Adrenalina wypełniła mnie po końcówki uszu, gdy w moje szczęki trafił zając. Polowanie zawsze było takie... ekscytujące w jakiś sposób. Czasem zastanawiałam się czy to w porządku. Bo no to jednak zabijanie innych istot. Czy powinno sprawiać to taką satysfakcję? To trochę nie w porządku... ale tak po prostu było. Każdy kot chyba tak miał polując. Zakopałam swojego zająca w ziemi dokładnie i ruszyłam dalej. Byłam zadowolona z tej zdobyczy. Z chęcią bym ją podarowała konkretne Rozżarzonemu Krokowi. Żeby na przykład zjeść razem po treningu. Ale na razie nie myślałam o tym. Polowałam dalej.

Zastrzygłam uszami widząc srokę. Nie miałam dzisiaj większych problemów ze znalezieniem zwierzyny co mnie cieszyło. Ugięłam łapy, a ogon wyrównałam z linią grzbietu. Zaczęłam skradać się pod wiatr chcąc lekko po skosie. Zastygałam co jakiś czas w miejscu chcąc nie zwracać uwagi ptaka. Kryłam się też za jakimiś krzewami czy pniami drzew. Uważałam również pod łapy nie chcąc na coś niepotrzebnie stanąć. Starałam się podejść jak najbliżej do sroki, a później na nią skoczyć z zamiarem zabicia jej.

Ze sroka poszło dosyć sprawnie co mnie bardzo ucieszyło. Byłoby mi w końcu bardzo głupio znowu mieć problemy ze złapaniem czegoś. Co dopiero jakby mi ta sroka uciekła. Nie chciałam by zwierzyną mi uciekała. Na pewno nie na treningu. Zakopałam więc spokojnie ptaszka. Jeszcze chciałam złapać tą czwartą zwierzynę, więc ruszyłam jej poszukać.

Moje oczy zatrzymały się na małym ptaszku. Prawie bym bo nie zauważyła! Był na prawdę drobniutki, miał żółty brzuszek. Ugięłam łapy, a ogon wyrównałam na linii z zadkiem. Zaczęłam się po woli skradać uważając pod łapy. Wiatr wiał mi w pyszczek. Swoją obecność starałam się zamaskować za pomocą krzewów i drzew. Zastygałam także czasami w miejscu. Stawiałam łapy trochę na skos. Śledziłam uważnie wzrokiem ptaka. Chciałam podejść jak najbliżej i go złapać.

Zatrzymałam się lekko dysząc, gdy sikorka skończyła martwa w moich łapach. Puściłam ją mając pewność, że nie żyje i zaczerpnęłam oddechu. Nieźle się wymęczyłam tym polowaniem. Ale hej! Udało się zrobić to co mistrz nakazał. Nie mogłam powiedzieć, że byłam z siebie zadowolona, bo przez tą sytuacje ze wspinaniem się na drzewo nie czułam się upoważniona do tego by tak myśleć.
- Rozżarzony Kroku? - zawołałam na wszelki wypadek mistrza.
Widziałam, że gdzieś się kręci w okolicy, ale miałam czasem takie poczucie, że ktoś o mnie zapomni.

Żar właśnie kończył jedno podejście, łapiąc pomiędzy swoje łapy wiewiórkę i mordując ją szybkim ruchem paszczy, by następnie usłyszeć wołanie Ważki. O, czyżby już skończyła? Rudy kocur również złapał parę piszczków, chwilę wcześniej obserwując koteczkę, jak sobie radzi przy ponownych podejściach. Ruszył w jej stronę z rudym stworzeniem w paszczy, żwawym krokiem przemierzając dzielącą ich odległość.
- O proszę! Już koniec? Co tam takiego złapałaś? - zadał pytanie, wypuszczając gryzonia z pyska na ziemię, odkładając go dość ostrożnie. Przysiadł, przekrzywiając lekko głowę. Ważka nie wydawała się zmęczona, mogli jeszcze cos porobić. Szczególnie że mieli jeszcze czas.

Rudy zastępca zjawił się już po nie takiej długiej chwili. Miał w swoim pysku wiewiórkę, która dzięki swojemu ogonowi wygadała na na prawdę dużą. Pasowała mu do koloru futra swoją drogą, śmiesznie to wyglądało troszkę. Ale to tak jakbym ja szła w mordce z popielicą.
- Im. Tą sikorkę, wcześniej srokę, zająca. Je... jeszcze myszkę zanim pokazywałeś mi jak...jak się wspinać. Trzeba się po prostu wrócić i wykopać je z ziemi.
Myślałam, że całkiem sporo już zrobiliśmy na dzisiejszym treningu i spodziewałam się, że zaraz ruszymy do obozu. W końcu Rozżarzony Kroku na pewno jest bardzo zajętym kotem.

- Super! Udane łowy nam wyszły. To może przejdziemy się na koniec treningu, co? Chcesz się może jeszcze gdzieś przejść albo coś przerobić? - zaproponował, bo mieli jeszcze trochę czasu. Brał pod uwagę jednak to, że Ważka mogła czuć się już zmęczona tym ciągłym polowaniem i wcześniej jeszcze wspinaczką. Ale mogli zawsze chwilę jeszcze porozmawiać o kodeksie i tego typu sprawach! Żar mógł również opowiedzieć jej parę historii, tych bardziej znanych wszystkim klanom, ale też takich, które dotyczyły jedynie historii Gromu.

Uśmiechnęłam się delikatnie w stronę mistrza. Nie sądziłam by to polowanie było aż tak udane. Ale tylko i wyłącznie z tego względu, że miałam problemy ze wspinaniem się w międzyczasie. Jeden drobny błąd był w stanie sprawić, że nie cieszyłam się aż tak jakbym mogła. Ale taka już byłam. Nie potrafiłam jeszcze tego wybić sobie z głowy.
- U..um jestem dosyć zmęczona ale... możemy jeszcze się przejść po terenach.
Dobrze byłoby być zorientowaną w terenie. W szczególności, że przez braki w tej kwestii ostatnio zabłądziłam na parę księżycy. Nie chciałam tego powtarzać.

Drobne błędy cały czas się zdarzają. Ale to nie oznacza, że polowanie było mniej udane, wręcz przeciwnie! W końcu Ważka pokonała swoją słabość i udało jej się wejść na drzewo chociaż jeden raz. I to się naprawdę liczyło! Żar nie był jednym z kotów, które męczą innych, by pokonali swoje słabości. Oczywiście, fajnie by było, gdyby Ważka pokonała swój lęk wysokości czy cokolwiek, co ją hamowało przed wspinaniem się po drzewach niczym wiewiórka, ale to nie było wymagane. Sam widział, w jakim stanie skończyła Trzask i wolał uniknąć takiego samego losu dla swojej terminatorki.
- Jasne! Możemy się przejść na część granicy z Klanem Rzeki, bo jest najbliżej - zaproponował, a gdy Ważka chciała tam się przejść, to ruszył w tamtą stronę. Kierował się pomiędzy Ostrymi Grzbietami a Omszałymi Strażnikami, bo nie chciał kotki jeszcze przeciągać przez Pomornikową Grań. A jak kotka uznała, że to za daleko, to przejdą się najwyżej po okolicy!

Kiwnęłam posłusznie głową i ruszyłam za mistrzem w stronę granicy z Klanem Rzeki. Pewnie jak wrócę do obozu to padnę na pysk, ale dobrze było wrócić do treningu. Bardzo lubiłam się uczyć. Przynajmniej gdy nie chodziło o walkę. To zagadnienie mroziło mi póki co krew w żyłach. Czułam się więc dobrze, że nie od tego zaczęłam trening. Bo już ze wspinaczką się upokorzyłam. Nie chciałam zawieść mistrza. A na pewno nie na początku treningu. Obserwowałam w ciszy tereny jakie mnie otaczały zerkając czasem na Rozżarzony Krok.

- Tu możesz zobaczyć Ostre Grzbiety. Ich nazwa pochodzi od tego, że ich szczyty są zakończone takim szczytem, podobnymi do górskich. Ale są dużo niższe, dlatego można się na nie wspiąć. A po prawej masz Omszałych Strażników, bo sprawiają wrażenie, jakby nad nami czuwali - opowiedział o nazwach, wskazując najpierw w lewo i wyszczególniając cechę charakterystyczną tych terenów, a potem na prawo, kierując wzrok na strażników ich terenów. Opuszczali powoli teren, by skierować się na granicę z Klanem Rzeki.
- O, tu będzie zaraz blisko granica. Chciałabyś jeszcze przejść niedaleko granicy z terenami niczyimi? Blisko będzie wtedy wyjście z doliny i przejdziemy przy Oku Gór, największym jeziorze, przy którym odbywają się zgromadzenia - zaproponował, kierując wzrok na kotkę i zwalniając niedaleko granicy zapachowej. Za niedługo pewno wejdą na tereny niczyje ciągnące się cienkim pasmem pomiędzy dwoma klanami. Tam będzie mogła poznać zapach rzeczniaków. Przystanął przy granicy z terenami rzecznymi, niedaleko Malinowych Chaszczy.
- Chcesz może tez posłuchać trochę o kodeksie? O, jakbyś poszła na prawo, to byś przeszła przez nasza cześć Malinowych Chaszczy.