Ona również zaczęła się uspokajać widząc, że Skwarna Łapa jest już w stanie normalnie oddychać. Może żaden medykament nawet nie był tu, na szczęście, potrzebny. W końcu zdjęła łapę z jego grzbietu, uznając za niepotrzebne by pocieszać go dalej dotykiem, skoro w sumie nie była nawet pewna, czy mu to pasowało.
- Nie przepraszaj - odparła od razu, kręcąc głową. Rzeczywiście, sytuacja z terminatorem przysporzyła jej więcej stresu niż aktualnie potrzebowała, ale nie zamierzała mu z tego powodu zwracać uwagi ani być na niego przez to zła. To byłoby z jej strony okrutne i mijałoby się z jej pracą. - To normalne, że tak zareagowałeś. W końcu Ryczący Niedźwiedź był twoją rodziną... - dodała z lekkim wahaniem. Reakcja kocura była trochę niepokojąca, ale jednak kto nie byłby zszokowany widząc ciało bliskiego ci kota w tak okaleczonym stanie? Ją oczywiście również ten widok zszokował, zwłaszcza, że zdążyła się trochę przywiązać do swojego mistrza.

Księżyc miał dziś w planach zaatakować najwięcej kotów, ile tylko mógł. Obmyślał nowe miejsca, w których może się schować i zaskoczyć swoje ,,ofiary".
Kiedy jednak obudził się, z samego rana dotarło do niego, że te plany się dziś nie udadzą. Przebudził go bowiem ból brzucha a do tego nudności. No nie! Najgorsze, co mogło mu się dziś przydarzyć!
Wyszedł z kociarni, mając nadzieję, że ból zaraz minie, jednak to się nie działo. Na dodatek zimne powietrze i wiatr nie pomagały. Kocurek chwiejnym krokiem ruszył w stronę legowiska medyka. To było chyba jedyne rozwiązanie.
Trochę smutny, trochę zły wszedł do środka powoli. To się u niego nie zdarzał- normalnie wbiegłby tam pełną prędkością i zaczął skakać. Albo... nie wbiegłby, bo nie miał by powodu.
Teraz jednak szedł powoli bo czuł, że przy szybszym ruchu zwymiotuje.
W końcu usiadł i rozejrzał się.
- halo? Jest tu ktoś?- spytał dość osłabionym głosem.

Księżyc miał szczęście, bo Jałowiec akurat siedziała w lecznicy. Choć w sumie nie było to niczym dziwnym, bo spędzała tu większość swojego czasu.
- Jestem! - miauknęła, wychodząc na spotkanie synowi Przepiórczej Łapy, zaniepokojona jego słabym głosem. - Co się dzieje? - zapytała, widząc, że kocurek nie wygląda najlepiej.

Księżyc ucieszył się, kiedy zobaczył zlotą kotkę. Jeśli dobrze pamiętał, nazywała się Jałowcowa Łapa.
- Nie wiem... Od rana boli mnie brzuch i jest mi niedobrze- powiedział. - Oprócz tego jest zimnooooo- powiedział zawodząc.
- Co teraz? Czy da się mnie wyleczyć? Nie chcę być na zawsze chory, muszę zostać wojownikiem za niedługo!- powiedział, przywołując trochę energii do siebie. Rozejrzał się dookoła, czując zapach różnych roślin i ziół. Niektóre pachniały ładnie, niektóre lekko szczypaly go w nos. Ale na pewno będzie tu coś co mu pomoże, prawda?

- Spokojnie, nie wygląda mi to na nic groźnego. Chodź, połóż się tutaj. Zaraz ci coś przyniosę - powiedziała, prowadząc kocurka do legowisk przeznaczonych dla chorych. - Nie zjadłeś przypadkiem nic nieświeżego? - zapytała oddalając się do składzika.
To co opisywał wyglądało to jej na zatrucie pokarmowe, a jeśli nie, no to na pewno była to jakaś choroba układu pokarmowego. Pierwsze co przyszło jej do głowy to dziewięćsił albo dzięgiel, ale trochę wątpiła, czy kociak będzie chciał zjeść korzeń a dzięgla z kolei nie miała w składziku. Ostatecznie wróciła do Księżyca z listkiem mniszka.
- Zjedz ten listek. I poleż tu trochę, aż ci nie przejdzie - poleciła. Powinno mu szybko przejść, ale lepiej nie ryzykować tym, że kocurek obrzyga resztę obozu no i poza tym skarżył się, że mu zimno.

Kocurek zrobił dokładnie to, co kotka mu powiedziała. Położył się i zastanowił.
- Dziś na pewno nic nie jadłem... przyszedłem od razu tutaj - powiedział. A co do dnia wczorajszego, to sam nie był pewien. Wydawało mu się, że jadł świeżą zwierzynę.
Kocurek spojrzał na listek, który przyniosła Jałowcowa Łapa. Popatrzył na niego niepewnie, jednak wziął do pyszczka. Nie będzie wybrzydzał! Dorośli wojownicy muszą dbać o siebie i się leczyć, i skoro oni dają radę, to on też da!
Przez chwilę mielił listek, próbując wyciągnąć językiem jego skrawki spomiędzy zębów. Kiedy w końcu skończył, położył się trochę wygodniej, starając się przybrać taką pozycję, żeby mniej go bolało.
- A ile to trochę? Cały dzień? Całą noc? Cały księżyc??- spytał, nie podnosząc łebka z ziemi. Jałowiec pewnie jeszcze nie wiedziała, ile gadania i pytań zaraz ją spotka.
Kocur rozglądał się dookoła, jednak nie widział nic ciekawego. Nigdzie nikogo do zabawy! Tu i ówdzie wystawały jakieś kępki trawy lub mchu, ale ten nie miał sił z nimi walczyć.
- Jak to jest być medykiem? I dlaczego wolałaś zostać medykiem niż wojownikiem? Ja bym nie chciał. Chcę być wielkim wojownikiem i może nawet przywódcą! Nie wiem, co miałbym robić cały dzień tutaj- powiedział, mając nadzieję, że nie urazi tymi słowami kotki. Dlatego dodał:- ale oczywiście ty musisz to lubić, skoro jesteś medykiem. To znaczy uczysz się na medyka, bo jesteś uczennicą. Ja za niedługo też będę uczniem...- na chwilę ucichł, czując kolejną falę lekkiego bólu. Przez moment wolał nie otwierać pyszczka. Położył się na boku, mając nadzieję, że za niedługo stąd wyjdzie. Tu było tak nudno!!!

Jałowcowa Łapa przeciągnęła się, leżąc na swoim legowisku w lecznicy. Mech był przyjemnie zimny w porównaniu do większości miejsc w ostatnich upalnych dniach, ale mimo wszystko nie mogła tu usiedzieć. Nudziło jej się. Ale już nie miała co ze sobą zrobić. Wysprzątała i wymieniła wszystkie legowiska w lecznicy, a także ponownie posegregowała zioła w składziku. Nie miała teraz żadnych chorych do rozmowy ani opieki, a na wyjście po zioła było za gorąco. Żywiczna Łapa namówił ją do odpoczynku. Huh, chyba poszedł w ich matkę, jeśli chodzi o troskę o nią. Ćmi Trzepot też wiecznie przypominała jej o odpoczynku. Ale skoro już dwa koty jej o tym paplały, to musiało to coś znaczyć. Tak więc skończyła tu, nudząc się okropnie.

//Kamyk

Kamyk z kolei była pełna energii i nie mogła usiedzieć w kociarni. Była zbyt ciekawa świata dookoła aby tam gnić. Dzisiaj koteczkę zaniosło do lecznicy. Znaczy, ona sama nie wiedziała. Po prostu zaszła do smiesznie pachnącego miejsca. Była już kilka razy w Trawiastej Norze w odwiedzinach u ojców, ale to nie było to. Może to legowisko wojowników? Ale chyba wtedy by ktoś tu był.
– Haloooo, jest tu kto? – miauknęła, trącając łapką jeden z liści krzewu. Chciała być pewna, że nikomu nie przeszkadza...no i że nie wpadnie w kłopoty jak ktoś się dowie, że nurkowała sama w jakimś legowisku.

Jałowiec zwinęła się ponownie w kulkę i zamknęła oczy, mając nadzieję, że w końcu sen nadejdzie. Ale najwyraźniej zatraciła umiejętność spania w dzień. Po prostu musiała coś robić. Jak można było spać w dzień? Ta bezczynność była po prostu nudna!
Na szczęście jednak, coś, a raczej ktoś, postanowił ją wybawić z tej nudy. Od razu uniosła głowę, słysząc czyjś głos dochodzący z głównej części lecznicy. W końcu jakiś pacjent. Oczywiście, miała nadzieję, że nie przychodzi z czymś poważnym, ale z drugiej strony w końcu mogła wstać i coś ze sobą zrobić.
- Jestem, jestem - odezwała się, wychodząc z legowiska, by zobaczyć przed sobą jedno z kociąt Śliwkowej Pestki, które o dziwo nie wyglądało na chore. - Co się dzieje? Boli cię coś?

Uniosła brew, patrząc na nieznanego kota. – Boli? Czemu miałoby boleć? – spytała, zbita nieco z tropu. Dlaczego ta kotka się tak martwi? Nic się nikomu przecież nie stało.
– Um, nie. Jestem Kamyk tak przy okazji – powiedziała grzecznie, przypominając sobie o manierach, ups. Rozejrzała się za Jałowiec, lustrując wnętrze legowiska. Coś pusto tam – A co to za miejsce? – spytała zaciekawiona.

Jałowcowa Łapa praktycznie powtórzyła mimikę kocięcia i również uniosła brwi. Przez kilka chwil jej umysł uległ zawieszeniu, nim dotarło do niej, że najwyraźniej szylkretowa nie znała jeszcze rozmieszenia legowisk w obozie i przypadkowo trafiła do niej, do lecznicy. Może to jakieś zrządzenie losu, hm? Ona poniekąd też jako kocię przypadkowo weszła do lecznicy, do Niedźwiedziego Ryku.
- Ja jestem Jałowcowa Łapa, a to lecznica - wyjaśniła złocista, posyłając koteczce miły uśmiech. - W większości przypadków koty przychodzą tu do mnie tylko, gdy im coś dolega, więc myślałam, że ciebie też może coś boleć - wyjaśniła, znacznie się rozluźniając i pozwalając, by jej zadek opadł na ziemię przed kocięciem.

– Lecznica... – szylkretka powtórzyła powoli. Słyszała o takim miejscu od mamy, ale nie wiedziała gdzie to dokładnie jest. No, to teraz już wie. Jak ją brzuszek rozboli czy coś to będzie pamiętała drogę.
– Jałowcowa Łapa? To jesteś terminatorką? – schyliła łebek, widocznie zaciekawiona fenomenem medyków. Rozejrzała się po Zacienionym Kącie raz jeszcze, nie dostrzegając innych kotów. Hm, może mistrz Jałowiec gdzieś poszedł. Z drugiej strony, Kamyk nie kojarzyła żadnych imion związanych z ta posadą. – A kto jest twoim mistrzem?

Początkowo zdziwiło ją pytanie szylkretowej, ale szybko dotarło do niej, że było ono jak najbardziej uzasadnione. No bo przecież leczyć powinien medyk, a nie terminator. Klan Rzeki pod tym względem nie wyglądał najlepiej i to jeszcze zanim się urodziła. Z tego co wiedziała, Ryczący Niedźwiedź po śmierci swojej mistrzyni, też był doszkalany przez medyka z innego klanu. Miała tylko nadzieję, że ta historia nie powtórzy się jeszcze raz. Kiedy skończy swój trening, chciałaby dość szybko wziąć sobie terminatora, by cóż... zminimalizować ryzyko, że w klanie znów zabraknie doświadczonego medyka. Ale to już inna sprawa.
- Jestem, ale wiem już jak leczyć - odparła na pytanie kotki. - Uczy mnie medyczka z Klanu Gromu - dodała po chwili. Wiedziała, że najpewniej Kamyk będzie ciekawić, czemu nie ma nauczyciela u nich, w Rzece, ale szczerze mówiąc wolała uniknąć mówienia o tym, co stało się z Ryczącym Niedźwiedziem.

– Aha... – kocie skomentowało bez większych emocji – A tak właściwie to co robi medyk? Tylko siedzisz i czekasz aż ktoś się rozchoruje? Nuda trochę – Nadal jednak Kamyk przyglądała się starszej z zaciekawieniem.
Szylkretka nie drążyła tematu poprzedniego medyka (a raczej jego braku). Ot, po prostu nie mieli, tyle. Miło jednak ze strony Gromu, że użyczają ich medyczki do nauki Jałowiec. W sumie to jak dalej się zastanowić to całe leczenie brzmi ciekawie. Bo skąd taki listek może wiedzieć gdzie kota coś boli? No i rola medyka jest ważna dla życia Klanu, Kamyk może by się skusiła spróbować, ale robota wydaje się nudna. Tylko siedzenie w legowisku i czekanie.

- Eh - złocista spłaszczyła uszy i spojrzała na kocię nieco zbita z tropu. Pierwszy raz widziała dziecko tak pozbawione emocji. Przez to ciężko jej było określić, czy Kamyk rzeczywiście jest zainteresowana pracą medyka, czy może pyta o to wszystko by pociagnąć rozmowę czy coś. Patrząc na to, że już teraz określiła jej pracę jako nudną, to raczej to drugie. Chociaż w sumie w oczach miała pewne zainteresowanie.
- Nie no. Nie tylko siedzę i czekam. Poza tym muszę też zbierać medykamenty, utrzymywać składzik i lecznicę w czystości. Po prostu teraz już wszystko co trzeba zrobiłam i mam trochę wolnego czasu - wyjaśniła, pozwalając, by jej uszy się znów rozluźniły. Co prawda, mogłaby też wspomnieć o przepowiedniach i połączeniu z Gwiezdnymi ale... huh, prawdę mówiąc to całe połączenie wydawało się być czysto teoretyczne. Odkąd była mianowana na terminatorkę medyka, nie rozmawiała z żadnym z Gwiezdnych. No i może nie powinna o tym za wiele mówić innym kotom, zwłaszcza kociakowi.

Uniosła brew widząc jak Jałowiec kładzie po sobie uszy. Powiedziała coś nie tak? Patrząc obiektywnie, wizja siedzenia i czekania aż ktoś przyjdzie do lecznicy faktycznie brzmi jak nuda, ale może terminatorka wzięła to za obelgę? Ech, uspołecznianie się było trudne.
– Zbierać medykamenty...to trochę jak polowanie tylko na roślinki, nie? – zapytała już z większym zainteresowaniem w głosie. No to już brzmiało fajniej – A tak właściwie...to skąd taki listek na przykład wie, że kota boli brzuszek? Albo jak jakaś jagódka wie jak pomóc z bólem głowy. Czy trudno zapamiętać jakie zioło robi co?

- Dokładnie tak. Tyle, że roślina nie ucieknie, hah - odparła, już nieco bardziej rozluźniona. Może jednak się myliła i Kamyk nie miała dokładnie takiego podejścia do rangi medyka, jak się obawiała. Ba, szylkretowa zaczęła nawet brzmieć na autentycznie zainteresowaną, co, ku zaskoczeniu złocistej, było rozgrzewające na sercu. Dobrze było wiedzieć, że ktoś choć trochę interesuje się jej pracą.
- To nie tak, że medykamenty to wiedzą. Nie ma żadnego magicznego medykamentu, który działałby na każde schorzenie. Zazwyczaj medykamenty mają jedno zastosowanie lub trzy, może maks cztery. Na przykład jest medykament, który działa na dwa schorzenia. Kiedy masz oba i zjesz jeden listek, to pomoże ci na oba - powiedziała, mając nadzieję, że dobrze wyjaśniła jej swoje myśli. Pewnie i nie powinna dzielić się wiedząc dla medyków z kocięciem, Niedźwiedzi Ryk na pewno by ją za to zbeształ, ale przecież nie użyła żadnej nazwy medykamentu. Jeśli Kamyk to ciekawiło, to nie zaszkodzi się podzielić jakimiś skrawkami.