Przytaknęła głową na odpowiedź kocura, po czym przeszła do praktyki! Matko, jaka to była niebotyczna... Nuda! Aż w końcu poczuła, jak coś ciągnie ją za długie włoski na ogonie. O matko, ryby! Gwiezdny Klanie, w końcu! Upewniła się, że nie rzuca cienia i że będzie poruszać się na razie powolutku, bez wywoływania zbędnych hałasów, po czym wysunęła pazury. Matko, jakie były ładne! Aż szkoda ich wyławiać. Ale trzeba było je złowić, no bo co! Podjęła próbę wyłowienia ryby na brzeg, zanurzając szybko łapę w wodzie, rozbryzgując ją dookoła i próbując złapać pazurami rybę. Po czym postarała się wyciągnąć ją na brzeg i szybko zamordować, próbując przytrzymać rybę pazurami i wbić w nią zęby.

Nie było łatwo, bo Kozia Łapa dość nieporadnie wzięła się za łapanie. Rozbryzgiwanie wody i małe wielkości rybek z pewnością nie pomagały i ostatecznie wszystkie pouciekały, zostawiając kotkę z niczym.

- No nie szkodzi. Nie każdemu udaje się za pierwszym razem. - zamruczał Sowi Zmierzch, gdy tafla wody na nowo się uspokoiła a po gromadce ryb nie było ani śladu. - Odejdź trochę dalej i spróbuj jeszcze raz. Ja tu poczekam. Jak złowisz trzy ryby to skończymy na dziś.

- Czemu mi się nie udało? Czy coś źle zrobiłam czy po prostu? - zadała pytanie, nieco sfrustrowana tą porażką. Tyle czekania i co? I nic! Uderzyła ogonem o ziemię, po czym na lekko ugiętych łapach przesunęła się kawałek dalej, by tam przysiąść delikatnie, unikając rzucania cienia na wodę w zanurzyła ponownie ogon i czekając. Miała niby trzy ryby złapać? To było niemożliwe! Spędzą tutaj cały dzień i pewno część nocy, zanim te ryby podpłyną i kolejny dzień, zanim jakąkolwiek złapie.

- Spróbuj trochę mniej rozchlapywać wodę przy wyciąganiu ryby i kiedy jest ich kilka skup się na jednej, zamiast szukać jakiejś łapą losowo. Wszystko inne zrobiłaś dobrze - wyjaśnił delikatnie, widząc wzburzenie kotki. Odprowadził ją wzrokiem, gdy robiła kolejne podejście i czekał razem z nią na kolejne ryby.

Tym razem Kozia Łapa długo nie musiała czekać. Do jej ogona już po chwili podpłynęła mała ryba, o zielonkawych łuskach i nakrapianych płetwach na grzbiecie i przy ogonie. Póki co nie wyczuła żadnej zasadzki i spokojnie skubała ogon szylkretowej.

Przytaknęła głową na odpowiedź. W sumie brzmiało logicznie. Gdy jest ich więcej, trzeba skupić się na jednej, spróbuje też mniej rozchlapywać wodę. Ale to nie jest takie łatwe! Ponownie poczuła skubanie, tym razem nie dała się ponieść ekscytacji. Po pierwszym niepowodzeniu mało jej zostało i tak! Spokojnie uniosła łapę, ogniskując wzrok na rybie, upewniła się, że jej cień nie pada na wodę i podjęła ponowną , zachowując przy tym ciszę. Tym razem spróbowała jakoś gładko wbić łapę pod powierzchnię wody, wysuwając wcześniej pazury. Spróbowała złapać w swoje szpony rybę i wyrzucić ją na brzeg. Jeśli by się to udało - szybko spróbowała ją ponownie złapać w pazury i wbić w nią zęby.

Tym razem spokój i skupienie popłaciły. Ryba do ostatniej chwili nie spodziewała się nadchodzącego ataku i już po chwili wylądowała na brzegu. Szarpała się przez kilka uderzeń serca, zanim Kozia Łapa ją uśmierciła. Pierwsza ryba złapana! Jeśli tylko szylkretowa zerknęła w stronę Sowiego Zmierzchu ten posłał jej gratulacje w formie uśmiechu i skinął głową.

O matko, ale one walczą! Musiała użyć trochę więcej siły, niż przypuszczała. Naprawdę potrafią bronić swojego życia a ich chęć dalszego istnienia była godna podziwu! Oczywiście po krótkiej walce spojrzała na swojego mistrza, unosząc mokry ogon z szerokim, zębatym uśmiechem na mordce, po czym zabezpieczyła zwierzynę przed dostępem do innych drapieżników i poszła kawałek dalej, by ponownie zanurzyć ogon w wodzie i... Czekać. Czekać, czekać i czekać. Nie rzucała cienia na wodę, starała się również podchodzić do miejsca docelowego po cichu. Ciekawa była, co to za ryba w ogóle. Ale o to może wypytać Sowę już po łowieniu!

Po dłuższej chwili oczekiwania i braku ryb, zaczęła podziwiać okolice. Bo w sumie ryba i tak zacznie skubać jej sierść, więc raczej poczuje, jak podplynie. Tylko od czasu do czasu zerkała, czy słońce nie przesunęło się tak, że jej cień by padał na taflę. Gdy poczuła nieśmiałe pociągnięcia, zwróciła uwagę na wodę, a raczej na duży cień ryby. Oj, wielka sztuka! Musiała się dobrze przygotować. Wysunęła pazury z łap, upewniając się, że na pewno nie rzuca cienia na wodę, po czym ostrożnie i powolutku zaczęła zbliżać łapę do wody, unikając wzroku ryby. Wyczekała moment, w którym ryba podplynie bliżej w celu skubania, próbując znaleźć rytm w jej ruchach, po czym spróbowała wyciągnąć ją na brzeg, gładko wsuwając łapę pod wodę i wyciągniętymi pazurami spróbowała uderzyć rybę, by wyrzucić ją na brzeg, używając więcej siły, niż wcześniej. Jakby jej się udało, to szybko by dopadła do wodnego stworzenia i podjęła próbę chwycenia jej pazurami i szybkiego morderstwa za pomocą szczęk.

Parsknęła, gdy dostała płetwą w pysk. A to szuja mała! Potrząsnęła głową w trakcie walki z rybą, próbując pozbyć się piekącego uczucia na policzku, aż w końcu się udało. Sapiąc podniosła się z kucek i ziemi, pozwalając sobie na chwilę oddechu. Ale to było męczące! Gdyby nie to, że ryby nie oddychają na lądzie, to ich walka mogła jeszcze długo trwać. Zakopała zdobycz, już zmęczona walką z rybami, po czym udała się kawałek dalej, po cichu podchodząc do brzegu i zatapiając ponownie ogon, dbając o to, by nie rzucać cienia na wodę. No, to teraz chwila odpoczynku! Naprawde był jej potrzebny, dobrze, że ryby tak rzadko podpływają.

O matko, ale maluch! Ale to miła odmiana po tych olbrzymach. Oczywiście zerknęła na resztę stada, ale to na tej jednej, która podpłynęła skupiła swoją uwagę. Przygotowała łapę z pazurami i upewniła się, że nie rzuca cienia na wodę. Spokojnie zbliżyła kończynę do tafli wody, po czym szybkim ruchem ją zanurzyła, próbując złapać tego maluszka w szpony i wyrzucić na brzeg. Użyła troszkę mniej siły, ale na tyle dużej, żeby ryba ponownie nie trafiła do wody po wyrzuceniu w powietrze. Gdyby się udało, to dopadła do rybki, chcąc przytrzymać ją jedną łapą i zamordować szybkim ruchem szczęk, próbując przy tym nie zgnieść stworzenia na miazgę.

No i po wszystkim. Trzy ryby złapane. Poszło jak po maśle. Mała rybcia szybko dała się zabić, a Kozia Łapa ukończyła zadanie.

Widząc, jak terminatorka dobija ostatnią rybę Sowi Zmierzch ruszył w jej stronę z uśmiechem na pysku.
- Gratulacje. Dobrze ci poszło. Jeśli chcesz możemy już wrócić do obozu, no chyba, że chcesz jeszcze coś przećwiczyć - zaproponował.

O tak, udało się! Uśmiechneła się szeroko, przykopując zwierzynę. Złapała trzy ryby! Sowa do niej podszedł, na co podniosła mokry ogon, lekko ochlapując swoją sierść na grzbiecie.
- Nic bym nie zrobiła bez mistrza, tobie też należą się gratulacje! - powiedziała z uśmiechem, a korzystając z tego, że są na brzegu... Spojrzała w kierunku wody, po czym ponownie wróciła wzrokiem do Sowy.
- Chodź popływać! Chodź, chodź, chodź - powiedziała, po czym zaczepiła kocurka mokrym ogonem, truchtając do wody, zanurzając stopniowo łapy i tak aż do brzucha. Tak stojąc w lekkim rozkroku w wodzie spojrzała się za siebie, czekając na czarnoszarego kocura. No dawaj, nie daj się prosić!

- No co ty, to tylko łowienie ryb... - zamruczał z lekkim zawstydzeniem na słowa kotki. Nie było co ukrywać. W porównaniu do Łosiego Ryku i Śpiewającego Raniuszka nauczył Kozią Łapę tylko okruszek całej reszty umiejętności. Nie było zbytnio czym się chwalić. Ale miło, że szylkretowa go doceniła.
Nastawił uszy w lekki zdziwieniu słysząc entuzjastyczną propozycję kotki. No cóż, Kozia Łapa na pewno nie zachowywała się w sposób pasujący do jej wieku. No ale to przecież nie jego broszka jak zachowuje się dorosła kotka. A może to pływanie zajmie trochę jego umysł i przynajmniej na chwilę zapomni o zamartwianiu się o siostrę.
- Ścigamy się do tamtego głazu? - zapytał, wchodząc do wody, a ogonem wskazał na głaz wystający z wody, kilka długości lisa dalej.

Dla Kozy nieważne było, że Sowa nauczył ją jednej rzeczy. To była aż jedna rzecz! I to wymagana część skończenia treningu, więc to było nie byle co! Sowa na szczęście zgodził się na pływanie, co ucieszyło Kozę jeszcze bardziej. Ale mega! Odepchnęła się łapami od dna, zaczynając nimi przebierać, by utrzymać się na powierzchni wody. Uniosła przy tym głowę, żeby uniknąć podtopienia się i spojrzała na głaz. O, był całkiem blisko!
- Dobra! Do bie... Hm, pływu, gotowi, start! - powiedziała dość szybko, tylko moment zastanawiając się nad zamiennikiem słowa "bieg". W teorii to był taki bieg. Tylko w wodzie. Po swoich słowach zaczęła płynąć, szybko przebierając łapami i uchylając usta, by trochę więcej powietrza móc złapać. Gwiezdny Klanie, co za wysiłek! Starała się płynąć jak najszybciej, ale nadal robiła to nieporadnie i dość wolno, z wieloma ruchami, które wysysaly z niej niepotrzebnie energię. Ale praktyka w końcu czyni mistrza!

Sowi Zmierzch wystartował zaraz za Kozią Łapą. Trzeba było przyznać, że pływała wcale nie najgorzej. Dobrze udawało jej się utrzymać na powierzchni. Sowi Zmierzch jednak hamował się trochę z własną szybkością. Wolał mieć kotkę na oku. Racja, była starsza od niego, ale jednak wolał w razie czego móc ją szybko ratować.
Na szczęście jednak nie było takiej potrzeby, bo kotka już niedługo dobiła do skały. Kocur również do niej dotarł, ledwie uderzenie serca później.
- Chyba wygrałaś. To co, z powrotem też chcesz się ścigać? - zapytał z lekkim uśmiechem na mokrym pysku.