— Już mi nie sprawia — uspokoiła ją pustym tonem i odchrząknęła. — Wszystko stało się za sprawą Dwunożnych, którzy założyli swoje Siedlisko blisko klanów, szczególnie Cienia. Już od początku stanowili zagrożenie, polując na naszą zwierzynę razem z psami. Pierwsze płomienie pojawiły się na cienistych terenach, pochłaniając ich część, jednak zostało to zignorowane i inne klany odmówiły udzielenia pomocy. Może zapytaj kogoś innego, dlaczego tak się stało. W każdym razie to drugi pożar był tym, który wszyscy zapamiętali. Zaczął się tak samo - zapłonął las należący do mojego klanu. Choć byłam wtedy poza terenami, to widziałam jak szybko ogień się rozprzestrzeniał. Ani Cień, ani Rzeka nie miały praktycznie żadnej szansy na ucieczkę, lecz pozostałe obszary ocalały trochę dłużej… trochę, bo wkrótce i tak spłonęło wszystko, a ci co przeżyli, wspólnie odnaleźli Oko Gór — zakończyła. Usatysfakcjonowana? Miała nadzieję, nawet jeśli słuchała tej opowieści z perspektywy członkini jakiegoś obcego klanu, którego już nie było. A Łoś, cóż, była jej nawet wdzięczna, że zapytała. Zdawało się, że mało kto zawracał sobie jeszcze głowę katastrofą sprzed księżyców.
— To… interesujące. Ale myślę, że Trawiasta Nora jest na tyle bezpieczna, że nie musisz się już bawić w nietoperza — rzekła z parsknięciem. Też coś, spanie na drzewie. Niestety u niej pewnie skończyłoby się to upadkiem z wysokości, jako że równowagę miała kiepską. Zdecydowanie wolała być przy ziemi i skryta, co umożliwiał obóz.
— Są dwa sposoby – ocieranie się o rosnące na granicy drzewa lub oznaczanie moczem. Idziemy teraz przez Mszar w kierunku Malinowych Chaszczy, to granica z klanem Gromu. Będziesz mogła spróbować i przy okazji poznać, czym nasze zapachy się różnią — wyjaśniła. To zamknęłoby dzień owocnej pracy, bo tego terminatorce na pewno odmówić nie mogła.

- Och. To straszne, jak twój dom trawią płomienie... Przerażające. Nawet dla kogoś, kto nigdy nie żył nigdzie na stałe! Nie mogę sobie wyobrazić tego, jak płonie miejsce, w którym się urodziłam i wszyscy moi bliscy mogą tak łatwo i nagle zginąć... Ale chyba gniazda dwunogów są bezpieczne, bo mieszkają tam same dwunogi. To musiał być ogromny pożar, skoro tak szybko pochłonął wszystkie tereny klanów. I polowanie wśród kundli na pewno nie było łatwe! - powiedziała, lekko poruszając wąsami, mając na pysku nieco refleksyjny wyraz. Co rzadko się zdarzało, bo Kózka była raczej lekkoduchem! Ale to było bardzo przerażające. Uciekać w pośpiechu z bezpiecznych i znanych terenów, nie wiedząc, czy twoi bliscy przeżyli i czy się w ogóle odnajdziecie. Dopiero co poznawała uroki życia w klanie, ale porównała to do możłiwego pożaru jej rodzinnego domu. Straszne!
- Całe szczęście! Spanie na gałęziach było trochę stresujące i jestem naprawdę szczęśliwa, że teraz mogę mieszkać w bezpiecznym obozie i w ogóle - odpowiedziała z szerokim uśmiechem, wyszczerzajac w nim zęby. Kózka również miała niezbyt dobrą równowagę, ale jak się ułożyła porządnie, to nawet udało jej się zasnąć!
- O, bardzo chętnie! Nigdy nie oznaczałam granic, to może być zabawne! I pewno zapach innego klanu również się przyda, bo będę mogła bez problemu rozpoznać kota na granicy. No i będę już mogła się na coś przydać! - powiedział z entuzjazmem, nie mogąc się doczekać, aż zapozna się z granicą! Ciekawiło ją, jaki zapach mają inne klany, ale spodziewała się, że nie trzeba mieć mocno wyczulonego nosa, by ich wyczuć!
- Wcześniej już zauważyłam, że pomiędzy granicami jest taka przestrzeń mieszających się zapachów. Czemu granice nie są bliżej siebie?

Westchnęła lekko, spoglądając na terminatorkę. Chyba powinna czuć coś… więcej, może nawet być na nią zła, że stawia jej przed oczami te wspomnienia, ale nic z tego się w jej głowie nie wydarzyło.
— Nie musisz. Nie musisz sobie nic takiego wyobrażać, rozumiesz? — rzuciła stanowczo i ponagliła ją do celu, na granice, kiwając jeszcze głową na myśl o bezpiecznym obozie. Cieszyła się, że kotka tak się w nim czuje i poniekąd był to jej obowiązek, by tak zostało.
— Jeszcze jakiś czas temu na naszych terenach mieszkali samotnicy, więc po tym jak je przejęliśmy, zostawiliśmy pas ziemi, po których mogą się przemieszczać w stronę gór i z powrotem — odparła na jej pytanie i przystanęła. Dotarły na granicę, w końcu – czuła, że zaraz odmarzną jej łapy i Koziej Łapie pewnie też. — W każdym razie, jesteśmy. Możesz oznaczyć drzewa, tak jak ci mówiłam, zapoznać się z zapachem granic, a potem się zmywamy, hm? Cieszę się, że mogę ci to wszystko pokazywać, ale jeszcze bardziej cieszę się na myśl o ciepłym legowisku — zaśmiała się, kręcąc głową i poczekała, aż szylkretka zrobi swoje, zaspokoi swoją ciekawość o granicach i w ogóle. Po tym odprowadziła ją do obozu, oczywiście zaznaczając, że spotkają się kolejnego dnia.

/zacznij nowy dzień

- Oh... Jasne - odpowiedziała, przyspieszając kroku, gdy Łoś również zwiększyła tempo. Nie spodziewała się, że jej słowa mogą wywołać taką reakcję, która była dla niej niejednoznaczna. Ale w jej osądzie było to coś niespodziewanego.
- Ooo, super z waszej strony! Jakbym nadal była samotnikiem, to bym bardzo doceniła! To z pewnością ułatwia im podróżowanie. A nie sprawiają kłopotów jakichś? Bo w sumie mogliby być źli, że nagle klany przyszły i zajęły całą dolinę - zadała pytanie, lekko przekrzywiając przy tym głowę. Zapoznała się z zapachem granicy, wyciągając głowę w kierunku granicy. Ciekawe to było doświadczenie. Przez pas ziemi niczyjej, nie wyczuwała wyraźnie mieszających się zapachów, jak to było w przypadku niektórych samotniczych terenów, ale tu również zapach był wyczuwalny. Ciekawe.
- Jasne! - odpowiedziała z uśmiechem, oznaczając drzewa niedaleko granicy i odnawiając przy tym granice zapachowe. Ciekawe doświadczenie, naprawdę! Nigdy w życiu nie musiała tego robić, w końcu nie miała ani ona, ani jej grupa wcześniej żadnych takich swoich terenów. Na wieść, że spotkają się ponownie po powrocie do obozu, uśmiechnęła się szeroko i odpowiedziała entuzjastycznie. No i super!

***

Kózka troszkę się rozchorowała. Przez jakiś czas musiała siedzieć w lecznicy, ale to nie pozbawiło ją entuzjazmu. Gdy w końcu przestała smarkać w mech, w końcu mogła się spotkać z Łoś. Nie mogła się doczekać tego, co ją czeka dzisiaj!
- Cześć Łoś! Co dzisiaj będziemy robić? - zadała pytanie, gdy tylko mistrzyni pojawiła się w zasięgu jej wzroku. O tak! W końcu coś będzie można porobić i wyrwać się trochę z obozu! Dusza wędrowniczki trochę płakała, jak przez dłuższy czas musiała siedzieć w jednym miejscu.

- Ohhh, szkoda. Jest pewno już za zimno, co? Słyszałam, że będę musiała się nauczyć pływania i łowienia ryb, nie mogę się doczekać! Jestem bardzo ciekawa, jak mi pójdzie za pierwszym razem, chciałabym już teraz to zrobić, ale pewno bym się pochorowała, nie? - zadała parę pytań, z entuzjazmem zajmując swoją głowę tematem pływania. Ale to musiało być uczucie! Tak, jakby... Jakby się latało! Ale w wodzie. Bo w końcu to takie unoszenie się na powierzchni, nie? Nie może być tak skomplikowane. Ptaki uderzają skrzydłami, by latać, a ona pewno by musiała jakoś łapami przebierać. Ale to nic trudnego!
- Co? O, kodeks! Nie znam za bardzo, słyszałam tylko troszeczkę. O, pewno do tego zalicza się to, że kociaki muszą być w miarę wyrośnięte, żeby zostać terminatorami! Jakieś sześć tych... Księżyców? O, jeszcze pewno trzeba zwierzynę na stos dorzucać, ja praktycznie zawsze to robię, bo zobaczyłam, że inni też tak robią, a dopiero potem zgarniają coś dla siebie, żeby zjeść. I że trzeba trzymać się swoich granic - odpowiedziała z entuzjazmem, opowiadając o tym, czego nauczyła się żyjąc przez te parę księżyców. Dreptała przy tym wesołym, dość skocznym krokiem koło Łoś, mając ogon uniesiony wysoko w górę i szeroko się przy tym uśmiechając. Oj, tak bardzo jej brakowało treningów!

Potaknęła terminatorce głową. Też by chciała już z nią to przerobić, w tym wieku powinna umieć łowić i pływać, a nie zatrzymywać się w miejscu. Ale nie mogły za to poświęcić jej zdrowia, szczególnie że Łosi Ryk dalej czuła gorzki posmak śmierci Przepiórczej Łapy.
— Możliwe — mruknęła tylko i pokrzepiająco dotknęła ją ogonem w bok. No, ale żeby pójść nad jezioro kiedy tylko się ociepli, musiały się uwinąć z Kodeksem. Wiedza kotki na ten temat nie była wielka… ale dała jej jakieś punkty zaczepienia.
— Tak, kocię zostaje terminatorem w wieku co najmniej 6 księżyców. Po tym czasie musi polować dla klanu i upewnić przed pożywieniem się, że starszyzna, kocięta, chorzy i ranni są nakarmieni — odparła — co do granic, zasada brzmi "nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego klanu" i to samo działa na odwrót; granice są sprawdzane i oznaczane każdego dnia, masz prawo przegonić każdego przekraczającego je kota. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy koty podróżują do Spienionych Wodogrzmotów lub gdy mamy do czynienia z kocięciem. Wojownik nie może bowiem zostawić żadnego kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie — wyjaśniła.
Dodała kilka zasad do tego, co Kozia Łapa sama powiedziała, więc czekała teraz na ewentualne pytania. A sądząc po tym, jak szylkretka lubiła ją nimi zasypywać, to pewnie jakieś się pojawią.

Uśmiechnęła się szerzej, gdy poczuła pocieszające poklepanie ogona na swoim boku. Matko, jak jej brakowało kontaktu fizycznego z innymi kotami! Nie sądziła, że taki dotyk już ją ucieszy! Klany były naprawdę dziwne, a ona sama nie miała takiego bliskiego kota, z którym mogłaby się poprzytulać podczas zwykłej rozmowy. Takie zabiegi były chyba tylko zarezerwowane dla par. A szkoda! Bo powinno być to bardziej rozpowszechnione!
- Ale to chyba dopiero, gdy nauczy się polować, nie? Chyba że każdy rozpoczyna trening od polowania, jak to jest? - zadała pytanie, lekko przekrzywiając łeb. To miałoby sens jedynie wtedy, gdy terminatorzy od początku by umieli polować. Więc powinno się zaczynać od polowania, nie? Kóżka sama nie doświadczyła prawidłowego przebiegu treningu, bo była przyjęta do klanu, jak już posiadała umiejętności. Reszta zasad była... Sensowna. Z tym nieprzekraczaniem granic. Po to były, nie?
- Spienione Wodogrzmoty? - zadała pytanie, słysząc po raz pierwszy taką nazwę. Co to było za magiczne miejsce, skoro nie obowiązywały podróże do niego standardowe zasady? Ciekawe!
- To jasne! Jak można zostawić maluszka na pewną śmierć. Przecież takie małe nigdy sobie same nie poradzi! - podzieliła się ze złotą kotką swoim komentarzem. Kto by w ogóle wypuszczał takiego kociaka samego? Jedynie sami nieodpowiedzialni rodzice!

- Oooh, rozumiem. To pewno wprowadzili dlatego, żeby ci, co nie mogą polować nie głodowali, nie? - zadała pytanie lekko przekrzywiając łeb w bok. To było naprawdę ciekawe! Ale raczej oczywiste dla każdego, kto żył w jakiejkolwiek grupie, która była oparta na więzach głębszych, niż tylko chęć zapewnienia sobie jedzenia. No ale to też w jakiś sposób likwiduje koty-pasożyty, które chcą żyć na koszt klanu.
- A to daleko? Jak długi trwa tam podróż? - zadała pytania, podekscytowana, że mogła poznać sekretne miejsce kotów z klanu! A raczej i jej sekretne miejsce! Czasami miała trudności z przyzwyczajeniem się, że należy do klanu, do rozbudowanej społeczności, gdzie każdy członek ma przydzieloną rangę i obowiązki.
- Czemu nawet kosztem swojego życia? Czy przy ewentualnej porażce nie lepiej jest mieć więcej wojowników, którzy wyleczą się ze swoich ran, niż paru dodatkowo martwych, bo walczyli do końca? - zadała pytanie co do pierwszej z zasad, której znaczenia nie bardzo rozumiała. Znaczy, wiadomo, lojalność musi zostać zachowana. Ale czy rozsądne było walczenie do końca? Czy nie lepiej uciec i wzmocnić swoje ciało, by móc uderzyć ze wzmożoną mocą?
- Koty wyjęte spod kodeksu? - zapytała się swojej mistrzyni, nie bardzo wiedząc, jak interpretować właśnie te sformułowanie. Kim są koty wyjęte spod kodeksu? Wygnańcami, którzy za swoje przewinienia zostali wyrzuceni dożywotnio z klanu? Może jacyś znani w okolicy mordercy czy inne niebezpieczne koty? Członkowie innych grup, które zachowują się agresywnie wobec innych?
- Gwiezdny Klan zsyła nam zwierzynę pod łapy? - zadała pytanie, bo w sumie... Bardzo dużą część samotniczego życia nie znała bardziej Gwiezdnego Klanu, niż mętnie kojarzące się w głowie dawne opowieści dziadka. Dużą część życia w nich nie wierzyła. Czy nie powinna umrzeć wtedy z głodu? Na jakiej zasadzie to wszystko działa?

- O, to nawet blisko! A wiesz, jak wygląda? I jak się tam kontaktuje z Gwiezdnymi? - zadała pytanie, lekko przekrzywiając łeb. To było mega ciekawe! Że klany miały swoje takie miejsce, gdzie mogli kontaktować się ze zmarłymi.
- Czy... Według kodeksu lepiej jest być martwym bohaterem niż żywym wojownikiem? - zapytała po raz kolejny, a na zdanie o samotnikach przytaknęła głową. No tak, miało to sens. Nie warto atakować każdego, kto się rusza, a jedynie tych, co stanowią zagrożenie. Na wyjaśnienie punktu o zwierzynie powiedziała jedynie dłuższe "oooh", przytakując przy tym głową i kierując wzrok przed siebie, chwilę musząc przetrawić zdania mówione przez złotą kotkę. W sumie, ciekawie. Zetknęła się z paroma wierzeniami, wiara w Gwiezdny Klan była podobna do niektórych tych, co mają samotnicze koty. Że ktoś z innego świata pozwala im schwytać zwierzynę oraz zrzuca ją pod łapy. Czy to ją przekonywało? Otóż tak! Sama wiele razy zetknęła się z brakiem zwierzyny, pomimo że jest dobrą łowczynią. Może to dlatego, że nie wierzyła w Gwiezdny Klan?
- A jak ktoś wcześniej żył razem z rodziną i dwunogami? I czemu odbywa się milczące czuwanie? I po co zastępcy wytrenowany terminator, jak na przykład kot ma wszystkie cechy charakteru, które pokazują, że będzie dobry na tym stanowisku? - zadała parę pytań do następnych punktów, raczej już nie takie wgłębiające. Wiadomość o tym, że tylko samotnicy stanowiący zagrożenie mogą być potraktowani... Gorzej, a nawet zabici, trochę ją uspokoiła. Pomimo że nie zgadzała się z tym, ale nie miała na to wpływu. Jak mogłaby ranić kogoś, kto mógłby podróżować z jej grupą na przykład?

- Ooo, dwie rzeki? Ciekawe! Mają może jakieś nazwy? - zadała pytanie, bardziej zaciekawiona, czy kojarzy te tereny, niż ze zwykłej chęci wiedzy. Chociaż i tak warto było takie rzeczy wiedzieć, bo kto wie, co może przynieść przyszłość!
- Oh, rozumiem. Czy jest więcej takich zasad? - zapytała Łoś, lekko przekrzywiając przy tym głowę. Zrozumiała mniej więcej ten punkt po tym, jak go jej mistrzyni właśnie w taki sposób wytłumaczyła i w sumie się z tym zgadzała. W jej grupie również każdy zachowywał się tak, by zapewnić bezpieczeństwo wszystkim, a nie tylko sobie.
- To może być tak, ze Gwiezdni nie przyjmą takiego wojownika? Co wtedy się robi? I jaki ten kot musiałby być, by tak zrobili? - zadała parę pytań co do jednego punktu, bo to brzmiało naprawdę ciekawie. I przerażająco! Trochę się obawiała, że Gwiezdni mogą jej nie przyjąć, bo kiedyś była w końcu samotnikiem i nie żyła według klanowych zasad! Ba, nawet moment po dołączeniu do klanu tak nie żyła! Czy jej to groziło? Naprawdę chciała zostać wojownikiem! Reszta wyjaśnień trochę jej rozjaśniła w głowie, dlatego przy nich jedynie kiwnęła głową na znak, że rozumie.
- Czemu tak szybko? W sensie ten wybór zastępcy. I zgromadzenie... Słyszałam, że koty były na nie wybierane i w ogóle! Też bym chciała kiedyś pójść, ale nie wiem, czemu mnie na żadnym jeszcze nie było... Jak tam w ogóle jest? Co się tam robi? - skupiła się głównie na tym zagadnieniu, reszta była dla niej... Jasna. Tak. Przywódca w końcu decydował o całym klanie i tak, więc to wiadomo, że jego słowo było prawem.

- Kojarzę te rzeki! Ale nie byłam tam, gdzie wypływają, to niesamowite, że tak się rozdzielają na dwie i płyną w zupełnie różne strony! Teren pomiędzy nimi to Międzyrzecze, nie? - zadała pytanie, gdy rozświetliło jej się światełko w głowie. Więc to było tam! Naprawdę niesamowite, bywała tam czasami wraz z grupą, ale nigdy nie zachodzili tak blisko Spienionych Wodogrzmotów! Kiedyś musi się tam przejść, nawet tylko po to, by popatrzeć na to dzieło natury!
- A, rozumiem! Całe szczęście, że tak Gwiezdny Klan czuwa nad nami i nad porządkiem w klanach! Czy kiedyś tak wyraźnie interweniowali, gdy się coś działo? - zapytała się entuzjastycznie, bo w sumie to nie wiedziała, czy Gwiezdni mogą coś takiego zrobić. Skoro mogą zapobiec mianowaniu, to mogą też chyba robić inne rzeczy. Chyba? Mogli tak sobie o, schodzić z chmurek na ziemię?
- Ale przecież jest przywódca i ma dziewięć żyć. Czy naprawdę trzeba to tak szybko robić? - lekko przekrzywiła głowę podczas wypowiadania pytania. Przywódcy i tak naprawdę długo żyli i jak raz umrze, to potem wstaje ze zmarłych!
- Oooo, ciekawe, naprawdę! Tyle nowych kotów z różnych klanów, tyle możliwości! A ty poznałaś kogoś nowego podczas zgromadzeń? - zadała pytanie, nie mając wątpliwości, że Łoś uczestniczyła już w wielu zgromadzeniach i na pewno poznała naprawdę dużą ilość kotów! Z zainteresowaniem przechodziła przez kolejne tereny, zwracając uwagę na ich charakterystyczne ukształtowanie i ich nazwy. Naprawdę ciekawe!

***

Nowy dzień, nowa możliwość nauczenia się czegoś nowego! Czekała na wyznaczonym miejscu, siedząc na ziemi i przebierając łapami w miejscu z podekscytowania. Ciekawa była, czego dzisiaj się nauczą! Chciałaby w końcu poznać tajniki pływania, chyba była odpowiednia pogoda do tego? Sama nie wiedziała, ale na pewno Łoś jej pokaże to i owo! Albo powtórzą pozostałe rzeczy, być może złocista będzie chciała sprawdzić jakieś jej inne umiejętności. Jakieś polowanie czy walkę. Nie widziała u siebie takiej potrzeby, bo w końcu była przez całe swoje życie samotnikiem i umiała te rzeczy, ale może mistrzyni będzie chciała jej pokazać, jak wygląda taki cały trening.

Śmieszne, że znowu dostała resztki. Śmieszniej też pod tym względem, że pod jej skrzydła trafiła kotka nie dość, że o wiele starsza od niej samej, która już dawno powinna zostać wojownikiem, to jeszcze do tego albo Śpiewka była ślepa, albo Kózki nie widziała zbyt często w obozie. Jak dla niej szylkretowej w ogóle mogłoby nie być, a życie w klanie by się nie zmieniło. A co za tym idzie? Córka Dymu nie miała pojęcia jak się w danej sytuacji do Kózki odnosić, więc postawiła na chwilę obecną na zwykłą neutralność. Tak czy inaczej po wcześniejszym poinformowaniu Koziej Łapy o spotkaniu w małych grzbietach, Raniuszek sama stawiła się na miejscu o wyznaczonej porze. Musiała teraz zmienić sobie plany dnia tak, by pogodzić to z istnieniem Płotkowej Łapy, ale kim ona jest, by nie dać sobie z tym rady. Ot, pestka i konieczne zmiany.

Przygnębiająca sytuacja. Śmierć Łosiego Ryku była... Smutna. Naprawdę. Nikt nie powinien w taki sposób kończyć... Ale na pewno teraz czuje się lepiej. W końcu, jest w Gwiezdnym Klanie, a tam nie czuje już bólu czy ograniczeń fizycznych. Może być wolna i szczęśliwa. I Kózka chciała się cieszyć jej szczęściem, ale też przykro jej było, że nie będzie już mogła z nią porozmawiać. Bała się również, czy teraz nie zostanie wyrzucona czy coś w tym stylu. Nie wiedziała, co się robi z kotami, które straciły swojego mistrza. Zostają na stałe na randze terminatora? Czy jednak je się wyrzuca? Naprawdę czuła się jakoś częścią społeczności i nie chciała jej opuszczać! Na szczęście wkrótce został jej przydzielony nowy mistrz. Śpiewający Raniuszek. Jakie urocze imię! I jak się wstawiła na treningu, to jej oczom ukazała się niska, słodziutka kotka! O mój Gwiezdny Klanie!!!
- Cześć! Jestem o czasie, tak jak powiedziałaś! - przywitała się na początku, uśmiechając się szeroko do swojej nowej mistrzyni. Była dużo młodsza od niej, ale Kózce to jakoś nie przeszkadzało. W końcu była wojowniczką i to jeszcze w tak młodym wieku! Godne podziwu!
- W ogóle wcześniej nie było okazji, ale jak teraz się widzimy, to chcę ci powiedzieć, że jesteś taka piękna! Matko, naprawdę! Te twoje futerko wydaje się takie miękkie i puchate, jak o nie dbasz? Masz jakieś szczególne sposoby, bo nawet, jak ja swoje ułożę, to nie dorównuje twojemu! - powiedziała z zachwytem, podnosząc wysoko ogon do góry i przekrzywiając głowę. I zupełnie wypadło jej z głowy, że to miał być trening! Najchętniej to by Śpiewkę przytuliła i wyściskała najmocniej, jak się da i zobaczyła, jak głęboko można się zatopić w jej futerku! Na pewno by weszła cała kózkowa głowa, może szyja też?

A i owszem, o czasie. Kotka nie wiedziała czego się spodziewać, jednak już za chwilę otrzymała swoją odpowiedź, nawet nie mając okazji do otworzenia pyska i spytania się co już przerobili z Łosim Rykiem i czego jej brakuje, no bo, wypadałoby wiedzieć. W końcu jest dorosła! Zamiast tego jednak dostała pochwałę. I to jaką energiczną tą pochwałę! Kózka albo była nadzwyczajnie dobra w udawaniu, albo rzeczywiście jej umysł był na tyle naiwny i nieskalany oszustwami, że mówiła to całkiem szczerze. I jak na razie Śpiewka nie musiała myśleć długo nad tym, w co będzie chciała brnąć w tej relacji. I Kozia Łapa również nie musiała długo czekać na reakcję! Uważała Raniuszek za uroczą? Więc taką ją dostanie.
- O! Ojej... - zamrugała zawstydzona, otwierając szerzej patrzałki ze zdziwienia i przykładając łapkę do pyska. - Dziękuję! Wiesz, nie robię nic specjalnego. A może to od ryb? Już sama nie wiem... Ale przecież twoje futerko też jest śliczne! Na pewno jest jednym z ładniejszych jakie widziałam - Zakończyła, uśmiechając się przyjaźnie. Ot! Zwyczajne kłamstwo. Widziała wiele sierści i ta Kózki nie wyróżniała się w jej oczach specjalnie, ale przecież terminatorka nie musi tego wiedzieć, prawda? Zamiast tego Raniuszek mogła się upajać w rozbrzmiewających w jej uszach słowach. Tak, tak. Wiem, że jestem wspaniała, po prostu mało kto chce to przyznać.
- I również miło cię poznać~ Jednak zanim zaczniemy, chciałabym wiedzieć czego ci jeszcze - ah, możemy być na ty? - Spytała niewinnie, przekrzywiając lekko główkę, by niezależnie od odpowiedzi kontynuować dalej swoją wypowiedź - W skrócie, czy Łosi Ryk mówiła coś, ile zostało do przerobienia, by skończyć trening? To byłoby naprawdę pomocne!

- O w sumie... Może to dlatego! Chyba czas zmienić dietę w takim razie! Tylko sama nie za bardzo umiem je łowić, co jest straszne, bo w końcu jestem w Klanie Rzeki - powiedziała z uśmiechem, notując informację o diecie koteczki. Nie za bardzo jadła ryby, uważała je trochę za dziwne i przedziwne w smaku. Ale może to była okazja, żeby się przekonać do nich?
- Oj, no co ty! Nie ma nawet porównania do twojego! Jest takie różnokolorowe i te przejścia między kolorami są takie płynne! - powiedziała, chociaż miło jej było, że jej nowa mistrzyni również pochwaliła jej futerko. Starała się w miarę o nie dbać, ale czasami nie udawało jej się dokończyć, bo było mnóstwo ciekawych rzeczy, jakie mogła zrobić w tym czasie! Ale teraz miała trochę więcej czasu, więc rzeczywiście jej sierść była bardziej zadbana, niż wcześniej.
- Oczywiście, z przyjemnością! I w sumie... Nie mówiła tego wprost, ale mogę ci powiedzieć, co już umiem! Rozmawiałyśmy o rangach, byłyśmy na patrolu po granicach, a sama podczas bycia samotnikiem nauczyłam się polować i walczyć. No i wspinać się też potrafię! Na pewno zostało mi pływanie i łowienie ryb, bo zawsze było na to za zimno albo były inne powody, przez co nawet nie dotknęłam wody! Dużo też chodziłyśmy po terenach i powtarzałyśmy tą całą wiedzę - opowiedziała, bo Łoś raczej nie wspominała... Ale mogło wypaść jej z głowy! Tak samo ciężko było na szybko sobie wszystko przypomnieć wszystkiego, co przerobiły w tak długim czasie i sama nie wiedziała, co konkretnie jest najważniejsze.