Piaskowe Zagłębienie

Wyjaśnienie Wroniego Cienia sprawiło tylko, że me uszy nieco oklapły, wiedziałem jednak, że nie mogłem zrobić nic, aby zmienić jego zdanie na temat większych zbiorowisk kotów. Też niezbyt za nimi przepadałem, ale jak już były, to chyba wypadało na nie pójść, jeśli chciało się aktywnie uczestniczyć w życiu Klanu Gromu.
- Rozumiem i szanuję twoją decyzję, nie ukrywam jednak, że twoja obecność byłaby dla mnie nieocenionym wręcz wsparciem. - odparłem szczerze i z głębi serca. Mój humor poprawił się trochę po usłyszeniu komplementu od byłego mentora, który rzadko kiedy nimi sypał, jeśli już w ogóle. - Dziękuję, ty również nieco zmieniłeś się od początku naszej wspólnej drogi. Na lepsze, znaczy się. - również lekko się uśmiechnąłem, odwzajemniając tym samym gest starszego kocura. - Jeszcze nie zostałem obdarzony własnym uczniem i jakoś mi na tym nie zależy. Pewnie kiepski byłby ze mnie mentor. A co do moich planów na przyszłość, to chyba nie mam nic większego poza byciem dobrym wojownikiem, a z czasem również staniem się czyimś partnerem i może ojcem, jeśli taka będzie wola Klanu Gwiazdy. Nie dla mnie wielkie ambicje czy władza, żywot zwykłego klanowicza w zupełności mi wystarczy. - dodałem, szczerze wierząc w swoje słowa.

_________________

Piaskowe Zagłębienie - Page 4 56081555_OkeiIVEMq6vO9B1

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Wdech.
- Następnym razem mogę z tobą wpaść i usiąść z tyłu - jeśli chciał. Jeśli to było takie ważne dla Bociana, Wrona mógł się poświęcić i wyjść poza strefę własnego komfortu. Raz, dwa razy na parę księżyców go nie zbawi... a jak młody będzie zadowolony, to jakiś plus.
- Czy ja wiem czy kiepski... łapiesz to i owo, łapałeś przynajmniej. Nie trudno się z tobą dogadać, słuchasz, myślisz, odpowiadasz. Bycie mentorem nie jest trudne, o ile po prostu znasz się na wszystkim wokół. A gdybyś się nie znał, to dalej bym cię trzymał przy boku, żebyś się uczył - proste. Owszem, odrobina samokrytyki była dobra, ale nie trzeba było też przesadzać. Nie musiał od razu kogoś uczyć, mógł odczekać aż będzie pewniejszy... ale żeby mówić o sobie "kiepski"? - Nie dopuściłbym kiepskiego kota do mianowania.
Podkreślił spokojnie, marszcząc brwi. Wyjaśnienia na temat planów... były normalne. Nic wymyślnego, ale też nic paskudnie stonowanego. Ot, kocie życie.
- Między tym wszystkim znajdzie się czas na polowanie z mentorem?

_________________
Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Podpisnowy

Spojrzałem na ciemnego wojownika, nie kryjąc zaskoczenia jego słowami. Naprawdę mógłby zdobyć się dla mnie na aż takie poświęcenie i zjawić się na najbliższym ważnym wydarzeniu, aby mnie wesprzeć? Jeśli Gwiezdni pozwolą, to taką ceremonią może się okazać mianowanie mojego potomstwa, o ile się go doczekam. Obecność prawdziwego kumpla jak Wroni Cień w takim dniu wiele by dla mnie znaczyło. Zamruczałem na samą myśl o tym.
- Dziękuję, wiem, że jesteś gotowy poświęcić się dla mnie i potowarzyszyć mi podczas ważnych wydarzeń w Klanie Gromu. Już teraz wiem, że na pewno docenię ten gest, jeśli kiedykolwiek się na niego zdecydujesz. - uśmiechnąłem się ciepło do starszego kocura. Również jego zdanie na temat mojej potencjalnej przyszłości jako czyjegoś mentora podniosło mnie nieco na duchu. Miło mi się zrobiło, że bardziej doświadczony klanowicz tak dobrze o mnie myśli, choć stara się ukrywać swoje prawdziwe emocje. Mój ogon poruszył się z entuzjazmem, słysząc propozycję byłego nauczyciela. - Oczywiście, że tak! Z tobą zawsze chętnie wybiorę się na polowanie, a nawet znajdę czas na podzielenie się językami. Będę ci zdawać relację ze swoich dalszych poczynań, w zamian jednak oczekuję, że również podzielisz się ze mną co ciekawszymi plotkami ze swego życia. - dodałem, puszczając oczko w stronę swego rozmówcy.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Bardzo naiwnym było podejście Bociana, już teraz był wdzięczny i się cieszył z czegoś, co Wrona mógł rzucić na wiatr... a i tak, miłym było, że nie miał tego w poważaniu. Może taka odrobina wiary w czarnego była czymś jak najbardziej potrzebnym do funkcjonowania w Klanie, czymś bez czego nie warto było się w ogóle o nic starać?... Bo na ogół, niespecjalnie kto się cieszył na cokolwiek Wrona miał robić. Jak coś robił to robił. Jak nie, to nie. Tyle.
- Plotki z mojego życia... hmh, jak chce ci się słuchać o takich rzeczach... - bingo. Nawet się uśmiechnął! Bo kto jak kto, ale Wrona plotki kochał najbardziej. - Lubisz jakieś konkretne, czy obojętnie ci o czym byś słuchał...?

_________________
Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Podpisnowy

Chyba moja propozycja sprawiła, że Wroni Cień musiał się dobrze zastanowić nad odpowiedzią, gdyż dopiero po dłuższej chwili mi jej udzielił. Był jednak nieco sceptycznie nastawiony na tą wizję - nas rozmawiających jak starzy, dobrzy przyjaciele i dzielący się ze sobą co ciekawszymi informacjami ze swojego życia. Rozumiałem, że niechętnie się na to zgadza, ale nawet, jeśli będzie miał mi mało do powiedzenia, to nie będę go przecież ciągnąć za język. W końcu każdy ma prawo do swoich własnych sekretów.
- Jest mi to obojętnie, wysłucham wszystkiego, czym zechcesz się ze mną podzielić. Wiedz, że jako twój przyjaciel zawsze będę obok, jeśli będziesz potrzebował się komuś wygadać z tych dobrych, jak i złych rzeczy. - odparłem ze szczerością w swym głosie i łapą na sercu.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Trochę zbyt słodko jak na Wronę. Owszem, nie miał nic przeciwko tym zapewnieniom - kto nie chciał przyjaciół blisko siebie, czy kogoś komu mógłby się wygadać... ale nie umiał zareagować. Patrzył na niego tym swoim zmęczonym spojrzeniem, i jedynie machnął w porozumieniu głową. To wszystko, a nawet i ponad to, co Wrona mógłby zrobić.
- Mogę ci powiedzieć, że jakiś czas temu byłem z Pszczołą na spacerze. Oglądaliśmy Gwiazdy. I wtedy... wysunęła się nam rozmowa, o tym że jakoś niespecjalnie czuję się ostatnio w Klanie. Jakbym był jego cieniem, ale takim rozpływającym się - rzucił. Chciał pomagać i słuchać wszystkiego? Proszę bardzo.

_________________
Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Podpisnowy

Słuchałem uważnie zwierzenia Wroniego Cienia, przybierając poważną, zamyśloną minę. Co jakiś czas kiwałem głową, dając znać, że rozumiem jego słowa. Chyba. Znaczy, miałem nadzieję, że wiem, o co mu chodzi. Ja też nie zbyt przepadałem za zbyt dużymi grupami kotów, a Klan Gromu był właśnie takim zbiorowiskiem kocich indywiduów.
- Chyba wiem, co masz na myśli. Przykro mi, że się tak czujesz. Czy mogę coś na to zaradzić? Zrobię wszystko, być poczuł się lepiej jako aktywny członek Klanu Gromu. - odparłem, spoglądając na rozmówcę zmartwionym wzrokiem.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

- Gdybym wiedział co można zaradzić, sam bym sobie pomógł - odpowiedział zupełnie szczerze. Problem polegał na tym, że podejście Wrony i ciągłe odsuwanie się od życia Klanu było... błędnym kołem. Nie mówię, to znaczy że muszę się wycofać. Wycofać się znaczy, że nie mogę mówić. Nie móc mówić, to znaczy że się nie mówi. I tak w kółko. Nie umiał się wbić w rytm. Wyjście z niego było przekleństwem, powrót niemożliwym. - Nie wiem co mam w Klanie robić. To mój problem. Polować, patrolować... a nadto? Czuję się, jakby cały świat był, a ja bym patrzył na siebie z boku. Takie totalne, niepotrzebne bycie. Nie wiem czy w ogóle jest na to rada, czy to jakaś nieprzyjemna klątwa, ha.

_________________
Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Podpisnowy

Sytuacja Wroniego Cienia wywołała u mnie niemałe przygnębienie. Źle się czułem z myślą, że gdy ja cieszyłem się codzienną klanową rutyną, on tymczasem przeżywał prawdziwe katusze, nie mogąc czerpać przyjemności z bycia członkiem Klanu Gromu. Miałem jednak nadzieję, że nie postanowi nagle odejść, rezygnując z tego wszystkiego, co do tej pory udało mu się osiągnąć jako wojownik. Że nie zrezygnuje ze mnie i naszej przyjaźni, którą budowaliśmy w czasie wspólnych treningów. Byłem święcie przekonany, że taka ucieczka od problemów nie jest najlepszym rozwiązaniem. Nie, z wszelkimi trudnościami losu należało się mierzyć z podniesionym czołem, odważnie krocząc ścieżką swego życia.
- Naprawdę jest aż tak źle? Wybacz mi, że nie dostrzegłem wcześniej twojego złego samopoczucia. Może jeszcze mógłbym ci jakoś z tym pomóc, skoro teraz, jak twierdzisz, jest już za późno. - odparłem, spoglądając smutno na towarzysza, którego niedola łamała mi serce na pół.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

- Nie dostrzegałeś, bo nie lubię innym mówić. Po co? - a to prawda. Po co? By oceniali? Wolne żarty, nie dla Wrony. Gdyby ktoś miał mu mydlić oczy "będzie dobrze!" czy "uszy do góry!", to chyba zmuszony byłby odejść z Klanu za zachowanie. Mówienie takich rzeczy nie pomagało. Było oszukiwaniem samego siebie, że jest okej, kiedy czuje się, że tak nie jest. A Wrona nie chciał oszukiwać ani siebie, ani innych. - Ale miło, że ty podchodzisz do sytuacji normalnie, młody. Nie żadnymi głupimi pozytwywami, tylko normalnie... i kocio.
Dodał jeszcze, bo to ważne. Ma dobre podejście, nienachalne.
- Jedyne co możesz zrobić, to być. Gdzieś obok, żeby pogadać. Innych wyjść nie widzę... nie wiem jak ty.

_________________
Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Podpisnowy

Jedynie, co mogłem teraz zrobić, to nieśmiało wtulić się w futro Wroniego Cienia, chcąc tym samym dodać mu nieco otuchy. Niech wie, że cokolwiek by się nie działo, zawsze ma we mnie oparcie.
- Będę przy tobie, zawsze i wszędzie. Z wszelkimi problemami wal do mnie jak w dym. Jesteś dla kimś więcej niż tylko byłym mentorem. Jesteś mi przyjacielem czy nawet prawie bratem. - odparłem z wiarą w swym sercu. Nic więcej nie trzeba było mówić, a ja chętnie posiedzę jeszcze chwilę w ciszy u boku ciemnego kocura, jeśli taka będzie jego wola.

[zt?]

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Czy było coś bardziej smutnego, niżeli pora nagich drzew bez pokrywającego wszystko śniegu? Chyba nie! Rwąca smętnie przerzucała kamień z jednej łapy do drugiej, leżąc sobie w randomowym miejscu obozu, cicho wzdychając. Tak bardzo chciałaby kogoś wciągnąć do walki na śnieżki, ale mogła co najwyżej rzucić w kogoś błotem, bo tylko to pokrywało akurat ziemię dookoła. Smętnie rozejrzała się dookoła, mając nadzieję złapać wzrokiem kogoś znajomego, a widząc Tęczową Chmurę niedaleko... cóż.
- HEJ, Tęcza! - wyrwała do przodu zostawiając swój smutnie przerzucany kamień, by podejść do kotki. - Robisz coś teraz? Bo rany, ale mi się nudzi, potrzebuję z kimś porozmawiać! Ta pogoda jest okropna, nic się nie chce robić, nawet mi, rozumiesz?! - jęknęła.

[Tęcza]

_________________

Tymczasem niebieskofutra akurat zajmowała się czyszczeniem futra, siedząc w Piaskowym Zagłębieniu. Podobnie jak Rwący Strumień, nie miała teraz zbyt wiele do roboty. A nawet nie specjalnie miała z kim porozmawiać bo o tej porze dnia większość klanu wybyła wykonywać swoje obowiązki.
Podskoczyła lekko, słysząc jak nagle ktoś woła jej imię. Stosunkowo rzadko rozmawiała z kolorową wojowniczką, więc nie od razu rozpoznała jej głos. Uśmiechnęła się do niej z początku nieco zaskoczona nagłym wybuchem energii u starszej kotki.
- Ah, cześć, Rwący Strumieniu - odparła spokojnie siadając prosto. - Rozumiem. I nie, też akurat nie mam nic do roboty.

_________________

Hummingbird, summer song
Has it brought my life back?
Hangin' in the balance
Have you brought the light back?

And hummingbird
I can never unsee
What you've shown me
Stay on, stay on with me

Rwąca nigdy nie miała problemu z podejściem do kogoś, kogo ledwo znała, albo w ogóle nie znała, szczególnie że z Tęczową Chmurą raz, czy dwa, miała okazję porozmawiać. Dlatego też tak lajtowo sobie zagadała, ale uśmiech wyszedł jej na pysk, gdy ta oznajmiła, że nie, nie robi teraz nic, tak więc mogły sobie porozmawiać. A Rwący Strumień uwielbiała rozmawiać z innymi, nawet na nic nieznaczące tematy, bo po prostu mogła wtedy nawijać i nawijać i nawijać, a pysk mógł się jej nie zamykać. I wszyscy byli szczęśliwi (a przynajmniej według niej).
- W takim razie, możemy sobie trochę poplotkować - zażartowała, a wąsy jej drgnęły. - Co u ciebie, Tęczowa Chmuro? Coś nowego? - zagadnęła, dając matce wypowiedzieć się jako pierwszej, a co, niech ma, zanim wyleci z niej pełen potok słów.

_________________

Pszczoła nie zajmowała się niczym szczególnym. Po treningu z Pyłek postanowiła udać się do jakiegoś spokojnego miejsca w obozie, by tam sobie odpocząć, zanim wyruszy na polowanie. Wybór padł na jakieś zagłębienie w piasku, znajdujące się niedaleko wejścia obozu. Na razie nie była głodna, dlatego nie wzięła żadnej zwierzyny ze stosu. Nie oznaczało to jednak, że przyszła z pustymi łapami. W pysku niosła błękitny, owalny, błyszczący otoczak, niewiele większy od jej łapy. Znalazła go jakiś czas temu podczas patrolu przy brzegu wielkiego jeziora, zupełnie przypadkowo.
Ułożyła się w centrum wgłębienia i poczęła w ciszy bawić się z kamieniem, tocząc go z łapy do łapy tak, jak pozwalał jego kształt. Z jakiegoś powodu było to dla niej relaksujące i wciągające. Pozwalało jej to też nie myśleć o stracie, z jaką ostatnio zmierzył się Klan Gromu. Można by powiedzieć, że tym zachowywaniem przypominała kociaka, z tą różnicą, że jej pysk pozostawał praktycznie niewzruszony. Jedynie wpatrzone w toczący się obiekt oczy wskazywały na jej spore zainteresowanie tą czynnością.

//Ściółka

_________________

Piaskowe Zagłębienie - Page 4 Pszczola-podpis

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Ściółka, wydawać by się mogło, że również nie powinna się zajmować niczym szczególnym. W końcu to kociak, a jak na kociaka przystało, miała ona zero obowiązków. Jednak Ściółka mocno by się obruszyła, gdyby jej aktualne zajęcie ktoś nazwał niczym szczególnym. Koteczka przebywała gdzieś na uboczu obozu, ale blisko z jego wyjścia, wyczekując powrotu jakiegoś patrolu czy innego obozowicza. Dlaczego? Robiła to mając nadzieje, że w jej ciekawskie uszka wpadną jakieś świeżutkie nowinki lub plotki przekazywane między członkami patrolu! A to było bardzo dla Ściółki ważne, by być na bierząco ze wszystkim co się działo.
Tego dnia uwagę małej szylkretki nie przykuł jednak patrol, ale jej krewna, Pszczeli Pył. Nie przyniosła ona zwierzyny, a coś, czego Ściółka nigdy w życiu nie widziała. Z zaintrygowaniem zaglądała, jak puchata kotka zaczęła się bawić dziwnym czymś niczym kulką mchu, jaką Ściółka miała w zwyczaju bawić się ze swoimi braćmi. Prężnym krokiem podbiegła do wojowniczki.
- Cześć ciociu Pszczeli Pył!! Co tam masz? Co to? Da się to zjeść? Znalazłaś to na patrolu? Mogę powąchać? Mogę dotknąć? - zalała pytaniami Pszczołę.

_________________

Дівчина Боніта
Солодка Кубіта
Вуйки, та батяри
~~Цигани~~ й дримбари
Коліна прикладаютьа
На Раз, два, три!!!

Uszy Pszczoły skierowały się w stronę nadciągającej kuzynki, gdy tylko wyłapały odgłosy jej szybciutkich kroczków. Zaraz po tym kocica spojrzała na kocię, odruchowo zakrywając łapami swą zabawkę, jakby bała się, że zaraz jej to zabiorą. Oczywiście, z racjonalnego punktu widzenia ten kamyk nie niósł w sobie żadnej wartości i mogła go spokojnie oddać, ale obawa przed nieznanym pobudziła jej instynkty. W końcu miała do czynienia z kocięciem, a te zawsze były dziwne i nieprzewidywalne. Minęło zaledwie uderzenie serca, a już zaczęła ją boleć głowa od tej fali pytań, jaką została bezlitośnie zalana przez szylkretkę. Pszczoła potrzebowała krótkiej chwili ciszy na przetworzenie potoku słów młodej, żeby zorientować się, że ta chciała ten kamień.
– Oh, jasne. To jest... otoczak. – odparła nieco nerwowo i pośpiesznie, gdyż nie spodziewała się tak nagłej interakcji z kocięciem, a ta pewnie oczekiwała od niej szybkiej reakcji. Następnie łapą podała koteczce swój przedmiot. Niech sobie go zbada, potoczy, czy co tam jeszcze chce. – Tylko lepiej go nie jedz! – dodała niemal od razu, póki jeszcze nie było za późno.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Pszczeli Pył nawet nie mogła dokończyć zdania, gdy Ściółka schyliła się i delikatne pacneła łapką kamień znajdujący się przed złotą wojowniczką.
- Fajny - stwierdziła po ledwie przybiciu serca interakcji z ładnym kamyczkiem, a jej wzrok podniósł się na ciocię.
- Chodzisz na patrole z różnymi wojowniczkami, nie? Czy słyszałaś może, żeby jakaś wojowniczka mówiła o przenoszeniu się do kociarni? Bardzo bym chciała zobaczyć nowe kociaki w Gęstym Buszu, no bo kociaki Tęczowej Chmury są już takie duże! No... Chce zobaczyć maluszki... - spytała z ekscytają w głosie.
- Skoro jeszcze chwila do mojej ceremonii to musze siedzieć w kociarni cały czas... a jestem taka duża że mogłabym się opiekować kociakami! Wymyślałabym im zabawy i w ogóle. No, to wiesz może coś? Jejciu... - mówiąc te słowa podniosła się, a następnie zaczęła chodzić w kółko, energicznie kręcąc główką. - No słuchaj, a może ty będziesz mieć rodzinę, co? Fajnie by było mieć kolejnych kuzynów w sumie! - dodała w ogóle bez żadnej refleksji o tym, że takie pytania są bardzo kłopotliwe.

_________________

Дівчина Боніта
Солодка Кубіта
Вуйки, та батяри
~~Цигани~~ й дримбари
Коліна прикладаютьа
На Раз, два, три!!!

Pszczoła ledwo ujrzała reakcję kotki na jej otoczak, jak ta już zalała ją kolejną niepowstrzymywaną falą słów, tym razem na temat kociąt. Temat rozmowy zmienił się tak gwałtownie, jakby tego kamienia w ogóle nigdy nie było.
– Hm... No ja bym nie powiedziała, że takie duże... Jeszcze nawet nie mają sześciu księżyców. – mruknęła, grzebiąc łapami w piachu. Wyobrażała sobie, jak będzie ciasno w kociarni za parę księżyców. Interesujące, że jeszcze obecne kocięta nie wyrosły, a młoda koteczka już z niecierpliwością wyczekiwała kolejnego miotu. W ogóle zachowywała się tak, jakby już chciała mieć własne kocięta, chociaż sama jeszcze nim była. To było dziwne w odczuciu Pszczoły, ale starała się tego nie kwestionować, żeby przypadkiem nie zrujnować na zawsze koteczce jej marzenie o założeniu własnej rodziny.
– Przykro mi, nie słyszałam, a sama... Hm, wiesz, raczej nie czuję się na to gotowa. Jeszcze. Nawet... Nawet nie wiem z kim. No i sama opieka nad kociętami to duża robota. Odpowiedzialność, wychowywanie ich, wymyślanie zabaw i inne takie sprawy... – mruknęła niepewnie. Ogólnie cała wizja posiadania rodziny jakoś nie bardzo do niej przemawiała. I nawet nie chodziło już o to, co sama u siebie przeżyła, póki dorastała. Po prostu nie była gotowa na noszenie, bolesne rodzenie i wychowywanie młodych, głupich umysłów nie mających jakiegokolwiek wyobrażenia na temat otaczającej ich rzeczywistości, a potem do końca swojego życia służyć im za wsparcie psychiczne czy coś. Ledwo dogadywała się z innymi kociętami, a co dopiero mówić o własnych. Ciężar ten był zdecydowanie dla niej za duży. Z drugiej strony... nie robiła się młoda, jej siostry już mają swoje kocięta i tylko ona, jak przeklęta, niczego nie wniosła w ten świat. Nawet nie wytrenowała ani jednego terminatora. Wzięła głęboki wdech. Nie. Bycie mamą to nie dla niej. – Ale widzę, że ty masz chęci. Myślałaś może o zostaniu matką? Mogłabyś wtedy opiekować się czyimiś kociętami, ile tylko chcesz.

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

I tutaj cały urok Ściółki, że kotka zmienia tematy rozmowy szybciej niż pędzi zając, i gada, i gada jakby musiała się wygadać bo jej Gwiezdny Klan zaraz język zabierze.
- No a jak nie! Przecież już się wszystkie cztery naraz nie mieszczą przy Tęczowej Chmurze! I osobno muszą spać! Teraz to może taka Dzięcioł i Wilk mogę leżeć obok niej, reszta się musi gdzie indziej podziać... No, chociaż w sumie Wilk to taki nagrzany, że on ciągle biega i problemy z nim same, mógłby, choć na chwile się położyć, uspokoić. Straszne, że syn samej Rozżarzonej Gwiazdy taki rozbrykany! Jeszcze ma tupet, bo jego tata jest na samej górze! No... a nie? Nie mam racji? - rozpoczęła swojego tyradę, gdy Pszczoła zasugerowała, że wcale jej kuzyni nie są jeszcze tacy duży, nie orientując się, kiedy zaczęła narzekać na Wilka.
- A no to prawda, gdyby mi się urodził taki Wilk to też bym chyba nie dała rady się nim zająć... Ale rozumiem że jeszcze nie chcesz kociąt! Ja też chciałabym poznać kota który byłby dobrym ojcem, nie chciałabym byle mysiego bobka! - oznajmiła z zaskakującym zrozumieniem obaw Pszczelego Pyłu przed rodzicielstwem.
- Co ty! Matki siedzą tylko kociarni! A ja chce wyjść na świat, poznać jak najwięcej kotów! Ja lubię poznawać koty i gadać z nimi, o, ja zawsze mam temat do rozmów! Mam nadzieje, że jak zostanę wojowniczką to będzie mieć bardzo dużo przyjaciół!

_________________

Дівчина Боніта
Солодка Кубіта
Вуйки, та батяри
~~Цигани~~ й дримбари
Коліна прикладаютьа
На Раз, два, три!!!

Starlight