Po czterech dniach, tak jak było mówione, stawiłam się przy wyjściu z obozu. Oczekiwałam na Skoczną Łapę, będąc gotowa na jego przybycie. Byłam również gotowa na to, że będę musiała się wrócić do legowiska terminatorów, aby tego zbudzić i zachęcić do życia w Klanie.
Swoją drogą, Skoczna Łapa dość mnie zainteresował tą całą niechęcią do bycia terminatorem. Większość terminatorów była podekscytowana na samą myśl zaczęcia nowego rozdziału, samej myśli trenowania, aby zostać wojownikiem. A tutaj taki Świerszczyk, który tej zmiany się boi. Cóż, nie mi było to oceniać, ja miałam tylko jak najlepiej i jak najprzyjemniej przeprowadzić owy trening. Oglądnęłam się za siebie, aby dojrzeć kremowe futro Skocznej Łapy, tego jednak było brak. Przynajmniej na razie.

Minęło już trochę czasu od pamiętnej ceremonii w której to otrzymał miano Skocznej Łapy. Mimo, że Świerszcz mocno obawiał się tego co będzie dalej, nie okazało się być jakoś tragicznie. Co prawda pierwszą noc spędził wiercąc się w nowym posłaniu, gdyż nie potrafił się przyzwyczaić do zmiany otoczenia, druga była już zdecydowanie lepsza. Tak na prawdę prócz zmiany legowiska czuł się tak samo, jakby do żadnej zmiany nie doszło, lecz póki co nie było sensu oceniać, ze względu na to, że nie rozpoczął jeszcze żadnego treningu. No właśnie, a propos treningu, miał mieć on miejsce równo cztery wschody słońca od ceremonii, czego Skoczna Łapa bardzo pilnował. W końcu, gdy nadszedł już ten dzień w którym miał się on odbyć. Po doprowadzeniu swojego kremowego futra do ładu, mozolnie wygramolił się z legowiska i niemal po chwili jego oczom ukazało się znajome szarawe futerko. Podreptał w stronę mistrzyni już trochę żywiej, z wysoko uniesionym ogonkiem.
-Dzień dobry Szałwiowe Życzenie! Mam nadzieje, że nie spałem zbyt długo-zamruczał uśmiechając się szeroko. Zdążył już przemyśleć zeszłego wieczoru wszystkie pozytywy treningu, więc nie był zbytnio zestresowany tym co zaraz miało nastąpić, wręcz przeciwnie. Można by nawet rzec, że nawet go to cieszyło.

Podniosłam wyżej jedną brew, spoglądając na Skoczną Łapę. Wnioskując po jego formie, podniesionym ogonie i uśmiechu na pysku, tak samo jak po ciepłym tonie głosu, można było wywnioskować, że już dotarł do niego fakt, że jest terminatorem i był gotowy na trening. Skinęłam mu głową z uśmiechem na przywitanie, a zaraz wstałam z miejsca, przy tym otrzepując swoje futro z trawy.
- Spokojnie, dopiero co tutaj zawitałam. Mam nadzieję jednak, że się wyspałeś, bo będziemy mieli pracowity dzień. Zaczniemy od granic, przejdziemy się wzdłuż nich, a w międzyczasie poopowiadam ci o walce. Podoba ci się plan? - zapytałam z uśmiechem, spoglądając na młodego Zamglonego Brzegu.

Ogonek kocura lekko podrygiwał z podekscytowania, czego raczej nigdy by się po sobie nie spodziewał. Przecież jeszcze niedawno tak strasznie chciał uniknąć mianowania, a tu proszę. Żadna z jego wcześniejszych obaw rzecz jasna nie miała miejsca, a więc nie miał żadnych podstaw, aby czuć się źle na nowej randze. Uśmiech na pyszczku szylkretki jedynie sprawiał, że coraz bardziej nie mógł się doczekać pierwszego treningu, który zaraz miał mieć miejsce.
-Wyspałem się jak nigdy, aby dzisiaj być pełnym energii do samiutkiej nocy! -mruknął entuzjastycznie pod nosem. Chciał rzecz jasna tego dnia wypaść jak najlepiej, a więc nie mógł pozwolić, aby dopadło go zmęczenie. Już poprzedniego wschodu słońca zdążył sobie wszystko dokładnie rozplanować, ustalając sobie rozkład dzisiejszego poranka.
-Brzmi świetnie! -odparł kiwając głową na jej propozycję. Najbardziej jednak nie mógł się doczekać przejścia po granicach i poznania terytorium klanu, bowiem Świerszczyk wręcz uwielbiał zwiedzać. Jeszcze za kocięcia dość prędko wszystko obejrzał, przez co przez długi czas czuł niedosyt, aż do teraz. Tu będzie coś więcej, podobno tereny są znacznie większe niż obóz, co kremowy kocurek chciał zobaczyć na swoje oczy.

Obserwowałam dokładnie swojego ucznia, posyłając mu delikatny uśmiech. Z zadowoleniem mogłam zauważyć, że troski Skocznej Łapy już raczej odeszły w zapomnienie i nie musiałam się martwić twardym zawodnikiem wśród terminatorów, który to nie będzie przychodził na treningi. Ale to dobrze.
- Oj aż tak to nie! Nie jesteś wilkiem. Jednak to dobrze, że się wyspałeś, bo będziemy dzisiaj na nogach - zamruczałam ciepło w jego stronę, posyłając kremowemu ciepły uśmiech. Miało go to zmobilizować do pracy, do nauki. I niech tak pozostanie. Na razie dostawałam samych łatwych w wytrenowaniu terminatorów, i niech tak pozostanie.
- No dobrze, to zapraszam! Cel - Podnóże Gór - zawołałam radośnie, zaczynając iść marszem w omawianą stronę. Skoro mieliśmy chodzić, to zaczniemy tak ostro, a co! No dobra, może nie ostro, ale na pewno jakoś.
- Skoczna Łapo powiedz mi, znasz jakie są obowiązki terminatorów? - zapytałam w międzyczasie, jak akurat szliśmy. Dzisiaj nie będę mu truć o rangach i Kodeksie, chociaż na pewno tą ostatnią kwestię liznę. Dzisiaj skupimy się na walce i dreptaniu.

Wąsiska młodego terminatora lekko drgnęły w towarzyszącym delikatnym uśmiechu na wspominkę o wilku. Ileż by dał, aby siłą i wytrzymałością dorównać takiemu! Dużo się o tych drapieżnikach nasłuchał i mimo tego, że nigdy nie chciałby go spotkać, umiejętności tychże zwierząt można było pozazdrościć. W sumie nawet nie wiedział jak ma odpowiedzieć na słowa pani Szałwii, więc jedyne co zrobił to zamruczał cicho pod różowawym nosem.
-Góry! -powtórzył otwierając szerzej zielone oczy z podekscytowania. Nie dało się ukryć, że Skoczną Łapę dość ucieszyła ta wieść, gdyż zawsze chciał zobaczyć z bliska skaliste szczyty. Szczerze myślał, że na pierwszym treningu skupią się bardziej na granicach tych w pobliżu klanu gromu czy innymi podobnymi lokacjami, a tu proszę! Z wyraźnym uśmiechem podreptał tuż za Szałwiowym Życzeniem rozglądając się z zaciekawieniem dookoła. Wtem chwilową ciszę pomiędzy nimi przerwała srebrna szylkretka, zadając kremowemu pytanie. Delikatnie przymrużył ślepia, zastanawiając się przez chwilę, jednak nie trwało to jakoś szczególnie długo.
-Na pewno wymiana mchu w legowiskach, czy cos podobnego. Później możeee... ochrona klanu? Chociaż to może bardziej wojownika... -mruknął kręcąc łbem powątpiewająco. Cóż, to drugie raczej było trochę naciągane, ale już trudno. Nic lepszego nie przychodziło mu do głowy, a wiadomo lepsze to niż nic.

Uśmiechnęłam się szeroko do Skocznej Łapy, gdy powtórzył moje słowa z wielkim podekscytowaniem. Zadrgałam delikatnie wibrysami, przypominając sobie kociaka, który za wszelką cenę nie chciał przyjść na trening. Najwyraźniej taki, a nie inny wybór Mistrza mu się przysłużył. Skinęłam łbem, gdy usłyszałam odpowiedź Skocznej Łapy.
— Dobrze. Masz rację, że ochrona Klanu należy do wojowników, ale też do terminatorów, którzy potrafią walczyć. I dzisiaj chcę cię tego nauczyć, abyś mógł wychodzić ze spokojem na tereny. Bo mimo tego, że to są nasze klanowe tereny, to nie zawsze są one bezpieczne. Ale, inne obowiązki terminatorów to uczęszczanie na treningi, opiekowanie się starszymi, pomaganie w kociarni, a także, gdy nabędą odpowiednie umiejętności, polowanie i chodzenie na patrole. Polowania się nauczymy na kolejnym treningu, nie martw się. Wszystko logiczne? — zapytałam się, spoglądając na kremowego kocurka.