Trening (rozsądku) Księżyca Schowanego we Mgle

Nowicjuszka bacznie słuchała wypowiedzi Królika, która, na szczęście, tym razem brzmiała znacznie spokojniej, niż przy pierwszym spotkaniu. Ten fakt w głębi duszy bardzo ucieszył kotkę, bo to oznaczało, że na razie jej naprawianie błędów idzie w dobrym kierunku. Rozluźniła się, widząc, że teraz nie musi się już aż tak martwić o relację ze swoim wujkiem, jednak to wcale nie oznacza, że więcej nie będzie miała tego na uwadze.
Skinęła łbem, gdy jej mistrz wygłosił temat dzisiejszego spotkania. Wkrótce padło też i pytanie. "Jakie obowiązki i inne zobowiązania względem Plemienia mają strażnicy?" Brzmiało prosto, wręcz banalnie, więc raczej nie powinna mieć z tym problemu. Zanim jednak przystąpiła do udzielania odpowiedzi, spojrzała wyczekująco na Taflę, ale skoro łowczyni nie miała niczego do dodania, to postanowiła przejść do rzeczy.
– Strażnicy chodzą na patrole, czuwają nad obozem oraz towarzyszą łowcom na polowaniach. Ich zadaniem jest ochrona plemienia przed takimi zagrożeniami, jak drapieżniki lub inne koty, walcząc w razie potrzeby. Podobnie jak i łowcy, strażnicy uczą nowicjuszy pod kątem swojej specjalizacji, przekazując im swą wiedzę i upewniając się, że ci są gotowi na pełnienie swoich obowiązków. Jak każdy kot, muszą być wierni swojemu plemieniu do końca życia oraz szanować jego tradycje i członków. – odpowiedziała, a następnie skierowała swe błękitne ślepia na każdego z mistrzów. Starała się ją jakoś rozbudować, żeby zarówno Królik jak i Tafla mieli jak najmniej pytań co do jej wiedzy w tym temacie.

Pierwsze pytanie, owszem, było proste, ale nie bez powodu. Królik zadał je nie po to, żeby zobaczyć, czy Księżyc wie, co robią strażnicy, bo wiedziała na pewno. Sam ją tego nauczył, a w dodatku przez jakiś czas pełniła wszystkie te obowiązki. Miał jednak wrażenie, że jej głupie błędy wynikały nie z niewiedzy, a z tego, że nie zdawała sobie sprawy z wagi tego, co robiła. Dlatego zamierzał ją uświadomić. Rozmową.
– Właśnie, szanować tradycje i członków. Dlaczego te dwie rzeczy są takie istotne? – spytał. To było pytanie, na których nie było do końca dobrych i złych odpowiedzi. Liczył po prostu na to, że Księżyc wyciągnie jakieś wnioski, jakoś zreflektuje się nad własnym zachowaniem, kiedy pytał o tradycje, które w nieodpowiedzialny sposób rozpowiadała obcym.

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

Tafla w dalszym ciągu siedziała w ciszy i przysłuchiwała się temu o co pyta Królik i jak Księżyc na to odpowiada. Pierwsze pytanie było wyjątkowo proste i nawet przez moment nie wątpiła w to, że Księżyc nie zna na nie odpowiedzi. Gdyby tak było, Królik za żadne skarby Przodków, nie przepuściłby jej do mianowania na strażnika, którym do pewnego czasu przecież była. Gdy ta udzieliła odpowiedzi, Tafla delikatnie trzepnęła uchem i zerknęła kątem oka ku srebrnemu, jakby doszukując się u niego aprobaty. Jak na jej standardy, Księżyc ujęła wszystko bezbłędnie.
Gdy padło następne, dość przewidywalne pytanie, Tafla jedynie lekko się uśmiechnęła w kierunku przepytywanej kotki i sama westchnęła; czyżby Królik ani myślał jej odpuścić, nawet w momencie w którym przed tyle uderzeń serca przepraszała i wysłuchiwała ich tłumaczeń odnośnie jej błędów? Tak, zdecydowanie tak. Nawet ją to odrobinę bawiło, chociaż wiedziała, że sytuacja była poważna. Księżyc nadszarpnęła jego zaufanie, jak i całego plemienia, w tym Wieszcza. Nacisk na te kwestie był, cóż, podstawą. Nic jednak nie powstrzymało łowczyni przed cichym, bezgłośnym cmoknięciem.

Drgnęła nieznacznie uchem, jak tylko padło kolejne pytanie. No tak, spodziewała się tego. W końcu właśnie na tym najbardziej zawiodła. Nie tylko Królika, ale wręcz całe plemię. Szynszylowa zamyśliła się, przypominając sobie czas, który spędzała ze swoimi współplemieńcami, a później i spotkania z klanowymi kotami. Nastroszyła lekko futro, kiedy dotarła do tej całej sytuacji przy obozie. Westchnęła.
– Ponieważ członkowie plemienia są jak duża rodzina, a w niej wszyscy członkowie potrzebują się nawzajem, więc należy im się szacunek... – zaczęła po długiej chwili milczenia. – Z kolei zwyczaje to coś, co jest pewnym kawałkiem historii, czymś, co jest przekazywane z pokolenia na pokolenie. Nie tylko wyróżnia ono plemię od pozostałych grup, ale też nosi w sobie pewną cenność, zarezerwowaną jedynie dla jego członków. Dlatego nie można plemienne tradycje ot tak rozpowiadać wszystkim, kto do niego nie należy, bo nie dość, że przez to lekceważy się ich cenność, to jeszcze te koty i tak nie będą w stanie je w pełni zrozumieć. One nigdy nie były częścią plemienia, więc nie znają ani jego członków, ani historii i... po prostu nie jest ich domem. – powiedziała. Ciężko jej było dać jednoznaczną odpowiedź, jako że takowej nie było. Każdy inaczej traktuje ważność plemiennych zwyczajów i członków. Jednak liczyła na to, że jej odpowiedź była wystarczająco satysfakcjonująca dla obu mistrzów oraz przynajmniej odrobinkę pokazała oznaki poprawy.

– Dokładnie. Nasze tradycje to część naszej tożsamości, dlatego twoim zadaniem jako strażnika jest nie tylko ich szanowanie, ale i chronienie – powiedział, dość miękko jak na siebie, ot, żeby dać jej trochę luzu, bo dobrze odpowiedziała i widać było, że coś jednak zrozumiała... ale wciąż stanowczo. Skoro jednak zdała ten test, pozostawała im właściwie tylko jedna rzecz, o którą omówienie poprosił jego i Taflę Wieszcz.
– W takim razie powiedz mi, jak powinien zachować się strażnik w stosunku do obcych, którzy chcą się o nas czegoś dowiedzieć. Jak w ogóle powinien podchodzić do obcych. – Jeśli i na to odpowie dobrze... Cóż, on i Tafla będą mieli podstawę do tego, żeby stwierdzić, że nauczyła się tego, czego miała się nauczyć.

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

Spodziewała się jakichś uwag co najmniej ze strony strażnika, a jednak takowych nie było. Zamiast tego usłyszała dosyć miękki, jak na jej wujka, głos. Ulżyło jej nieco na duszy, widząc, że ta chwila namysłu się opłaciła. Tymczasem dalej siedziała bez słowa, najwidoczniej będąc takiego samego zdania, co i Królik. W związku z tym postanowiła od razu skupić się na ostatnim pytaniu.
– Powinien zachowywać ostrożność wobec obcych i podchodzić do nich z dystansem. Udzielac jak najmniej informacji, a tej, która jest dostępna tylko dla plemienia, na przykład położenie obozu, problemy czy tradycje, nie powinien wyjawiać wcale. – odpowiedziała, tym razem szybciej, niż ostatnio. Czy i tym razem wszystko będzie dobrze?

No dobra, wyglądało na to, że faktycznie Księżyc wyciągnęła jakieś wnioski, bo w końcu zaczynała brzmieć jak ktoś, kogo Królik nazwałby dzieckiem Mżawki. Ostrożność, jak najmniej informacji, niezdradzanie nic o Plemieniu... wszystko by się zgadzało. Dodałby tak właściwie tylko jedną rzecz, ale że była to taka rzecz, którą nie do końca musiała wywnioskować z pytania, bo zadał je dość mocno ogólnie – nie zamierzał mieć o to pretensji.
– I pilnować, żeby nie panoszyli się za blisko naszych granic, ale tak. Masz rację – powiedział, po czym posłał spojrzenie Tafli i kiwnął lekko głową. Chyba starczyło im tego przesłuchiwania. – W porządku. Proponuję, żebyśmy teraz przeszli się na mały patrol, żeby rozprostować kości i przy okazji sprawdzić, czy wszystko w okolicach jest spokojne... a kiedy z Taflą uznamy, że czas jest odpowiedni, damy znać Wieszczowi, że możesz znowu być strażniczką. – Wolał nie mówić, czy to będzie teraz, czy poczekają jeszcze trochę z tym wszystkim, ale zdaje się, że wyciągnęła z tego to, co miała wyciągnąć i nie było sensu dłużej przeciągać ją przez niekomfortowe rozmowy. Jeśli więc przystała na jego propozycję, przeszli się trochę po najbliższych terenach – z Taflą lub bez, jakkolwiek wolała – żeby później wrócić do obozu.

/zt

_________________

I will not hurt like this forever
I'm responding to the call
while there's speakers in the outfield
blasting out my favorite song
I will not play this out discreetly
it is real and unashamed
I am human now and terrified
but want it all the same

'cause I wanna overcome
and try to love someone

Tafla siedziała i słuchała wszystkiego co mówiła zarówno Księżyc jak i Królik. Po prostu się nie odzywała, nie widząc takiej potrzeby; temat który został poruszony wykraczał poza jej kompetencje i woła pozostawić go Królikowi. Bądź co bądź, była tu by poniekąd pilnować Królika aby się nie zapędził i służyła mu rada oraz pomocną łapa przy tłumaczeniu pewnych rzeczy. Teoria z treningu na strażnika, chociaż była raczej logiczna; wciąż była jej obca.
Gdy w końcu Królik oznajmił po ostatniej odpowiedzi Księżyc, że to koniec, a oni przekażą informacje o jej gotowości Wieszczowi, przytaknęła powoli łebkiem.
— Zdecydowanie odpokutowałaś swoje błędy, nie ma co trzymać cię tutaj w nieskończoność — przyznała łagodnie kocica, puszczając Księżyc oczko w geście porozumienia. Na początku, owszem, Tafla była zawiedziona kotka, ale... Cóż, zdawała sobie sprawę, że kierowała się dobrem plemienia. W zły, nieodpowiedzialny sposób, to fakt, ale teraz widać było, że zrozumiała swoje błędy. Na propozycje patrolu odpadła zadowolonym pomrukiem i podniosła się powoli. — Przejdę się z wami kawałek, i tak miałam w planach pójść na łowy — rzuciła, lekko pacajac Królika ogonem w bok, po czym opuściła obóz wraz z Królikiem i Księżyc, dopiero jakie czas później odłączając się od nich na samotne polowanie.

[zt]

Uspokoiła się, kiedy usłyszała, że i ta odpowiedź okazała się poprawna, po czym skinęła łbem na drobne dopowiedzenie Królika. Cieszyła się, że jednak udało jej się w miarę sprawnie odpokutować swoje błędy, zyskując co najmniej odrobinkę zaufania jej mistrzów. Lecz czy uda jej się odbudować relację z plemieniem w pełni? To się jeszcze okaże...
– Dobrze. – odpowiedziała z uśmiechem na propozycję wujka. Patrol z pewnością jej nie zaszkodzi, tym bardziej, kiedy po takim wysiłku umysłowym przydałoby się rozruszać łapy. Następnie wyruszyła ze swoimi mistrzami na małą przechadzkę po okolicznych terenach, po czym razem wrócili do obozu.

//zt

Starlight