczu pojawiły się łzy. Szczęścia, dumy. Ale jednocześnie strachu, niepewności. Nie wiedział, co przyniesie reszta tego dnia. Ale był w stanie się z tym zmierzyć. Poczuł, jak jego powieki stają się cięższe, pozwolił, by opadły.


I wybudził się już w znajomej jaskini, dotykając nosem niezwykłego kamienia. Zamrugał parę razy, podnosząc głowę i odsuwając się lekko od niego. Jego mięśnie były trochę obolałe, jednak sam w sobie był pełen energii. Wziął głębszy oddech, pozwalając, by myśli o tym, co właśnie się stało, przepływały przez jego głowę. Był przywódcą. A Kruk… Wojownikiem. To na pewno było dziwne. Wziął oddech, by odezwać się do czarnego kocura, ale jego już nie było. Głos zamarł mu w gardle, gdy rozglądał się z lekko uchylonym pyskiem po jaskini. Podniósł się z ziemi, na którą pewno upadł przy dotykaniu kamienia, otrzepując się lekko.
- Kruk? – zadał pytanie w pustkę, próbując wyłapać obecność kocura wzrokiem. Czarny kocur pewno się wybudził. Ale czy na pewno? Jak tak, to gdzie on jest? Jak nie… Czy to by oznaczało, że został na Srebrnej Skórce? Nie, nie, nie. To nie mogło się dziać. Gdyby byłego przywódcy nie było w zasięgu wzroku w magicznej grocie, skierowałby się do tunelu, którym się tu dostał. Musiał gdzieś być w okolicy! Ile czasu minęło od rozpoczęcia snu?

Kocur był trochę spanikowany, gdy po wyjściu z tunelu nie zobaczył swojego towarzysza. Może jednak wybrał się na łowy? Ile czasu spał? Być może szedł do miejsca spotkań na głodniaka tak jak Żar? Odetchnął z ulgą, gdy przeszedł pod wodospadem i w jego zasięgu wzroku pojawił się czarny kocur. Całe szczęście!
- To było... Niesamowite. Nie wiem, czy jestem w stanie to jakkolwiek opisać czy porównać do czegokolwiek - powiedział z chichotem, nadal mając w myślach powierzenie mu darów. Oraz to, co z nimi się wiązało. Teraz nie był już zwykłym wojownikiem czy zastępcą, a przywódcą. To była... Dziwna myśl.
- Szukamy Puszczyka dalej? Nie wiem, czy klan nie zacznie się denerwować, że nas obu nie ma tak długo - powiedział, po czym spojrzał na niebo, by ocenić, jak dużo czasu minęło. I jeszcze muszą wrócić! Być może uda się wysłać jakieś patrole za Puszczykiem? Musiał porozmawiać ze... Swoim zastępcą. No właśnie, będzie musiał go wybrać! I to jeszcze dzisiaj! Nawet się nad tym nigdy nie zastanawiał, a teraz musi wskazać, który kot będzie godny takiej rangi? Gwiezdny Klanie...

Lekko cofnął uszy, gdy usłyszał, że decyzja należy do niego. Zdecydowanie się przyzwyczaił do wykonywania poleceń, a nie do samodzielnego ich podejmowania, przynajmniej w przypadku tak ważnych spraw. Zaraz potem postawił uszy na sztorc i lekko zachichotał. Będzie musiał się tego nauczyć.
- Dobra... To wracajmy. Ale rozglądajmy się za jakimiś śladami czy tropem, jak coś złapiemy, to spróbujemy go znaleźć - odpowiedział po chwili namysłu, lekko poruszając końcówką ogona. To chyba była najrozsądniejsza decyzja... Przynajmniej w głowie Zara. Jakby trafili na trop, to szkoda by było go nie wykorzystać. Z lekkim zawahaniem ruszył tam, skąd przybyli, w kierunku tych śliskich głazów, po których przechodzili. Nie tracił czujności, rozglądał się za kocimi śladami i za zapachem, który mógłby należeć do Puszczyka. Ale w jego głowie krążyła również myśl, że będzie musiał zrobić zebranie... Tym razem w roli przywódcy. Matko jedyna.
- W ogóle... Dobrze się czujesz? - zadał pytanie Krukowi, spoglądając na niego kątem oka. Kocur wydawał się żywy i w ogóle, ale to, co się działo na Srebrnej Skórce trochę rudzielca przeraziło. Wolał się upewnić, czy wojownik dobrze się czuje już teraz.