Jakieś nowe rybiszcze? A to ciekawe. Jednak ryba to ryba. Śmiewka się przygotowała, zaparła tylnymi łapami i wyciągnęła pazury, chcąc zahaczyć o łuski i szybki ruchem wyrzucić zwierzę na ziemię, z dala od brzegu. A gdy się to i udało, to również podbiec do ryby i ją uśmiercić w miarę szybko.

Gdzieś przez serduszko przeszło jej uczucie dumy. Nie tylko przez to, że upolowała rybę, ale też dlatego, że ryba była niezwykłą rybą! A to już coś. Upewniwszy się, że stworzenie już więcej na pewno skakać na lądzie nie będzie, chwyciła ją i odłożyła w jakieś w miarę zacienione miejsce w zagłębienie. Po tym, gdy uznała, że wystarczająco się już zrobiło spokojnie, znów spróbowała swojego szczęścia. Podeszła cicho i powoli do tafli wody, zważając na swój cień, nieco dalej od ostatniego miejsca łowienia i delikatnie zanurzyła łapę w wodzie, czekając na następną okazję do złowienia ryby, próbując zachować bezruch.

Ogon kotki gdzieś z tyłu drgnął z rozdrażnienia. Czy coś się jeszcze zmieniło? Ot, wyraz spłaszczonego pyska. Szylkretowa strzepnęła krótko i sztywno uchem, mając nadzieję, że nie spłoszyło to możliwej zdobyczy, a muszydło sobie wreszcie odleci. A tak poza tym: pozycja jak wcześniej, a przynajmniej starała się takową zachować i już więcej nie drgać żadnymi częściami ciała.

Kotka nadal neutralnie wpatrywała się w wodę, nie zmieniając pozycji. W końcu cierpliwość to cnota czy coś. Liczyła na pojawienie się jakichś charakterystycznych łusek, które mogłyby oznaczać rybę.

Kotka zmarszczyła brwi, nadal nie zmieniając pozycji, powoli się zastanawiając nad zmianą pozycji przez niewygodę.

Nie zmieniając pozycji i nadal czekając doszła do jednego wniosku. Jak zaraz coś nie podpłynie, to zacznie rzeczywiście łowić na ogon.

Już do reszty straciła tą jakże potrzebną cierpliwość, a i łapy ją bolały od przenoszenia ciężaru. Wyjęła delikatnie łapę z wody, wycofała się i rozciągnęła, robiąc dwa małe kółeczka dla rozprostowania łap. Jeszcze tylko przejechała językiem po przedniej kończynie, chcąc pozbyć się resztek wody i znów podeszła powoli do tafli wody, na ugiętych łapach patrząc na swój cień, jednak nie w to samo miejsce. I jak pomyślała tak zrobiła, bowiem uniosła ogon i pozwoliła, by kosmyki jej futra stały się przynętą, przy okazji próbując zachować ten bezruch.

Nie zmieniając pozycji czeka dalej, mając nadzieję nie spotkać kolejnej muchy.

Wreszcie! Kotka wyciągnęła pazury, chcąc szybkim ruchem łapy zahaczyć o rybie łuski i wyrzucić stworzenie z dala od brzegu, a jeśli się udało, to również szybko uśmiercić.

Kotka po uśmierceniu wodnego stworzenia przyjrzała mu się uważniej. Plamkowaty. I mniejszy. Zawiodłaś mnie rybo swym rozmiarem. Kotka zaniosła złowioną rybę w to samo miejsce, gdzie trzymała poprzednią i znów spróbowała swojego szczęścia, po chwili odczekania, aż się wszystko uspokoi. Wolno na ugiętych łapach podeszła do tafli i uważając na swój cień, postanowiła znów spróbować łowić na łapę, starając się zachować bezruch.