Nie spodziewał się, że gdy zrobi którąś nawrotkę, to nagle zobaczy siedzącą przy stosie już przyniesionego mchu Raniuszek, dlatego zatrzymał się w wejściu, widząc, że na niego czeka, i lekko położył uszy. Nie był pewien, czy powinien się przywitać, zignorować kotkę, czy co w sumie zrobić, bo... po ostatniej rozmowie z Ptak mógł podejrzewać, że wojowniczka nie darzy go ani gramem sympatii, a tylko udaje, żeby... no właśnie, po co?
Po chwili takiego stania, żeby nie było, że się tak zaciął, ruszył znów przed siebie, by wypluć mech na kupkę.
- Hej...? - rzucił niepewnie, przestępując z łapy na łapę. Nadal nie wiedział, co ze sobą zrobić, ale głupio było, nie wiem, minąć ją bez przywitania się?

Obejrzała mech, przebierając łapą wśród tego, co właśnie się pojawiło. Cóż, nie spodziewała się żadnego odzewu od strony Trzciny, więc gdy ten wydał z siebie dźwięk, ustawiła uszy na sztorc z zainteresowaniem, by po chwili unieść oczy na rudą sylwetkę.
- Dzień dobry, Trzcinowy Brzegu - przywitała się grzecznie, wspominając imię wojownika nie bez powodu, gdyż zaraz potem dorzuciła krótkie ,,Gratuluję awansu". Na ceremonii w końcu do niego nie podeszła, gdyż była zajęta siostrą. Teraz w sumie mogła to powiedzieć, co jej szkodziło. Ale to było tyle, jeśli chodzi o to co wyszło z jej pyska. Zaraz potem wróciła do przebierania w mchu, odkładając na bok jakiś ładny kawałek mchu.

 Coraz częściej czuł nieprzyjemnie ukłucie niewiedzy, co ze sobą zrobić; w pewnym sensie było ono nasiąknięte samotnością, ale teraz czuł, że woli samotność, że była bardziej komfortowa i bezpieczna, choć sprawiała, że jego myśli robiło się za dużo, a on, najzwyczajniej w świecie, nie lubił martwić się własnymi rozterkami.
 Więc mógł martwić się czyimiś. Z ostatnią, niezręczną rozmową z Połysk, z bliskich została mu chyba tylko rodzina… rodzina, w której narastał pewien temat - to, że Śliwki ostatnio, krótko mówiąc, brakowało w obozie. Wracała, rzecz jasna, ale jej długie nieobecności były bynajmniej normalne dla wojownika.

 Byłem naprawdę obrzydliwy; dopiero, gdy jestem sam i znudzony, to jakkolwiek interesuję się własnym rodzeństwem. Tak to wyglądało. Nie miało tak wyglądać. Ale stwierdziłem, że powinienem z nią porozmawiać, gdy już łaskawie się w tym obozie pojawi; nie mogłam powiedzieć, że nie siedziała we mnie pewna ciekawość, ale, znów… przez to czułem się obrzydliwie. Jakbym pytał tylko po to, by tą ciekawość zaspokoić, a nie ze szczerej troski. To miała być szczera troska. …Czy była? Nie potrafiłem stwierdzić.
 Ale gdy znajome futerko pojawiło się w legowisku wojowników i najwyraźniej nie miało nic do roboty, zobaczyłem swoją szansę.
 — Hej, Śliwka — mruknąłem, przysiadając się obok. — Chcesz podzielić języki, czy jakkolwiek klanowi to nazywają? — zażartowałem, czując komfort tego samego pochodzenia, i chcąc… no, nie być boleśnie niezręcznym, gdy zaraz zamierzam spytać o życie prywatne siostry.