- Chciałem poprosić o zmianę mistrza. - Rzucił krótko i prosto z mostu, szczędząc sobie gadkę-szmatkę. W końcu obiecał zastępcy, że zajmie mu TYLKO chwilkę. Poza tym, wcale nie miał ochoty na prowadzenie pogaduszek z kimś, kogo praktycznie nie zna. Rozmowę zamierzał ograniczyć do minimum, tak by tylko rozwiązać swój problem. - O ile możesz tego dokonać jako zastępca. - Dodał, gdyż był to ważny fakt. Nie miał przecież pojęcia czy Konwalia w ogóle może mu pomóc! Równie dobrze może zaraz zostać przez niego odesłany i cóż, wtedy będzie musiał oczekiwać pomocy od Rozżarzonej Gwiazdy.

A więc nie tylko on pozostawał w stanie niecierpliwości spowodowanej nieobecnością ich przywódcy w życiu klanu. Doprawdy, żywił nadzieję, że skoro Rozżarzony zdecydował się na posiadanie kociąt, to uczynił to z wiedzą, że jego zdrowie będzie lepsze niż to dotychczasowe. Nie wątpił, że potomkowie jego wuja byli z powodu lichego zdrowia kocura zaniedbywani. Gdyby Jeżynowy Cierń żyła... gdyby jemu samemu dana zostałaby szansa zostania ojcem, kocięta czekałby z pewnością znacznie szczęśliwszy los.
- Z jakiego powodu? - spytał, choć, oczywiście, posiadał podejrzenia co do motywacji swego rozmówcy... i rozumiał frustrację, która przywiodła go przed oblicze zielonookiego. Nie oznaczało to oczywiście, że nie zamierzał podjąć ewentualnej decyzji bez upewnienia się co do tego, czy jego przypuszczenia były zgodne z prawdą.

Ah, no tak. Nie pomyślał, że być może dobrze byłoby od razu podać powód chęci zmiany mentora. W końcu Konwaliowy Sen zapewne nie śledzi treningów aż tak bardzo, by wiedzieć wszystko tak dogłębnie. I to nic złego, rzecz jasna!
- Ponieważ mój trening od dawna stoi w miejscu, a ja chciałbym zostać kiedyś wojownikiem. - Bo to już najwyższa pora. Spora część kotów w jego wieku zazwyczaj jest już wojownikami albo chociaż zbliża się do mianowania. A on... On tymczasem czeka i czeka, będąc praktycznie na początku tej długiej, trudnej drogi. - Uważam, że czekałem już wystarczająco długo, jednak nic się nie zmieniło. A teraz Rozżarzona Gwiazda ciągle choruje. - I tak właściwie to nie wiadomo czy w ogóle z tego wyjdzie. Tego jednak Chuda Łapa nie chciał mówić, obawiając się, iż... Nie wypada, po prostu. Różnie mogłyby te słowa zostać odebrane.

Chuda Łapa przypominał mu niego samego z czasu, gdy był w jego wieku, jednakże on sam nie oczekiwał aktywnego treningu - ten wszak taki był - lecz mianowania, z którym przywódca zwlekał długie księżyce... podobnie, jak zwlekał z mianowaniem jego pierwszego terminatora.
- To rozsądny powód i nie twierdzę, że się z tobą nie zgadzam - rzekł zgodnie z prawdą. Ciekaw był, czy przy częstości, z jaką chorował ich przywódca, wciąż posiadał wszystkie życia... nie sądził jednak, by wypadało, by w najbliższym czasie spytał go o tę kwestię. - Jakie kwestie zdołaliście omówić od momentu rozpoczęcia treningu?

Ulżyło mu po słowach Konwaliowego Snu. Miał w pewnym sensie poparcie zastępcy, a to już coś! Będąc szczerym, najbardziej bał się jego odmowy, jednak wtedy... Zapewne poszedłby do Rozżarzonej Gwiazdy, skoro wciąż ma taką możliwość. A co dalej? No, to sporo zależy od tego w jaki sposób potoczyłaby się rozmowa. Nawet nie chciał myśleć co musiałby zrobić w najgorszym przypadku.
- Dużo rozmawialiśmy o klanach, więc... Rangi. I część kodeksu. - Czyli nic co mu się... Przyda. A przynajmniej sam tak uważał. No bo ponad wiedzę teoretyczną stawiał chociażby umiejętność polowania lub walki. Znajomość terenów też jest ważna, ale to akurat ogarnął poza treningiem.

- To istotnie niewiele - w jego opinii więc przerażająco niewiele, tego jednak nie zamierzał podkreślać. Niekompetencja wuja mu nie odpowiadała, nie mógł jednak nadmiernie podminowywać jego pozycji, wówczas bowiem istniała obawa, że utracić mógłby swoją własną. - Spróbuję odbyć rozmowę z Rozżarzoną Gwiazdą, jeśli, oczywiście, pozwoli na to stan jego zdrowia. Po powrocie z dzisiejszego zgromadzenia klanów zwołam zebranie, na którym ogłoszę rozwiązanie twego problemu.
Zamilkł, pozwalając tamtemu podziękować mu lub też zwrócić się do niego w innej kwestii.

Kilkakrotnie pokiwał głową na znak zgody z Konwaliowym Snem. Niewiele, naprawdę niewiele. Praktycznie nic, można by rzecz. Nie był pewien czy zastępca myśli o tym w taki sam sposób, ale niezależnie od tego postanowił milczeć.
- Dobrze. Dziękuję. - Mruknął krótko w ramach odpowiedzi. Po tych słowach pożegnał się i odszedł w swoją stronę. Załatwił już to co chciał, więc teraz... Chyba musi po prostu czekać na ostateczną decyzję. Może w tym czasie zdoła zrobić coś pożytecznego.

/zt

I on odpowiedział na pożegnanie kocura w stosowny sposób, by następnie wstać i niespiesznie udać się w kierunku klanowej lecznicy. Żywił nadzieję, że Rozżarzona Gwiazda, którego tam zastanie, będzie znajdował się w stanie pozwalającej mu na rozmowę... i, czego pragnąłby jeszcze bardziej, w stanie pozwalającym mu zachowywać obiektywizm i zdrowy rozsądek.

[z/t]

Dzicza coraz bardziej się przekonywała do cieplejszej pogody. Co prawda, jeszcze temperatury nie sięgnęły zenitu ale z racji, że była to jej pierwsza pora zielonych liści trudno było się zaadaptować. O porze górowania słońca, zgarnęła pierwszą lepszą piszczkę ze stosu zwierzyny i udała się w poszukiwania miejsca do wypoczynku. Po znalezieniu cichego kąta przy legowisku przywódcy zabrała się za posiłek. Co jakiś czas odciągała pyszczek od martwego zwierzęcia, obserwując obóz i koty w nim przebywające.

***

Siedzenie w lecznicy mnie dobijało. Siedziałem i myślałem. Nie lubiłem tego. A atrakcje w postaci Żądlącej Łapy były niestety rzadkością. Chciałem zająć czymś łapy, zagłuszyć głos Konwaliowej Gwiazdy dudniący w mojej głowie... tęskniłem za tatą.
Przysiadłem pod Liściastym Konarem chcąc odpocząć od unoszącego się w całej lecznicy zapachu ziół. Rany się goiły, ale strasznie wolno...

/ktokolwiek

Osa była zadowolona, że została wybrana do jednego z patroli. Mniej zadowolona, że to właśnie Wilk był w tym samym. Serio nie można go było przydzielić dosłownie gdzie indziej? No ale dobra, skoro jest wybór pomiędzy pójściem z Wilkiem a nie pójściem w ogóle, to woli już z nim iść. Teraz zobaczyła go siedzącego przed Liściastym Konarem, wyszczerzyła przy tym kły i nie mogła sobie odmówić zaczepienia niebieskiego wojownika. Ruszyła w jego stronę, a gdy przechodziła obok, to szturchnęła dość znacząco jego bark. Mocno, pewnie, ale nie z pełną siłą. Żeby mu przypadkiem opatrunki nie spadły.
- No i co, cieszysz się, że będziesz w patrolu z dwoma najlepszymi terminatorkami? - rzuciła, oczywiście z przekąsem. Zadarła przy tym lekko głowę, patrząc nieco z góry na kocura pewnym siebie wzrokiem.

UH. Serio? Znów ona? Chyba miała za mało obowiązków od Konwaliowej Gwiazdy, ja już jej znajdę bojowe zadanie.
- A ty co? Niedowidząca na stalość? - prychnąłem gdy ta uderzyła mnie barkiem - No jaha! - parsknąłem cicho - Wiesz, poopowiadamy wam z ciotką o tym jak to było pięknie na tym świecie zanim się ulodziłyście. - przewróciłem oczami. Pszczeli Pył wsparła mnie po śmierci Tęczowej Chmury ale od tamtego czasu między nami się na pewno nie polepszyło.. a na pewno nie pomogły w tym jej córki specjalnej troski - Za mało obowiązków masz? Wiesz, znajdę ci bojowe zadanie jak się nudzisz. - bycie rangą wyżej to win.

- Odezwał się najmłodszy w klanie. Może powinieneś wrócić się do kociarni? - posłała mu zadziorny uśmiech, zajmując miejsce obok kocura.
- A jak było nudno. Chociaż słyszałam, że ty zapewniałeś rozrywkę, gryząc wszystkich po kostkach - odpowiedziała, otulając łapy swoim ogonem. Owszem, trochę zamierzała wykorzystać to, czego się dowiedziała od Jeż. Ale tak tylko trochę.
- Mi się nie nudzi. Mam ciebie do męczenia. To ty siedzisz tutaj i gapisz się w drzewo - odpowiedziała, na moment odwracając wzrok od niebieskiego i patrząc na miejsce przywódcy. Ciekawe miejsce se wybrał.

- No to opowiedz mi jakąś bajkę o klanie nieba lub cienia staluszko.- jej stary to powinien mi dziękować za prowadzenie prywatnych korepetycji dla jego córki. A ta jeszcze niewdzięczna będzie.
Uniosłem brew gdy kotka wspomniała o podgryzaniu kostek. - A matka wie że wykladasz kocimiętkę Owczemu Lunu? - bo nie do końca rozumiałem ten dziwny zarzut kotki. Przecież jej mleko nosem jeszcze ciekło! Co ona tam o mnie wie.
- Ładne, nie? - no a co miałem robić z tymi opatrunkami? Nudziłem się jak cholera więc jedyne co mi zostało to wpatrywanie się w to durne drzewo no.

- A co, nigdy nie uslyszałeś? Klan Cienia spłonął i tyle, a Klan Nieba wyginął długo zanim babcia Trzask była w planach - odpowiedziała, krótko, zwięźle i na temat. Coś tam kojarzyła z tych opowieści, ale no, była słaba z teorii. Oczywiście nie zamierzała się do tego przyznawać Wilkowi. Jeszcze czego.
- Mnie nigdy nie ciągnęło do lecznicy. To ty w niej lubisz przesiadywać - odpowiedziała, a jej końcówka ogona się poruszyła. Jako facet był strasznie niedomyślny. Gwiezdny Klanie, każdy facet jest tak tępy i trzeba mu wszystko dosłownie mówić?
- Drzewo jak drzewo. Jedyne, co w nim wyjątkowego to to, że siedzi na nim przywódca i tam ma swoje legowisko - odpowiedziała, wzruszając ramionami. Jakoś niezbyt zachwycała się przyrodą. Kiedyś, jak była mała to może. Bo co miała lepszego do roboty w obozie? Teraz w sumie też dużo do roboty nie ma prócz wychodzenia na treningi.
- No i chyba trzeba będzie przełożyć naszą walkę, skoro idziemy na tych samotników - odpowiedziała z cichym westchnieniem pełnym żalu.

Pokiwałem powoli głową niczym mędrzec sprawdzający wiedzę swojej podopiecznej. - Dobla, a o twoim dziadku Kluku słuchałaś czy nie? W sumie on chyba oddał życia mojemu tacie... a telaz on oddał swoje twojemu. W sumie śmiesznie. - to była nieco bardziej współczesna historia niż ta o Klanie Cienia i Klanie Nieba, ale czemu nie miałbym pochwalić się swoją wiedzą przed gnojuwą? Co ona tam może wiedzieć. Był mój tata, Kruk, i ten... Trzmiela Gwiazda.
- No wiesz, oczyszczam teleny z drapiezników, a ty ile już masz na swoim koncie? - uniosłem lekko brew. To nieprawda że często bywałem w lecznicy! W sumie tylko gdy zostawałem ranny w walce... choroby raczej się mnie nie trzymały.
- Nooo, jak nie umzesz podczas tego to ofelta nadal aktualna. - Konwalia zrobił ten patrol z premedytacją.

- Ojciec jakoś nigdy o Kruku nie opowiadał za szczególnie. Wiem, że kiedyś był przywódcą, a potem się ulotnił z klanu - odpowiedziała, chociaż z zainteresowaniem słuchała o tym, że Kruk podarował życia zarówno Rozżarzonej Gwieździe, jak i jej staremu. Ciekawe. O tym to nie wiedziała. Ciekawa była, skąd Wilk to wiedział, bo nie spodziewała się tego, że jej stary się mu zwierzał.
- No super, wypełniasz swoje obowiązki, wow. Jak zostanę wojownikiem, to też żaden drapieżnik nie będzie się pałętał po terenach - odpowiedziała, przewracając przy tym oczami. To logiczne było, że wojownicy walczą z drapieżnikami na terenach. Ona stosunkowo niedawno uzyskała przywilej w ogóle samodzielnego wychodzenia z obozu, więc nie miała zbyt dużo możliwości walki.
- To logiczne, że nie umrę. Raczej ty będziesz wtedy najbardziej zagrożony śmiercią. Szczególnie że prawie cię pokonały jakieś szczurki - odpowiedziała, zerkając na opatrunki wojownika z uśmieszkiem. To oczywiste, że Wilk będzie na pierwszej linii ognia. Ona nie zamierzała trzymać się z tyłu, ale raczej samotnik by celował w główną siłę klanu, a nie ledwo wyrośniętą terminatorkę.

Ta, nigdy nie spotkałem Kruka więc wychodziło na to że faktycznie ulotnił się z klanu... albo jakoś tragicznie zginął - ale pierwsza opcja została potwierdzona przez Kleszcza więc git.
- To ja chyba zdążę tlafić do stalszyzny w takim tempie. Ja w twoim wieku to już chodziłem na polowania sam, i ladziłem sobie bez ploblemu z mniejszymi dlapieżnikami... no ale spoko, wykalmie cie malutka, nie musisz się śpieszyć. - uśmiechnąłem się obnażając nieco kły. Przecież jej stary musiał - Albo twoja siostla... też już mianowana. - Jeżynowy Nos. Podobna do ojca i chyba nawet mająca z nim trening. A Osa co? Nadal pewnie nic nie umie...
- Pokonały? Tlochę poglyziony jestem ale to nic wielkiego, nawet blizn nie będzie więc... - a to było w tym chyba najgorsze! Skaczący Wróbelek chyba je lubiła...