Męczyła Płatka. Sprawiła że zrobiło mu się przykro. Na samą myśl, czuła, że coś zaciska jej się w gardle. Nie chciała tego. I wiedziała jakie jest jedyne logiczne wyjście z tej sytuacji. A jednak tak bardzo nie chciała go podejmować. W końcu jednak wstała i zrobiła parę kroków w stronę wyjścia z legowiska.
- Co pofiesz na odpoczynek? Duszo się mimo fszystko dzisiaj naplacofaliśmy. - zaproponowała z uśmiechem na pyszczku, mimo, że czuła jak coś w niej pęka. Nie chciała się rozstawać z bratem skoro nic nie osiągnęła. A jednak czuła, że zrobiła za dużo.
- A jeśli jednak bęciesz chciał mieć jakąś kolekcję będę mogła pszynieść ci jakieś ładne piólka, któle snajdę. Albo moszesz tesz sacząć od kamykóf! Ich jest pełno f obosie i na pewfno jest duszo ładnych. A szukanie ich na pefno będzie ciekawe. - to jedyne co jeszcze mogła zrobić na odchodne. Może i uczepiła się tej całej kolekcji niczym ostatniej deski ratunku, aczkolwiek nie miała na razie innego pomysłu jak Płatek mógłby inaczej wyrazić siebie. Chyba, że coś sam zainicjuje słysząc ten pomysł.

Ma dość. Ma dość i wie, że to jego wina, nikogo innego; Wiatr na pewno nie ma nic złego na myśli swoimi pytaniami i gestami, po prostu… pewnie po prostu jest przyzwyczajona do interakcji z normalnymi kotami, a nie takimi, dla których wszystko jest problemem. To z nim jest coś nie tak, tak.
Kiwa powoli głową, odczuwając ulgę, jednak to uczucie szybko mija, kiedy z pyszczka Wiatr wypadają kolejne słowa.
Nie rozumie, czemu Wiatr dalej nalega, jak nie w kwestii wychodzenia z obozu, to w tej. Nie potrzebuje nic swojego. Czemu jej tak bardzo na tym zależy? W połowie wypowiedzi kotki zaczyna się wyłączać, ledwo słucha, jego ciało drży lekko, boli go głowa, ma dość, ma tak bardzo dość.
Tama pęka.
– Proszęprzestań – wyrzuca z siebie panicznie, czując, jak brakuje mu tchu.

Było źle. Było bardzo źle. Było okropnie. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA. Dlaczego zawsze musiała być taka... Nawet już brakowało jej słów. Nigdy nie umiała odpuścić. I teraz ma. Płatka w takim a nie innym stanie. Może nie powinna była w ogóle z nim zaczynać rozmowy? Może gdyby po prostu zostawiłaby go wszystko byłoby dla niego lepsze? Przecież na pewno Płatek zna dużo innych kotów, z którymi chętniej spędziłby ten czas, i które nie wprawiłyby go w taki nastrój. A ona jak zwykle musiała wszystko zepsuć. Jakby już i tak nie miała okropnych relacji z absolutnie wszystkimi to jeszcze musiała psuć je z rodzeństwem.
- Pszeplaszam... Nie pofinnam... Ja mosze... Mosze ja nie będę jusz ci splafiać ploblemu, pszeplaszam... Ja-ja pójdę do sfojego legofiska jak coś. Pszeplaszam. - miauknęła, po czym z spuszczonym wzrokiem opuściła Miękkie Półki. Nie chciała żeby to wszystko tak wyszło. A znowu oczywiście było inaczej. Gorzej. Ale jeszcze nie wszystko stracone, prawda? Jeszcze na pewno da radę to wszystko naprawić. Będzie siostrą, o której Płatek marzy.


//zt

Nie chce ranić Wiatr, ale… po prostu już brakuje mu siły, czuje się strasznie przytłoczony, a przede wszystkim brakuje mu tchu, czuje się, jakby zaraz miało na niego spaść sklepienie jaskini, a jej ściany się zamknąć i go zgnieść, czuje suchość w pysku, boli go głowa, a nawet klatka piersiowa, oh… ledwo słyszy, co odpowiada siostra, nie może się skupić na pojedynczych słowach, jakie do niego docierają, a z tych z kolei nie może wyłuskać sensu, nic nie ma sensu, ugh, po co się w ogóle odzywał, mógł… mógł po prostu to przeczekać, może Wiatr w końcu by przestała… drży lekko, ledwo przytomnym spojrzeniem zauważa ogon kotki; och, odeszła, zostawiła go… ale wcale nie jest lepiej. Zaszywa się w ciemnym kącie, czekając, aż minie…

zt

Robak tak na prawdę nie zdążyło jakoś bardzo zbliżyć się do swojego młodszego rodzeństwa. Od czasu do czasu jednak próbowało zerkać do Miękkich Półek. Dzisiaj, gdy i tak miało coś zjeść po polowaniu, zdecydowało że zrobi to z kimś z młodszego miotu jeno rodziców. Wzięło więc puchatego królika, którego wcześniej złapało i udało się do kociarni. Jeno oczy padły od razu na Kanię, do której podeszło z ciepłym, nieco zmęczonym uśmiechem.
- Cześć Kania! Zjadłaby może z Robak?
Robak położyło się i położyło królika w swoich łapach gotowe przystąpić do jedzenia. Czekało na odpowiedź siostry zanim zacznie jeść. Może ona chciałaby pierwszego gryza?
//Kania

Był moment górowania słońca.
Także dla kociaka takiego jak Blask, to prawie już pełny dzień. Koteczka siedziała przed Miękkimi Półkami, obserwując w ciszy buzujące życie w Plemieniu. Nie chciało jej się jeszcze spać czy cokolwiek podobnego, ale na pewno nie miała już ochoty na zabawę, chodzenie po całym obozie będąc ciekawym co się kryje w każdym zakątku. Dlatego, kiedy nie miała już tyle energii co nad ranem, po prostu siedziała i obserwowała. Zauważyła jakiegoś czarnego kota, który wchodził do obozu z czymś w pysku, widziała Wieszcza, który rozmawiał z barczystym, wysokim i jasnym kotem... dużo się działo.

Młodsza usłyszała kroki z boku, strzelając w stronę źródła dźwięku uszami. Zaraz odwróciła łeb w stronę brata, mrugając kilka razy ślipiami. Drgnęła wibrysami słabo, na tyle, o ile mogła, widząc zmarszczenie pyszczka brata.
— Echo — odparła w końcu, równie niewyraźnie. Ona natomiast nie miała problemu z tym, że nie mówi jak ich mama. Pajęczyna powiedziała, że jak będzie ćwiczyć to się nauczy, więc zamierzała ćwiczyć. — Patse na koty — dodała jeszcze, odwracając łeb. Przykuła wzrok do wysokiego kocura, pokrytego licznymi bliznami. Ciekawe, jak je zdobył... na pewno był bardzo odważny i lojalny wobec Plemienia.
— Hm. Myflys se bede kedys taka duza jak on? — zapytała swojego brata, pyszczkiem wskazując stronę, w którą ma patrzeć.

— Mhm. Ja tes — odmrukuje, delikatnie strzelając uszami na fakt, że jej brat kompletnie nie odpowiedział na jej pytanie! Tylko powiedział, że on na pewno. Ph. Cóż, na pewno ona też będzie taka wysoka, bo... bo tak chciała, więc tak miało być i trudno.
Na kolejne słowa Echa zamrugała kilka razy.
— H? A co ja, tfoja sabafka? — zapytała, pusząc delikatnie swoje futerko. Jak się Echowi nudziło, to Echo mógł zrobić coś śmiesznego, a nie, że ją pyta. Zaraz jednak do malutkiej głowy Blask przyszedł faktycznie jakiś pomysł.
— Mosemy... mosemy sie popsepychac. Sobacyc, kto jes ilniejsy.

Im starsza Skała oraz jej rodzeństwo, tym częściej Jaszczurka Owinięta Wokół Kamienia pozwala sobie opuszczać swoje legowisko, zostawiając sobie kocięta same sobie. W Miękkich Półkach nie było żadnej innej matki, nie było żadnych innych kociąt, więc Skała z rodzeństwem mieli cały ten zakątek dla siebie. Skała bardzo lubiła takie momenty, bo jeszcze nie wiedziała czemu, ale potrafiła prawdziwe odprężyć się, dopiero gdy czujne oko matki nad nią nie wisiało.
Skale zaczęło jednak burczeć w brzuszku, a Jaszczurka wciąż do legowiska nie zwróciła. Jakoś tak głupio było małej czarno-białej koteczce wyjść i samej poszukać czegoś do jedzenia, dlatego, chociaż z pewną dozą niepewności zwróciła się do swojego rodzeństwa.
- H..Hej! Może... może pójdziemy do Rogu? No wiecie, po.. po coś do jedzenia - mruknęła i zamknęła oczy. Od razu pożałowała tej decyzji, tego odezwania się do nich. Co, jeśli ją wyśmieją? Albo coś? Mogła w ogóle się nie odzywać!

/szakal i chaber :D

Drzemał właśnie przytulony do skalnej ściany, z brzuchem do góry i łapami rozłożonymi na boki. Czasem otwierał oczy i niby wyglądało to tak, jakby był przytomny, ale za chwilę znowu szedł spać, nie mogąc się dobudzić.
Uchylił jednak oko, gdy Skała zaczęła się kręcić. Zamrugał, gdy zorientował się, że zadała pytanie również i jemu; zamiast odpowiedzieć, najpierw przekręcił się na brzuch, bo w tej pozycji zdecydowanie łączyło się kropki o wiele wygodniej. Ciszę najpierw przerwał jego żołądek, który wydał podobny dźwięk do tego, który zagrał ten Skały kilka chwil temu. Chyba się zsynchronizowali.
- Noo, głodny jestem - przytaknął w końcu, najwidoczniej odzywając się jako pierwszy na rzucone pomiędzy całą grupę pytanie.

Mamy nie było. Szakal czuła się z tym całkiem dobrze - że ufała im, jej, że nic im się nie stanie, gdy zostaną same, bo… no, nikogo innego tu nie było. Cała kociarnia należała teraz do nich - i Szakal wzięła sobie za cel, by pilnować swojego rodzeństwa, jak odpowiedzialny kot, którym była.
Sęk w tym, że ci najbliżej Szakal jednocześnie byli tymi, którymi… cóż, gardziła! Na ile gardzić może trzyksiężycowe kociątko, rzecz jasna. Bo Skałka była taka miałka, taka nieporadna, słabiak straszny, a Chaber… Chaber właśnie leżał na plecach jak niewiadomoco i to wiele mówiło o jego poziomie. Skałka jednak się odezwała - z propozycją, która teoretycznie miała sens, ale… Szakal nie mogła ot tak zgodzić się ze Skałką, na Przodków!
— A co, boisz się sama iść? — prychnęła w odpowiedzi więc, wzrokiem dając dwójce - bo Chaber się z nią zgodził, ech - wyzwanie. Ona bardzo często sama chodziła do stosu. Bo była z nich wszystkich n a j l e p s z a.

Sapnął sfrustrowany, patrząc na Szakal spode łba. Jak nie chciała iść razem z nimi, to trudno; Chaber podniósł się powoli, przeciągnął się i otrząsnął futerko, które trochę się zwichrowało podczas jego leżakowania.
- Chodź, Skałka. Pójdziemy sami, bo Szakal nie chce - powiedział, w bardzo przerysowany sposób stając bokiem do burej siostry i wykluczając ją z ich rozmowy. Trącił czarno-białą głową, po czym ruszył przodem, zostawiając Szakal samą. Ma, co chciała.

zt XD

Niestety, nie dostała tego, czego oczekiwała. Została przez Chabra zupełnie zignorowana, a gdyby nie futro, to jej policzki byłyby już całe czerwone ze złości, przez którą właśnie trzymała swój oddech w policzkach i wyglądała, jakby zaraz miała eksplodować. Jak on… śmiał… ! Najeżyła futerko i wstała.
— SUPER, IDŹCIE SOBIE! FRAJERZY, BLEEEE — fuknęła, wysunęła im na odchodne język i poszła sobie w głąb kociarni, niezainteresowana dalszą interakcją z kotami, które sprawiały, że czuła się głupio.