Oh jakże miło było być rozpoznawalnym. Po prostu, aż Ryk się zaczerwieni. Taki ktoś tutaj widział kim jest po samym imieniu. Istne łechtanie ego. Właśnie tego chciała. Być rozpoznawalną.
- No ba, że ta Ryk - odpowiedziała uśmiechając się w samozachwycie.
Chwilę później okazało się w ogóle, że gada z medykiem Klanu Wichru. To ci dopiero niespodzianka. Ryk trochę gęba opadła nie da się ukryć. Nie miała jeszcze do czytania z innymi medykami niż Poranną Zorza.
- O! Ty jesteś medykiem nie?
Ryk tam swoje wiedziała. To było dosyć istotne żeby znać medyków z innego Klanu. Fajne można by rzec. Pożyteczne i w ogóle.
- Szukasz ziół czy tak sobie tam. Łazisz.
Jakoś rozmowę trzeba zacząć co nie? No.

No Ryk miała niefortunne te zgromadzenia. Bardzo nawet. Jej złości w związku z tym nie da się wyrazić słowami. Dobrze, więc że jakimś trafem los ją połączył z Motylkiem i się spotkali pierwszy raz. Teraz tylko Owieczka do obczajenia ta? A no i dwie babki z wichru oprócz tego tu jegomościa tutaj.
- Ja też. Mam trochę wolnego. Mój trening medyczny no chyba dobrze, znam zioła - chyba wszystkie, ale większości nie widziałam -a u nas dobrze powiedzmy poza tym, że Pies od momentu zostania terminatorem cały czas choruje i to ciężko. W sumie to raz wyzdrowieje ale znowu go rozkłada. O a co do zgromadzenia to dziwne, że nie Poranna Zorza i Pies nie siedzieli z wami. Pies był wtedy zdrowy chwilowo, ja leżałam chora po kleszczach, więc mnie nie było. Ale w sumie to mi nic nie mówili o zgromadzieniu chyba, gadałam o nim bardziej z innymi kotami w obozie, żeby się jakiś najważniejszych rzeczy dowiedzieć. Ale to też tak się przywyczaiłam że na ploty o tym idę z innymi w obozie gadać. Dowiedziałam się na przykład o tym, że medyk w Gromie padł. A nawet go nie poznałam he.
Ciekawiło ją to jaki mógł być Lodowy Potok. Ale nigdy się nie dowie. Upsi. A co do całej sprawy ze zgromadzeniem to no... dziwne. Ale w sumie to wiele rzeczy ostatnio było dziwnych. Ogromne braki w składziku, niewychodzenie przez Poranną Zorzę na zioła co wynikało jedno z drugiego. A to, że Pies ma jakąś klątwę chorób na sobie to było już jakieś szalone. To był jej brat, ale chyba już pogodziła się z tym, że nie żyje, gdy jeszcze nie umarł. Ryk po prostu nie widziała już szans dla Psiej Łapy.

Skinęła głową w podzięce na życzenia by Pies wyzdrowiał na dłużej. Chociaż tak właściwie na to nie liczyła. Powinien umrzeć. Niech się nie męczy. Nie może już patrzeć codziennie na jego legowisko wypełnione rudym ledwo żywym kotem. To nie był Psia Łapa. Pies odszedł już dawno. To już nie był on. Powstrzymała się od wzruszenia barkami na słowa, że może Poranna Zorza wolała utrzymywać się na uboczu z Psem. Nie wie tego. Nie żeby miała na to jakiś wpływ co miało miejsce.
- Trochę brzmi jak Krzywa Gwiazda. Ale raczej o wiele spokojniejszy i poważny. A co do tego, że niektórzy nie byli przychylni dla Rzeki to mnie zaciekawiłeś! Może mi kiedyś opowiesz, ale na razie będę leciała bo może będę potrzebna w lecznicy. Nie chce zbyt długo spacerować wiesz. Do zobaczenia! Niech Gwiezdni będą z tobą nie? Tak.
Inaczej mówiąc zdrowia dla Klanu i przychylności przodków. Ta. Dobra to ona wraca do roboty. Pogada jeszcze kiedyś z Motylem jak będzie miej zajęta.
//Zt

Pokiwał głową.
– Trochę taki był – powiedział. Podobny do Krzywej Gwiazdy, ale spokojniejszy i poważny wydawało się Motylemu Blaskowi dobrym opisem, przynajmniej jak na twarz Lodowego Potoku, którą znał ze Zgromadzeń. Chętnie porozmawiałby o medyku i dawnym znajomym nieco dłużej, ale Ryk oznajmiła, że musiała się zbierać, więc nie zamierzał jej zatrzymywać. – Jeśli będzie okazja, jasne. Do widzenia, Rycząca Łapo. Sukcesów w treningu! – pożegnał się z nią, po czym ruszył w swoją stronę, kontynuować swój spacer. Sam nie wiedział, co myśleć o Ryczącej Łapie, ale wydawała mu się w porządku i miał nadzieję, że w przyszłości będzie dobrą, kompetentną medyczką o mocnym karku.

/zt

Być może wojownik nie powinien chodzić po ciężkiej chorobie sam w okolice granic, jednak... ah, co mi szkodziło, prawda? I tak już się poddałem na opcję, że Sójka wróci do Klanu. Musiałem wrócić do swojego zdrowia, dlatego wyszedłem polować.
To, że w okolice granicy... przypadek.
Kilka okazów już upolowałem i przysiadłem, aby odpocząć. Pod swoimi łapami miałem zdechłą nornicę, akurat wyszła. Ah. Dobrze wyjść na zewnątrz, gdzie nie śmierdzisz ziołami.

Chłód dnia przeszywał na wskroś moje ciało, a zapach wilgoci, ponury krajobraz i siąpiący deszcz odbierał wszelkie chęci do wychodzenia dalej niż do stosu i z powrotem. A jednak jako przykładny wojownik musiałem naprzód zapolować, zanim mogłem oddać się w łapy całkowitemu lenistwu (póki jeszcze mogłem). Był to tak właściwie jedyny plus nieposiadania terminatora. Możliwość robienia co się chce, ile się chce i gdzie się chce. Stawało się to jednak problemem wówczas, gdy trwało to aż nazbyt długo, a dnie stawały się nudne i monotonne. Jedyną ucieczką były patrole lub polowania. Zawsze można było znaleźć na nich coś ciekawego, innego. Dlatego, pomimo iż tak ch*lernie nie chciało mi się wyleźć z legowiska, udałem się na krótki patrol. Zamierzałem przejść się wzdłuż granicy z Wichrem, jednocześnie zahaczając o Zimną Toń, by skorzystać jeszcze z okazji, iż nie zamarzła i połowić. Przez Łyse Drzewa i Języki przechodziłem wzdłuż granicy wzmacniając jednocześnie jej oznakowanie, a następnie zbliżyłem się do wspomnianego jeziora, które dzieliliśmy z wichrzakami. Będąc bliżej Mokrych Głazów postanowiłem się napić, gdyż poczułem, że zaczyna mnie suszyć. Podszedłem bliżej, przycupnąłem obok. Wtedy również do mych nozdrzy dotarła silniejsza wichrzacza woń, aczkolwiek zignorowałem to wiedząc, że znajduje się dosłownie tuż przy granicy. Gdybym chciał i przeskoczył kilka głazów już byłbym po ich stronie. Zacząłem więc spokojnie pić wodę nie wiedząc jeszcze, że w tym momencie nie byłem już sam w tej okolicy, lecz z kimś.

Do moich nozdrzy dotarł świeższy zapach Klanu Rzeki. Kiedy podniosłem łeb już z mięsem w pysku, zauważyłem szarego kota. Przełknąłem mięso, oblizując swój pysk, i dalej patrząc na kocura. Drgnąłem delikatnie wibrysami.
— Witaj — mruknąłem spokojnie, obserwując rzeczniaka. Usiadłem prosto, mrużąc delikatnie oczy.

Niespodziewanie doszedł mnie głos, a jedno z mych uszu drgnęło gwałtownie. Momentalnie przestałem sączyć z Zimnej Toni klarowną ciecz i uniosłem głowę by spojrzeć skąd do mnie przybył tajemniczy nieznajomy dźwięk. Z piszczkiem między łapami, czarno-biały lustrował mnie wzrokiem spod przymrużonych powiek. Odpowiedziałem tym samym, lecz z większą mhm radością? Nieznacznie uniosłem lewy kącik pyska, a ogon przeniosłem na drugi bok układając go wzdłuż ciała. To przynajmniej wyjaśniało, dlaczego poczułem tak intensywny zapach wichru.
— Widać nie tylko ja jestem tak nierozsądny, by w taką porę udawać się na tereny, zamiast wylegiwać się w cieple legowiska. Ah, ale tobie.. chyba bardziej współczuje patrząc na długie futro...nieprzyjemne musi się je nosić, gdy namoknie! No ale chociaż chyba polowanie udane.
rzuciłem wymownie spoglądając na nadjedzoną mysz? nornika? Jeden pies, jakiegoś gryzonia. Może i nie zachowałem się wielce kulturalnie, ale chociaż jakoś zagaiłem, nie? Wrzuciłem rozmowę na jakiś tor. Nie byłem tylko do końca przekonany czy nieznajomy nie odbierze mych słów jako obrazę! Ale szczerze miałem to gdzieś. Dopóki byłem na terenach swojego klanu nie musiałem obawiać się ataku na moją personę.

Zadrżałem delikatnie uszami, kiedy z nagła wojownik Rzeki zaczął mówić dużo i długo. Słuchałem go uważnie, bo jednak, cóż, mój rozmówca.
— ...dużo mówisz — mruknąłem cicho, zaraz podniosłem wzrok i pysk ku górze. Przymknąłem oczy i westchnąłem cicho, wdychając zapach natury, wody, zwierzyny i dwóch Klanów.
— Kto co woli, prawda? Przynajmniej w takiej pogodzie czujesz, że żyjesz — odparłem, z pewną chrapliwością w głosie. Jednak to nie była chrapliwość spowodowana tym, że warknąłem na wojownika, daj Gwiezdni! Po prostu mój głos nagle postawił zaadaptować tą chrypkę. Odchrząknąłem.
— Owszem — odparłem, kiwając delikatnie głową.

Uśmiechnąłem się krótko na stwierdzenie nieznajomego, przy okazji drapiąc się za uchem.
— No, no to super. Ale czy ja wiem, czy czuje, że żyje dzięki takiej pogodzie? — mruknąłem po chwili, przerywając na kilka uderzeń serca czynność, której się poddałem, jakbym naprawdę zastanawiał się nad odpowiedzią. A tak naprawdę nie było nad czym się tu rozwodzić, gdyż jedyne co najwyżej czułem to ziąb i że futro moknie mi od deszczu i stroszy się sklejając się w większe kosmyki. — Czuć, że żyjesz to możesz co najwyżej przy zastrzyku adrenaliny i dobrej bitce, a nie tam od jakiejś pogody, pf! — dodałem dzieląc się z wichrzakiem własnym poglądem na ten temat. Gdyby przekroczył granicę...nie omieszkałbym się z pewnością użyć pazurów. Jasne, nie musiałbym go od razu atakować, a najpierw grzecznie poprosić, ble. Po co, skoro był to idealny powód, by pobić się z równym przeciwnikiem jeden na jednego i to praktycznie bezkarnie, bo na własnym terytorium? Oczywiście, że skorzystałbym z tego, gdybym mógł. Ale na razie zachowywaliśmy odstęp, a ja nie miałem potrzeby prezentowania swej siły, toteż rozluźniony siedziałem niedaleko, ukradkiem co jakiś czas przyglądając się czarno-białemu, jednocześnie przy tym zlizując osiadłe krople z łapy.

— Przynajmniej mam schłodzenie w deszczu — mruknąłem spokojnym tonem głosu, mrużąc oczy. Cóż... każdy miał swoje opinie, prawda? Nie tylko sama pogoda dała poczuć, że masz jakieś emocje, bo też emocjami było zmęczenie z powodu przegrzania czy ulga, z powodu lekkiego deszczyku. Było to oczywiste. Na słowa rzeczniaka skinąłem delikatnie łbem. Miał rację.
— To groźba czy zachęta? — zamruczałem, uśmiechając się krzywo. Zaraz jednak zadrżałem uchem, słysząc nadchodzący patrol. Westchnąłem. — Kiedyś chętnie się umówię na sparing. Miłego — mruknąłem, po czym odszedłem w swoją stronę.

zt

Był zmęczony. Księżyc walki o życie Zamglonego Brzegu i jej ostateczna śmierć sprawiły, że Motyli Blask podupadł na siłach. Straty pacjentów zawsze były ciężkie, a kiedy pacjent, o którym była mowa, był kimś, kogo traktował jak przyjaciela i kotem, który opiekował się nim, kiedy był mały, było tylko gorzej.
Potrzebował trochę czasu dla siebie, żeby ochłonąć i w spokoju przejść żałobę, więc kiedy nie miał na głowie obowiązków, spędzał większość wolnego poza obozem, chodząc na spacery albo po prostu przesiadując gdzieś samotnie, w otoczeniu natury. Tym razem łapy same zawiodły go w okolice Zimnej Toni i granicy z klanem Rzeki... okolice, w których dość często chodził na spacery, zbieranie medykamentów i po prostu, żeby pomyśleć.

/ryk

Medyk Klanu Rzeki akurat też wybrał się poza obóz. Czy też szukał ziół jak Motyli Blask? No... nie do końca. Był raczej na rozluźniającym spacerze. A przez to na myśli można mieć cichą wędrówkę, ale nie dla Ryku. Szylkret po prostu biegał poirytowany za piszczkami, ptakami czy innymi gronostajami, żeby się wyżyć. Z Nocną Łapą mu nie wyszło. Został bez żadnej wizji na przyszłość. Nie miał nikogo potencjalnego, kto byłby dobrym Medykiem w jego mniemaniu. Więc musiał się dalej męczyć. W randze, która do niego nie pasuje oraz w swojej samotności. Nie miał zbytnio do kogo gęby otworzyć. Niby odnowił te, czy inne relacje, ale wcale z tego nie korzystał. Ani z tych nowo nabytych. Może brakowało mu zaufania do innych?
Biegł akurat wzdłuż Zimnej Toni, gdy zwrócił uwagę na otoczenie. Wichrzak. Motyli Blask. Mieli gości w okolicach granicy huh? Chętnie z nich w sumie skorzysta. Choć teraz się nie zdystansuje i nie odejdzie, ignorując obecności, w tym przypadku akurat, Motylego Blasku.
- Siema - przywitał się i odsapnął cicho - szukasz ziół?
Stanął niedaleko Medyka, pozostając na terenach Klanu Rzeki.
//Wygasła

Koza została oddelegowana do patrolu po granicach, między innymi z Klanem Wichru. Obczaiła przy tym super miejscówkę do poznawania nowych kotów, dlatego jak tylko skończyła patrol, od razu tam pognała! Wesołym, nieco skocznym krokiem z wysoko uniesionym ogonem z łatwością odnalazła świeże ślady zapachowe. Mokre Głazy! Niby już je widziała, czasem spotykała koty niedaleko, ale tym razem postanowiła nieco bardziej zgłębić tajemnice tego miejsca. Weszła na jeden z głazów niedaleko Zimnej Toni, czując, że są wilgotne i śliskie. O, trzeba uważać! Ale śliskie kamienie to nic, z czym rzeczniaczka nie byłaby w stanie sobie poradzić! Chociaż trzeba powiedzieć, że wilgoć przy takim dość chłodnym dniu, w którym zapowiadało się na deszcz, nie była zbyt przyjemna. Trzymała się swojej części granicy, ale stosunkowo niedaleko granicy, by móc zobaczyć, czy jakiś ciekawy kot nie idzie!


//Orzch

I ujrzała czyjeś złote futro! O, czekanie się opłaciło! Zobaczyła, że podchodzi do niej, matko! Ale super, może porozmawia sobie z kimś z Klanem Wichru? Dawno tego nie robiła, a chciała poznać kogoś nowego. Ale okazało się, że to nie był nikt nowy, ale Orzech! A raczej Orzechowa Gwiazda!
- Cześć! O matko, jak ja cię dawno nie widziałam. O, rzeczywiście w tym samym miejscu, niesamowite! Mokre Głazy chyba łączą koty, co? - zagadała, cicho chichocząc. Naprawdę, czy to był serio zbieg okoliczności? Czy może to jakieś przeznaczenie, by porozmawiali trochę dłużej?
- Jak tam u ciebie, co? Na pewno dużo się zmieniło, pewno dużo więcej, niż u mnie! Jak tam życie przywódcy? - zapytała się, przestępując z łapy na łapę. Gwiezdny Klanie, ale super jest się tak spotkać po wielu księżycach, a do tego porozmawiać z innym przywódcą, niż ten we własnym klanie! Niektóre koty mogą co najwyżej zobaczyć innego przywódcę na zgromadzeniu, a tutaj proszę!

Wcześniejsze ich spotkanie nie trwało jakoś specjalnie długo... Niestety! A tak chciała pogadać z Orzechem, ale obowiązki ich wzywały. I to oboje! Okazało się, że musiała wejść na najbliższy patrol za kogoś, kto się rozchorował, a Orzech pewno też miał jakieś swoje przywódcze sprawy. Ale spotkali się znowu i to dosłownie w tym samym miejscu! Niezwykle!
- Hej Orzech, znowu się spotykamy tutaj, co? Niesamowite jest to, że cały czas w tym samym miejscu i to zupełnie przypadkowo!

- Wracając do poprzedniego tematu... Zostałam wojowniczką jakiś czas temu, nawet nie za bardzo pamiętam kiedy! I szkolę już terminatorów! Mam teraz dwóch pod opieką, Jaśminową i Skwarną Łapę! I teraz mam na imię Kozi Klif, nie już Kozia Łapa. O matko, tak dużo się pozmieniało! Nawet za bardzo nie wiem, od czego zacząć. A jeszcze! Wcześniej szkolilam innego terminatora, ale w pewnym momencie zniknął i potem długo nikogo nie trenowałam - powiedziała, rozgadujac się na najważniejszych wydarzeń w życiu wojowniczym. O matko, naprawdę strasznie długo się nie widzieli! Tak dużo się zmieniło, matko jedyna!
- No w sumie... Chyba szybko zostałeś przywódcą, co? Pewno dużo więcej obowiązków, co? I problemów przy okazji też. Ktoś ci pomaga ogarnąć to wszystko?