Słoneczna Łapa uśmiechnęła się promieniście w stronę starszego kocura, gdy ten przyjaźnie się z nią przywitał. Usiadła naprzeciwko Krzywej Gwiazdy, żeby się dobrze widzieli i spojrzała na jego pyszczek.
- Chciałam sprawdzić czy nie potrzebuje Krzywa Gwiazda towarzystwa! I chyba w dobrą porę przyszłam bo nikogo ni ma oprócz Krzywej Gwiazdy w legowisku starszych? - zadrżała wąsami radośnie.
Ona mogła mu zapewnić pełno zajęcia swoją osobą! Ma bardzo dużo do opowiadania o swoim życiu, więc chętnie coś opowie starszemu.

Zamruczała słodko, gdy kocur zechciał jej towarzystwa. Nawet powiedział, że ,,przyszła w idealnym momencie"! Oh jakże jej było miło.
- Oh! Oki, Krzywowąsy - potknęła jeszcze głową by przyjąć do wiadomości - pójdziesz z nim na wyprawę po życia?
Chyba by wypadało żeby się wybrał bo aktualnie on ma dalej rangę przywódcy i błogosławieństwo Klanu Gwiazdy. Ale Słoneczko nie wyobrażała sobie tego żeby kocur miał iść na Zgromadzenie i jeszcze na Wyprawę. Był taki stary, nic mu się na pewno nie stanie?
- Oh! Trening. Kurde. Zaspałam już pierwszego dniazaspałam kurka wodna. A tak chciałam fajnie wypaść, rozumie Krzywowąsy. Po prostu za bardzo się ekscytowałam i spać ni mogłam kurka wodna. Ale się cieszę że jestem terminatorką, powiem Krzywowąsemu. Wkraczam w swoją złotą młodość!

Usiadłam się w przejściu, zmywając z pyska mech i wypluwając go.
Tyle dobrego, że mech był czysty. W miare. No i że mogłam go nosić starszyźnie częściej, niż wyjmować im kleszcze czy inne gałęzie z futra.
Moje złote oczy wypatrywały jakieś znajome futro - Śliwkę, matkę, ojca, lub może mojego mentora lub suchy nos.
No ale żadnego finalnie nie zobaczyłam, przy czym intensywniej zaczęłam myć rude futro.
Jeszcze ta straszna pogoda. Aż nie chciało się nigdzie wychodzić.

Robote miałam z głowy na dzisiejszy dzień. Tyle dobrego.

Niedługo miało się odbyć zgromadzenie, na które Wróbelek nie została wybrana. Może to i lepiej? Wciąż bowiem nie czuła się doskonale, chociaż od spotkania Trzcinowego Brzegu znacznie polepszyło się jej utrzymywanie z powrotem emocji na wodzy. Ale problem całkowicie nie znikł i choć z całych sił córa Powracającego Zimna starała się zagłuszyć głos nawracający jej temat Bladego Ducha, ten uderzał w nią szczególnie w chwilach bezczynnych. Dlatego dzień ładowała obowiązkami. Polowaniami, jakimiś może nawet sparingami, pomocą przy starszyźnie choć tak bardzo nie lubiła tego robić. Wszystko byle zająć myśli i nie pozwolić by gniew kotłował się w niej dalej, nawet jeżeli nie był on już tak ogromny, jak niedługi czas po jej wyjściu z lecznicy. A skoro o lecznicy mowa, jej zapachu chyba nigdy nie wyzbędzie się z futra, chyba że Pora Nowych Liści, gdy wytarza się w kwiatach. Może wtedy pozbędzie się woni ziół, która zdawała jej się, że wręcz wgryzła się w jej skórę.
Pogoda tego dnia była okropna, zresztą jak każdy dzień w Porę Nagich Drzew. Szaro, buro, ponuro, zimno i wilgotno. Do tego mroźny wiatr i odmarzające od śniegu łapy, cudownie. Nic tylko pozostać w legowisku. Szkoda tylko, że mimo wszystko trzeba było działać. Złapać świeżą zwierzynę, pójść na patrol oznaczyć granicę...gdyby każdy wyszedł z założenia, że ten dzień przesiedzi w obozie, wszystko by stanęło w miejscu, a tak nie mogło być.
Była na polowaniu z rodzicielką i chociaż nie były to owocne łowy udało jej się złapać chudego gołębia, a Powracającemu Zimnu dwie myszy. Zawsze coś, prawda? Kierując się w stronę stosu, jej oczom rzuciło się rude futro terminatorki siedzącej zaraz obok wejścia do obozu. W taką porę znacząco odcinała się od tła i zdawało jej się jakby odcień jej futra przybrał jeszcze intensywniejszy kolor. Hm. Zaniosła zdobycz na stos i podeszła do kotki głównie po to, by zadać jej jedno pytanie.
— Nie sądzisz, że lepiej byłoby wyczyścić futro w legowisku? Czyszcząc je na zewnątrz w taką pogodę twoje działanie zdaje się bezsensowne. — rzekła zamyślonym, ale też i zainteresowanym tonem. Tak bardzo uwierało ją uczucie brudu w futrze, że nie potrafiła wytrzymać aż do legowiska z przejechaniem kilkukrotnie po futrze językiem? Wróbelek rozumiała potrzebę higieny i pielęgnacji futra, gdyż sama należała do grupy tych kotów, które na utrzymywaniu w czystości swojego futra potrafiły poświęcić bardzo dużo czasu. Jednak zamierzała to zrobić w legowisku terminatorów, a nie wśród śniegu, który wpijał się w futro, mocząc je. Do tego również jeszcze dochodził wiatr, który targał ułożonymi kosmykami na wszystkie strony. Czyszcząc futro na zewnątrz terminatorka dokładała sobie dodatkowego trudu, którego mogła uniknąć przechodząc do innego miejsca, dlaczego wiec tego nie zrobiła?

Nie spodziewałam się tak piskliwego głosiku. No dobra, może nie tak piskliwego, lecz moje złote oczy ujrzały spod przymrużenia inną terminatorkę, Skaczącą Łapę.
Westchnęłam na jej pytanie. Potem westchnęłam na jej aparycje - a raczej na fakt, że nie mogłam jej z nikim połączyć. Napewno nie była to córka Suchego Nosa. Wiedziałabym chociaż z widzenia.
Na jej słowa odpowiedziałam spokojnie, moim cichym tonem.
-Maniery. Witaj, Skacząca Łapo. - Zaczęłam, zmrużając oczy. -Co do twego pytania - nie chciało mi się iść do legowiska. Chciałam zdjąć z siebie ten mech jak najszybciej. Głębsze czyszczenie futra wykonam po moich obowiązkach, a czeka mnie jeszcze trening. - Liznęłam zieleninkę z pomiędzy puchatych paluszków. Bleh.

Spojrzałam złotym wzrokiem na me ogniste futro, o niemal truskawkowym odcieniu.
-...Ale chyba aż tak źle nie wyglądam, czyż nie? Moje futro jest raczej zbite, niżeli długie jak takiego zastępcy, hah... - Spojrzałam się na swoją sylwetkę, lekko zamyślona przez sugestie młodszej i jej wzrok wpatrzonyw me futro.

Maniery. Sam fakt pojawienia się tego słowa na początku zainicjowanej rozmowy przeszył na wskroś ciało Skaczącej Łapy i sprawił, że kotką wstrząsnęła nagła fala irytacji. Uniosła lekko łuki brwiowe, a na pysku pojawił się lekki uśmiech, którym chciała zamaskować chwilowe wzburzenie. Przez myśl przeszło jej, żeby odejść już i nawet pożałowała trochę, że w ogóle zdecydowała się podejść...ale postanowiła dać jej jeszcze jedną szansę. Może kotka ją jeszcze czymś zaskoczy, oprócz tym, że lubiła się czepiać.
— Czasem moja ciekawość bierze górę nad manierami Truskawkowa Łapo. Musisz mi to wybaczyć. Witaj. — odpowiedziała, siląc się na potulniejszy ton. — Czyli w sumie...dokładasz sobie pracy... co przerabiasz teraz na treningu? — zapytała po chwili, gdy wypowiedziała dodatkowo jedną z myśli, które krążyły jej po głowie. Już pomińmy fakt, że dnia już w pewnej mierze ubyło, a Truskawkowa Lapa nadal miała do wykonania swoje obowiązki i trening? I zamiast wykonać to co miała, bo nie mówimy tutaj o treningu, który ustalał mistrz - to wolała teraz wyskubywać kawałki mchu z futra, zamiast wziąć się do pracy i na koniec wykonać pielęgnację futra? Dziwne...ale Skacząca z kolei, mimo iż cisnęło jej się to na język i cichy głosik z tyłu głowy podpowiadał jej, aby to zrobiła; wolała nie być uszczypliwa. — Jego odcień na pewno rzuca się w oczy, podobnie jak jego staranne ułożenie. Wydaje się przy tym miękkie i puchate, ale z pewnością musi ci utrudniać polowania w Porę Nagich Drzew, gdyż mocno skupia na sobie uwagę.

-Nie łatwo mnie zrazić, Skacząca Łapo. - Odparłam spokojnie, skupiając się na brązowym futrze rozmówczyni.
-Gorzej będzie, jeśli wpadniesz na kogoś takiego, co będzie kapryśny. - Wzięłam wdech po długiej wypowiedzi. Długiej jak na moje płuca w tą zimną pogodę.

Uniosłam kącik pyska, wiedząc, że wyglądało to raczej jak zamknięcie mordy.
-Dokładam, przekładam.... Czasami tak bywa, moja droga. Nie boje się pracy, gdy wpadnie mi w łapy. - Wzruszyłam barkami. Był w mym umyśle fakt, że terminatorów było tyle, że czasami ja, starsza mieszkanka trawiastej nory, nie miałam nawet co robić, bo starsi oddali zadania młodszym.
Moje oczy spadły na dość neutralny wyraz pyszczka rozmówczyni. Czyżby była znudzona, czy może ukrywała coś pod ową ekspresją? Kurde, pomyśleć, że musze i nad tym popracować.
Spojrzałam się powoli w niebo. - Przerabiamy polowanie i walke. Mamy już za sobą wspinaczkę, łowienie ryb, kodeks wojownika. Mój mistrz i ja czekamy na cieplejsze dni, by bezpiecznie popływać i powtórzyć łowy, gdy zwierzyna na nowo się odrodzi. - Westchnęłam - mój trening defakto toczył się już długo, lecz ja byłam dobrej nadziei.
Na temat mojego futra uniosłam brewki i wydałam z siebie ciche "hm".
-Prawda. - Odparłam spokojnie, bo cóż, młódka miała kompletną rację. Nawet futro mego ojca było bardziej przygaszone w kolorze i intensywności.
-Ale wiem, że i tak coś zawsze upoluje. Lubie patrzeć na pozytywy. Jak nie ptaki, to ryby. - Chociaż z tymi też miałam problemy, na początku, lecz niebieskooka nie musiała o tym wiedzieć.

— Kapryśny z powodu tego, że rozpoczęłam konwersacje od zadania mu pytania z ciekawości zamiast od przywitania się? Myślę, że przynajmniej w naszym klanie, nie ma wielu takich przypadków, chociaż może się mylę...a ty z kolei masz większe doświadczenie w tej kwestii. — odpowiedziała, uśmiechając się lekko jakby nie biorąc na poważne, że ktoś mógłby jej odmówić rozmowy tylko i wyłącznie dlatego, że postanowiła zadać pytanie prosto z mostu, omijając przy tym powitanie, które z pewnością w późniejszym czasie by się pojawiło. Ale być może...tylko dla niej była to dosyć abstrakcyjna sytuacja. Tym bardziej że w przypadku wojownika raczej rozpoczęłaby inaczej rozmowę, a tu w tym przypadku...sądziła widocznie mylnie, iż może pozwolić sobie na troszkę mniejszą kulturę w towarzystwie kotki, z którą dzieliła legowisko i była tylko trochę starsza od niej.
Nie skomentowała w żadnym najmniejszym geście słów odnoszących się do dokładania sobie dodatkowej pracy, jakby...to nie była jej sprawa i chociaż mogła nie rozumieć "dokładania" pracy, którą na dobrą sprawę nie musiałaby wykonywać i jedynie utrudniała sobie dodatkowo życie i tego komentarza, że ona "nie boi się pracy"; córa Powracającego Zimna nie zamierzała rozwlekać bardziej tego tematu. — Ah rozumiem, a jeżeli mogę spytać, kto jest twoim mistrzem? Wydaje mi się, że uleciała mi z głowy ta wiadomość. — zapytała z widocznym zastanowieniem na pysku, gdyż doprawdy nie potrafiła sobie przypomnieć tej informacji.
— Cóż ja nie miałam jeszcze przyjemności łowić, zresztą w taką porę jest to niemożliwe, dlatego my również czekamy na cieplejsze dni i przede wszystkim roztopy, kiedy jeziora na nowo odrodzą się spod lodowatej pokrywy.

-Też jeszcze nie spotkałam w naszym klanie takiego przypadku, lecz lepiej być przygotowanym. Nigdy nie wiadomo, kogo w życiu spotkasz. - Dodałam spokojnie, nie rozwijając jakoś odpowiedzi. Może w innym klanie ktoś taki by się pojawił? Lub w rzece jeszcze nie urodził? Kotowie było różne, bądź co bądź.

Następno kilku sekundowa cisza wypełniła powietrze między nami, a ja sama potrząsłam rudym kikutem za mną.
Następnie padł temat mistrza, a ja sama nie wiedziałam jak odpowiedzieć. Czy wyjdzie, że się przechwalam? Chyba nie. Mistrz jak mistrz, lecz Mknący Nurt był dla mnie wyrozumiały, co doceniałam.
-Mój mistrz to Mknący - Mknąca Gwiazda. - Miauknęłam spokojnie, lekko wzdychając. -A twój? Czy to nie aby ty jesteś terminatorką Sowiego Zmierzchu? - odbiłam piłeczkę. Byłam pewna swych przypuszczeń, lecz ten jeden cień szansy, że jednak byłam w mylnej myśli na temat mistrza młodszej...No cóż, był.
-Cierpliwość czyni mistrza. Szkoda tylko, że to tyle w rzeczywistości trwa, czyż nie? - uśmiechnęłam się chcąc troche rozweselić ton.


//WYGASZONE

Kolejne obowiązki nie dawały mi w kość. Szczególnie od posiedzenia Koziego Klifu chwilowo w lecznicy.
Ot, po prostu i szybko, pozbyć się kłujących gałązek w wejściu do legowiska starszyzny. Da się zrobić.
Nie mieliśmy w klanie per se starszych, którzy by tu spędzali czas, lecz nie mogło to miejsce odejść w zapomnienie, czyż nie?
Po za tym, jakby się zapomniało, to kto wie, jakby się zrosło i zarosło - zapewne więcej problemu by wyniknęło z takiej sytuacji.

Stałam na wejściu do cichej nory, spokojnie odłamując nieprzyjemne kawałeczki.

/Kra

Dzisiejszy dzień był dość słoneczny i mniej agresywny co poprzednie. Postanowiłam wykorzystać sytuację i w końcu wyjść z kociarni... chyba byłam już dość duża i silna, nie? Na cel mej podróży wybrałam legowisko starszyzny znajdujące się tuż obok Gniazda.
Zajrzałam niepewnie spodziewając się jakiejkolwiek starszyzny która podobno jest od opowiadania historii a jedyne co zastałam w przejściu to ogromną rudą kotkę. Zatrzymałam się za nią chwilę się przyglądając.
- Dzień dobry. Opowie mi pani historie? - spytałam przekrzywiając łebek.

Ukradkiem usłyszałam gdzieś z tyłu głos - lecz chwilę go ignorowałam. Przecież za mną była kociarnia, obok mnie. Głos musiał po prostu sie roznieść.
Dopiero po kilku wdechach powietrza - nie mojego, a dochodzącego tuż obok dało mi do myślenia.
Obróciłam się a grubych łapskach, a ujrzałam.... Kompletnie białą kulkę.
Szybko się mogłam domyśleć, że to jedno z tych nowych kociąt Powracającego Zimna. Te było do niej chociaż trochę podobne.
Zamrugałam chwilkę, po czym z wyrwaniem niemiłych gałązek, upadłam na ten sam poziom, co kociak - a ziemie obydwoma parami łap.
Kociak był miły, jeszcze. Trzeba było przyznać.
-Uh....Jasne. - Ale matka ci nie opowiada? Czemu ja...?
-O czym chcesz posłuchać?

- O starych dziejach. Pani jest starszyzną, tak? - bo skoro tu była to chyba musiała być. Poza tym miała jasną mordkę. Stare koty podobno siwieją więc by się zgadzało... no i jest duża! Im większy kot tym pewnie starszy... czy mama była stara? Muszę się jej spytać. Czasem chciałabym być w starszyźnie. Bym była duża i opowiadała to co przeżyłam. Bitwy, sojusze, tworzenie się klanów i ogólnie całego świata! To było ciekawe.

Słowa młodego wywołały we mnie mróz na sercu.
Kocięce gadanie, czy już tak wyglądałam? Ugh.... Dlatego nie przebywałam z kociakami - zawsze coś te małe gnojki gadały, a to....dorośli musieli się z tym użerać na psychice.

Wzięłam głębszy wdech.
-Akurat....Nie jestem taka stara, by znać dzieje klanów. - Parsknęłam. Nie zrozumiem rozumowania kociaków nawet jeśli wychowywała bym jakieś swoje.
-Moge ci opowiedzieć jednak o Krzywej Gwieździe. Lub o pożarze, jeśli jesteś chętna. - Opowieści Czarnostopego i Suchego Nosa pewno były wymalowane, lecz nie miałam głowy kwestionować odczuć starszych do drugiego z tematów.

O! Czyli trafiłam na młodą przedstawicielkę starszyzny. Dość stara by tu być, ale zbyt młoda żeby pamiętać powstawanie klanów. - Okej. - kiwnęłam głową i ruszyłam w głąb Cichej Nory rozglądając się za przytulnym miejscem do wysłuchania rudej kotki. Jedyne co się napatoczyło to stare legowisko z suchym mchem które najwyraźniej dawno nie było wymieniane. Położyłam się podwijając łapy pod siebie i wpatrując się w nowo poznaną. - Krzywa Gwiazda... miała krzywe zęby? To ktoś kto był przed Sowią Gwiazdą?

Poczułam się głupio.
Gdzie była matka tych mlekojadów? Czy serio nie umiała ich nauczyć, że wypominanie takich cech kota nie jest najmilszym z zajęć? Ugh...

Westchnęłam i przekręciłam łbem na bok, słysząc w karku lekkie chrupnięcie. Starość nie radość, młodość nie wieczność, lecz jeszcze taką starszyzną nie byłam. Byle, by pomóc klanowi - a tu wychodziło, że musze nakłapać dziobem do kociaka, by mu uświadomić pare spraw.
Po moim karku przeszła nie miła myśl, że Powracające Zimno...Nie spędza czasu z kociętami. A przynajmniej nie tyle, ile powinna - wiedziałam, że jeśli ja byłabym matką, nie pozwoliłam bym kociętom nie znać historii ich własnego domu, przywódców, dzięki którym zainstnieli.
-Krzywa Gwiazda nie miał krzywych zębów. Był pierwszym przywódcą Klanu Rzeki po pożarze, który strawił stare tereny z których klanowe koty musiały uciekać. Nie był sam. Była także Poranna Zorza. Podjęli się wyzwania, by Klan Rzeki mógł być bezpiecznym. Byś miała miejsce, w którym mogłabyś się urodzić. - Odparłam, kładąc się i mój łeb na masywne barki.
Dodałam po chwili cieplej. Kocięta....Ah. Trzeba z nimi delikatniej, a ja nie potrafiłam.
-Więc nie wypada, byś mówiła o kimś, że ma krzywe zęby, dobrze? Nie wszystkie imiona są....dosłowne.

Słuchałam uważnie o Porannej Zorzy i Krzywej Gwieździe. Mama coś wspominała że był kiedyś pożar i trzeba było uciekać. Jejku... ja bym nie dała rady. Łapki by mi odpadły.
- Oh... - poczułam się głupio na przytyk rudej. - Przepraszam panie Krzywa Gwiazdo... ja nie wiedziałam... - przeprosiłam ze skruchą spoglądając w sufit. Tam gdzieś wysoko sobie siedział, i mógł być na mnie zły... ja też bym pewnie była.
- A... pani też tworzyła klan...? Po pożarze... - spytałam nieśmiało. Nie chciałam znów zrobić wtopy i obrazić kogoś jeszcze żywego.

Musiałam wziąć mentalnie głęboki oddech.
Kocięta, oczywiście, że nie będą wiedzieć.
Nie, kiedy ich matka szlaja się z jakimś Gromiakiem. Czy w Klanie Rzeki nie było kota, który by zainteresował Powracające Zimno? Który nie byłby....Z innego klanu? Co, jeśli te kocięta pewnego dnia uznają, że jednak chcą żyć z ojcem?

Westchnęłam. Co za zagwostka.
Jednak teraz ważnym było, bym powiedziała kociętom o ich przynależności. Ich miejsce było z matką, skoro tatuś nie raczył się ich nawet odwiedzić.

Na ostatnie słowa białej kreatury ....Uśmiechnęłam się lekko. Chyba pierwszy raz.
-Nie. Jestem jeszcze aż tak stara. - Zadrgał mój kikut.
-Krzywa Gwiazda, Poranna Zorza i Mknący Nurt to....Tacy rodzice klanu rzeki, wiesz? Ja urodziłam się jeeeszcze później. Teraz planuje zostać wojownikiem i budować nasz klan, by był bezpieczny, dla każdego. Chce kontynuować ich pracę. -