— To fajnie, idziemy — biały kocurek gadał jeszcze coś o tym, jak to jest w tyle ze swoim rodzeństwem – jak typowy niedopał, który nie zdążył na swoją ceremonię – Pliszkowy Dziób średnio to obchodziło, przynajmniej był do tego treningu chętny.
Wyszli z obozu, a srebrna bez słowa skierowała się na południe, na Barłóg. Nieco się przejdą. O ile biały siedział cicho, to ona również, i dopiero gdy zbliżali się do wichrowych granic, to otworzyła mordkę.
— Zaczniemy od polowania. Raczej logicznym jest, że szukając zwierzyny jesteśmy cicho i jak najbardziej niezauważalni, dlatego istnieje tak zwana pozycja łowiecka. Uginasz łapy, głowę i ogon zrównujesz z grzbietem, uważasz na to, co masz pod łapami, idziesz pod wiatr. Pod wiatr, żeby cię nie wyczuto, bo zarówno zwierzyna, jak i drapieżniki mają sprawne nosy. Poza tymi zasadami, jest jeszcze piąta, która różni się w zależności od zwierzęcia, jakie tropisz. Myszy, gryzonie, wszelkie jaszczurki i ogólne rzecz biorąc rzeczy małe i przy ziemi wyczuwają twoje kroki jako drgania. Podczas łapania ich przenosisz ciężar swojego cielska na tylne łapy, w ten sposób robisz mniej drgań w podłożu. Króliki i zające mają zajebisty słuch, więc wyciszasz oddech. Nie zaszkodzi przenieść ciężaru ciała na tył, jak u myszy, aczkolwiek nie jest to konieczne. I w końcu, ptaki, które są znane ze swojego wzroku. Gdy na nie polujesz, chowasz się za krzakami i drzewami, a gdy nie masz takiej możliwości – zastygasz w bezruchu, gdy odwracają się w twoją stronę — mówiła i mówiła, aż w końcu tuż nad nimi były Sokole Góry, a oni znaleźli się na granicy Klanu Wichru, tej na Barłogu. — To jest Barłóg - las, i granica naszych terenów. Po drugiej stronie tych szczytów żyje pewna grupa kotów i nic więcej o niej nie wiemy. Tutaj zapolujesz… ale najpierw pokaż mi swoją pozycję łowiecką — poleciła i usiadła, rzucając niezachwyconym wzrokiem na białego młodzika.

Pliszkowy Dziób raczej nie była zainteresowana tym, co ma do powiedzenia. Ubliżało mu to, ale może wszyscy mentorzy tacy byli? W końcu są starsi i bardziej doświadczeni, na pewno żądają szacunku. Aczkolwiek Golębia Łapa myślał, że póki co zwracał się do mentorki tylko i wyłącznie z szacunkiem. Jego sierść nastroszyła się trochę z poczucia bycia ignorowanym, jakby to miało sprawić, że będzie bardziej dostrzegalny. Jednakże do czasu ich przerwy w biegu zdążył się uspokoić.
Szczerze trudno mu było myśleć o czymś innym, niż własne zmęczenie. Przez księżyce nie był poddawany żadnym ćwiczeniom fizycznym i teraz płacił tego cenę. Usilnie starał się nie oddychać za cieżko. Na szczęście szybko Pliszkowy Dziób dała mu coś, na czym mógł skupić myśli, co nie było zmęczeniem. Zrzuciła na niego tyle wiedzy, ile jeszcze nigdy nie słyszał. Słuchał z zaciekawieniem, starając się zapamiętać wszystko co do słowa. Warto wspomnieć, że w tym momencie ocena Pliszkowego Dzioba w oczach terminatora znacznie wzrosła. Uielbiał się uczyć.
Rozejrzał się wokoło. Musi zapamiętać granice swojego klanu. Aby go strzec przed napastnikami. Poczuł ekscytację, kiedy okazało się, że już będzie próbował wojego pierwszego polowania. Skinął szybko głową i, marszcząc brwi w skupieniu, postarał się jak najszybciej i najdokładniej przyjąć pozycję łowiecką. Zszedł nisko na łapach i z lekkim żalem obniżył ogon. Oby się nie zabrudziło jego długie futerko... Zadarł głowę, patrząc na mentorkę wyczekując oceny.
- Skoro nic nie wiemy o tych kotach, to czemu nie próbujemy pójść i się dowiedzieć? - spytał. W końcu czy nie cudownie (i przydatnie) jest zbierać więcej i więcej informacji o rzeczach i kotach dookoła? Czy Glocowa Gwiazda nie wie, że to powinien być ich priorytet?

Po raz kolejny Gołąbka zaskoczyła szorstkość wypowiedzi mentorki. Skrzywił się, ale przynajmniej uzyskał odpowiedź na zadane pytanie. I może, jeśli będzie miał okazję, to rzeczywiście spyta o to kiedyś Golcową Gwiazdę.
Poczuł motylki w brzuchu, kiedy Pliszkowy Dziób uznała jego pozycję za "w miarę dobrą". Wstał i z nową energią ruszył szukać pierwszej zwierzyny, uprzednio kiwając głową pokornie na polecenie starszej. Chciał skakać z ekscytacji. Miał silne wrażenie, że łapy drżały mu, kiedy oddalał się trochę od wcześniejszego miejsca pobytu. Rozejrzał się. Pierwszy krok: znaleź coś do upolowania. Stanął pod wiatr (a jeśli znalezienie w którą stronę to było, zajęło mu chwilę, to wie o tym ytlko Pliszkowy Dziób i on sam). Zawęszył.

Na samym początku żadna zwierzyna nie wpadła w oko białego kocurka; jego maść zdawała się w tym nie pomagać, lśniąc wręcz w leśnym poszyciu. Gdy wszedł jednak do obszaru bardziej zacienionego, to w końcu przy jednym z krzaków coś zaszeleściło. Mały, uroczy nosek ułożony w kształt literki „V” niuchał powietrze, w poszukiwaniu jedzenia i drapieżników; czarne, ułożone po bokach głowy oczy rozglądały się nerwowo, zaś długie, charakterystyczne uszy nasłuchiwały otoczenia dookoła. Brązowawe, puszyste zwierzątko – króliczek, dosyć młody, pojawił się w zasięgu łowów Gołębiej Łapy… czy będzie miał serce pozbawić go życia?

Młody prawie nie zerwał się do biegu na sam szelest. Coś tam jest, to jego szansa! Uspokoił się i powoli zszedł do niższej pozycji. Nagle miał wrażenie, że jego białe futro jest zbyt widoczne. Obserwując królika czuł adrenalinę w żyłach, próbującą pchać go do szybkiego podejmowania decyzji. Rusz się, zaatakuje, zabij, rusz się w końcu! Nie pozwolił sobie. Spróbował przypomnieć sobie co Pliszkowy Dziób mówiła dosłównie przed chwilą o polowaniu. Przez ekscytację jego myśli wydawały się zupełnie niepoukładane, ale nie zamierzał się poddać, ani działać pochopnie.
Ok, ok, dobra, da radę. Ale by było, gdyby za pierwszym razem coś upolował! Jaki sukces! Miłaby się czym chwalić! Nie wspominając o tym, że w końcu zrobiłby coś przydatnego dla klanu.
Ułożył delikatnie łapy w wygodniejszej pozycji i obniżył ogon. Co jeszcze mówiła mentorka? Że... Że ma być cicho, tak, bo króliki dobrze słyszą. Ma sens. Dopiero, kiedy to ustalił sam ze sobą, co zrobi i jak, ruszył.
Sczerze nie miał pojęcia jak mu szło. Trudno określić, kiedy robi się to po raz pierwszy. Wstrzymał oddech. Zaatakował.

Pliszkowy Dziób była niedaleko, pod wiatr, na jednej z gałęzi. I... och, jak skrzywiła się po cichu, gdy zobaczyła pierwsze próby Gołąbka. Znalazł on królika, tak, wszystko wyglądało dobrze... ale najwyraźniej z tego całego skupienia na długouchym biały terminator zapomniał, by sprawdzić kierunek wiatru (który ciągle się zmieniał), a do tego nie pilnował, by uważać na to, co ma pod nogami. Wiatr przywiódł zapach kota do nozdrzy króliczka, a do tego jeszcze... pyk, strzyk! Gołąbek nadepnął na gałązkę. Jego zdobycz od razu rzuciła się do panicznej ucieczki, ale miał jeszcze szansę ją złapać, gdy podejmie pogoń.

Nie, nie, nie! Czemu to głupie zwierzę ucieka? Nie zaplanował tego. Co się stało, czemu królik się zorientował? Mógłby przysiąc, że wszystko robił dobrze. Co z jego dobrym pierwszym wrażeniem? Nie chciał znosić uwag Pliszkowego Dzioba, nie już pierwszego dnia. Poza tym musi, absolutnie musi pokazać nowym kolegom i koleżankom z legowiska, że jest tak dobrzy jak oni!
Gołębia Łapa ruszył w pogoń, tak szybko jak tylko mógł. Jeszcze złapie tego głupiego królika i pokaże mu, kto tu rządzi.

Niestety, królik - zwierzę przystosowane do ucieczki - zwiało daleko poza obszar widzenia Gołębia, który wcześniej nie ruszał się aż tyle. Zapewne schował się do jakiejś nory - w każdym razie, biały kocurek zgubił wszelki jego trop. Na pocieszenie kilka długości lisa dalej zaczęła łazić sobie ruda wiewióreczka, szukając czegoś w ziemi.

Prawie wydał z siebie krzyk frustracji. Zwierzę zniknęło mu z pola widzenia. Ah taka porażka... Wstyd wzbierał się w nim powoli, dopóki kocur nie zauważył wiewiórki. Kolejna szansa! Gwiezdny Klan musiał nad nim czuwać, inaczej nie da się wyjaśnić tak idealnego ustawienia. Odetchnął głęboko.
Znowu przypadł do ziemi. Przyjął pozycję, nisko na łapach, ogon równo z ciałem. Pełne skupienie Gołębia Łapo! Zanim ruszył, coś go tknęło. Zapach wiewiórki. Może i dziwna rzecz, ale przypomniała mu o słowach Pliszkowego Dziobu odnośnie węchu. Że trzeba być pod wiatr. Starał się nie myśleć o tym, jak wcześniej o tym zapomniał. Ustawił się odpowiednio do wiatru.
Teraz zaczynała się prawdziwa zabawa.
Najciszej jak potrafił zaczął iść w kierunku małego zwierzęcia, tym razem z uwagą omijając gałęzie na swojej drodze. Gwiezdny Klan mu świadkiem, że nie popełni takiego samego błedu dwa razy pod rząd. W głowie rozbrzmiewały mu słowa mentorki. Gryzonie słyszą drgania, więc musi delikatnie stawiać kroki. Cóż robił to najlepiej jak potrafił.
Zaatakował.

Nie słyszą drgania, tylko je czują. Chociaż Gołębia Łapa zrobił wszystko inne dobrze, to po prostu "delikatne stawianie kroków" mu nie pomoże; musiał przenieść ciężar na tylne łapy tak, jak mówiła Pliszkowy Dziób. Wiewiórka wyczuła kroki białego, odwróciła się w jego kierunku i zaczęła biec szybko do najbliższego drzewa, po czym zupełnie zniknęła w koronach. Kolejna nieudana zdobycz... ale gdyby terminator poszedł troszkę kroków dalej, zauważyłby srokę szukającą czegoś w ziemi.

Gołębia Łapa patrzył sfrustrowany, jak wiwiórka znika mu z oczu. Stanął. Zamknął oczy na sekundę. Wziął dwa wolne wdechy. Nie może się dać emocjom. Nie może... Poszedł dalej, musi coś upolować. Musi. Błagam, po tylu próbach musi. Tam, sroka, na ziemi.
Przypadnij do ziemi. Nisko na łapach, ogon równo z ciałem. Ustaw się odpowiednio od wiatru.
To te proste kroki. Co mówiła Pliszkowy Dziób, myśl. Ptaki mają dobry wzrok. Tak, dobra.
Delikatnie stawiając łapy, uważając czy nie staje na kruchych gałązkach i przemieszczając się od jednego krzaka czy innej osłony, do drugiego, ruszył na zwierzynę.

W końcu, po kilku próbach białego terminatora, zwierzyna nie zaczęła zwiewać od razu. Aż do ostatniej chwili jej życia zdawała się nie zauważyć, że coś na nią poluje... tym razem Gołąb zrobił wszystko dobrze i poczuł w łapał swoją pierwszą zdobycz, martwą srokę.

Pliszkowy Dziób, zirytowana nieco pierwszymi próbami Gołębiej Łapy, odetchnęła z ulgą, że nareszcie coś mu się udało. Właściwie to gdy ona uczyła się tego po raz pierwszy, to też jej nie wychodziło... ale nie zmieniało to faktu, że teraz budziło to w niej jedynie poddenerwowanie, bo przecież ona złapałaby to lepiej! Nie schodziła jeszcze do swojego terminatora, chcąc zobaczyć, czy podda się po tej jednej zdobyczy - tak, jak mówiła - czy też zechce pobawić się w łowcę nieco dłużej.

Udało mu się! Naprawdę mu się udało! Z ekscytacji podskoczył. Naprawdę coś złapał! Zwierzę było dowodem na jego wkład w klan i trening, delikatnie położył je więc na ziemi, przez kilka uderzeń serca zachwycając się jego widokiem. Wyprostował się i odwrócił z uśmiechem na pysku w stronę mentorki. Ta... wydawała się czekać na coś. Jej wzrok palił go w futro i nagle sroka wydawała się bardzo mała i nieważna. Może... Może spróbuje jeszcze coś znaleźć. W końcu klan zawsze potrzebuje więcej jedzenia. Westchnął cicho. Miał cichą nadzieję, że Pliszkowy Dziób będzie bardziej z niego dumna. Czy upolowanie czegoś na pierwszym treningu nie było wyczynem? Za mało się starał?
Lekko przykrył srokę ziemią mając nadzieję, że nic nie zje jej, póki on jeszcze raz spróboje coś złapać. Poszedł dalej, węsząc i szukając życia.

Cóż, jego dotychczasowe próby były pełne błędów i niedociągnięć: jedna zdobycz była więc dosyć mała w odczuciu srebrzystej wojowniczki. Biały chyba to wyczuł, bo ruszył dalej, a zaczajona mistrzyni podążyła. Przed kocurkiem wkrótce pojawiła się kolejna szansa - mysz szukała jedzenia w ziemi.

Nie minęło dużo czasu, nim znalazł kolejną potencjalną zdobycz. Wdech. Wydech. Już raz mu się udało. Teraz tylko zrobić to ponownie.
Zszedł nisko na łapy. Wyrównał ogon z ciałem i ustawił się odpowiednio do wiatru. Już wcześniej nie udało mu się złapać myszy. A raczej wiewiórki, ale gryzoń to gryzoń. Przeniósł ciężar ciała na tylne łapy. Omijając delikatne gałązki i nne potencjalne zakłócenia, zakradł się i zaatakował.

Tym razem Gołębia Łapa nie zapomniał o żadnej z zasad; zakradł się bezbłędnie, a potem mysz bardzo szybko skończyła martwa w jego łapach. Robiło się coraz lepiej - po dwóch nieudanych próbach w głowie Gołębia na pewno wyryła się już pamięć o wszystkich zasadach... Pliszkowy Dziób zeskoczyła z gałęzi niedaleko i otrzepała się szybko z liści i innych gałązek.
— Dobra, koniec. Poszło w miarę... dobrze, na początku popełniłeś kilka pomyłek, ale przy sroce i myszy już się poprawiłeś. Przejdziemy teraz jeszcze się po terenach, w następnych dniach będziemy szlifować polowanie — stwierdziła — weź te swoje zdobycze, zakop gdzieś, weźmiemy je potem — poleciła jeszcze, a gdy biały to zrobił, ruszyli na dalszy spacerek; przeszli przez Bujne Pałki, Rysi Gąszcz, Szarotkową Łączkę, a potem wrócili do obozu.

/zacznij nowy dzien ;w;

Czy naprawdę Pliszkowy Dziób uważała to za "w miarę dobre"? Nie narzekał jednak, głównie dlatego, że w ustach nadal miał swoją drugą zdobycz. Pokiwał więc tylko łbem i zakopał srokę i mysz w bezpiecznym miejscu. Przygotował się psychicznie na jeszcze długie bieganie, nim powrócą do obozu.


-


Kolejny dzień, kolejny treningm, kolejna okazja aby pokazać, ile jest wart. Cieszyła go też wizja nauki. Nawet jeśli Pliszkowy Dziób była... jaka była, to interesowała go cała wiedza, jaką jest skłona przekazać. Dlatego też kiedy znalazł się u boku mentorki od razu otworzył pyszczek.
- Co dziś będziemy robić?

Po chwili czekania przy wyjściu z obozu, biały kocurek pojawił się u jej boku... i już otworzył jadaczkę, by spytać, co będą dzisiaj robić. Jajco, mały tryhardzie. Na początku Pliszkowy Dziób nie odpowiedziała i po prostu zaczęła wychodzić z obozu, oczekując, że Gołąb za nią podąży; dopiero po kilku krokach odezwała się.
— Dzień dobry, Pliszkowy Dziobie. Czy mogę spytać, co będziemy dzisiaj przerabiać na treningu? — mruknęła śpiewającym tonem, ale jednocześnie z dozą pretensji. Gdzie on miał maniery! Niby taki wielki dyplomata i ważniak, a jednak się nie przywita jak porządny kot. — Dzisiaj będziemy się bić — oznajmiła, kierując swoje nogi w stronę Podnóża Gór.
— W walce jest kilka zasad, które teoretycznie dadzą ci przewagę, ale w praktyce niewiele się o nich myśli, bo bitwy wymagają szybkiego myślenia i decyzji. Myślę więc, że na samym początku ich znajomość nie jest aż tak pomocna, ale wraz z doświadczeniem te bardziej efektywne ruchy się po prostu zapamiętuje — zaczęła; mówienie o walce było dla niej dosyć... przyjemne, od dziecka się tym interesowała, a została jej odebrana szansa na jakieś porządne bitki w młodości. Żal i smutek. — Na ciele kota są takie punkty, co bolą bardziej i robią więcej krzywdy. Jakieś pomysły, jakie? — najchętniej by mu to wyrecytowała bez żadnej interakcji, by samej sobie udowodnić, jak dobrze to pamięta, ale jednak chyba warto było zmusić białego do myślenia - to nie był trening medyczny, tylko coś, co odnosiło się do jego własnego ciała, którego mógł doświadczyć codziennie.

Krew zagotowała się w żyłach terminatora, który zwiesił lekko głowę w mieszance wstydu i złości. Kiedy jest uprzejmy to się z niego śmieją, jak stara się być bardziej... wyluzowany, to też. Nigdy nie odzywał się do Pliszkowego Dziobu bez szacunku, jaki więc był jej problem? Otworzył pysk aby przeprosić i się bronić, ale kotka już kontynuowała.
Zrezygnowany kiwnął tylko łbem, przyjmując jej słowa do wiadomości. Chęć obrony własnego honoru (bo przecież jest dobrze wychowanym kocurem!) ustąpiła miejsca ciekawości. Pliszkowy Dziób to nadal jego mentorka i nawet jeśli za nim nie przepada, to ma wiele wiedzy do przekazania.
- Oczy? - rzucił niepewnie - Brzuch może? - spojrzał uważnie na twarz mentorki. Może doczeka się chociażby odrobiny pochwały, albo zadowolenia.