Emocje był trudne. Były intensywne, dawały fizyczne objawy, trudno było nad nimi zapanować... nie lubił ich. Gdyby mógł, wybrałby nieposiadanie emocji wcale. Gdy ojciec odezwał się, wypuścił powoli powietrze z płuc: nawet nie zorientował się, że wstrzymał oddech. Zrobił jeden nieśmiały krok naprzód, żeby przylgnąć bokiem do boku Wieszcza. Z jednej strony czuł się zażenowany tym, że zachowywał się jak małe kocię, z drugiej jednak miał wrażenie, że jeżeli niczego nie zrobi, to po prostu któregoś dnia tego wszystkiego będzie już za dużo i spontanicznie eksploduje.
— Nnie umiem — westchnął w końcu, po czym przełknął ślinę przez zaciśnięte gardło. — Wczśnij był... Patek, rozumiał. A teraz nie. Umiem — zrobił krótką pauzę, żeby zatoczyć w powietrzu kółko łapą. Uchylił mordkę, jednak ostatecznie znowu ją zamknął, bo nawet nie wiedział, do czego właściwie dążył w swojej nieporadnej wypowiedzi.

Echo w końcu układa sobie wszystko w głowie… chyba. Ostatnimi czasy, poza krótką chorobą, jego największym problemem było jednak nie to, co zrobiła jego matka, nie to, jak nad tym przejść, jak podejść do poglądów, które podzielał, ale które wpoiła mu taka hipokrytka… nie. Z tym wszystkim sobie już poradził wcześniej, jednak gorsze jest przyznanie się do błędu – i poproszenie Wieszcza o mianowanie.
W końcu jednak dochodzi do wniosku, że wystarczająco długo zachowywał się jak nie on, użalając się nad sobą, chowając się przed światem i ogólnie będąc beznadziejnym członkiem Plemienia, uosobieniem tego, czym gardził – słabości, apatii, nijakości. Bierze głęboki wdech i udaje się na rozmowę z Wieszczem.
Nie zamierza się przed nim płaszczyć. Jego wyjaśnienie jest krótkie, dość suche – popełnił błąd, za długo też zwlekał, chce już zostać Nowicjuszem i prosi o przeprowadzenie w tym celu ceremonii; poczeka, jeśli będzie trzeba. Na szczęście w nieszczęściu, bo jednocześnie go przez to nie znosi… Wieszcz jest jaki jest, i się zgadza, a nawet wykazuje wobec niego wyrozumiałość. Z cichym, wyrzuconym przez zaciśnięte w niechęci gardło „dzięki” Echo wysuwa się z Zębatego Ustronia.

zt