Stres był naturalną reakcją organizmu na nową sytuację. Żar również się stresował, ale był również podekscytowany i zamieniał całą negatywną energię na pozytywne naładowanie. Umówił się ze swoją najmłodszą terminatorką pod stosem zwierzyny, by stamtąd mogli na spokojnie ruszyć. Oczekiwał na nią wieczorem, siedząc koło martwych piszczków i wzrokiem przeczesywał tłumy kotów, które się zbierały pod koniec dnia. Hm, no cóż, będą mieć przynajmniej pretekst, by szybko wyjść z obozu! O ile kotka oczywiście będzie chciała, bo Żar nie chciał jej zmuszać. Równie dobrze mogli iść do jego legowiska na uboczu i tam sobie pogadać trochę. Nigdzie im się przecież nie spieszyło, a chciał zapewnić jak największy komfort swojej terminatorce.

Ledwo co dzisiaj w nocy zmrużyłam oko. Bardzo stresowała mnie wizja chodzenia na treningi. W końcu chciałam zabłysnąć by matka była dumna... ale czułam że nie będę potrafiła. Leżałam w legowisku pełnym starszych, praktycznie obcych kotów co nie pomagało mi w uspokojeniu się. Kociarnia była takim ciepłym miejscem... nie to co legowisko terminatorów. Na ten moment byłam tam wyrzutkiem bo nie miałam praktycznie żadnych znajomych. W dodatku moje legowisko nie było tak wygodne bo nie umiałam ich jeszcze robić. Na trening więc szłam z nieszczególnie dobrym nastawieniem. Wyłoniłam się z legowiska, gdy słońcu bliżej było do zachodu niżeli górowania. Od razu dostrzegłam rudego wojownika przy stosie zwierzyny. Było mi gorąco z narastającego stresu, a moja sierść wyglądała jakbym wyszła z paszczy jakiegoś wielkiego drapieżnika. Ale futro miałam zawsze beznadziejne więc już się z tym pogodziłam. Miałam tylko nadzieję że Rozżarzony Krok nie czuł się zawiedziony że ma brzydką terminatorkę.
- D..Dzień dobry Rozżarzony Kroku - przywitałam się z mistrzem gdy do niego podeszłam.
Wyprostowałam się chcąc wyglądać na bardziej elegancką. Na moim pysku nie widniało nic konkretnego, nawet udało mi się powstrzymać grymas niepokoju.

Zwrócił uwagę na Ważkę, która wychodziła z legowiska terminatorów, posyłając jej szeroki, ciepły uśmiech. Cieszył się, że przyszła! W końcu mógł ją tak zjeść stres, że skończyłaby z bolącym brzuchem u Loda, czasami tak bywało przed pierwszym dniem treningu.
- Dzień dobry Ważko! - przywitał się z koteczką, odpowiadając na jej przywitanie, po czym podniósł swój zad sprzed stosu, zerkając na niego, a następnie na swoją podopieczną. Zastanawiał się, czy udało jej się coś zjeść. Być może nie... Na pewno miała trochę trudności z uporządkowaniem swojego futerka! To było zauważalne. Ale to nic, Żar również czasami nie mógł ogarnąć swojego, chociaż było dwa razy krótsze! Nawet teraz futro na policzku mu odstawało, a o tym na łapach, piersi czy zadzie już nie wspominał!
- Chcesz może coś przekąsić? Szczerze mówiąc, ja bym z miłą chęcią coś zjadł, bo dopiero co wróciłem z patrolu i jestem głodny jak wilk! - powiedział, chichocząc przy tym cicho, starając się chociaż trochę rozluźnić napiętą atmosferę. Była wyczuwalna pewno w całym obozie! Przynajmniej tak się rudemu wydawało, że koteczka była trochę spięta przed treningiem.
- Od czego chciałabyś zacząć trening? Od teorii czy praktyki? Jak coś, to możemy też sobie po prostu dzisiaj porozmawiać, trochę się poznać... Znam wiele historii! - zaproponował, nie chcąc, by Ważka czuła jakiś przymus rozpoczynania przerabiania treści treningu dzisiaj. Równie dobrze mogli pójść do jakiegoś kąta w obozie i tam sobie spędzić wieczór na pogawędkach i lepszym poznaniu się. To również było ważne! Szczególnie przy pierwszych spotkaniach.

Rudy wojownik zdawał się być na prawdę miłym i entuzjastycznym kotem. Miło ją przywitał przy okazji proponując by coś zjedli. Zaburzało mi w brzuchu na myśl o jedzeniu, więc nie wypadało odmawiać. W szczególności, że mistrz także był głodny.
- Dobrze, zjedzmy.
Dalej zjadał mnie stres, ale może nie zrobi jej się nie dobrze po posiłku. Szczerze na to liczyła. Bo z takim napięciem mogło być gorzej. Czekała na to aż Rozżarzony Krok sięgnie po zwierzynę zanim ona sama to zrobi.
- Oh! Um... Jak uważasz Rozżarzony Kroku.
Podsłuchanie historii i poznanie się lepiej brzmiało dobrze... ale nie chciała z powodu swojego stresu stopować treningu. Może w końcu rudy nie chciałby czekać tak na prawdę z nauką. Także wolała się dostosować do niego.

- Super! - odpowiedział, po czym sam chwycił wiewiórkę, która pasowała do jego koloru sierści, po czym poczekał, aż kotka sięgnie sama po coś ze stosu. Pozwolił jej wybierać tyle, ile chciała, po czym zaprosił ją ruchem ogona do Rozżarzonych Traw, które znajdowały się na skarpie, z której było widać cały obóz.
- To chwilę posiedzimy i pogadamy. A potem możemy sobie coś zacząć, ale to bez pośpiechu - powiedział, pozwalając sobie przycupnąć i chwycić zwierzaka między łapy, czekając z rozpoczęciem, aż Ważka sama sie ułoży w wygodnej pozycji i będzie mogła rozpocząć posiłek. Pożyczył jej smacznego, samemu zaczynając powoli posilać.
- Jak tam ci minęły kocięce lata? Szybko, co? - zagadał z lekkim chichotem, przesuwając ogonem. Ot tak, taki luźny temat nawiązujący do dzieciństwa, być może niebieska będzie chciała się czymś podzielić, co ją trapiło. Widział, że coś było nie tak, dlatego chciał rozluźnić atmosferę. W końcu jak kotka jest napięta jak wąs wyrywany przez kociaka, to ciężko jej będzie jakąkolwiek wiedzę przyswoić!
- Jak się w ogóle czujesz? - dodał kolejne pytanie do poprzednich, rozluźniając się i pozwalając pomarańczowookiej odpowiadać w swoim tempie, a przy tym biorąc gryza swojej wiewiórki. Idealny posiłek przed treningiem! Nie wiedział, czy cokolwiek dzisiaj zrobią, ale najwyżej wyjdą sobie na spacer. O ile Ważka będzie chciała!

Mistrz niemal od razu wziął wiewiórkę po czym zaczął czekać na to bym ja coś zgarnęła ze stosu. Ugh. Zamrugałam parę razy w stresie po czym niezdarnie wzięłam do pyska drobną myszkę. Ruszyłam spokojnym tempem za rudym kocurem. Poczekałam aż mistrz usiądzie, po czym sama przycupnęłam i owinęłam się ogonem. Zgarbiłam się lekko nad zwierzyną i pokiwałam pewnie głową na słowa Rozżarzonego Kroku. Idąc dalej za tym co robił wojownik wzięłam małego gryza myszki i zaczęłam po woli mielić ją w pysku. Na słowa o kocięcych księżycy mało co się nie zakrztusiłam. Cóż... Był to temat dla mnie trudny. Nawet bardzo. Połknęłam mięso i odchrząknęłam zawstydzona.
- Mhm - odpowiedziałam krótko chcąc uciec od tematu.
Rudy kocur jednak zdawał się mieć dalej dobry humor, widać po nim było, że temat dzieciństwa nie był dla niego wrażliwy.
- W porządku - odpowiedziałam z pewnością w głosie na pytanie o samopoczucie.
Zdecydowałam się nie pytać o to samo mistrza. Bo nie miałoby to sensu. Widziałam przecież, że był rozluźniony i entuzjastyczny. Jego osobowość na pewno sprawiała, że była cieplejsza atmosfera.

Po powrocie do Klanu od razu chciałam udać się do Rozżarzonego Kroku powiedzieć mu o tym, że byłam gotowa wrócić do treningu. Zdecydowałam się jednak zrobić to z samego rana następnego dnia. Potrzebowałam chwili odpoczynku. Skóra swędziała mnie pod futrem, gdy znajdowałam się w obozie. W końcu nie było mnie w nim jakiś czas i koty na pewno obrzucały mnie wzrokiem. Najbardziej i tak stresowało mnie to, że matka będzie chciała mnie zaczepić. A ja... zasadniczo nie chciałam z nią mieć nic do czynienia. Także dosyć nieśmiale wysunęłam łebek z legowiska terminatora i zaczęłam szukać mistrza. Był zastępcą i w sumie to zastanawiałam się czy będę mogła go znaleźć. Ale udało mi się wychwycić jego rude futro w obozie. Zaczęłam więc dosyć szybko człepać w jego stronę by przystanąć przed nim i złączyć nieśmiało łapki.
- Rozżarzony Kroku ja... chcia... chciałbym powrócić do treningu.
Zależało mi bardzo na nauce. Na utrzymywaniu kontaktu z zastępcą także. Polubiłam go jeszcze przed tym jak się zgubiłam. Dlatego możliwie jak najszybciej chciałam rozpocząć znowu treningu. Wedle oczywiście tego czy Rozżarzony Krok miał czas.

Żar nie był zbyt na bieżąco z nowościami. Nie miał czasu porozmawiać z innymi kotami, najpierw skończył trening, potem od razu szedł na patrol, a na koniec dnia był na tyle zmęczony, że padł po prostu na pysk! O poranku oczyścił swoje futro z brudów i innych takich, by nareszcie wyjść z legowiska i zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Miał mieć wyjątkowo wolne o tej porze, dlatego mógł bez stresu przejść się w kierunku stosu zwierzyny, aż tu nagle kątem oka dostrzegł znajomą postać. Czy to... Ważka? Zamrugał parokrotnie, stojąc w miejscu ze zdziwioną miną i nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Przecież zaginęła. A zwykle jak ktoś ginie, to nie wraca. Przerabiał to z tyloma terminatorami... A tu? Córka Dzikiej Róży we własnej osobie!
- Ważka!!! - przywitał się wesoło, zmniejszając pomiędzy nimi dystans i pozwalając sobie na szybkie przytulenie się do koteczki. Tak się cieszył! Był tak wzruszony, że mógł ponownie zobaczyć młodą terminatorkę, że nawet nie pomyślał, że mogłaby się poczuć niekomfortowo! Odsunął się od niej po uzmysłowieniu sobie tego, posyłając jej przepraszające, ale nadal szczęśliwe spojrzenie.
- Witaj w domu. Cieszę się! Możemy ruszać już teraz, jak ci to odpowiada. Pewno sporo przeżyłaś podczas swojej wędrówki, co? - powiedział, dosłownie na ułamek sekundy zerkając na jej uszy. Oj, nie wyglądało za ciekawie. Jego wzrok zmienił się na bardziej zmartwiony, ale... Ważne, że już teraz mogła być bezpieczna.

Nie spodziewałem się aż tak ciepłego powitania ze strony mistrza. Tak właściwie to podchodziłam do niego zastanawiając się jaka może być jego reakcja, ale nie wpadłoby mi do głowy... to. Czułam się lekko przytłoczona myślą, że ktoś na mój widok się tak weselił. W końcu całe życie żyłam w przekonaniu, że nie jestem nic warta. Zamarłam w bezruchu pozwalając się przytulić. Co jak co nie zamierzałam mu tego bronić. Było to nagłe i mnie przestraszyło, ale nie miałam nic przeciwko. Rozżarzony Krok był kotem, któremu ufałam. Wzięłam głębszy wdech, gdy rudy mnie puścił. Spojrzałam na własne łapy skołowana, ale podniosłam po chwili wzrok na mistrza.
- Ja...ja też się cieszę. Możemy ruszyć teraz jeśli nie...nie jest to dla ciebie problemem Rozżarzony Kroku.
Nie odpowiadałam na razie na pytanie, a może bardziej stwierdzenie, że sporo przeżyłam. Chyba za bardzo co mówić na ten temat nie miałam. Nie wydarzyło się zbyt wiele. Nie będę też wspominać tych paru księżycy, bo nie było w nich niczego takiego.

- Oczywiście nie mam nic przeciwko! Mam akurat wolny ranek, dlatego możemy ruszać od razu! - odpowiedział na prośbę kotki z uśmiechem, również pomijając to, że koteczka nie odpowiedziała na moje ostatnie zdanie. Nie chciał drążyć tematu, być może był to dla niej dość bolesny lub nieprzyjemny. Jak będzie chciała, to sama opowie!
- Chodź, przejdziemy się - powiedział, zupełnie zapominając o tym, że ma zjeść. No cóż. Trudno. Teraz Ważka była dużo ważniejsza, a wczoraj zjadł dość sporą kolację. Ruszył w kierunku wyjścia, lekko zaczepiając końcówką ogona o jej bark, po czym ruszył w kierunku Ciemnej Głuszy.
- Nauczyłaś się czegoś? Może polować czy walczyć? Bo kodeksu czy granic raczej nie miałaś okazji przerobić - zadał pytanie, lekko chichocząc pod nosem. Nadal nie mógł wyjść z szoku, że Ważka, która zniknęła, teraz stała u jego boku i jest gotowa na podjęcie treningu! To było niezwykłe! Po prostu cud się wydarzył.

Od razu zaczęłam iść za Rozżarzonym Krokiem. Na początku prawie na niego przez przypadek wpadłam, ale zacisnęłam mordkę zawstydzona i szłam już spokojniej. Bez stawania na własne łapy czy ogon. Miałam nadzieję, że nie upokorze się jakoś bardzo dzisiaj. Chociaż wiedziałam, że mimo wszystko może do tego dojść i nie wywierałam na sobie jakiejś większej presji. Nie byłam idealna, ale nie musiałam taka być.
- Nauczyłam się polować - odpowiedziałam na pytanie mistrza.
Nie wiedziałam czy dobrze mi szło w tej dziedzinie, ale zdecydowanie potrafiłam coś upolować jak byłam głodna. Zajmowałam się polowaniem zresztą całkiem sporo, gdy pomagałam Kolczatce wykarmić kocięta.

Rudy posłał kotce lekki uśmiech, gdy ta prawie na niego wpadła. Nie traktował tego jako nic złego, być może po prostu nie mogła doczekać się treningu i wrócenia do pełni swoich obowiązków. Tak naprawdę Żar nie wiedział, co by się musiało stać, by poczuł, że Ważka jest ślamazarna czy niezdarna. Wszystko można sobie wyrobić! Wystarczy spojrzeć na takiego Ogórka, który raz wszedł do gniazda jakiś owadów i go całkiem pogryzły!
- O, proszę bardzo! Opowiesz mi, jak podchodzisz do zwierzyny? - zadał pytanie, lekko przekręcając głowę. Samotne życie może wiele nauczyć, ale być może kotka uczyła się na podstawie prób i błędów. Co było dobrą metodą, ale czasami nie do końca można było się z niej nauczyć wszystkiego.

Zaobserwowałam parę właściwości podczas nauki polowania. Miałam jeden konkretny sposób jak to robić. Myślę, że działał, bo zwierzyną mi tak nie uciekała jak na początku.
- Za...zaczynam od ugięcia łap i jakby zbieram ciężar w swoich tylnych łapach. Ogon trzymam w pro...prostej linii z grzbietem. Podchodzę do zwie...zwierzyny w taką stronę, żeby wiatr wiał w moją stronę. I tak podchodzę, uważając żeby na nic nie stanąć. Chowam się też trochę za krzewami jeśli mam taką możliwość. I cicho oddycham.
Stosowałam ogółem wszystkie środki ostrożności jakie mi przychodziły do głowy. Jeśli trochę działały to zaczynałam je powtarzać i jakoś tak szło. Uzbierało się tych moich zasad całkiem sporo i czułam się z tym dosyć niepewnie. Ale hej... jak działa to nie może być jakoś bardzo błędne.

Żar słuchał swojej terminatorki, w głowie po kolei odhaczając sobie kolejne punkty dotyczące polowania. W sumie... Praktycznie wymieniła wszystko. Bardzo dobrze się nauczyła pewno polować podczas jej pobytu poza klanem.
- Aha, wszystko dobrze! Oczywiście dzięki temu zachowujesz ciszę, o co również trzeba dbać. Poruszać się bezszelestnie... Ale pewno wiesz! No i nie musisz zachowywać wszystkich tych zasad przy podchodzeniu do danego gatunku zwierzyny. Przy gadach, płazach, kretach i myszach przenosisz ciężar ciała na tylne łapy, przy zającach i królikach ściszasz oddech, a przy ptakach chowasz się za krzakami lub innymi przeszkodami, zachodzisz ptaka po łuku lub też zatrzymujesz się, gdy na ciebie spojrzy - powiedział, wyjaśniając jednocześnie bardziej zawiłe części. Trzymanie się wszystkich zasad przy każdym podejściu musiało być bardzo męczące, ale nie będzie jej ganił za to, jak będzie tak polować. W końcu, liczy się skuteczność, prawda?
- Chcesz, to możemy sobie zapolować. Na jakieś... Trzy, cztery zwierzyny może? Zasilimy trochę stos! - zaproponował, bo w sumie nie paliło się mu do polowania. Ważka polować umie, będzie miała okazję zaprezentować swoje umiejętności, ale było wcześnie i może udałoby się im dodać trochę zwierzyny na stos.

Słuchałam dokładnie tego co radził mi mistrz. Sporym zaskoczeniem dla mnie było, że nie musiałam stosować wszystkiego na raz. Pozwoli mi to na pewno ograniczyć szybkie zmęczenie podczas polowań skoro nie musiałam się aż tak wysilać. Ale trochę na razie bałam się że będę mylić jak powinnam podejść do myszy a jak do ptaka. Ale miałam nadzieję, że szybko to zapamiętam i nie będę uciążliwa dla Rozżarzonego Kroku. Pokiwałam po chwili zamyślenia głową na znak, że rozumiem.
- Dobrze - odpowiedziałam na propozycję by zapolować.
Analogiczne chyba było to, że mistrz chciał zobaczyć jak poluję po tym jak omówiliśmy na treningu teorie. Także jeśli tylko dał mi znak byłam gotowa ruszyć w spokoju i ciszy przed siebie kierując się pod wiatr.

Moje oczy szybko wyłapały sylwetkę zwierzątka w pobliżu. Nieco mnie on zaskoczył i postawiłam uszy zaalarmowana. Szybko się jednak nastawiłam, że hej przecież właśnie poluję. Przestawienie się by skupić się na łowach zawsze trochę mi zajmuje. Ugięłam łapy tak by mój brzuch bilansował na dobrym poziomie. Ogon ułożyłam na linii z kręgosłupem. Zaczęłam skradać się cichutko pamiętając o tym by przenieść ciężar swego ciała na tylne łapy. Zdecydowałam się spróbować bez dodatkowych kroków, które wcześniej stosowałam. Uważałam jeszcze oczywiście pod łapy i kierowałam się pod wiatr. Chciałam podejść dosyć blisko by potem wysokoczyć w stronę piszczka i go złapać.

Serce biło mi szybciej gdy skakałam w stronę piszczka. Miałam ochotę nawet zamknąć na chwilę oczy bojąc się tego czy dam plamy przy tej zdobyczy czy nie. Ale poszło dobrze i mysz skończyła martwa w moich łapach. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam zastanawiać się co mogę zrobić dalej. Zazwyczaj jadłam zwierzynę zaraz po jej złapaniu lub niosłam dalej. Ale przy trzech lub czterech zwierzynach się to nie sprawdzi. Będzie to męczące żeby nieść to wszystko na raz i jeszcze polować. Postanowiłam zrobić tak jak robiła czasem Koszatniczka, gdy polowała. Podeszłam do drzewa by zakopać przy nim złapaną mysz. Powinnam zapamiętać to miejsce i wrócić do niego później. Poklepalam dobrze ziemię i ruszyłam dalej pod wiatr. To dopiero początek polowania.

Ważka nie musiała już długo szukać, bo już za moment zobaczyła ogromnego ptaka. Był to potężny osobnik, który był praktycznie większy od standardowego kota z głową, szyją i kuprem czarnym w szare cętki, a na brodzie miał dodatkowo sztywne i dłuższe pióra, które odstawały na boki. Ogon był czarny z białymi plamami, zaokrąglony, a wokół oka biegła czerwona plama. Takiego osobnika to by każdy pozazdrościł. Był to dorodny samiec głuszca.