Ta Pora Ciepłych Wichrów zapowiadała się cudownie. Wszędzie pełno zieleni i nie brakowało zwierzyny. Było ciepło, ale nie gorąco, w sam raz. Dąb czuł się bardzo zadowolony z takiego stanu rzeczy. Dawno mu się tak dobrze nie polowało. Do tego niedawno po raz pierwszy zorganizował święto wraz z Myszą. Niby świętowanie Tańca Kwiatów nie było tak wymagające, jak w Długiej Nocy, ale wciąż dawało mu to sporą satysfakcję. Według niego ich pierwsze zorganizowane święto przebiegło znakomicie i żywił nadzieje do Plemienia Wiecznych Łowów, że następne będą wyglądać podobnie.
O tak cudownej porze nie mogło zabraknąć też fascynującego deszczu spadających gwiazd, których przybliżony czas był już w stanie sam określić. Pewnej zaprosił na ten widok Promyk. W końcu nie wyobrażał sobie oglądania ich biegających przodków bez siedzącej u boku partnerki. Dla niego była to wręcz tradycja, jak i inne utarte zwyczaje w ich społeczności. Tym razem wybrali się nie za daleko od obozu, bo Dąb był zbyt zmęczony, żeby mieć ochotę wybierać się gdzieś dalej. Poza tym dalekie schadzki bez strażnika były ryzykowne nawet w biały dzień, a co tu mówić w nocy. Kocur usiadł sobie wygodnie na w miarę miękkiej trawie w miejscu, z którego był w miarę dobry widok na gwiezdne niebo.
– Zaraz się zacznie. – zamruczał do Promyk, zapraszając ją do dołączenia obok. Wiedział to, bo niedługo ma zacząć świtać, a wtedy zwykle obserwowało się najwięcej. Teraz powinna być idealna pora do obserwowania spadających gwiazd.

//Promyk ^^

Zbliżała się kolejna piękna noc, rozświetlona blaskiem spadających gwiazd. Dąb zaproponował, byśmy spędzili ją, wspólnie obserwując gwiezdny deszcz, na co ochoczo przystałam. Ostatnio mieliśmy strasznie mało czasu tylko we dwoje, dlatego każda taka chwila była dla nas bezcenna i wyjątkowa. Buras poprowadził nas w Okolice Niedźwiedziej Groty, gdzie dawniej mieścił się obóz Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Mieliśmy stąd całkiem dobry widok na całe ciemne, nocne niebo, które dosłownie zaraz miało zabłyszczeć blaskiem miliona gwiazd. Zajęłam miejsce u boku ukochanego, przysiadając się wygodnie na miękkiej trawie, a swą głowę opierając o ramię towarzyszącego mi kocura. Wpatrzyłam się w jeszcze dość ciemny nieboskłon, z niecierpliwością czekając na świetlisty pokaz.

Przez cały czas nie odezwałam się już do Dęba ani razu, bo i po co? Nie warto było psuć sobie tej cichej, spokojnej i magicznej chwili niepotrzebnym otwieraniem pyska. Pozwoliłam, by to bicia naszych splątanych w harmonii serc mówiły za nas. Zresztą i tak pewnie nie znalazłabym odpowiednich słów do opisania tego, co widzą moje oczy, bo to było wręcz nieziemskie zjawisko! Zastanawiałam się, czy wśród tylu gwiazd znajdują się również dusze mego rodzeństwa z miotu, Robak, Księżyc oraz Tafli. Czy patrzą teraz na mnie tak jak ja na nie, ciesząc się moim szczęściem? Czy są dumni z tego, jak daleko udało mi się zajść na swej ścieżce życia? Naprawdę chciałam to wiedzieć. Oddałabym wszystko, by móc jeszcze ostatni raz porozmawiać z każdym z nich. Musiałam wierzyć, że w istocie tak właśnie było i nie przejmować się tym zbytnio, aby skupić się całkowicie na ukochanym kocurze i rozgrywającym się nad naszymi głowami pokazie spadających świateł. Spojrzałam na niego błyszczącymi z zachwytu oczami, aby po chwili złożyć czuły pocałunek na jego policzku.

Dąb uśmiechnął się na chwilę, gdy dostał "całusa" w policzek. Spadające gwiazdy były naprawdę ładnym widowiskiem. Dokładnie takim, jaki pamiętał z poprzednich. Liczne, krótkie błyski w postaci jasnych smug na niebie, które trwały jeszcze przez chwilę, aż potem stopniowo zniknęły. Ciekawe, czy jeśli te spadające gwiazdy faktycznie były biegającymi przodkami, to czy wśród nich był Róg? Zastanawiał się, co sądził o tym wszystkim, co widział w plemieniu. Czy był zawiedziony, czy może przeciwnie? Koty w Plemieniu Wiecznych Łowów były jedną wielką zagadką...
Kiedy zjawisko dobiegło końca, Dąb dalej milczał, nawet cicho westchnął, jakby zawiedziony tym, że się skończyło i trzeba znowu powrócić do surowej rzeczywistości. Spojrzał na swoją partnerkę i wydał z siebie miękki, choć nieco zmęczony pomruk, proponujący powrót do obozu. Gdyby Promyk się zgodziła, to razem by wrócili.

//zt?

Dlaczego takie piękne zjawisko, jak deszcz spadających gwiazd, tak szybko się kończy? Nawet nie zdążyłam mrugnąć, a już było po wszystkim. Oczywiście, nie wszystkie gwiazdy spadły i część z nich wciąż jeszcze skrzyła się na ciemnym nieboskłonie, lecz nie było to tak imponujące jak pokaz sprzed chwili. Czując już lekkie zmęczenie przez to, że nie pospałam sobie wystarczająco długo, przetarłam zaspane oczy, aby po chwili cichutko ziewnąć. Rzuciłam okiem na Dęba, swoim spojrzeniem dając mu znać, że możemy już wracać do obozu, bo nic tu po nas. Nie ma tu już czego oglądać, a na nas w obozie czeka ciepłe i wygodne legowisko w Nasłonecznionej Szczelinie.

//zt