- O...a ile pani ma księżyców? I i... jak ma pani na imię, o. Bo ja mam na imię Kra. To takie coś co pływa na wodzie gdy jest zimne, mama mi opowiadała. - od razu uznałam że kotka może nie wiedzieć czym faktycznie jest Kram więc wolałam wyjaśnić. Głupio jest nie rozumieć co mówi do ciebie drugi kot, się wtedy wydaje głupszym. A starałam się traktować innych tak jak oni mnie...no bo pani jest wyższa rangą, to trzeba uważać co się mówi.
- Ja też będę chciała, będę mogła z panią? - to co powiedziała kotka wydawało się takie podniosłe i ważne, dlatego chciałam też wziąć w tym udział. Co by koty opowiadały o mnie kiedyś kociętom!

Nic, tylko chamstwo cięło mi się na język. Ta - oczywiście, że Zimno pierdoły to im mówiła, a nie to, co ważne. Oczywiście.
A gdzie teraz była? No właśnie. Coraz bardziej mi się to nie podobało, lecz musiałam być wyrozumiała.
Szczególnie teraz, gdy córka Zimna stała przedemną.
-Czterdzieści Pięć. - Nie kryłam tego. Może niektórzy z tego miotu podzielą mój los i też nie skończą treningu w dobrym tempie.
Byłam jak chodząca przestroga...
-Truskawkowa Łapa. Możesz na mnie mówić Truskawka. To taki owoc jagodowy. - Dodałam szybko, ze skinięciem łba.
Mój krótki ogon zadrżał.
-Będziesz. Teraz jednak musisz się skupić na rośnięciu i zabawie, dobra? Zanim zostaniesz wojownikiem, będziesz terminatorem, ale o tym mama też ci opowiadała, nie?

- Ojej... a ile trwa trening? Bo ja myślałam że go skończę szybko i będę mogła chronić moje rodzeństwo i mamę i innych jakoś szybko. - czterdzieści pięć księżyców brzmiało na baaardzo dużo, jak ja miałam dopiero co jakieś...cztery? Pięć? Może już pięć kurczę. A trochę mi się już zaczyna dłużyć czas do mianowania! A jak dłużyć będzie mi się czterdzieści pięć księżyców! Okropnie...
- Bardzo ładne imię ma pani. - stwierdziłam. Nigdy nie widziałam żadnego owocu ani jagodowego owocu a truskawki to szkoda gadać... ale może na treningu kiedyś znajdę jakąś, to by było super.
- Tak, będę mianowana w wieku sześciu księżycy i dostane mentora który nauczy mnie walki i pływania i wszystkiego co ważne żeby pomagać klanowi i sobie. - wyrecytowałam.

-Trwa tyle, na ile masz sił, by wytrwać wszystkie tematy. - Odpowiedziałam bez większego zastanowienia - bo wiedziałam, że miałam rację.
Gdy tak przyglądałam się kocięciu, to czy ich matka cokolwiek im mówiła? Zastanawiałam się, lecz w głowie przewróciłam oczyma.
Nie było co sobie krwi psuć. To nie moja rodzina. Byleby te kociaki nie narobiły mi, lub Sowie problemów.
-No i tyle, na ile stać twoich mistrzów. Ci mogą umrzeć, zniknąć, lub rozchorować się. - Nie kłamałam, a jeśli Powracające Zimno nie przyzwczaiła swoich kociąt do tematów śmierci, czy choroby, to...Cóż. Najwyraźniej teraz przyszła na to pora.

-...Kra to też ładne imię. - po namyśle odpowiadam spokojnie. Chociaż, że sama tematyka nazwania dziecka czymś zimnym, gdy samemu posiada się imię o podobnej tematyce było dość...Ciekawym wyborem Powracającego Zimna. Aż szkoda robiło mi się Wróblicy, którą kiedyś poznałam.

Uniosłam uszy. Oh. Przynajmniej tyle dobrego.
-Kogo byś chciała dostać na mentora? - Dodaje, cichym tonem.

- Aham... no walka, kodeks, polowanie... no i pływanie! To dużo tego faktycznie... - odparłam i spojrzałam w dół wysuwając pazury by podrapać ziemię. Tak dla rozrywki. Zostawianie śladów było w sumie fajną zabawą. Można narysować na przykład kamień, albo patyk.
Moje ślepka niemalże zaświeciły się gdy Truskawkowa Łapa pochwaliła moje imię. - Dziękuje. - kiwnęłam grzecznie łbem w podzięce.
- Umm... mamę może? Nie wiem... - odparłam kładąc uszy. No bo nie za często mieliśmy gości w kociarni a za dużo poza nią jeszcze nie wychodziłam! - Może przywódca byłby fajny? Bo on jest bliżej gwiezdnych niż zwykły wojownik. - a ja marzyłam o tym żeby zobaczyć gwiezdnych na własne oczy i ich poznać.

-Łowienie ryb, chodzenie na patrole oraz znaczenie granic podczas ich trwania. - Dodałam szybko. Kotka wymieniła większość, to sie szanowało.
-Ładnie. Powiedziałaś dużo. Chyba się nie możesz doczekać? - Miauknęłam, luźniej.
Rude futro opadło na końcówkach, a mój kikut zadrgał.
Moje uszka uniosły się w górę.

Jak na dziecko kogoś tak dumnego, jak Powracające Zimno, to Kra... Nie wydawała się być zła, czy gryząca. Prędzej to ja sama miałam niechęć do kociąt.

Kocięce marzenia? No, hm, chociaż to drugie...
-Sowia Gwiazda może by cie przyjął, lub kogoś z twego rodzeństwa, na spokojnie.- No bo i tak, kocur pewnie nie będzie mieć wyjścia...

- Fajnie by było trenować... bym była duża i silna i pomocna. A to lepsze niż bycie małym słabym i... nie pomocnym. - stwierdziłam wypowiadając ostatnie słowo nieco niepewnie. - A może my potrenujemy razem niedługo? Co myślisz? - niby kotka była jeszcze terminatorką ale może skończy trening do mojego mianowania! No bo skoro już jest taka duża i dorosła...
- Hm... ciekawe kogo. W sumie to mało nas się trochę wydaję... w sensie wojowników... jeden wojownik może uczyć więcej niż jednego terminatora? - spytałam zaciekawiona. Może mi się tylko wydawało że jesteśmy nieliczni.

Może i chciałam, by te dzieciaki się na coś przydały. By nie przysparzały problemu jak ich nieistniejący po za granicą tatuś.
By były czymś więcej, jak wylewem ze swojej matki idące w jej charakter, która tańcowała z gromiakiem w równym tempie.
Jednak słowa małej, choć postawnej koteczki o niebieskich oczkach przyprawiły mnie o....Lekki niepokój.
-Korzystaj z tego, że jeszcze jesteś mała, Kro. - Zaśmiałam się z lekka. -Bycie dużym i silnym jest fajne, tak - - naprężyłam ramię. -Ale hej, nie musisz, jeszcze, zmieniać brudnego mchu z kociarni? - Uniosłam brewkę. Może, gdy kociąt nie było w Norze, to nie było straszne, lecz gdy były...Eh, fujka.
No cóż, nie byłam dobra w rzucaniu pozytywami, gdy widziałam negatywy. Gdy myślałam o tym, że ten cały gromowy wojownik może zacząć stwarzać Powracającemu Zimnu kłopoty...

Uśmiechnęłam się, z lekka.
-Oczywiście, że tak. - odpowiedziałam spokojniej. -Lecz...Wiesz, może być to dla mistrza - - jak to powiedzieć dla kociaka? Ugh. -Drażniące, albo męczące. Dlatego ważne jest by....Uhm- - Połknęłam ślinę. -By było to zrobione w pomysłem. By nikt nie kłócił się z własnym mistrzem.

- No niby tak... ale się wymieni mech i rach ciach i po problemie. To nie jest chyba coś trudnego... a jak się jest małym to nikt cię nie traktuję poważnie. A ja chciałabym by wszyscy traktowali mnie poważnie... jak wojownika. - odpowiedziałam nieco irytując się w środeczku na samą myśl bycia kocięciem. Chce już być duża! Dorosła! Będę mogła chodzić na patrole i polowania, ale nie takie udawane po kociarni!
- No tak... trenowanie kogoś to na pewno ciężka praca. Ale ja nie zamierzam się kłócić z moim mentorem! No bo po co? Mamy się razem uczyć ładnie. - odparłam kiwając twierdząco głową na zakończenie.

-Na to trza zasłużyć. - Odparłam, drapiąc się tylną nogą za uchem. Trzepnęłam kitą po ziemi. -Albo być po prostu...Dobrym kotem, wiesz? Jak nikomu nie ustaniesz na ogon, to i nie pozwolisz, by ktoś tobie ustał. -
Nie ma to jak gatka szmatka, ale może chociaż coś śnieżna kotka zapamięta?

Na następne słowa Kry, uśmiechnęłam się pod nosem.
-I to się ceni, młoda. -

- Trza. - zamrugałam kilka razy wpatrując się w kotkę. W sumie to byłam dobrym kotem i jak na razie nie był nikt jakoś bardzo niemiły. To chyba znaczy że zyskuje szacunek, nie? Kiedyś będę tym najbardziej szanowanym w klanie!
- Okej, to idę, do widzenia. - odparłam po chwili jakby nigdy nic i na pięcie odwróciłam się w stronę kociarni. Raz dwa trzy i już byłam na miejscu!

/zt