Jaśmin póki co nie musiała się obawiać dodatkowej pracy chociaż jeszcze nic nie było przesądzone.  Skwar otarł swoją łapę o ziemie, dalej mając grymas na pyszczku. Zdecydowanie nie był fanem obślizgłych rzeczy. Przeszywały go dreszcze gdy czuł chłodnawą maź.  Kociak był tak przejęty, że nie poczuł, że nad nim ktoś stał. Dopiero gdy usłyszał glos, podskoczył i obrócił głowę w stronę terminatorki. Zamrugał kilka razy oczyma. Obejrzał ją od góry do dołu. Zdecydowanie się różniła od innych kotów, które do tej pory widział.
– Kamycek mnie polisal… – wytłumaczył co się stało z niesmakiem na mordce. – Cy kamycki syjom? – zapytał będąc przejętym. Czy każdy kamyk tutaj mógł go obślinić? Skwar wolał tego uniknąć za wszelką cenę!
Polecenie terminatorki było dla kremowego kociaka… nie lada wyzwaniem. Nie dość, że nie chciał tego dotykać to jeszcze musiał to kopnąć daleko! Postanowił jednak spróbować. Powoli podszedł do muszelki. Nagle z jej wnętrza wyłoniła się głowa ślimaka.  Skwar zapiszczał głośno gdy go zobaczył. Szybciutko podreptał do Jaśmin a dokładnie do jej łapek. Szukał w nich schronienia przed szkodnikiem. – On snuf chce mnie polisac! Nie chce! – zamiauczał.

Poruszyła uchem z niezadowoleniem, po czym przerzuciła swój wzrok ze ślimaka na kociaka.
- Nie, to ślimak. Ten tu jest w skorupie, ale są też takie, które tego nie mają i są obrzydliwe, chociaż trudno uwierzyć, że jest coś bardziej okropnego od tego tu. Muszle mają takie kręcone. I nie są zrobione z tego co kamień. Czasem możesz znaleźć pustą. - tu znów wróciła oczami na widocznie zapełnioną muszlę. - Ta definitywnie nie jest. - Niestety. Gdy kociak postanowił jednak wykonać jej polecenie, ta zrobiła kilka... dużych kroków w bok, by nie zostać przypadkowo uderzona ślimakiem. Nie miała ochoty być nawet muśnięta przez skorupkę, a co dopiero przez przypadek być dotknięta ślizem. Ugghh-h. Nim jednak kocię zdołało coś zrobić z tą przeszkodą, na wierzch wyszło coś... coś niezwykle ohydnego, od czego kotka miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje, i to najpewniej na młodego który właśnie postanowił schować się pomiędzy jej łapami. Niestety czekać go musiało rozczarowanie, gdyż Jaśmin w tym przypadku nie była dobrą tarczą ochronną. Tylko jak teraz się pozbyć ślimaka? Wyjdzie sam? Zanim to zrobi to minie wieczność, a kotka nie ma tyle czasu do zmarnowania.
- Ughh, oby mi za to dali dodatkowy czas wolny - Rozejrzała się szybko, po czym zniknęła dosłownie na moment, by po chwili przyjść z dość.. długim patykiem. Ustawiła się w wygodnej pozycji, po czym spróbowała popchnąć ślimaka w stronę wyjścia, zachowując przy tym jak największy odstęp.

– Slymak… – powtórzył, mówiąc do samego siebie. Czyli to nie były kolorowe kamyczki, które od czasu do czasu zbierał. Podniósł wyżej swoje uszy w zaciekawieniu. To było zwierzątko! A myślał, że tylko koty sypiały w Gniazdku! – Jejciu. – miauknął gdy terminatorka opowiedziała mu trochę o tych żyjątkach. Skwar pokiwał delikatnie głową. Długowłosa najwidoczniej też nie przepadała za nimi. Na kremowofutrym nie wywarły dobrego pierwszego wrażenia. Wolał ich nie ruszać a w szczególności ich śluzowatej części.
Skwar uważnie obserwował szylkretkę, był ciekaw co zrobi. Kociak miał nadzieje, że ślimak nie będzie znów atakować! Wtedy syn Kruchego Pazura musiałby wołać po posiłki. Na razie jednak milczał i obserwował dalszy rozwój akcji.
Jaśminowa Łapa zaczęła popychać patykiem, biednego ślimaka. Dobrze jej szło gdy nagle, osobnik chwycił się końcówki jej gałązki. Przylepił się do niej swoim śluzem.
– Ufasaj! – ostrzegł terminatorkę.

Szło całkiem sprawnie. Ślimak schował rogi (niestety swojej nogi nie mógł, jakby chciał się nią pochwalić) i turlał się, niezgrabnie bo niezgrabnie, w stronę wyjścia. Co prawda była to daleka droga, jednak srebrna nie miała zamiaru się poddać. Chciała wywlec to obrzydlistwo poza tereny obozu, żeby przypadkiem nie uwidziało mu się nagle przewędrować do legowiska terminatorów i obślinić jej posłania albo futra. Fu! Niestety tutaj zdarzyła się usterka. Wraz z ostrzeżeniem kociaka, terminatorka zauważyła jak stworzenie przykleja się do jej broni.
- Oh na gwiezdnych. - wymamrotała niewyraźnie przez zaciśnięte zęby, szybko chcąc wymyśleć co z tym zrobić. Jak zacznie machać tym na prawo i lewo to odpadnie, poleci nie wiadomo gdzie i zniknie im z oczu. Albo co gorsza upadnie na czyjeś futro. Nie, nie miała zamiaru do tego dopuścić. Więc co jeśli tak wykorzystać ten fakt? Starając się iść z jak najbardziej wyciągniętą szyją, wznowiła swój chód w stronę wyjścia, tym razem wynosząc ślimaka wraz z patykiem. To był nawet lepszy sposób. I gdy już, już była blisko wyjścia, ślimak postanowił się uruchomić. Wyszedł znów, zbadał otoczenie, po czym oczywiście zaczął iść w stronę, gdzie patyk był dłuższy, prosto w pysk Jaśmin. Widząc to, kotka automatycznie puściła patyk i odsunęła się w tył.
- Uh, nie, nie dam rady. Ty to zrób. - rzuciła w stronę kociaka, czując jak spina jej się skóra. Kto na wszystkie planety wymyślił cos tak okropnego jak ślimaki i co miał w głowie?

Uważnie obserwował jak kotka szybko starała się wyjść z potworem na zewnątrz. Skwar szedł za terminatorką. W sumie nie wiedział do końca dla czego. Chyba chciał zobaczyć na własne oczy, że to paskudztwo zostało wyrzucone z Gniazdka. No ale niestety sprawy się ponownie skomplikowały. Ślimak nie chciał dać za wygraną i chciał rzucić się na kocicę. Dla Skwara było to karygodne i wręcz czuł lekką złość. Co to za zachowanie! Nie powinno się ruszać na kogoś bez powodu!
Patyk poleciał na ziemie wraz ze ślimakiem. Uderzenie sprawiło, że się ponownie schował lecz dalej uporczywie się trzymał gałązki.
Spojrzał się na terminatorkę, która dała mu bojowe zadanie. Skwar nie mógł odmówić i pomóc jej z tym jegomościem. Podszedł do gałązki i chwycił ją ząbkami tam gdzie jeszcze ślimak nie dotarł. Postanowił wykorzystać okazje póki siedział dalej w swoim domku. Syn Suchego Nosa zaczął biec jak najszybciej potrafił w stronę wyjścia. Na nieszczęście ślimak postanowił wyjść. Kremowy kociak przeraził się ale nie chciał się tak poddać. Zwłaszcza, że był już niedaleko wyjścia!
Ślimak był coraz bliżej jego pyszczka. Ciarki przeszywały jego ciało ale musiał dokonać dzieła.
W końcu udało mu się dotrzeć do celu i jak najszybciej wypluł patyk ze ślimakiem. Jeszcze nigdy w swoim życiu tak się nie stresował… Już czuł jego rogi na swoim nosku. Na samą myśl, kociakowi robiło się słabo.
Zawrócił do kociarni a dokładnie do terminatorki. Musiał jej przecież powiedzieć, że teraz nic już im nie groziło.
– Slymaka jus nie ma. – powiedział. Na jego pyszczku pojawił się niemrawy uśmiech. Czuł się słabo i jakoś tak kręciło mu się w głowie. – Jus nie musis się…bac – zachwiał się na swoich dygoczących łapkach. To było ciężkie przeżycie i teraz trudno mu było zabrać oddech.

Na wieść o wywaleniu ślimaka, Jaśmin poczuła jak uchodzi z niej większość stresu, co można było zauważyć chociaż po jej reakcji, gdzie wypuściła z siebie nagle sporą ilość powietrza.
- Bać się? Ha. To tylko miękka, obślizgła, wilgotna papa bez kości. Brrr - Wyjaśniła, na samo wspomnienie otrząsając się i marszcząc nos, po czym skierowała wzrok na kociaka, który widocznie przeżywał to bardziej niż ona sama. Przynajmniej zajął się wyniesieniem paskudztwa na zewnątrz, przez co nie musiała kogoś wzywać i kazać robić tego za nią. Wystarczyło przekonać do tego dzieciaka.
- Osobą która się bała, wydaje się być w tej chwili najbardziej ty. Ale dobra robota, czy coś - mruknęła podchodząc, by sztywno dwa razy poklepać głowę kociaka jako gest uznania czy coś w tym stylu. Kocięta niektóre wydają się być bardziej heroiczne niż ona, szczególnie jeśli chodzi o obrzydliwe stworzenia, więc było to na plus jak najbardziej. - Od dzisiaj nadaję ci miano pogromcy ślimaków. Możesz się z nimi samodzielnie rozprawiać, gratuluję awansu - po tych słowach odwróciła się, chcąc zabrać mech i iść jak najdalej, byle by nie dotykać miejsc które dotykał ślimak, najpewniej przez następne kilka miesięcy.

Oh? Czyli terminatorka nie bała się ślimaków? Skwar myślał, że właśnie przez to tak reagowała na tego obślizgłego stwora.  No ale najwidoczniej się Skwar mylił.
Patrzył się na kocicę z przymglonymi oczyma. Jego ciałko dalej dygotało ale starał się ukryć swoje przejęcie za drobnym uśmiechem. Słabo mu to wychodziło. Jeszcze nigdy tak nagle nie zareagował do tego musiał się zmierzyć z tym czymś! Za dużo wrażeń, zdecydowanie za dużo!

Przymknął na chwilę oczy, gdy kocica poklepała go kilka razy po głowie. Było to miłe z jej strony, że podziękowała. Dlatego kremowy kociak posłał jej kolejny uśmieszek. Cały czas starał się udawać twardziela i ukrywać to, że było mu słabo po tej całej akcji.

Ucieszył go ten drobny awans. Bo w końcu nie każdy dostaje taki awans! Dlatego pisknął ciche : Yay!

Ha, poczekajcie aż powie to swoim rodzicom i rodzeństwu! Będą na pewno w niezłym szoku.

Jednak gdy Jaśminowa łapa się odwróciła… Cała adrenalina, którą miał Skwar... spadła. Co spowodowało większą słabość i helikopter w głowie.
Kocica mogła poczuć jak drobne ciałko spada centralnie na jej ogon. Gdy odwróciła swoją głowę, mogła zauważyć nieprzytomne ciałko Skwara. Najwidoczniej ta cała sytuacja to było zbyt wiele dla malca. Zemdlał z przejęcia! Na całe szczęście puszysty ogon kocicy sprawił, że młody nic sobie nie zrobił. Po prostu leżał i oddychał.

/xDDD

Gdy to miała już odejść, coś rzuciło jej się na ogon, powodując, że ta zamiast odskoczyć, zesztywniała cała, a po ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Uh, aż zęby zabolały od ich zagryzienia! Sztywno, niemal mechanicznie, jakby nie miała naoliwienia w karku, odwróciła głowę w stronę zagrożenia, patrząc na to z szeroko otwartymi oczyma. Niemal całe ciało ją piekło w tym momencie, chcąc oderwać się od ziemi i polecieć. Co? Co się właśnie stało? Czyżby kociak się zepsuł? Zardzewiał? Jakieś kable zostały źle podpięte? Zebrała się w sobie, próbując zabrać swój piękny przybytek spod małego ciała, które przez dotyk sprawiało, że Jaśka wywinęła się jak wąż, chcąc jak najbardziej go uniknąć. W końcu stanęła już uwolniona nad trupem już po końcowym dreszczu "obrzydzenia", patrząc na to i nie wiedząc co ma zrobić.
- Hej, umarłeś czy coś? - pyta w stronę widocznie oddychającego Skwaru. W końcu bierze jakiś pierwszy lepszy patyczek i z odpowiedniej odległości dźgnęła kociaka kilka razy lekko w brzuch, to w bok, to znowu w czoło, jakby chcąc podnieść opadłą głowę. - Uh, nie sądziłam, że będę musiała ogarniać czyjeś zwłoki tak wcześnie - mruczy do siebie - Może ktoś to sprzątnie... - kontynuuje. Głupio by było zostać złapanym na miejscu morderstwa, nie? Rozejrzała się więc na boki, po czym chwyciła ząbkami koniec ogonka kociaka, by potem spróbować go przewlec nieco bardziej w bok, ciągnąc ciało idąc w tył. Chyba powinna potem powiadomić Ryk, że dzieciak tu padł, tylko najpierw musi go zostawić w jakimś mało kolidującym z wejściem miejscu, żeby go nikt nie zdeptał. Dopiero wtedy pójdzie po Ryk. Ahhh, choroba, za dużo z tym paprania.

Kociak nie reagował na słowa Jaśminowej Łapy. Jednak nie trzeba było panikować bo oddychał. Jego ciało było bezwładne i gibało się w różne strony, gdy kocica chwyciła go za ogonek. Czemu? W gruncie rzeczy dlatego, że kocur nie posiadał długiego ogona. Dlatego też jego pupka była nad ziemią gdy terminatorka go tak ciągnęła.
Gdy postawiła kociaka na ziemie, terminatorka mogła zauważyć jak Skwar powoli się budzi. Chwilowe ucięcie filmu. Kociak powoli otworzył swoje ślepka i spojrzał się w górę. To była ta terminatorka! Ale co się właściwie stało…?
Po chwili Skwar wszystko sobie przypomniał i jego ciało ogarnął wstyd. Gdyby nie miał futra to byłby cały czerwony. Jak mógł stracić przytomność ze strachu?! I to jeszcze przy starszej kotce?! Czuł się jednym totalnym przegrywem.

– Pseplasam i dziefuje… – powiedział niemrawo. Od razu po tych słowach wstał i szybko pobiegł do Suchego Nosa, która zauważyła to wszystko. Skwar schował się za mamą, chcąc uniknąć wzroku Jaśminowej łapy. Było mu tak wstyd!
Tak czy inaczej, jego mama podziękowała kotce za opiekę nad nim. Po tym, wzięła młodzika za kark i zabrała do legowiska by tam wypoczął po przeżyciu.
Jaśmin uwolniła się od małego problemu.
/z.t