Niech sobie będzie wyluzowany, ale nawet się z nią nie przywitał, hmph; jakby miał szacunek, to by przynajmniej jakieś głupie "cześć" powiedział! Naturalnie, bez gwarancji, że do "cześć" Pliszkowy Dziób nie miałaby również problemu, ale... zawsze coś!
— No, oczy, ale nie tylko. Ogólnie cały pysk, bo o ile nie zadasz śmiertelnego ciosu samym atakiem w te okolice, to mimo wszystko jest to wrażliwa część ciała. Skóra jest tam delikatniejsza i boli bardziej. Oczy pozwalają na widzenie, więc skupiając się na nich można utrudnić przeciwnikowi życie. Jeżeli zadasz jakiś wyjątkowo głęboki cios w okolice czoła, to krew może mu w okolice oczu skapać, a wtedy widzenie od razu jest utrudnione. Z mniej drastycznych i bardziej powszechnych strategii; często rzuca się ziemię, piasek, błoto w oczy przeciwnika. Można też ustawić się tak, by oślepiło go słońce, ale do tego trzeba się bardziej gimnastykować. I takie najbardziej brutalne; porządny cios pazurami w oczy pozbawi przeciwnika wzroku na zawsze. Ale do tego trzeba mieć duże szczęście i jeszcze większe mięśnie. Weź pod uwagę, że to ty możesz zostać ofiarą takich ataków, więc uważaj na te miejsca w swoim ciele, a nie tylko atakuj bez myślenia o sobie samym — rozgadała się, ale nie był to koniec monologu, bo o walce miała wiele przemyśleń, a Gołąb nie powiedział jakoś wyjątkowo wiele. — Brzuch tak. Chroni on dużo ważnych części ciała. Jeżeli kiedykolwiek znajdziesz się w sytuacji, gdzie ktoś przyszpili cię do ziemi; kop mocno w brzuch, wtedy ich organy zrobią małego fikołka. Poza tym ważnym punktem do wspomnienia będzie szyja, gardło. Tam zadaje się najbardziej śmiertelne ciosy; polując instynktownie dusimy zwierzynę. Porządna rana w tych okolicach szybko pozbawi kogoś życia, a nawet bez krwawienia uciskając tam można osłabić przeciwnika, bo brak powietrza szybko wykańcza — medyczna wiedza była prawdziwie praktyczna w teorii walki! — Są jeszcze takie części ciała, co wybitnie wrażliwe nie są, ale mogą dać ci przewagę. Nogi - jak kogoś walniesz w nogi, to może stracić równowagę i się nieco wywalić, a poza tym ogon, bo on również za utrzymanie równowagi odpowiada. Ach, i jeszcze jedno! Gdy masz do czynienia z kocurem, kopniak w jajka na pewno go zaboli — rzuciła, po czym przeszła dalej — Z miejsc na ciele tyle. Naturalnie, przewagę da ci atak z zaskoczenia, gdy przeciwnik nie wie gdzie jesteś i czy gdzieś w ogóle. Pomocny też będzie atak z góry, gdy skaczesz na przeciwnika z jakiejś skały albo z drzewa. Jeżeli wszystko jest jasne... atakuj — mruknęła i ustawiła się w oczekiwaniu na ruch Gołębiej Łapy.

Gołębia Łapa czuł mrowienie na pysku na samą myśl o obrażeniach w tym miejscu. Jeśli nie doprowadzi to do śmierci, to zostanie po czymś takim pamiątka, to pewne. Był całkiem z siebie dumny, że domyślił się przynajmniej dwóch miejsc wrażliwych na ataki.
Wiedza o walce ciekawiła kocura. Można powiedzieć, że to pewnego rodzaju sztuka. A do poznania jej i aby osiągnąć w niej wysoki poziom, trzeba było dużo się natrudzić. Jednakże nie spodziewał się, że Pliszkowy Dziób przejdzie od monologu do treningu fizycznego tak szybko i nagle. Przez chwilę patrzył po prostu. Jak miał zaatakować tak od razu? Toż to wymaga strategii, planu, czegokolwiek! Nie chce sie ośmieszyć...
Ale Pliszkowy Dziób czekała i nie chciał jej zawieść. Wziął głęboki oddech.
Jak ma zacząć?
Trochę niepewnie, ale prędko zbliżył się do kotki i zamachnął się na jej bok.

Pliszkowy Dziób czekała na to, aż Gołąb zrobi jakikolwiek ruch; gdy to się wydarzyło, kocica szybkim refleksem zdecydowała się na unik.

Atak Gołębiej Łapy: udany!
Unik Pliszkowego Dziobu: słaby
Ostateczny atak Gołębiej Łapy: słaby

Odskakiwanie zawsze szło jej gorzej, niż atakowanie, toteż nie uniknęła w pełni wymiaru łap białego terminatora, ale i tak poczuła z jego strony jedynie pacnięcie. Zmarszczyła brwi i po raz kolejny oczekiwała ruchu ze strony Gołąbka, tym razem powoli poruszając się po ich bitewnym polu, niczym tygrys na wybiegu.

Prawie zachłysnął się powietrzem, kiedy jego łapa musnęła bok Pliszki. Trafił i to za pierwszym razem! Nawet jeśli nie był to najmocniejszy cios, to musi to być dość niesamowite, prawda? Pliszkowy Dziób krążyła po polu walki co tylko wzmacniało jego stres.
Poczekał chwilkę, kilka uderzeń serca. Potem, starając się nie zdradzać aż dotąd, że planuje atak, ruszył jak najprędzej umiał na przeciwniczkę. Wybił się mocno z tylnich łap ponowanie zamachując się na mentorkę, tym razem od frontu.

Tym razem Pliszkowy Dziób postawiła na atak; zamierzała zmienić w czyn to, co opowiadała mu chwilę przedtem. Gdy Gołąb ruszył i wyskoczył, ona również wyskoczyła; miała zamiar uderzenia go w okolice łokcia, by stracił równowagę.

Atak Gołębiej Łapy: słaby!
Atak Pliszkowego Dziobu: udany!

Dwa koty obiły się o siebie próbując się nawzajem zaatakować, ale to mistrzyni manewr wyszedł lepiej; poczuła delikatne uderzenie Gołębia, lecz w pełni je zignorowała, gdy uderzała w jego nogi. Gołębia Łapa stracił równowagę i został powalony przez wagę i siłę Pliszkowego Dziobu, lądując na plecach pod nią. Miał szansę na coś mądrego.

Uderzył w ziemię i na chwilę stracił dech. Pliszka przyparła do do ziemi, a on nawet nie był pewny jak jej się to udało. Trzeba przyznać, że trochę spanikował. Próbował wykręcić się spod kotki, jednocześnie tylnymi łapami próbując zwalić ją z siebie.

Pliszkowy Dziób nie zamierzała przestawać demonstrować tych lepszych ruchów; swoje łapy skierowała na szyję Gołębiej Łapy, mając zamiar podduszenia terminatora; atakowała w miejsca, które były wrażliwe, by jej terminator poczuł na własnej skórze, jak przydatne to bywa.

Atak Gołębiej Łapy: udany!
Atak Pliszkowego Dziobu: udany!

W panice i tarmoszeniu Gołębowi przeszkodził jeszcze ciężar na jego gardle, przez który czuł siłę uciekającą z niego z każdym uderzeniem serca… ale jego tylne łapy wykaraskały go z opałów, odpychając mistrzyni do tyłu. Kiwnęła głową – właśnie tego ruchu oczekiwała od terminatora. Kocurek mógł poczuć się trochę oszołomiony, ale przynajmniej nikt go już nie dusił. Srebrzysta po raz kolejny czekała na ruch z jego strony.

Kiedy poczuł łapy na gardle jego panika wzrosła. Niby wiedział, że mentorka go nie skrzywdzi, ale coś w nim nie było tego pewne. W każdym razie jak udało mu się ją zrzucić, to serce waliło mu w piersi jak nigdy dotąd. Pliszka czekała na jego następny ruch. Odchrząknął, po czym ponownie ruszył na kotkę. Sam nie był pewien co zrobi, do ostatniego momentu. Tuż przy niej gwałtownie skoczył w bok, zmieniając przy tym miejsce ataku i zamachnął się.

W przypadku Pliszkowego Dziobu faktycznie nie było pewności.
Gdy biały znów na nią ruszył, napięła lekko mięśnie. Gdy znalazł się blisko i zmienił kierunek – chcąc ją zapewne zmylić, co uznała za dobry manewr – kocica uniosła łapę i spróbowała uderzyć nią w oczy Gołębiej Łapy.

Atak Gołębiej Łapy: nieudany!
Atak Pliszkowego Dziobu: udany!

Być może gdyby nie ruch Pliszki, to terminatorowi by się udało, ale puchata łapa nie dość, że zakręciła mu w głowie uderzeniem, to jeszcze oślepiła na chwilę; jego atak się nie udał, bo nie mógł zobaczyć nawet, gdzie dokładnie jest Pliszkowy Dziób.

— Koniec — rzuciła rzeczowo, rozluźniając ciało i myśli. — Nie było źle, ale musisz częściej atakować we wrażliwe miejsca, zamiast tych, w jakie ci najwygodniej. Możesz zrobić komuś obicie na boku, ale to nie wpłynie tak na ich sprawność co inne miejsca. Będziemy jeszcze ćwiczyć — wyjaśniła, a potem wstała i ruszyła dalej, na północ: wzdłuż granicy na Cienistych Koronach.
— Słyszałam, że jakiś czas temu miałeś wycieczkę nad Sokole Góry — mruknęła spokojnie, nieco rozbawiona, ale zdecydowanie nie zła czy karcąca. — I jak? — dopytała, jakoby takie wyjście było czymś zwyczajnym. Gdy Golec i Szałwia przekazywały jej te informacje, to chyba oczekiwały, że Pliszkowy Dziób wyciągnie konsekwencje, ale srebrzysta wojowniczka nie do końca wiedziała, dlaczego powinna i jaki był w tym sens.

Kocur gwałtownie zatrząsł łbem. Nie przerwócił się, ale potrzebował chwili, aby ustabilizować pozycję. Przysłuchiwał się radom Pliszki powoli odzyskując wzrok, dech i spokój. Pośpieszył za nią. Czyżby szykowało się więcej nauki?
Zmarszczył brwi. Wyprawa, którą odbył z Iskrzącą Łapą, nie mogła pójść tak łatwo w niepamięć. Powinien się był spodziewać. Zignorował stres kiełkujący w żołądku.
- Marnie - nie uważał, aby zrobił coś złego, czemu więc się stresuje? - Na początku sytuacja wyglądała obiecująco, a później wszystko się zawaliło i być może nasze relacje z plemieniem Niedźwiedzich Kłów uległy pogorszeniu - co prawda ich incydent nie należał do wielkich, ale kto wie, może koty z plemienią są bardzo pamiętliwe?
- Czyżby wyniknęły z tego jakiekolwiek potyczki między nami a nimi? - spytał, lekko zaniepokojony. Niby byli zdecydowanie zbyt róźni i zbyt daleko od siebie, żeby walka o terytorium miała jakikolwiek sens, ale i tak się martwił. Ostatnie czego chciał, to przyczynić się do pogorszenia sytuacji politycznej swojego klanu.

Marnie. Tak opisał to Gołębia Łapa, a potem kontynuował, mówiąc o tym, jak to relacje się pogorszyły, i jak to się zawaliło, no tragedia!
— Mhm, nie wiem czy Klan Wichru kiedykolwiek podniesie się po tej porażce. Jak mogłeś, Gołębia Łapo? Miałam cię za przykładnego terminatora — mruknęła bez żadnych emocji, głosem znudzonym, trochę cynicznym. Na pewno stosunki z jakimiś jaskiniowcami bardzo wpłyną na losy klanów, oj, tak; gdyby Plemię było czegokolwiek warte, to przestaliby udawać, że ich nie ma i może ruszyli się do reszty kocich grup, chociażby, ot, tak, dla dyplomacji. — Nie wiem — rzuciła na jego pytanie luźno i bez namysłu, idąc dalej wzdłuż granicy.
Dwójka przeszła dalej, przez Skraj Lasu i Ciepłe Skałki, a potem przez Szarotkową Łączkę zawrócili do obozu. Umówiła się z białym na jakieś szlifowanie jego umiejętności walki, a potem poszła odpoczywać.

***

Gdy już uznała, że zarówno z walką, jak i z polowaniem Gołąb nie miał problemów i miał je opanowane na poziomie… wojownika, powiedzmy, mogli przejść dalej: zostało im, um, wspinaczka? Ach, i kodeks. Nieszczególnie ulubiona część treningu Pliszkowego Dziobu.
Czekała na niego w Rysim Gąszczu, gdzie się z nim umówiła, bo nie było sensu, by iść do miejsca bardziej cichego i oddalonego; potrzebowała tylko drzew. Ziewnęła, owijając się ogonem; powoli denerwowało ją to zimno.

Nastroszył się słysząc jak mistrzyni zupełnie nie bierze jego obaw na poważnie. Zacisnął zęby, aby nie palnąć czegoś głupiego z frustracji. Pliszkowy Dziób nie mogła go po prostu wziąć na poważnie? To nic złego, że martwi się o stosunki klanu. Chętnie pożegnał się z nią później. Przy niej miał wrażenie, że oddychanie jest trochę cięższe.

---

Gołębia Łapa był tego dnia w energicznym nastroju, jeśli można to tak nazwać. Lubił śnieg. Jego futro zlewało się z nim i przyjemnie się przez niego przedzierało. Nawet jesli mroził w łapy.
- Dzień dobry Pliszkowy Dziobie - skinął jej łbem, kiedy doszedł na miejsce spotkania.
- Czego będiemy się uczyć? - mimo iż lubił trenować, to chciał to mieć już z głowy. Przebywanie z Pliszkowym Dziobem było stresujące i mało przyjemne.

— Niczego ciekawego — mruknęła, lustrując przybyłego terminatora od stóp do głów. Zlewał się trochę z krajobrazem. Szkoda, że w inne pory mu tak nie sprzyjało; gdy nie było śniegu, kocurek był jak świecąca lampka w lesie. Srebrzysta kocica wstała z westchnięciem (starość, nie radość), kierując się do jednego z drzew, które wyglądało na wygodne do wspięcia się.
— Łapiesz pazurami korę i się podciągasz — przeszła do razu do sedna, bez wszelkich wstępów i wyjaśnień, co dokładnie robią. W tym samym momencie sama wskoczyła na drzewo, łapiąc się jego kory i podciągając, aż nie wylądowała na jednej z gałęzi. Zrobiła mu ułatwienie; sama zademonstrowała, jak się wspinać. — Zapraszam — mruknęła z góry, nakazując Gołębiowi wspięcie sie tak, jak ona.

Biały westchnął bezgłośnie. Słyszał historie o mistrzach kochających nauczać. Pliszka zdecydowanie takim nie była. Niby wiedział o tym od dawna, niby nic nowego, ale nadal czuł ukłucie rozczarowania. Był najnormalniej w świecie zazdrosny, że inni terminatorzy tak dobrze bawili się na treningach. Ale powinien skupić się na zadaniu.
Trochę niepewnie podszedł do drzewa.
Skoczył.
Wbił się pazurami w korę i prawie spadł pod wałsnym ciężarem. Ah był cięższy niż myślał. Desperacko zaczął niezdarnie podciągać się. Pliszka wyglądała, jakby nic nie ważyła podczas wspinaczki. Jak?!
Kiedy udało mu się wejść... Dostatecznie wysoko w jego mniemaniu, spotkał się z znacznie większym problemem. Zejściem.
Nie było to zejście zgrabne ani łatwe. Kiedy zszedł łapy trzęsły mu się jak nigdy dotąd.
- I jak? - spytał. Jego głos również się trząsł. Spróbował zrobić odważną minę do mentorki.

Och, ależ to wcale nie było tak, że Pliszkowy Dziób nienawidziła nauczać terminatorów… właściwie to całkiem podobała jej się ta robota i lubiła, gdy Golec dawała jej terminatorów. Gołąb i Pliszka mieli jednak inne definicje miłości do nauczania. Srebrzysta traktowała treningi jako coś, z czego sama może czerpać satysfakcję: nie dość, że robiła coś pożytecznego, to jeszcze było zabawnie, w szczególności z kimś takim, jak Gołębia Łapa. Traktował rzeczy zbyt poważnie i służyło to jako świetne źródło rozrywki dla Pliszkowego Dziobu!
Patrzyła na niezgrabne wejście kocurka… i zmrużyła oczy. Co on robił.
— Ale gdzie ty schodzisz, wracaj — mruknęła, nieco rozbawiona. — Jeszcze nie nauczyłam cię schodzić — biały miał jakieś wybitne szczęście, że nic sobie nie zrobił podczas złażenia. Westchnęła zmęczona, chociaż bardziej teatralnie.
Jeśli biały dołączył do niej na gałęzi, milczała przez chwilę, aż nie spojrzała mu w niebieskie ślepia ostro – jak zwykle, tak właściwie. Jej wzrok rzadko kiedy spuszczał z tego tonu, oceniającego, chłodnego, pogardliwego.
— Myślisz, że jesteś gotowy na zostanie wojownikiem? Że zasługujesz? — wypaliła, opuszczając powieki.

Ale jak to wracać na drzewo? Przeżył, to chyba wystarczająco? Spojrzał na kotkę błągająco, ale ta już zgrabnie wdrapywała się ku niebu. Szybko przeciągnął się, starając się uspokoić drżące mięśnie. Podążył za Pliszką. Kiedy dołączył do niej przyczepił się jak najmocniej umiał pazurami do gałęzi i uparcie nie patrzył w dół. Tak więc łatwo było napotkać wzrok mentorki. Nic przyjemnego. Nie było w nim żadnego ciepła. Przez myśl przeszło terminatorowi, że w obecnym momnecie bardzo cieszy się, że są w tym samym klanie. Nie chciałby zginąć przez upadek z wysokości.
I wtedy przywaliła mu wcale niełatwym pytaniem. Przez chwilę nie odpowiadał, jego wzrok wędrował po koronach drzew i prześwitującym niebie, aby na koniec wrócić na mistrzynię. Miał ochotę spytać czy to aby nie jej zadaniem jest stwierdzić, czy jest gotowy, ale cenił sobie swoje życie.
- Tak - wcale nie był pewny, ale czy częścią bycia dorosłym nie jest udawanie, że wie się takie rzeczy? - Trenowałem przez całe księżyce i dawałem z siebie wszystko - nie mógł powstrzymać się od tłumaczenia swojej odpowiedzi. Może to nerwy, może taki po prostu jest.

Trenował przez całe księżyce. Dawał z siebie wszystko. To były według Gołębia argumenty, jakie stały za możliwym awansem na wojownika… i chociaż sprawiły, że Pliszkowy Dziób tylko zamrugała znudzona, to nie zamierzała się kłócić. Nie były dla niej przekonujące, bo według niej ranga ta to było coś więcej, niż samo skończenie treningu, ale czy będzie celowo stawiać furtkę biednemu Gołąbkowi, który przecież pracował tak ciężko? Zresztą – więcej terminatorów do kolekcji, większe jej doświadczenie i jakakolwiek reputacja. A chociaż zdawałoby się, że srebrzysta miała dosyć Klanu Wichru i jego władzy, to nie odmówiłaby kiedyś pozycji zastępcy, gdyby rzucono jej taki kąsek.
— W takim razie poznasz Kodeks Wojownika, wojowniku — parsknęła, by wziąć głęboki wdech i znów otworzyć paszczę. — Jest nudny, w większości. Od początku; Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia. Możesz zawierać przyjaźnie z kotami spoza Klanu, ale musisz pozostać lojalny wobec swojego Klanu, gdy spotkasz się w bitwie z przyjacielem. Chodź na randki z tym całym Plemieniem kiedy chcesz, ale bądź lojalny klanowi, sratatata, takie tam. Drugi: Nie poluj i nie wkraczaj na tereny innego Klanu. Najbardziej to dlatego, że prawdopodobnie spuszczą ci za to wpier…, a po drugie to dlatego, że to ich tereny i trzeba to uszanować. Trzeci: Starszyzna, kocięta, chorzy i ranni muszą zostać nakarmieni przed terminatorami i wojownikami. Terminatorzy nie mogą jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolują, by nakarmić starszyznę. To pewnie znasz. Czwarty: Zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie. Ale nikt cię z tego nie rozliczy, jak możesz podejrzewać. Piąty, Kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem. Bo gdyby było młodsze, to połamałabym mu kark podczas walki treningowej. Szósty, Nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika. Jakieś pytania? — wyrecytowała część.

Gołąb machnął tylko delikatnie ogonem z rozdrażnieniem na ton mistrzyni. Jak zwykle, brak szacunku do kogokolwiek i czegokolwiek. Kto w taki sposób mówił o Kodeksie Wojownika? To była świętość! Nie musiał być wojownikiem, aby znać podstawy. Poza tym, to właśnie on odróżniał ich od kotów spoza klanów, czyż nie? Nie był trudny do zapamiętania, zasady były w końcu logiczne i proste.
- Nie, wszystko jest klarowne - burknął, lekko zirytowany postawą starszej. Pomyśleć tylko, że ona powina być jego przykładem do naśladowania.

Dla Pliszki najważniejsze było to, co miała w swojej świadomości: sercu, jak niektórzy mawiali. Była lojalna swemu klanu, w jakiś opaczny sposób kochała swój klan, broniła go, była skupiona na jego dobrze; nie uważała, by zwitek zasad od Gwiezdnych musiał kontrolować jej życie. Znała Gwiezdnych lepiej, niż większość żyjących kotów; nie mieli tak wielkich wpływów, jak się myślało, byli po prostu… trupami. Póki szła ścieżką, którą uważała za dobrą, nie uważała, by nie zasługiwała na miejsce na Srebrnej Skórce; jeśli Brzozowa Skóra mogła je dostać, to jak niska musi być poprzeczka?
— Fajnie, dalej, siódmy; Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora. Ósmy; Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi. Dziewiąty: Po śmierci lub rezygnacji zastępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca. Żeby klan nie został bez władz, jeśli przywódca zrobi zacznie wąchać kwiatki od spodu akurat wtedy, gdy myśli nad tym, kogo wybrać na zastępcę. Dziesiąty, już nie jest o przywódcach i zastępcach: Zgromadzenie wszystkich Klanów odbywa się w czasie pełni księżyca co 6 księżyców i w jego noc trwa rozejm. W tym czasie klany nie mogą ze sobą walczyć. Jedenasty: Granice klanu muszą być sprawdzane i oznaczane każdego dnia. Przegoń każdego przekraczającego je kota i dwunasty, wojownik nie może opuścić kocięcia w bólu lub niebezpieczeństwie, nawet jeśli jest to kocię z innego Klanu. Trzynasty, słowo przywódcy jest prawem. Ale czy jeśli Golcowa Gwiazda każe ci wbiec w ogień, to to zrobisz? Jeśli Golcowa Gwiazda każe ci zabić kociaka lub niewinnego członka klanu, to to zrobisz? — zagaiła, machając leniwie ogonem.

Wysłuchał kodeksu do końca, dbając o to, że by go zapamiętać. Pytanie pod koniec zdziwiło go. Czemuż nagle Pliszkowy Dziób zainteresowała się jego moralnością? Czy chodzi o aspekt lojalności, czy to jakieś pytanie z haczykiem? Nie zostało mu nic, tylko odpowiedzieć szczerze.
- Glocowa Gwiazda musi przestrzegać Kodeksu Wojownika jak my wszyscy. Jeśli jej rozkazy będą się z nim kłócić, nie wykonam ich - powiedział poważnie - Przywódca, który działałby wbrew kodeksowi, nie jest żadnym przywódcą. Nie po to dostaje dziewięć żyć - na chwilę zawiesił głos - Ale jeśli Glocowa Gwiazda każe mi się poświęcić dla dobra klanu... Myślę... Myślę, że bym to zrobił - ah wkradały się już w jego wypowiedź przemyślenia, jakie miewał od czasu do czasu. To nie moment ani osoba, aby rozprawiać o tym, czy jest gotowy na śmierć.