— Rozumiem. Mam nadzieję, że nie będziesz musiał prędko do Wieszcza z chorobą wracać — mruknąłem ciepło, mrużąc z sympatią oczy na czarno-białego. Bo miałem taką nadzieję. Przebywanie w lecznicy nie jest niczym ciekawym i przyjemnym, to na pewno. Usiadłem obok Ważki, owijając swój chudy ogon wokół swoich łap.
— Będziesz mógł wrócić do trenowania. Jak się na to zapatrujesz? — zapytałem, spoglądając na kocura z zainteresowaniem. Mogło mu się nie chcieć, a mógł wręcz tryskać z radości, że w końcu coś będzie robił... no. Tryskać radością wewnętrznie.
— Owszem. Błotko dobrze. Szybko się przyzwyczaiła się do Plemienia i praktycznie traktuje jak swój dom od urodzenia. Mnie jak jej ojca, a Huragan jak matkę — uśmiechnąłem się wesoło na swoje słowa. — Na pewno Błoto się ucieszy, że jej wuj wyszedł z lecznicy i ma szansę go poznać.

Musiał przyznać, że na życzenie złożone przez Szczyta radość wstąpiła w jego serce. Ważka miał szczęście, że w Plemieniu — nawet tym, którego nie zapamiętał: tym bardziej opustoszałym — wciąż były koty, które pragnęły dla kocura lepszych czasów. Podbudowało to jego ducha, więc Ważka postara się odwdzięczyć tym samym, jeżeli darzy się okazja. Rozpoczął od najdrobniejszych gestów, jakim było wzięcie zszarganego wdechu i spojrzenie na pysk brata, na który powoli mrugnął. „Nie szukam w tobie zwady.” Myśli ujął tak, jak umiał, w proste zdanie, lecz z tonem minimalnie cieplejszym od wcześniejszego.
– Ja również.
Potem zamilkł, albowiem poświęcił chwilę na obserwowanie ruchu sylwetki drugiego kocura, a także na rozsupłanie myśli, które pojawiły się w głowie na jego pytanie. Trening…
– Mm, trudno powiedzieć… – mruknął, poruszając palcami przednich łap. – Wieszcz zmienił mi mistrza, po tym jak… … ale, prawdę mówiąc, tego kota widziałem na oczy raptem kilka razy – wzruszył ramionami. – I tak pewnie o mnie zapomniał. Zastanawiam się, czy nie poprosić wieszcza o kolejną zmianę, jeśli to nie będzie problem.
Poczuł, jak na powrót wpada w zastój na samą implikację o tragicznej śmierci Robak. Czy mógł powiedzieć pełną piersią, że za niem tęskni? To pytanie miało wyjątkowo prostą odpowiedź: nie wiedział. Ważka do dzisiaj pamiętał, że Robak dało mu niezapominajki na jego ceremonii, pamięta jeno wyrozumiałość na treningu, lecz nie był z niem blisko, a jeno śmierć analizował w oderwaniu od jeno osoby, czy też ciała, co mogło uchodzić za z lekka bezduszne. Była ona dla niego błędem, czymś, co nie powinno mieć miejsca, ale również czymś, za co nie można było Robak Wspinający się po Wielkim Dębie obwiniać. Ważka mógł mieć jedynie nadzieję, że jego rodzeństwo było teraz szczęśliwe.
– Błotko dobrze – wyrwał się z ciszy nagłym mamrotem, powtórzonym za słowami Szczyta, które nowicjuszowi… szczególnie się spodobały, a szczególnie brak czasownika. Proste zdanie. Następne jego słowa, jednak, były już bardziej przemyślane od tych poprzednich. – Mm, cieszę się. Mam nadzieję, że nie doświadczyła przykrości z powodu jej pochodzenia – jako członek jego rodziny, Ważka nie mógł do tego dopuścić. Jednocześnie, speszył się nieco, gdy usłyszał, że czyni go to… wujkiem. Nie przywykł do bycia nazywanym czymś poza najbliższymi więzami krwi, a do dużych oczu Szczyta i młodzieńczego usposobienia Huragan nie pasowały tak wyniosłe, niezdrobnione słowa jak ojciec czy matka.
Ważka zmienił więc temat.
– … Czy masz jakiegoś nowicjusza?

Uśmiechnąłem się delikatnie na słowa Ważki, tym samym odwdzięczając się mojemu bratu. Patrzenie się prosto w jego żółte oczy i powolnym mrugnięciem, które miało zwiastować, że... mógł zawsze się do mnie zwrócić, jeśli czegoś tylko potrzebował.
— Cień... szczerze mówiąc, jest jak cień. Pojawia się w obozie, a później znika — mruknąłem na słowa brata, mrużąc delikatnie oczy w zastanowieniu. Nie znałem kocura, prócz tego, że był terminatorem Robaka. Prócz tego to kompletnie nic. Wzruszyłem delikatnie barkami, nie miałem z Cieniem jakiejś wielkiej więzi.
— Możesz porozmawiać z Wieszczem na ten temat — zaproponowałem. Wieszcz był raczej otwarty na takie rozmowy i zawsze chciał pomóc, dlatego wydaje mi się, że po rozmowie z Wieszczem cokolwiek by wyszło z niej. Może nie od razu zmiana Mistrza, ale kto wie, może by Cień się pojawiał bardziej w obozie.
Na słowa Ważki o zwadach Błota z powodu jej pochodzenia drgnąłem tylko delikatnie uchem. Cóż...
— Cóż, tylko od kociaków Pajęczyny... ale niespecjalnie się tym przejmuje, przynajmniej mi tak mówi. Wie, że należy do naszego Plemienia i wie, że nic tego nie zmieni — mruknąłem, na początku mniej... cóż, radosny, dopiero później się słabo uśmiechając do kocura. Jednak byłem pewny, że jeśli jeszcze raz coś takiego się stanie to mi powie. A ja sobie poważnie porozmawiam z Pajęczyną.
— Nie — odparłem krótko na słowa kocura.

Choć lico Ważki nie okazywało tego w adekwatnym stopniu, zmieniwszy jego wygląd o wielkość ziarnka pyłu rozwianego przez strumień powietrza, który wpadł do jaskini, wypowiedź Szczytu stanowiła ważną wskazówkę do dalszego postępowania dla Ważki. Choć czarno-biały kocur nie nosił w sobie żadnych uprzedzeń do Cienia samego w sobie — ulotnego i nieuchwytnego, jakim się wydał — tak z wniosków, które mógł wyciągnąć ze struktur, które rządziły zarówno kotami, jak i plemieniem, Cień… nie wydał się mistrzem idealnym. Ważka postanowił więc zwyczajnie poczekać i poobserwować zachowanie młodszego łowcy, lecz Szczytowi jedynie skinął głową.
– Dobrze. Szczerze mówiąc… zastanawiałem się nad poproszeniem, żebyś ty przejął mój trening. Jeżeli się zgodzisz, oczywiście – mruknął, rysując kółko w kurzu na kamiennej przestrzeni poza legowiskiem.
Kocur dopóty miał opuszczony wzrok, dopóki jego starszy brat nie poinformował mu o dysonansie, który powstał między Błotkiem a… Ach, tak. Ważka nie mógł się powstrzymać: uniósł brwi i nieznacznie skrzywił pysk na wzmiankę o dzieciakach, nie, nieznośnych gówniarzach Pajęczyny. Nie cieszył się z tego, że musiał przyjąć tak drastyczne stanowisko, nie był dumny ze słów, które musiał wobec nich zastosować w myślach, a już na pewno wiedział, że bierze je wszystkie na pewnik, ponieważ nie poznał całego miotu… lecz dotychczas nie usłyszał o nich, a także nie doświadczył z ich strony czegokolwiek dobrego, więc na razie pozostał przy zniesmaczeniu. Oraz przy współczuciu wobec ich nadgorliwości.
– Co niby chcą osiągnąć? Przeprosić w pokrętny sposób za to, że połowa ich krwi nie płynęła nigdy w plemieniu? – burknął z przekąsem; jego celem było zaakcentowanie faktu, iż właśnie zadał pytanie retoryczne. – Szacunek do współplemieńców powinien być podstawą ich myślenia, a jeżeli zaczynają zasłaniać jego brak tłumaczeniem o lojalności do plemienia, a co dopiero narodzinach, to nie mają racji – zakończył i pozwolił sobie na przerwę, wbijając wzrok w dalekie wyjście z obozu.

— Dlaczego miałbym się nie zgodzić? — zamruczałem ciepło na słowa Ważki. W końcu był moim bratem, dodatkowo i tak nie miałem żadnego nowicjusza. Jeśli tylko kocur nie czuł się komfortowo z tym, że jego mistrz... cóż, żyje i znika. To czemu nie. Miałem tylko nadzieję, że z Cieniem wszystko dobrze. Mimo wszystko nie życzyłem kocurowi źle, i miałem najszczerszą nadzieję, że kocur dobrze się czuje.
Cofnąłem delikatnie uszy do tyłu, kiedy kocur zaczął mówić o kociętach Pajęczyny. Westchnąłem cicho.
— Nie gniewaj się na kocięta, one nic nie zrobiły. Nie ich wina, że mają Pajęczynę za matkę, która od młodego wpajała im... ich własne przeświadczenia. Są młode, jeszcze całe życie przed nimi. Żyjąc w Plemieniu na pewno, przynajmniej część z nich, się zmieni — wytłumaczyłem spokojnie i powoli, patrząc na czarno-białego.

Wstyd rozpalił mu policzki, niczym słońce Pory Ciepłych Wichrów granitowe sylwetki górskich pasm. Zganił się za niedokładnie rozpatrzenie sprawy kociąt Pajęczyny, lecz musiał przyznać, że niekoniecznie zgadzał się z wypowiedzią brata. Musiał, jednak, odpowiedzieć mu od samego początku.
– W plemieniu nie pozostało zbyt wielu łowców, więc myślałem, że jesteś zajęty. Albo, że nie masz ochoty na trenowanie nowicjusza – wzruszył barkami. W żadnym przypadku nie miałby Szczytowi za złe, gdyby któryś ze wzmiankowanych scenariuszy spełnił się: kocur był dla Ważki wartościowy przez sam fakt, że byli spokrewnieni, a sama jego osoba wartościowym członkiem plemienia.
– Mm, to fakt. Nie można ich skreślić już na całe życie, a ich słowa nie wzięły się znikąd – wrócił do tematu kociąt powoli i ostrożnie. Musiał uważać, gdzie stawia kroki; w jaki sposób dobiera słowa. – Ale nie powiedziałbym, że nic nie zrobiły. Fakt, winny głównie jest rodzic, ale póki… jego kocięta jeszcze są młode, można próbować pokazać im, że ich zachowanie jest nie w porządku. Mam tylko nadzieję, że w przyszłości pójdą do rozum do głowy, a nie będą wciąż mówić tego, co matka wlała im do głów.
Ważka na powrót skierował wzrok na sylwetkę Szczytu, a za jego oczami kryła się ciekawość tego, w jaki sposób srebrzysty zapragnie pociągnąć dyskusję.

Pokręciłem delikatnie na słowa Ważki. Zawsze będę chciał trenować młode pokolenie łowców! Miałem dwóch nowicjuszy, i połowa z tego to były miłe doświadczenia, więc nie ma co. Dodatkowo, czasami mogłem się nudzić w ciągu dnia, a jak ma się nowicjusza to od razu lepiej.
Drgnąłem delikatnie uszami na słowa Ważki. Skinąłem finalnie głową na jego słowa. Teraz mogłem się zgodzić.
— Teraz tu masz rację. W Plemieniu jest wiele miłych i mądrych kotów, które na pewno przekonają te kocięta, że świat nie jest taki, jakim ich matka im przedstawiła. Trafiły po prostu bardzo niefortunnie z losem i z tym, kto został ich rodzicem — mruknąłem, mrużąc delikatnie oczy.

Była zmęczona. Głodna. Chyba szczęśliwa? Ale tak naprawdę to sama nie wiedziała, co powinna teraz ze sobą zrobić, gdy Lilia zostawiła ją na chwilę samą. Mogła po prostu zaszyć się gdzieś, znaleźć sobie miejsce na to, by na chwilę zasnąć, albo po prostu leżeć i gapić się w ścianę i mielić wszystko w głowie.
Wdrapała się ostrożnie po Omszonych Stopniach, które w większości służyły jako legowiska. Większość miejsc wyglądała na zajęte, jednak na samym szczycie znalazła ciasną szczelinę, która wyglądała na opuszczoną od wielu księżyców. Rozejrzała się; nikogo nie było w pobliżu, więc weszła do środka (co niby miało się stać gdyby ktoś był; ktoś miał ją pobić za to, że znalazła dla siebie tymczasowe legowisko?); obróciła się w ciasnej przestrzeni i położyła się, opierając brodę na przednich łapach, które ułożyła na kawałku skały tworzącym wejście do szczeliny - tak, że ze skalnej ściany wystawały jedynie jej łapy i czubek nosa.
Myślała. Trawiła wszystko. Miała to, czego chciała, prawda? Dlaczego więc czuła się koszmarnie? Zamknęła oczy; sama nie wiedziała, kiedy zmęczenie okazało się być silniejsze od niej.

Z reguły jej sny były abstrakcyjne. Trudne do określenia. Najczęściej ich nie pamiętała po przebudzeniu, od razu uznając, że najwidoczniej nie potrafiła śnić. Dziś jednak wyjątkowo spokojny sen nagle się zmienia, nagle zaczyna spadać - w Ciasnej Szczelinie spięła więc mięśnie i zacisnęła powieki, a jej wąsy drżały nerwowo. Strach jednak nie wybudził jej ze snu. Zamiast tego nagle poczuła pod łapami stabilny grunt, na którym mogła niepewnie stanąć. Zamrugała, rozglądając się po okolicy, której zupełnie nie kojarzyła. Nigdy nie oddalała się zbytnio od terenów Klanu Rzeki, nie miała odwagi, by odchodzić gdzieś dalej. Gdzie więc teraz była? Nie zdążyła jednak zrobić nawet dwóch kroków, gdy nagle przed nią pojawiła się postać. Niknąca Łapa odruchowo cofnęła się o pół kroku i zjeżyła sierść wzdłuż kręgosłupa, jednak jeszcze gdy jej ciało reagowało strachem, jej umysł od razu rozpoznał kota, który przed nią stał.
Cieszyła się, że ją widziała! Była wściekła. Uderzyła w nią fala zrozumienia, że to oznaczało, że Migocząca Iskra nie żyje i zrobiło jej się koszmarnie przykro. Bała się jak małe kocię, które przez przypadek zniszczyło ważny przedmiot rodziców i czekało teraz na karę, choć przecież nie chciało. Czuła tak wiele emocji, że miała wrażenie, że jej serce za chwilę wybuchnie.
- … mama? - jęknęła cicho, bo było to jedyne słowo, które zdołało przecisnąć jej się przez zaciśnięte gardło.

Zacisnęła zęby. Z jakiegoś powodu spodziewała się złości, spodziewała się rozczarowania, żalu, czegokolwiek negatywnego. Nic jednak takiego nie miało miejsca - Migocząca Iskra wyglądała na spokojną, neutralną.
- Dlaczego mia- - chciała zapytać, ale urwała, bo przecież doskonale znała odpowiedź. Przecież przez ostatnie obiegi pór nosiła w swoim sercu żal do matki i złość, że odeszła z klanu i zostawiła ją, że pociągnęła za sobą resztę jej rodzeństwa, że zostawiła ją samą ze świadomością, że jest nią rozczarowana. Mimo to jednak, mimo tej złości, żalu i poczucia, że nie jest najwidoczniej warta tego, by poświęcać jej czas, bo i tak wszystko spieprzy; mimo tych wszystkich negatywnych emocji, które czuła przez całe swoje dorosłe życie, nie była w stanie teraz gniewać się na nią, odwrócić się od niej i odejść, wytknąć jej cały żal, smutek i poczucie winy, w jakich gniła od kiedy odeszła. No bo… była jej mamą. Nie potrafiła patrzeć na nią inaczej, niż jak każde kocię, które patrzyło na swoją mamę. Przecież ją kochała. Chciała, żeby Migocząca Iskra kochała też i ją.
- Nie jesteś zła? - spytała w końcu, niepewnie, mimowolnie się prostując.

- … nwm - mruknęła zawstydzona i na chwilę spuściła głowę. No… tak. Przecież Migocząca Iskra jest ostatnim kotem, który miałby pretensje do niej o to, że opuściła Klan Rzeki, biorąc pod uwagę to, że sama zrobiła to samo. Dwa razy. Rozejrzała się po miejscu, w którym się znalazła; tak więc wyglądał obóz Klanu Rzeki, zanim strawił go pożar. Minęło tak wiele księżyców od pożaru… Obecnie niewiele kotów pamiętało, że coś takiego miało miejsce, stare tereny przestały być czymś, co istniało naprawdę, a zamiast tego powoli spychane były coraz bardziej na bok w formie legendy, odległej historii, która równie dobrze mogła się wcale nie wydarzyć. Ile jeszcze obiegów pór minie, nim umrze każdy kot, który pamiętał pożar? Sama przecież urodziła się jakieś trzy i pół obiegu pór po nim.
- Czuję, że wszyscy się na mnie patrzą. W końcu jestem obca, w dodatku z klanu - przyznała po chwili zastanowienia. - Nie lubią tu klanów. Jak chyba każdy w dolinie… - uśmiechnęła się krzywo. - Ale to moje pierwsze dni tutaj. Przyzwyczaję się. I oni- oni też się przyzwyczają. Chyba. Mam taką nadzieję…

Słowa Migoczącej Iskry sprawiają, że Światełko się rozpływa; czuje, że łapy za chwilę się pod nią ugną, jednak dzielnie się trzyma. Tak bardzo chciała, by mama była z niej dumna. Żeby pochwaliła jej wybór. Żeby była delikatna. Żeby powiedziała do niej „kochanie” w taki sposób, że nie brzmiało to jak złośliwość. Jej serce drżało, tak naprawdę, im dłużej tu stała, coraz bardziej sama drżała z emocji - mimo to jednak była dzielna, nie płakała, tak bardzo starała się nie płakać!
- Ja… ja to wszystko zrobiłam dla niej - powiedziała cicho, nieśmiało grzebiąc łapą w podłożu. - Nawet jeżeli nigdy mnie w pełni nie zaakceptują, to… to ja wiem, że- że dla niej muszę iść dalej - dodała, unosząc wzrok na mamę. Uśmiechnęła się, by samej sobie dodać otuchy. Miała swoją Lilię i to było najważniejsze. Nie było już odwrotu… i nie chciała wracać do tego, co było. Nawet jeżeli nigdy nie zostanie zaakceptowana, to wciąż było to lepsze, niż samotność i stanie w miejscu, które czekało na nią w obozie Klanu Rzeki.
Patrzyła na Migoczącą Iskrę, gdy ta ją przepraszała; zwiesiła uszy i podkuliła pod siebie ogon, bo przeprosiny sprawiały, że czuła nieprzyjemne mrowienie pod skórą. Mogła teraz zrobić wiele rzeczy. Miała przecież pełne prawo do tego, by wykrzyczeć swoją złość, smutek i żal, które jej zgotowała. Mogła odwrócić się i odejść. Mogła jej nienawidzić. Chciałaby jej nienawidzić - przynajmniej tak sądziła przez większość swojego życia, gdy przechodziła przez kolejny zjazd, gdy nie potrafiła się pozbierać i funkcjonować jak normalny kot. Ale czy na pewno chciała jej nienawidzić? Czy w ogóle była zdolna do tego, by kogoś faktycznie obdarzać tak silnym, negatywnym uczuciem - kogoś innego, niż siebie samą?
Patrzyła na nią długo, nie odzywając się, nie dając żadnego znaku, że słowa matki w ogóle do niej dotarły. W końcu jednak w jednym, długim susie znalazła się tuż przy niej, by móc mocno przytulić się do niej i po prostu zacząć płakać.

Westchnęła i pokiwała głową. Wiedziała o tym. Wiedziała, naprawdę! Ale tak trudno było jej robić coś dla siebie, kiedy była zaprogramowana do tego, by myśleć, że na to nie zasłużyła. Być może powinna tu pojawić się w niej jakaś refleksja. Może wcale nie powinna była tak bardzo ufać Migoczącej Iskrze. Może w ogóle nie powinna była jej wybaczać. Może powinna odejść i pokazać jej, jak bardzo pod ogonem ma jej opinie i kajanie się, skoro to ona była winna temu, że Światełko nie wierzyła w to, że zasługuje na cokolwiek dobrego! Może powinna była.
Ale nie chciała. Nie chciała tracić jej drugi raz. Nie chciała być na nią zła. Nie potrafiła być na nią zła, nawet jeżeli ją porzuciła i spisała na straty. Chciała po prostu, żeby mama do niej wróciła. Żeby nie była na nią zła. Żeby nie nazwała ją głupią, a jej decyzji tchórzliwą, bezmyślną i dziecinną. Żeby po prostu była obok. I Migocząca Iskra to właśnie zrobiła: była obok niej. Nie zniknęła, gdy się do niej przytuliła. Polizała ją po głowie tak, jakby była małym kociakiem, bo Światełko znów czuła się jak mały kociak, który tak bardzo, tak bardzo potrzebował mamy. Nawet jeżeli była już dorosłą kocicą, której bliżej było do wieku starszyźnianego niż kocięctwa, to spotkanie było tym, czego potrzebowała, by zamknąć jakiś rozdział swojego życia, który przez ostatnie czterdzieści księżyców był jak otwarta rana, która nie chciała się zabliźnić.
- Myślałam o tym… o tym, jak chcę się nazywać - powiedziała cicho, pomiędzy pociągnięciami nosem; jej głos był mokry, surowy, spęczniały od emocji, które wylewały się z niej głównie za pomocą łez. - I- i teraz już jestem pewna.

- Chcę wrócić do bycia Światełkiem - zaczęła cicho; to było oczywiste, nie chciała być niczym innym, jak Światełkiem. Nienawidziła imienia Niknącej Łapy, nienawidziła tego, z czym się kojarzyło, że w połączeniu z jej kocięcym imieniem, do którego najprawdopodobniej by wróciła jako wojownik, byłaby Niknącym Światłem, czymś, co zanika, jest słabe i umiera. Miała wciąż olbrzymi żal do Krzywej Gwiazdy, że dał jej takie imię; może i było pasujące, ale czy nie było łatką na całe życie? Czy nie było jak samospełniająca się przepowiednia? W końcu w Klanie Rzeki niknęła, gasła, było jej coraz mniej.
- I- i myślałam, żeby nazywać się Światełko Migoczące w Głębi Jaskini - dodała, uśmiechając się nieśmiało, nerwowo. - Nie chcę niknąć. Chcę- chcę migotać. Jak ty.
Chce dawać nadzieje, zamiast gasnąć.