Z jednym terminatorem żyło się zdecydowanie lepiej, choć wciąż nie wyzbył się uczucia, że ma dosyć prawie to wszystkich kotów… nie, żeby często to pokazywał. Mimo rosnącej, irracjonalnej frustracji, rudy zawsze był dobry w zwykłą maskę kultury i zwyczajnej sympatyczności. Właściwie, to nie była do końca maska, ale powoli poddawał się z próbami zrozumienia, o co mu chodzi.
 Przynosił właśnie wróbla na stos zwierzyny, kierując swój wzrok nieświadomie na dreptające w okolicy kocię Ćmiej Łapy… aż to nie wdepnęło w mroźną kałużę i chyba to doświadczenie było zbyt oszałamiające, bo zaraz śmignęło do legowiska terminatorów. Rudy wypuścił powietrze ze świstem, lekko rozbawiony sceną, której właśnie był świadkiem.
 — Nieźle się skręciłaś w tej kałuży — stwierdził, zaglądając do Trawiastej Nory. Niespecjalnie wiedział, jak czarna miała na imię… aj. Starał się tym choć minimalnie interesować, ale… powiedzmy, że ostatnio szło mu gorzej.

 Nieznacznie cofnąłem swoje uszy, gdy ta nagle głośno pisnęła - najwyraźniej oburzona bądź przerażona możliwością, że widziałem. Nieco… śmieszne, jeśli mam być szczery. Już mam mówić coś o tym, że trochę trudno byłoby nie zauważyć, gdy robisz to w obozie pełnym kotów… ale ta jeszcze nie była skończona ze swoją wypowiedzią - wypowiedzią, której końcowe słowo wprawiło mnie w dziwny dyskomfort.
 Może gdyby nie to, skupiłbym się bardziej na tym, jak komiczne były jej odzywki w porównaniu do jej mikroskopijnego wzrostu, ale jej nasiąknięte nienawiścią wręcz kocurze zamknęło mi pysk i naderwało jakiś nerw w mojej głowie. To nie było tak, że czułem się zły na nią tak, jak na Przepiórkę; wewnątrz byłem bardziej jak szczeniaczek, którego ta mała czarna kulka właśnie tym jednym słowem skopała.
 Wracając!
 Uniosłem brwi, a powieki opuściłem. Ooch, czyli miała wysokie ego, tak wysokie, że chyba bardzo łatwe do skruszenia, skoro tak się broniła przed tym, by ktoś ją zobaczył… pozornie dojrzalsza od rówieśników, w przyszłości z potencjałem na problemy emocjonalne? Parsknąłem pod nosem.
 — Aa, a, rozumiem. Ale skoro tak, to skoro wpadłaś z takim przytupem w tą kałużę, to już nie jesteś najodważniejsza, tak? — trochę się drażniłem; jak z Połysk. To chyba było łatwiejsze, niż wieczny uśmiech, gdy musiałem pocieszać Świetlika.

 Czarne kocię miało już najwyraźniej całkiem konkretny zamysł tego, czym było całe to bycie odważnym… i nie wiedziałem, czy to bardziej przykre, czy zabawne. Uniosłem ponownie brwi i potakiwałem z wolna głową, gdy ta trudziła się ze słowem reputacja, zupełnie jakbym doskonale wiedział, o cóż jej chodzi - tak właściwie to wiedziałem, chyba zbyt dobrze, ale… czy chciałem to przed sobą przyznawać i mierzyć się z zagwozdkami psychicznymi, gdy miałem droczyć się z kocięciem? No właśnie.
 — Czyli na tym polega bycie odważnym? W odwadze tylko na pokaz… ? — zamierzałem drążyć, ciekawy byłem, co jest w jej głowie w tej kwestii. …Może i mi by to pomogło, heh. Zaś na jej propozycję lekko się uśmiecham i mrugam dwa, trzy razy - nawet miałem pomysł.
 — O, no dobrze. To… może wejdziesz cała do tej kałuży? Prawdziwi, odważni wojownicy robią takie rzeczy codziennie, pewnie dla ciebie to pikuś? — mruczę zachęcająco. Co, Burza - masz psychę?

Z rana można było sobie pozwolić na spacer w terenie, a popołudniu na posiłek.
W pysku niosłam świeże ryby upolowane przez Śliwkę - z którymi musze porozmawiać. Przyzwyczajenie się do Śliwki dalej wychodziło mi pokracznie, lecz wiedziałam, że wielokolorowe rodzeństwo nie ma mi tego (chyba) za złe, a gdyby miało, to...Ehhh, i tak nie zostało nas dużo. Tylko ja i Śliwa. Dlatego ich widoczne promienienie wydaje mi się...Dziwnie szybkie.
Dobrze dla nich, byleby szybko nie przeszło jak z wiatrem.


Widząc Znikającą Łapę w legowisku - ucieszyłam się. Nie zawsze był powód, by podbić, czy zagadać, a teraz? Powodów było kilka.

Położyłam rybkę przy córce Migoczącej Iskry i położyłam się cicho z boku.
-Hej. Masz chętke? - Spojrzałam złotym wzrokiem na rybę, po czym dodałam ciszej.
-Mam dla ciebie pozdrowienia.


/Niknąca

Leżała. Patrzyła się w ścianę. Nie wiedziała, co miała ze sobą zrobić, więc nie robiła nic. Nagłe pojawienie się Truskawkowej Łapy przed jej nosem sprawiło, że aż podskoczyła w miejscu, chociaż przecież zarejestrowała jej obecność, gdy weszła do legowiska. Zamrugała.
- Hm? - mruknęła bezmyślnie, patrząc na rybę, która znalazła się przed jej łapami. Piszczało jej w uszach i nawet nie wiedziała, dlaczego była tak zdezorientowana. - Ja... dziękuję? Chętnie - odezwała się w końcu, chociaż miała wrażenie, że jej żuchwa jest cała sztywna. Sięgnęła po rybę i przysunęła ją nieco bliżej siebie. W końcu dotarł do niej sens ostatnich słów Truskawkowej Łapy i podniosła głowę, by znów na nią spojrzeć.
- Od kogo?

Zdezorientowanie córki Migoczącej Iskry było równie urocze, co czasami zaskakujące. Pomyśleć, że jeszcze się nie przyzwyczaiła.
Albo to ja byłam tą bardziej żywotną. Hm.
Skąd to się wzięło w posiadaczce sylwetki jak z kocięcej opowieśni, gdyby dać takiemu malcowidać z pamięci narysować kota? Nie wiedziałam, lecz nie narzekałam.
Czasami trza było się rozluźnić.

I to był ten moment.
-Mmhmmm. - Chciałam się troche zabawić. Chyba, że znajoma z legowiska nie miałaby ochoty.
-Dam ci kilka wskazówek. Gromowy Zastępca, długie, ciemne futro jak najczarniejsza, zimna noc~ hm? Dzwoni jakieś imię w głowie?

Pod moim nosem pojawił się chytry uśmieszek, a ja wgryzłam się w rybkę.

- I- co? - palnęła bezmyślnie. Spojrzała pod swoje łapy, na rybę, którą przyniosła jej Truskawkowa Łapa, i zmarszczyła w konsternacji brwi. Co Konwaliowy Sen miał do niej? Dlaczego nagle sobie o niej przypomniał? Dlaczego teraz? Dlaczego przekazywał Truskawkowej Łapie prezent dla niej? Miała tak wiele pytań, a każde rodziło co najmniej trzy kolejne.
- Ale... mówił coś? Rozmawiałam z nim kiedyś, ale- Um. Nie rozumiem.
Uniosła wzrok, patrząc pytająco na Truskawkową Łapę.

Zdziwienie znajomej z legowiska przyprawiło mnie o podniesienie brewki w czystej ciekawości.
-Skąd... Ty go zna-... - Sama zamknęłam pyszczek. Musiałam przemyśleć, jak podejść do tego tematu, tak, jakbym chciała.
-Nie mówił o tobie nic. Tylko kazał pozdrowić, bo skojarzył zapach rzeki na moim futrze. Myślałam, że ty będziesz wiedzieć, o co mu chodzi.
- Dodałam, opuszczając brwi. Wgryzłam się w mięso. Czy córka Migoczącej Iskry robiła ze mnie głupa? Specjalnie?
-Ty nie rozumiesz? To wyobraź sobie, że ja też nie. Myślałam, że cie lubi, czy...coś.

Na szczęście dla Truskawkowej Łapy, Niknąca Łapa była zbyt skupiona na gapieniu się na rybę i próbie połączenia kropek tak, by miały sens w jej mózgu, dzięki czemu nie zarejestrowała jej zaskoczenia i chwilowego wyjścia z roli.
- Hm. No właśnie nie wiem - mruknęła, marszcząc brwi. To była jakaś wiadomość sama w sobie? Próbował jej coś przekazać? Czy ryba była w jakimś sensie połączona z ich rozmową przy Oku Gór? Coś symbolizowała? A może, tak jak sugerowała Truskawkowa Łapa, to faktycznie był symbol jego sympatii? Nie potrafiła sobie przypomnieć, czy Konwaliowy Sen w ogóle zwrócił na nią uwagę podczas ostatniego zgromadzenia, ale równie dobrze jej mózg mógł próbować utworzyć fałszywe sceny, w których gromowy zastępca faktycznie szuka jej wśród rzeczniaków... Próbowała sobie to poukładać w głowie, wyciągnąć z tego jakiekolwiek sensowne wnioski, jednak to wszystko nie sklejało się w żadną sensowną całość.
- Chy-chhyba będę musiała. Się zz nim spotkać? I zapytać - uznała w końcu, bo zapytanie wprost o sens prezentu wydawał się być o wiele lepszym pomysłem, niż snucie domysłów. Nie unosiła wzroku znad ryby. Hm.

I tak przez całą tą ciszę tylko patrzyłam na znajomą z uniesioną brwią.
Widziałam, jak coś w jej głowie się buzuje, jakby pływające w długim strumyku małe rybki.
Finalnie jednak cieszyłam się, że Niknąca Łapa nie zapytała się mnie, czemu akurat byłam tam, a gdzie indziej.
Patrol, te sprawy. To była najodpowiedniejsza odpowiedź.

-Sądzisz? - Co jak co, lecz....Ten obrazek nie wydawał mi się rzeczywisty. A Niknąca Łapa? Była dobra. Lepsza, niż kocur.
-Mogę się zabrać z tobą? Tak dla bezpieczeństwa. - dodałam. -chyba, że mu ufasz?

Nie była pewna tej decyzji, ale mimo to pokiwała głową. Będzie musiała to zrobić i się z nim spotkać, bo zżerała ją ciekawość.
- Jak chcesz? - mruknęła, wzruszając barkami. Ostatecznie było jej wszystko jedno. - Ale... „dla bezpieczeństwa”? Sugerujesz, że mógłby mi coś zrobić? Czy to tak- tak ogólnie? - bo sugerujesz, że sobie nie poradzę poza obozem sama, miała gdzieś na końcu języka, ale nie odważyła się tego powiedzieć. Zamiast tego... wolała dopytać, o co dokładniej chodziło Truskawkowej Łapie, bez doszukiwania się negatywnych konotacji. Nawet jeżeli sama już zdążyła uznać, że na pewno chodziło o to, że Truskawkowa Łapa widziała ją jako słabego przegrywa.