TW: myśli o samobójstwie (?)

Do końca dnia Sowia Łapa nie pojawił się w obozie Klanu Rzeki. Palący wstyd i strach przed resztą klanu nie pozwalał mu tam ponownie zawitać. Już wyobrażał sobie te krzywe spojrzenia w jego stronę i całą tę pogardę. Może powinien wrócić, i to znieść? Może wtedy miałby poczucie, że w jakiś sposób płaci za swoje błędy? Wstydził się nawet samej swojej ucieczki. Nawet nie podszedł do ciała wojowniczki, nie pożegnał jej należycie. Dlaczego każda jego decyzja była coraz głupsza? Coraz więcej kotów przez nie cierpiało?
Przez cały dzień kręcił się po terenach Klanu Rzeki. Przez większość czasu jednak błądził po granicach. Jakby łapy samego ciągnęły go w ich stronę. Może powinien po prostu... odejść? Przez cały ten czas był tylko ciężarem dla klanu. Najpierw marnował zioła, przez te wszystkie księżyce swojej choroby, teraz jego trening nadal się ciągnął pomimo, że miał już 18 księżyców. Nawet gdy chciał był użyteczny i iść na polowanie, trzeba było go ratować, bo sam nie potrafił poradzić sobie z psem. Nawet uciec od niego nie potrafił. Jego nadzieje, że wszyscy po walce dojdą do siebie i po jakiś czasie klan o tym wszystkim zapomni, legły dziś w gruzach. Nikt o tym nie zapomni. Już do końca życia będzie znany tylko z tego, że przez niego zginęła Łosi Ryk. To on powinien wtedy zginąć. Ten pies powinien go rozszarpać. Cały Klan Rzeki miałby wtedy spokój i nikt by nie zginął, poza nim oczywiście. Nikt nie musiałby płakać i się smucić. A jego siostry? Ze Świergoczącą Łapą praktycznie nie miał kontaktu a Śpiewający Raniuszek najpewniej miała go za idiotę. Nie tęskniłyby.
Gdy tylko słońce zaszło, zaczął rozważać powrót do obozu. Wszedłby w chwili, gdy wszyscy będą już spać. Nikt by go nie zatrzymywał, nie pytał gdzie był. Zaczął nawet zmierzać w kierunku Wietrznego Gaju, lecz po drodze zakręcił w stronę Łysych Drzew. Może, wbrew raportom patroli, tamte listy, które spotkał na polowaniu nie odeszły i któryś by go wykończył? Na pewno kilkoro rzeczniaków z satysfakcją obejrzałoby jego zakrwawione, rozszarpane ciało. Niestety, przeszedł przez cały ponury las i nigdzie nie było ani śladu rudej bestii. Zatrzymał się w końcu, przy granicy z Klanem Wichru, na małej polance. Przysiadł w końcu, nie bardzo wiedząc co dalej. Przez cały dzień wstrzymywał się od płaczu, jakby nie mogąc nic poczuć, nadal nie dowierzając temu wszystkiemu. Teraz jednak to wszystko zdawało się puścić. Zacisnął szczękę, aż zęby go zabolały, a po polikach płynąć zaczęły słone strużki. Chciał krzyczeć, ale jego gardło zacisnęło się zbyt mocno.
Uniósł nieco wzrok na rozgwieżdżone niebo. Kilka białych smug sunęło po nim. To te spadające gwiazdy, o których niegdyś słyszał. Nie był jednak w stanie teraz docenić ich piękna. Jego głowę zaprzątały inne, mroczniejsze sprawy...

//Puch

Kocur wpatrywał się pusto w niebo, po którym spływały białe wstęgi gwiazd. Czy to właśnie była śmierć po śmierci? Umierający przodkowie? A może nie umierali a spadali do Miejsca Gdzie Brak Gwiazd?
Rozmyślał tak aż w końcu za późno zdołał usłyszeć czyjeś kroki i wyczuć zapach. Jego zmysły zdawały się nie działaś teraz poprawnie. Szybko jednak tego pożałował. Nie miał najmniejszej ochoty z nikim rozmawiać, lub by ktoś widział go w takim stanie. Może gdyby bardziej nasłuchiwał to mógłby zwiać i nie musiałby z nikim rozmawiać. Ale było już za późno. Przeniósł wzrok z nieba na ciemną, masywną sylwetkę znajdującą się po drugiej stronie granicy. Czyżby to była...
- Wierzbowa Łapa? - zamruczał, nie to pytając, ni to stwierdzając fakt. Nieco rozkojarzony pokręcił głową na jej pytanie. Czy kotka mogła zauważyć jego pysk w tej ciemności? Łzy? A może usłyszała cichy szloch, który co kilkanaście uderzeń serca wydobywał się z jego pyska? - Ah... Oczywiście, że tak! - dodał prędko. Zamknął po chwili pysk spoglądając w stronę kotki. Nie bardzo wiedział, co dalej powiedzieć. Nie chciał się stamtąd ruszać, bo musiałby wtedy iść do obozu, lecz drugiej strony nie chciał też zbytnio zbliżać się do terminatorki. Może w innym czasie, w innych okolicznościach ale... nie teraz. Ostatecznie jednak pozostawało mu zobaczyć, co dalej zrobi wichrzaczka.

Dymny wymusił lekki uśmiech w stronę Wierzbowej Łapy. Sam nie wiedział, czy cieszy się, że ta nie dopytywała czy może był zawiedziony. Z jednej strony nie chciał by kotka widziała go smutnego i tak słabego jak teraz, lecz w głębi serca... pragnął się komuś wygadać.
- Spacer - odparł, początkowo krótko. Szybko jednak uznał, że tak znikoma odpowiedź mogłaby zostać uznana za niekulturalną. - Musiałem oczyścić głowę.
Oczyścić głowę. Dobre sobie. Bardziej uciekał od owych myśli. Zdawało się, że w czasie jego błądzenia po terenach Klanu Rzeki jedyne co to myśli jeszcze bardziej mu się pokręciły i zatarły.
- Nie... nie przeszkodziłaś - wymruczał z lekkim wahaniem. - Taak... Ja też miałem taką nadzieję. Myślałem, ż-że uda się spotkać niedługo po zgromadzeniu ale... niewiele wychodziłem samotnie w te okolice. Z resztą... za dużo się ostatnio działo na spacerki... - zamamrotał. Szybko jednak ugryzł się w język. No tak, jeszcze jej powiedz o wszystkich problemach klanu! Dureń!

Czyli wyglądało na to, że Krzywa Gwiazda wspominał na zgromadzeniu o problemach Rzeki? Hm, Sowia Łapa nie był pewien, czy to aby najlepszy pomysł. Ale tak w sumie, co on wiedział? Był raczej ostatnią osobą, która mogłaby mówić co jest dobre dla klanu. Sam nie potrafił mu pomóc za razem nikogo nie krzywdząc.
- Ah... czyli Krzywa Gwiazda coś mówił... - zamruczał pod nosem z lekkim zamyśleniem.
Rozbudził się lekko, gdy tylko Wierzbowa Łapa ponownie poruszyła jego temat. Kocur siedział tak przez chwilę cicho, w osłupieniu, z lekko wytrzeszczonymi oczami. Pytanie kotki było, cóż... kuszące. Mógłby wygadać się jej z małym prawdopodobieństem, że dowie się o tym ktoś z jego klanu. W końcu być widzianym jako ktoś słaby przez jednego kota z innego klanu wydawało się lepsze niż być tak postrzeganym przez cały swój klan. Choć tak po prawdzie, chyba i tak go już takim widzieli... Z jednej strony nie miał nic do stracenia mówiąc jej o tym wszystkim, lecz z drugiej... nie chciał obarczać kotki jego problemami. W końcu był dla niej praktycznie obcym kotem. A co jeśli komuś by o tym powiedziała? Komuś z Klanu Rzeki? Miałby może kolejne problemy przez mówienie obcym o problemach swojego klanu. Hmm... Niee, Wierzbowa Łapa nie wyglądała na kogoś, kto wygadałby się o tym spotkaniu, gdyby poprosił ją o zachowanie ciszy. Takie przynajmniej miał oczucia. A może był po prostu zdesperowany?
W końcu, po kilku uderzeniach serca zdecydował się odezwać. Jego głos zadrzał lekko, jakby nadal nie był pewien, czy to co zaraz powie będzie słuszne.
- Nic nie jest dobrze - wydukał w końcu z goryczą w głosie, wbijając wzrok w swoje białe łapki. Poczuł, jak na prawą spada jedna łza, która zebrała się w jednym z oczu. - Krzywa Gwiazda... mówił na zgromadzeniu o walce z psem... prawda? - zanim Wierzbowa Łapa zdołała cokolwiek odpowiedzieć kocur przeszedł do konkretów. Opowiedział jej wszystko. Od początku, do końca. Zaczynając od tego, że to on był kotem, który wpadł na psa, poprzez to jak trzeba było go ratować, jak jedyne co potrafił zrobić w czasie walki to uciec, kończąc na tym, jak rany Łosiego Ryku nie chciały się goić, na jej pogrzebie i swojej ucieczce z obozu, aż w końcu dotarł do momentu teraźniejszego. - Mam na sumieniu życie innego kota, rozumiesz, Wierzbowa Łapo? - podsumował w końcu, zbolałym głosem. - To ja... to ja powinienem umrzeć...
Spłaszczył uszy i zgarbił się nieco. Futro na jego karku podniosło się lekko. Paliło go ze wstydu i rozżalenia. Coś boleśnie ściskało go w klatce piersiowej. Naprawdę nie chciał całkiem rozkleić się przed liliową kotką, ale był tego bardzo bliski. Już wystarczyło samo to, że o wszystkim jej powiedział, czego teraz, powoli zaczynał żałować...

Sowia Łapa niemalże podskoczył, słysząc głośne miauknięcie kotki. Rzucił jej nieco zszokowane spojrzenie. Szybko jednak ponownie spuścił wzrok, słuchając jej wywodu. Nie jego wina. Dobrze, że uciekł. Nie miał wpływu na jej rany. Łatwo było powiedzieć. Weź wyjaśnij to wszystko kotom, które były bliskimi Łosiego Ryku. W takich sytuacjach zawsze trzeba kogoś obwinić. Tak już działał koci umysł. I nie dało się tego powstrzymać. Sowia Łapa sam po sobie wiedział, że gdyby stracił kogoś bliskiego to na pewno też obwiniałby osoby postronne. Nawet jeśli tak naprawdę by tak nie uważał. Po prostu, z czystego żalu i złości. Choć w tej sytuacji osoby go obwiniające miały rację. Bo tym razem nie był to czysty smutek i złość a prawdziwe fakty. Gdyby Wierzbowa Łapa była w Klanie Rzeki i znała to wszystko z własnych doświadczeń mówiłaby co innego.
Kocur zacisnął podświadomie zęby.
- Ale gdybym nie poszedł na to polowanie, nic by się nie stało. Mknący Nurt zabronił mi wychodzić na polowanie samemu... a ja go i tak nie posłuchałem. Jestem głupcem i teraz muszę za to zapłacić - stwierdził, prostując się nieco. Pozostawało mieć nadzieję, że reszta klanu będzie dla mnie wyrozumiała i kiedyś mi wybaczą śmierć Łosiego Ryku - pomyślał z rozgoryczeniem. - Z resztą... nawet jeśli masz rację i to nie jest moja wina, i tak znajdą się koty, które będą mnie o to obwiniać. A ja... nie dam rady spojrzeć im w oczy...

Kocur spłaszczył uszy i ponownie spuścił wzrok. Skóra wręcz paliła go z zażenowania. A może Wierzbowa Łapa rzeczywiście miała rację? Może nie było tu jego winy a to on wyolbrzymiał całą tę sytuację? Może zareagował nazbyt emocjonalnie? Powinien zostać w obozie i przynajmniej okazać Łosiemu Rykowi trochę szacunku żegnając się z nią? Powinien potraktować te sytuację bardziej... na chłodno. Bił się teraz w myślach za swoją nadwrażliwość, którą teraz zdawał się dać największy od dawna popis.
Westchnął w końcu głośno. Wbił pazury w ziemię. Zaczął się już nieco uspokajać. Rozluźnił mięśnie. Nie dał jednak rady powstrzymać kilku pojedynczych łez, które w końcu uwolniły się z jego oczu.
- Może masz rację, Wierzbowa Łapo... - wymamrotał w końcu, po dłuższej chwili ciszy. - Przepraszam, że zajmuję ci głowę swoimi problemami... - dodał po chwili z wahaniem dobrze słyszalnym w głosie.
W zasadzie to nie wiedział teraz co powiedzieć. Dalsze mówienie o swojej winie było bezcelowe a w dodatku teraz w oczach kocura wyglądało na strasznie samolubne. W końcu Wierzbowa Łapa na pewno miała własne problemy, a on zatrzymywał ją tu, na granicy, zmuszając do słuchania o problemach jakiegoś losowego kota, którego widziała raz na oczy, na zgromadzeniu. Może najlepszym wyjściem byłoby się teraz ulotnić?

- Liczę, że rzeczywiście tak będzie... - zamruczał z nadal spłaszczonymi uszami. Naprawdę chciałby w tej kwestii przyznać Wierzbowej Łapie rację, jednakże aktualnie był zbyt poruszony tym wszystkim, by myśleć tak optymistycznie. Choć z tyłu głowy wiedział, że najpewniej rzeczywiście z czasem znaczna część klanu zapomni o tej sytuacji, lub przynajmniej przestanie tyle o tym myśleć.
Uniósł nieco uszy na kolejne słowa liliowej kotki. Machnął ogonem po ziemi, w duchu ciesząc się, że nie przeszkadzało jej to wyrzucenie emocji. No chyba, że powiedziała tak tylko z grzeczności, czego kocur nie mógł wykluczyć.
- Chyba tak - odparł na pytanie, zmuszając się do lekkiego uśmiechu.
Słysząc tę komicznie wypowiedzianą przez terminatorkę propozycję nie mógł powstrzymać się od rozbawionego prychnięcia. Ostatecznie jednak nic nie powiedział a skinął głową by po chwili położyć się na ziemi w postaci chlebka.
Sporą część gwieździstej nocy znajomi spędzili wlepiając spojrzenia w sklepienie po którym sunęły spadające gwiazdy. Nie rozmawiali jakoś dużo. Sam Sowa odzywał się praktycznie tylko, gdy robiła się niezręczna cisza, jednak ostatecznie mógł ocenić to spotkanie jako... mile spędzony czas. Rozeszli się, gdy tylko Wierzbowa Łapa uznała, że musi już wracać do obozu, natomiast on kręcił się jeszcze po okolicy a do obozu Klanu Rzeki wrócił dopiero nad ranem.

//zt

Uśmiechnęła się, gdy kocur delikatnie się uśmiechnął; może i się do tego przymusił, ale... Przynajmniej uśmiechnął, to zawsze coś. Poza tym, zdawał się nieco rozluźniać, co również było zdecydowanie na plus, oraz... Zgodził się na to, by wspólnie poobserwować gwiazdy! Podobnie jak Sowia Łapa, również Puch przycupnęła przy granicy i lekko zadarła głowę by lepiej widzieć rozciągające się nad nią niebo. Siedzieli w ciszy i chociaż ona nie odbierała jej jako niezręcznej, chyba ze strony Sowiej Łapy było inaczej, bo kocur co jakiś czas się krótko odzywał.
Trochę tak razem siedzieli i pewnie Puch zostałaby dłużej, gdyby nie fakt, że miała trochę rozumu i wiedziała, że byłoby to zwyczajnie głupie. Dlatego w końcu podniosła się, otrzepała futro i uprzejmie pożegnała się z kocurem, dorzucając jeszcze, że chętnie spotka się z nim już w milszej atmosferze, po czym... Ruszyła w stronę obozu, mając szczerą nadzieję, że nikt nie będzie jej zadawać głupich pytań o przyczynę tak późnego powrotu.

/zt

Paprocie miedzy drzewami nagle zaszeleściły. Nagle wyskoczył z nich duży gniewosz, uciekając nerwowo przed czymś, co usiłowało go złapać. A tym czymś, a raczej kimś, był dymny wojownik Klanu Rzeki. Sowi Zmierzch został tego dnia wybrany do popołudniowego patrolu łowieckiego, wraz z Kijankowym Ogonem i Powracającym Zimnem. Oddalił się jednak od nich, wyczuwając zapach gadziny. Nieco go zdziwiło, że wąż o tej porze roku jeszcze nie spał. Wyglądało na to, że albo nie mógł znaleźć odpowiedniej kryjówki albo był już po prostu za stary. To drugie było bardziej prawdopodobne zważając na to jak duży był i za razem jak wolno uciekał. Kocur dopadł go ledwie długość lisa przed granicą z Klanem Wichru. Huh, dobrze, że zwierz nie zwiał tak jak ten królik na tereny Gromu ostatnio.
Sowa przysiadł na chwilę, by odetchnąć po pościgu, przy czym rozejrzał się po okolicy. Ostatnim razem był tu... hm, po śmierci Łosiego Ryku. Trzeba przyznać, że to miejsce wyglądało zgoła inaczej niż w nocy.

//Puf

Ciemnofutry podskoczył delikatnie, słysząc nagły głos wołający jego stare imię. Jego głowa niemalże od razu wystrzeliła w górę w poszukiwaniu właściciela głosu, który połączył z Wichrzaczką dopiero, gdy ją zobaczył. Przez jego ciało przeszło dość nieprzyjemne uczucie. Trochę niezręcznie tak się teraz spotkać. Ich ostatnie spotkanie było dość... Zawstydzające. Czasem, gdy Sowi Zmierzch wracał myślami do tej nocy, nie mógł pozbyć się myśli, że wyszedł przed kotką na... nie przebierajmy w słowa, na histeryka, albo nawet słabiaka. Ale sądząc po wyrazie jej pyska, raczej nie wyglądała, jakby miała to teraz wyciągać czy się śmiać.
- Już nie Łapo. Teraz jestem Sowi Zmierzch - naprostował, posyłając kotce delikatny uśmiech. Miał nadzieję, że nie zabrzmiał, jakby przechwalał się swoim awansem. No ale przecież nie chciał być ciągle nazywany "Łapą", a i nie było po co ukrywać tego faktu przed liliową.
- Przeznaczenie - zaśmiał się lekko. Choć po chwili, gdy kotka zdała kolejne pytanie jego pysk zrobił się nieco bardziej niewyraźny. Dużo się zmieniło od ich ostatniego spotkania. Jakby Sowa miał teraz wypisać wszystkie pozytywy i negatywny, to tych pierwszych byłoby więcej. Został wojownikiem, do klanu wróciła Przepiórcza Łapa, dostał dwóch terminatorów. Z drugiej strony jednak... odzyskał jedną siostrę i prawie od razu stracił drugą. Niemalże natychmiast, gdy dowiedział się o śmierci Raniuszek przyjął postawę, zakładającą, że dymna szylkretka nie chciałaby, by ciągle wszyscy zadręczali się jej śmiercią. Tak przynajmniej zakładał i miał nadzieję, że się nie mylił. Tak czy inaczej wiedział, że kotka jest teraz bezpieczna, wędrując po niebie wraz z innymi zmarłymi wojownikami, a on i reszta ich rodziny musiała iść dalej. To jednak nie zmieniało faktu, że brakowało mu widoku płaskiego pyszczka Śpiewki, jej narzekań, wspólnych plotek... W końcu pomimo wielu różnic, była najbliższą mu osobą w całym klanie.
- Powiedzmy - odparł nieco wymijająco, siląc się na optymistyczny uśmiech. Szybko jednak odezwał się ponownie, zmieniając temat. - No, ale przecież nie będziemy znów mówić o mnie, prawda? Lepiej mów co u ciebie!

A więc Wierzbowy Puch teraz była już wojowniczką. Co za klimatyczne spotkanie. Jakby się lata nie widzieli, a było to zaledwie kilka księżyców.
- Pasuje ci to imię. Puch to chyba było twoje kocięce imię? Pamiętam jak twój przyjaciel na zgromadzeniu tak cię nazwał - zapytał ciekawsko.
Nieco ulżyło mu, gdy kotka nie chciała drążyć jego tematu. Miło było w końcu usłyszeć coś o znajomej. I to w dodatku coś tak pozytywnego jak nowy uczeń!
- Tak, na ostatniej ceremonii dostałem dwójkę terminatorów. Spadająca Łapa i Skacząca Łapa. Póki co dobrze mi się z nimi pracuje. Podoba mi się uczenie innych, ale mam nadzieję, że uda im się skończyć treningi. Pewnie wiesz, jak to jest ze znikającymi terminatorami.