Przytrzymano mnie, oblepiono maścią. Dzisiaj kociak, a za tydzień samodzielny, dorosły byt. Nagły przeskok, bez fazy przejściowej, to najlepsze co może być. Będą się mnie czepiać, że nic nie umiem, chociaż nikt mnie niczego nie nauczył. Logika, ją uwielbiam, a jak się ją połączy z brakiem chęci zrozumienia, to już w ogóle. Niby dorosłe koty, a po upadku i zwykłym stłuczeniu wszyscy zachowywali się, jakby mi co najmniej dwie łapy urwało i ogon ucięło. Nie ma czasu na rozmowę, dopytanie, spojrzenie z innej perspektywy, czy nawet najmniejszą próbę pojęcia o czym mówię i jaki był mój cel.
Wyleczony natychmiast zerwałem się na cztery łapy i poleciałem daleko w obóz, szukać brata, który na pewno poświęci mi chwilę czy to na rozmowę czy spędzenie czasu w ciszy i zrozumieniu. Dobrze, że chociaż na niego mogę liczyć, skoro na matkę i ważne koty w klanie nie mogę.

Z/T

Ostatnie dni były gorsze, niż wszystkie inne. Ból głowy nie był niczym nowym. Brzask przywykł do tego, że jeśli nocą śniły mu się złe rzeczy, rano zwykle budził się z nieprzyjemną migreną, która mijała w połowie dnia - szczególnie, jeśli zdążył się przy okazji drzemnąć. Stąd też wstępnie nie zauważył, że robi się coś złego w chwili, gdy do bólu głowy dołączyła senność, brak w koncentracji i rozdrażnienie. Tym, co go tutaj sprowadziło, były nieustające zawroty głowy.
- Ryczący Niedźwiedziu? - mruknął cicho, wchodząc do lecznicy. - Potrzebuję...twojej pomocy.
Bo nieważne czy skończy się na rozmowie i daniu mu czegoś na sen czy na ból, albo faktycznym doszukiwaniu się choroby - to będzie pomoc, jakiej potrzebuje coraz bardziej.

[dźwiedź]

Nawet i Ryk nie był tym razem najzdrowszy. Uroki Pory Nagich Drzew co? Było mu trochę lepiej po zażyciu medykamentów, ale dalej nie wyzdrowiał w pełni. Zejdzie jakiś czas. Nie powinno to trwać dłużej niż księżyc, więc jakoś sobie da radę.
Przybył na wołanie kumpla i mruknął. Brzask coś złapał, pytanie co to takiego było? Przynajmniej nie ciekło mu nic na szczęście z nosa. Zaraźliwe kaszle i katary nie były mile widziane u progu Medyka.
- Co ci? - rzucił krótkie pytanie i czekał, bo co innego mu pozostawało.

- Źle mi - jakże owocna w informacje odpowiedź! - Słabo sypiam ostatnio, zakładam że to od tego. Łeb mi chce rozsadzić. Początkowo to były takie bóle raz na jakiś czas, ale teraz praktycznie to nie ustaje. I ciągle chce mi się spać, więc zakładam że przez to za nic w świecie nie umiem się skupić.
Mruknął zaraz, krzywiąc się delikatnie. Było to problemem dość... nijakim. Najpewniej nie jeden kot mierzył się z tym raz na jakiś czas.
- I najpewniej poszedłbym spać, ale kręci mi się w głowie. Już nie jak tylko się zbyt szybko podnoszę z legowiska, ale też jak zamykam oczy i leżę.

Czyli Brzask męczyły bóle i zawroty głowy. Dobra, nicz czemu Ryk nie umiałby zaradzić. A wierzby trochę miał, więc wszystko git. Poszedł do lecznicy i wrócił z kawałkiem kory. Położył medykament przed kocurem
- Zjedz, twarde resztki wypluj. Pomoże. A potem poleżysz w lecznicy aż ci się polepszy - polecił Bladej Łapie.
On sam najchętniej też by się położył. Nie w celu, żeby iść spać. Ale, żeby odpocząć. Poczekał więc aż terminator zje medykament i go odprowadził, a potem poszedł do swojego legowiska.
//Zt?

Posłusznie, wykonał polecenie. Żuł to co miał, resztę wypluwał, a potem, poszedł odpocząć. Cokolwiek mu dolegało, może teraz mu odpuści i będzie mógł znów wrócić do zwykłego funkcjonowania. Oby, na to tylko liczył.

[zt]

Medyk zjawił się w tempie wręcz błyskawicznym na żałosny jęk kocięcia. Nawet nie zdążył pomyśleć ,,co się stało?'' a już znajdował się przy córce Ćmiej Łapy. Szylkret przykucnął przy kocięciu i zajrzał mu w oczy. Na pierwsze spojrzenie, to nie było nic dziwnego w jej ślepiach.
- Co masz... na myśli że się zepsuły? Widzisz mnie wyraźnie? A może cię bolą? - spytał dalej dogłębnie wpatrując się w oczy czarno-futrego malucha.
Miał nadzieję, że Burzy nie stało się nic poważnego. Życie kota niedowidzącego, bądź w pełni niewidomego nie było czymś przewidywanym w ich Klanowym społeczeństwie. Po prostu nie dałaby sobie rady w życiu.

Wszystkie obawy jakie można było mieć dotyczące ,,zepsutych oczu'' rozpłynęły się w powietrzu, gdy Burza zaczęła tłumaczyć o co jej chodziło. Co za los. Nie mogła się spytać najpierw rodziców czy co? Wystraszyła go, a chodziło o zmianę koloru oczu. Jedni powiedzieliby, że jest słodka wpadając na taką głupotę, drudzy że denerwująca. A Ryczący Niedźwiedź tak właściwie nie wiadomo gdzie się znajdował. Jakoś... mało go zdenerwowała. Parsknął cicho, ni to ze śmiechu, ni to ze złości. Na pewno się jednak nie uśmiechnął, a zmarszczył pysk w grymasie.
- Moje też były niebieskie. Każdy kot gdy jest malutki ma szaro-niebieskie oczy, a z czasem zmieniają one kolor mniej lub bardziej. Nie ma znaczenia czy ktoś był niegrzeczny, czy grzeczny, ani co jadł. Nie przywrócę ci starego koloru oczu. Wygląda na to, że będą one żółte za jakiś czas.

Ryczącemu Niedźwiedziowi raczej było wszystko jedno jakie ma oczy. Mogły by być trochę... przytłaczające w tym jak dziwnie się w nich kolory rozlewają, ale szylkret nigdy nie dbał o to jak wygląda. Zawsze był taką ropuchą jego miotu i nie był zbyt przystępny ani z wyglądu, ani z charakteru. Wzruszył ramionami od niechcenia.
- Wszystko jedno - mruknął i drgnął pyszczkiem - no nie da się nic zrobić. Będziesz mieć żółte oczy i tyle. To nic strasznego.
Nie wiedział że dla jakiegoś kociaka przemiana koloru oczu może być tak straszna. On miał na to albo wywalone... albo nie pamiętał tego że się bał. Zupełnie nie znał kociąt i ich sposobu bycia.

Gdy poczułam mrowienie w żołądku, wolałam przeczekać.
Coraz to kolejne wschody słońca nie dawały mi poprawy - odechciało mi się wszystkiego.
Co...Było normą. Zawsze nic mi się nie chciało - po za byciem tu dla bliskich, ale ta niechęć była inna.
Zapachy mnie denerwowały, a na widok ulubionego wróbla moje gardło ściskało się.

To nie było normalne. Jak mój brak sił, gdy spokojnie mogłam chodzić na całodniowe patrole z rodzicami.
Znaczy, była ta bezsilność lepsza niż katar, czy migrena, lecz nie była ..U mnie powszechna.

Tak znalazłam się tutaj. A wzrokiem szukałam za znajomym złotym futrem.
-Jałowcowa Łapo? -

Jałowcowa Łapa ledwie chwilę wcześniej wróciła do lecznicy ze śniadania spędzonego z ojcem w legowisku starszyzny. Ale to było dziwne. Zawsze widziała Czarnostopego jako tego twardego wojownika, ojca, który zawsze obroni ją i cały klan. Ten wizerunek zakorzenił się w niej tak bardzo, że abstrakcyjnym widokiem był czarnofutry w legowisku przeznaczonym dla starszych. Z tego też powodu zaglądała do niego niemalże codziennie, by zapytać jak ten się czuje i ewentualnie podać mu jakieś zioła na wzmocnienie. Nie zapominała jednak o reszcie klanu, która przecież nadal zapadała na różne choroby. Dlatego też od razu wyłoniła się z tylnej części lecznicy, gdy usłyszała głos Truskawkowej Łapy.
- Cześć, Truskawka. Coś ci jest? - zapytała od razu, mierząc kotkę od łap do czubków uszu, szukając oznak jakiejś choroby czy ran.

Na słabszych łapach pokręciłam łbem, aż kryza mi zatrzęsła na boki. Ugh. Nie ma to jak efekty niejedzenia pożądnego śniadania od rana, bo nic nie możesz przełknąć ...

Na głos Jałowcowej Łapy skinęłam jej łbem, przeszłam do rzeczy. - Ciągle mi ciepło na ciele. - A na dworze jest zimno. Brrrr.
- Chce mi się spać, łapy mi drżą, a do tego ledwo co zjadłam wróbla, bo nie moge zdzierżyć zapachu jedzenia. - Nawet kocię by wiedziało, że coś jest nie tak. Może czymś się strułam? Chociaż, wtedy bym wymiotowała, bo ciało chciałoby się pozbyć wadliwego mięsa ...?
To było takie pogmatwane. Nie chciało mi się nawet o tym myśleć.

Senność? Niechęć do jedzenia? Drżenie łap? Szczerze mówiąc Jałowcowa Łapa nie potrafiła połączyć tych objawów z żadną chorobą. Ciepłota ciała jednak mogła wskazywać tylko na gorączkę, a przynajmniej tyle wiedziała. Dotknęła więc delikatnie nosa kotki opuszkiem swojej łapy. Rzeczywiście, była rozgrzana.
- Wydaje mi się, że to gorączka - stwierdziła, ze wstydem wypowiadając słowa "wydaje mi się". Jej trening z Owczym Runem już trwał dość długo i miała nadzieję, że Truskawkowa Łapa nie oburzy się tym lekkim brakiem wiedzy.
Nie czekając więc na jej reakcję skoczyła szybko do składzika i przyniosła kawałek kory wierzby białej.
- Zjedz te korę. Powinno pomóc. A do czasu aż ci nie przejdzie zostań u mnie w lecznicy, na wypadek jakby było to przeziębienie albo jakiś kaszel. Pokażę ci legowisko - powiedziała i gdy tylko ruda zjadła medykament, zaprowadziła ją do legowisk chorych.

Gorączka? Ciało miałam ciepłe, to fakt, ale...Czy moja głowa to zaczęła? Jakiś początek przeziębienia? Niewiedza była zarówno darem, jak i udręką w tej chwili.
-Oby tylko to. -
Odparłam spokojnie. Nie czułam potrzeby stresować Jałowcowej Łapy - w moim przypadku nie było to krwawienie otwarte. Najwyżej złapie mnie kaszelek, to posiedze. Chociaż i teraz nie byłoby to mądre, gdy tak przysięgałam Sowiej Gwieździe, że nie zachoruje, a tu co? Na początek Pory młodych drzew, w formie nie śmiesznego żartu.

Gdy złotofutra przyniosła mi kawałek kory, na moim pysku pojawił się kwaśny grymas. Kora....do zjedzenia?
Westchnęłam k grzecznie przeżułam roślinną ochronę, która...Ehh, najgorsza nie była.

Podążyłam za córką Czarnostopego, informując ją o kilku sprawach na granicy, jak i kilku informacjach, gdzie śniegu było mniej, a roślinność rosła ponownie w zieleni i gdzie warto było szukać ziół, by te nie były wypłowiałe od zimna. Przynajmniej tak podejrzewałam, bo oceniałam wzrokowo.

/zt