Na początku uznała to za dosyć proste pytanie; nie wierzył, by ktoś był na tyle tępy, by nie znać na nie odpowiedzi… ale potem przypomniała sobie, że miała do czynienia z Gołębią Łapą, i że po nim mogła spodziewać się wszystkiego. Włącznie ze stwierdzeniem, że zrobi cokolwiek Golec mu każe, niezależnie od tego, jak poprawne to było… ale na szczęście komórki mózgowe w jego móżdżku jeszcze zadziałały i domyśliły się, że złego przywódcy nie należy się słuchać. Parsknęła tylko cicho na ostatnie zdanie, ale tak właściwie to nie tak, że ona by tego nie zrobiła. Po prostu nie miała kontekstu, jaka sytuacja może wymagać owego poświecenia.
— Taak, super, dobra odpowiedź — wymamrotała bez emocji i w sarkazmie, ale faktycznie była to dobra odpowiedź. — Czternastka, honorowy wojownik nie musi zabijać innych, by wygrać swoje bitwy, chyba że jest to konieczne dla obrony własnej lub jeśli są to koty wyjęte spod Kodeksu Wojownika. Jasna zasada. Piętnasty: Wojownik odrzuca wygodne życie pieszczoszka i w końcu, ostatni. I najnowszy. Każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł. Więc gdybyśmy byli na skraju głodu, Klan Gromu powinien dać nam polować na swoich terenach lub pomóc z uzupełnianiem stosu, żebyśmy nie wymarli. — celowo nie pisnęła słówka o Rzece czy Cieniu; po zgromadzeniu wiedziała, że krytykowanie tego "klanu" nie kończy się dobrze dla niej, ale nie zamierzała też nagle się odmienić i walczyć o rzeczne prawa. Po prostu dla niej Klan Rzeki skończył w płomieniach wraz ze starymi terenami. — Bajecznie, możemy schodzić. Schodzisz tak samo, jak wchodzisz, czyli głową do góry — wyjaśniła, po czym sama złapała się pazurami kory i zaczęła się zniżać, swój pysk mając skierowany tam, gdzie drzewne korony.

Gołębia Łapa skrzywił się na parsknięcie i ton starszej kotki. Po co zadaje pytania, jeśli nie obchodzi jej odpowiedź? Prznajmniej tak odbierał do terminator. Cieszył się, że powróciła do tłumaczenia kodeksu.
Prezz sekundę patrzył jak mistrzymi schodzi z drzewa. Ah teraz jego kolej. Teraz przynajmniej już trochę wie z cyzm się to je, po tym jak koślawo zszedł wcześniej. Zetknąwszy łąpy z ziemią skierował pytający wzrok na Pliszkowy Dziób. Czy to wszystko co chciała mu przekazać? Czy będą jeszcze coś trenować? Tyle pytań, których nie zapytał. Nie miał ochoty się w ogóle odzywać. Nie kiedy miał wrażenie, że cokolwiek nie powie, to Pliszka jakoś to wyśmieje bądź się wkurzy.