Granice terenów Plemienia były dosyć specyficzne. Obóz praktycznie leżał przy jednej z nich, i to właśnie ona była najbliższa dla wędrującego Robaka z Sarną. Spokojnie zbliżali się coraz bliżej z tego co wyczuwał swym nosem Robak. Znał też całkiem dobrze granice tak bliskie obozu. Zatrzymał bezpieczny dystans i stanął z towarzyszką czekając na patrol. Pilnował tego co wokół nich się dzieje. Było już dosyć późno co go martwiło, ale nic na to nie poradził, że będzie ratować czyjeś poranione łapy o tej porze. Gdy nadszedł jakiś patrol poprosił go by przyprowadzono Wieszcza. Wytłumaczył całą sytuację, że spotkał Sarnę niedaleko i potrzebuje ona pomocy z ranami na opuszkach łap. Ominął część, w której prawie spadła i musiał ją podciągać na skały.
//Sarna i Wieszcz

Podczas wędrówki miewała momenty, w których miała ochotę wręcz wygryźć sobie te starte opuszki albo może i nawet całe łapy. Najczęściej wtedy zatrzymywała się, aby chwilę odpocząć. Liczyła na to, że Robak nie ma nic przeciwko temu. Przecież robi się już późno, pewnie kocur ma jakieś obowiązki lub sprawy do załatwienia w obozie, a zamiast tego musi użerać się z Sarenką, która... Praktycznie przez całą drogę czarnowłosego zagadywała. Skoro już się poznali to... Można poznać się jeszcze bardziej, tak? Brakuje jej znajomych, bo przecież praktycznie żadnych nie ma i desperacko próbuje to zmienić. A Robak, w jej ocenie, na kolegę się nadaje, nawet, jeśli ma dziwne zwyczaje. Ale hej! To nie jego wina. Pewnie gdyby żył poza plemieniem, to byłby... No, normalny.
Podczas drogi, w którym momencie Sarenka nieco oddaliła się od żółtookiego, tłumacząc, że musi iść za potrzebą. Uznała, że taka wymówka będzie wystarczająco dobra, by choć na chwilę mogła pozostać sama. A dlaczego tak jej na tym zależało? A no dlatego, że musiała zamaskować swój zapach! Zrobiła to za pomocą kwiatów, które nie były jej znane. Ich zapach był dość intensywny, więc powinien świetnie poradzić sobie z ukryciem smrodu Klanu Wichru. Więc gdy była pewna, że to wystarczy, powróciła do swojego towarzysza i wyjaśniła, że... Lubi zapach kwiatów, więc pozwoliła sobie go trochę... Zapożyczyć. Dodatkowo, chcąc być miłą, podarowała jeden z tych kwiatów Robakowi. Niech sobie położy w legowisku albo włoży za ucho, czy coś.
Gdy dotarli na granicę, spotkali patrol. Czarnowłosy przekazał mu wszystkie informacje i poprosił o przysłanie Wieszcza. Sarenka przez ten czas siedziała gdzieś z boku i z zainteresowaniem przysłuchiwała się temu wszystkiemu. Przez moment przez jej głowę przeleciał cień wątpliwości i niepewności, ale... Ostatecznie szybko się go pozbyła. Nie może przecież teraz tak po prostu odwrócić się i odejść. Ma okazję poznać samego Wieszcza plemiennego, to zaszczyt!
- Długo mieszkasz na tych terenach? Znaczy, ty i plemię. Nigdy nie udało mi się spotkać żadnego Twojego zioma gdzieś dalej, poza górami - Zagadała, posyłając mu zainteresowane spojrzenie. Oczekiwanie na Wieszcza mogło być dobrym momentem na zdobycie kilku, ważnych informacji, które... Zapewne Sarenka zostawi dla siebie. Bo jeśli nie jest to coś, co miałoby klanom zagrażać, to dlaczego miałaby się tym z kimś chwalić? Zdecydowanie lepiej będzie czuła się ze świadomością, że to ona wie dużo, a reszta klanu- tyle co nic.

Cóż Robak był... prostym kotem. Nie miał głowy stworzonej do analizy tego co powinien, a co nie. Jedno miał jasne, swoją mentalność. Spotkał Sarne, była ona ranna, chciał jej pomóc. Łapy krwawiły jej w trakcie drogi, ale przecież co miałby z tym faktem zrobić? Nie czułaby się w porządku zostawiając ją samą. Nie wiedział w sumie jak to wszystko będzie wyglądać. Nagadał kremowej, że Wieszcz jej pomoże... ale zapomniał o wszystkim innym. Granice, patrole, wprowadzanie obcych blisko Plemienia. Poczuł, że może zrobił coś nie tak dopiero gdy ujrzał jaka atmosfera patrolu prezentowała się przed nim na miejscu. Serce zabiło mu mocniej, gdy widział rozczarowany pysk matki i zdenerwanego Królika. W takich momentach mimo jego prostej mentalności zaczynał kwestionować, co po prostu mógł zrobić inaczej. Wiedział, że granica mogła być zbyt blisko obozu. Ale to już nie od niego zależało. Była najbliżej. Jeśli by podszedł od innej strony to poduszki Sarny... Byłyby w jeszcze gorszym stanie. A już wyglądały martwiąco. Przełknął ślinę i położył po sobie uszy patrząc się na matkę niżeli na wujka.
- Uh. Mama. Robak będzie szczery, jego. Sarna ma ranne łapy, Robak nie mógł jej zostawić samej. Nie potrafiłby. Chciał... pomóc.
Swędziała go skóra widząc to, że chyba zawiódł matkę. Był... delikatny. Nie potrafił znieść tego, że mógł sprawdzić przykrość rodzinie, a co dopiero, że nieświadome niebezpieczeństwo. A o zagrożeniu, nie miał jeszcze na ten moment nawet zbyt dużego pojęcia.

No... Musiała wprost przyznać, że sprawy się troszeczkę pokomplikowały. Pierwszy patrol, który przybył na granicę, nie wyglądał zbyt miło. Dwa duże koty, na pewno starsze i... Nie wyglądające na zadowolone. Jeden z nich, srebrzysty kocur, wpatrywał się w Sarnę jakby już w tej chwili chciał ją rozszarpać. Drugi, kocica niecodziennej urody, obrzucała terminatorkę nieufnymi spojrzeniami, ale... Cóż, to wszystko jest przecież zrozumiałe. Obcy kot na granicy, w dodatku tak blisko obozu wcale nie jest powodem do radości, a wręcz przeciwnie! Nic dziwnego w tym, że obcy byli ostrożni.
Kocica zadała pytanie, a jej towarzysz wciąż milczał. Sarenka rzuciła krótkie spojrzenie na Robaka i w momencie, gdy chciała się odezwać, została przez niego uprzedzona. Zaczął tłumaczyć się jako pierwszy. Potwierdziła jego słowa zdecydowanym kiwnięciem głowy.
- Robak dobrze gada. No, i wcale nie miałam zamiaru naruszać waszych granic, ani tym bardziej cisnąć się wgłąb waszych terenów. - Mruknęła cicho, jakby nie mając pewności, czy w obecnej sytuacji powinna się odzywać. Bo może powinna milczeć? Jeszcze powie za dużo, źle dobierze słowa albo nawet nieświadomie obrazi któregoś z tych kotów lub co gorsza, całe to ich plemię! A to nie skończyłoby się zbyt dobrze. - Nie mam złych zamiarów, no... Przychodzę pokojowo, z potrzebą pomocy. Jest naprawdę g... Kiepsko, a będzie tylko gorzej. - Mruknęła, a następnie uniosła jedną z łap, nie tylko po to, aby dokładnie ją obejrzeć, a również dlatego, by pokazać ją obcym. Na jej twarz wstąpił grymas. Jeśli nie uzyska tutaj pomocy, to będzie musiała wracać w takim stanie do obozu, a wcale nie była do tego pozytywnie nastawiona.

Sierść na karku Robaka stała na sztorc. Jego matka i Królik byli zdecydowanie agresywnie nastawieni do Sarny. Nie potrafił jednak pojąć... dlaczego. Okej, była kotem spoza Plemienia ale nie zrobiła dosłownie nic złego. Była ranna i to tyle. On osobiście nie widział w niej zagrożenia. Podniósł łeb do góry czując jak mu gorąco od patrzenia się na matkę. Rzucił kątem oka na kremową. Zmarszczył swój nos słuchając wykładu Mżawki. Miała... rację. Miała. Bolało go to co zrobił. Nigdy w życiu nie chciałby zrobić drugiemu koty krzywdy. Był tak... głupi. Wiedział o tym. Podświadomie. Irytacja swoją własną osobą zdecydowanie nie była czymś co lubił. Był dziwny, inny a w dodatku jeszcze głupi. Nawet w dzieciństwie nie potrafił nauczyć się prawidłowo mówić. Był żałosny prawda? Wypełniała go frustracja. Ale nie w kierunku matki, Sarny, ani nawet wujka. Zacisnął zęby i westchnął zmęczony. Nie zamierzał się dochodzić. Nie miał nawet w sobie grama odwagi by bronić swojego stanowiska. Bo nie było sensu. Spieprzył dzisiaj sprawę. Najgorsze było to, że krew sączyła się z łap Sarny. Przez niego bardziej niż wcześniej. Spojrzał na Królika, gdy ten... rozkazał wracać kremowej na drugą stronę gór. Robak był przerażony tym, że pogorszył sprawę i w dodatku skłamał. Mówiąc, że pomoże Sarnie. Nie rozumiała też dlaczego akurat na drugą strone gór miała się udać kotka, którą spotkał. Skąd Królik dokładnie wiedział, że tam mieszka Sarna. Otworzył swój żałosny pysk nie mogąc wydusić z siebie niczego przez jakąś chwilę. Miał ochotę się popłakać. Był kotem zdolnym do poryczenia się pod wpływem takie sytuacji. Trzymał to jednak dalej na uwięzi. Co nie zmieniało, że był trochę spanikowany. Tym wszystkim. Tym ile błędów zrobił, ile krzywdy narobił. Oraz tym jak będą postrzegać go teraz bliscy. Jego siostra została już strażniczką, a on nie dość że nie ukończył treningu to nie czuł się jakby na niego zasługiwał. Był zbyt głupi by Tafla traciła na niego czas prawda?
- R- Przeprasza- m - wydukał z siebie siląc się na mówienie jak ,,powinien``.
Ruszył w stronę obozu tak jak kazała mu matka nie czekając na resztę. Pewnie to był dopiero początek jej kazania. Brzmiała na na prawdę złą.
//Zt

Intrygująca kocica przerwała jej gdzieś w środku wypowiedzi, na co uszy Sarny cofnęły się i przylgnęły do czaszki. Ale nic poza tym. Bo mimo, iż chciała się odezwać, wyładować swoje wzburzenie kilkoma, kąśliwymi słowami, musiała się przed tym powstrzymać. Powinna być ostrożna, tak? Zmuszanie się do milczenia skończy się lepiej, niż kozaczenie.
Kocica... No, miała rację, niezależnie od tego, jak bardzo Sarnia Łapa nie chciała tego zaakceptować. Powrót do wichrowego obozu zająłby jej dłużej, ale za to może ucierpiałaby na tym mniej. A teraz musi nadrabiać drogi, świetnie. A informacja o tym, że kocur, który przyszedł tutaj z Mżawką, ma podjąć decyzję o losie Sarny, wcale jej nie pocieszyła. Na jej twarzy pojawił się niezadowolony grymas, który dodatkowo pogłębił się, gdy Królik przemówił. Świetnie. Była wściekła i w tej sytuacji w ogóle nie widziała swojej winy. Winy Robaka z resztą też nie! Nie wiedziała dlaczego kocur jest taki... Przygnębiony. Gdy przepraszał, głos mu drżał, zupełnie, jakby miał sie zaraz popłakać. A czym się tak przejmował? Złością swojej matki? Eh, przecież go za to nie zabije.
- Robak, fajny gość jesteś. Trzymaj się. - Mruknęła w jego stronę, gdy oddalał się, zapewne w stronę obozu. Rzuciła mu krótkie, może dość smutne spojrzenie. Zaraz po tym odwróciła się, uniosła podbródek lekko w górę i typowym dla siebie krokiem odmaszerowała w stronę terenów Klanu Wichru. A kotów, które przybyły tutaj w postaci patrolu nie obrzuciła żadnym spojrzeniem. Powrót będzie długi i bolesny.

/zt

Dni robiły się coraz cieplejsze a Wiatr nie mogła powstrzymać się od dłuższego siedzenia tylko w obozie. Normalnie nie lubiła wychodzić gdziekolwiek sama, jednak tego dnia, wyjątkowo wybrała się na samotną przechadzkę. Najzwyczajniej w świecie potrzebowała chwilę pomyśleć w samotności, chyba nie było to nic złego, prawda? Dała się więc ponieść łapom, gdziekolwiek. Już po chwili zorientowała się, że to "gdziekolwiek" okazało się nie być zwykłą przechadzką po terenach, a zamiast tego ostrożnym poruszaniem się po górach otaczających obóz plemienia. Przez ten typ wędrówki może i nie miała aż tak dużo czasu na rzeczywiste przemyślenie niektórych spraw, ale niejako jej się to podobało. Zamiast przechodzić kolejne scenariusze na okrągło, mogła skupić się na odpowiednim stawianiu łap i niejako wyczyścić swój umysł.
Wszystkie góry jednak gdzieś się kończą, tak też Wiatr już w krótce znalazła się na granicy jednej z nich. I jak się okazało, nie była to jedyna granica na której była. Mimo słabszego węchu, kotce udało się bowiem wyczuć, że wszechobecny, do tej pory, zapach plemienia zaczyna zanikać, natomiast pojawia się jakiś inny, nowy. Liliowej niemal od razu w głowie zapaliła się czerwona lampka. Musiała być niebezpiecznie blisko granicy z jednym z tych "klanów", o których słyszała. Nie zamierzała jednak przekraczać żadnej granicy. Postanowiła więc po prostu usiąść i chwilowo wygrzać się na skałach w promieniach słonecznych. Chyba nikt nie może jej zabronić odpoczywania na granicy, prawda?


//Głąb

Gołębie Serce cieszył się ciepłymi promieniami słońca na futrze. Śnieg znikał i świat odradzał się po raz kolejny. Dlatego też wyszedł z obozu, aby móc w spokoju to docenić. Zmiany w naturze prowokowały u niego rozmyślenia. Te jednak płynęły powoli, bo nawet taki pracowity kocur jak on, robił się leniwy w cieplejsze dni. Poza tym dobrze było się wyciszyć z dala od pobratymców.
Kompleynie nie zauważył, kiedy doszedł aż do granicy. Prawie by ją przekroczył, kompletnie zatopiony w myślach, gdyby nie jego nos. Ponieważ rzadko granica pachniała tak mocno. I jak się rozejrzał, to okazało się, że to rzeczywiście nie spotkanie się dwóch terytoriów, a kot wydaje ten zapaszek. Członkini Plemienia wygrzewała się w promieniach słońca. Co ona tu robi? Czyżby czekała na patrol, aby porozmawiać? Nie przychodził mu do głowy lepszy powód. Odchrząknął.
- Dzień dobry. Czy zdajesz sobie sprawę, że jesteś przy granicy Klanu Wichru? - spytał, sam nie przekraczając tej niewidzialnej linii, która była tak ważna.

Ona również poczuła narastający zapach, który bynajmniej nie należał do nikogo znajomego, a już na pewno nie do kota z plemienia. Leniwie otworzyła jedno oko aby przyjrzeć się osobnikowi. Musiała przyznać, że... Nie wyglądał jak zagrożenie. Był znacznie wyższy od niej, ale do tego akurat już kotka zdążyła się przyzwyczaić. Natomiast tak po za tym to nie wyróżniał się niczym specjalnym. Chociaż kotka musiała przyznać, że miał ładne białe futro. Rzadko spotykała kogoś o podobnym umaszczeniu do niej, a co dopiero całego białego! Szkoda że Robak nie mogło go zobaczyć, na pewno również wpadłoby wtedy na ten sam pomysł co Wiatr - nieznajomemu na pewno pasowałyby niebieskie piórka. Liliowa na razie jednak nie zamierzała zdradzać tego sekretu białemu kotu. Jakoś wolała, żeby dekorowanie sobie futer piórami pozostało tylko pomiędzy nią i Robak.
Słysząc zadane jej pytanie wstała leniwie, przeciągnęła się i podeszła jeszcze nieco bliżej granicy, nadal jej jednak nie przekraczając. Musiała pokazać temu klanowcowi kto tutaj jest lepszy! Jednocześnie jednak nie zamierzała drzeć się z drugiego końca granicy. Byłoby to co najmniej poniżające, a w dodatku pewnie szybko wyczerpałoby jej gardło. Już miała z nim wystarczająco problemów. Skinęła więc tylko głową, aby potwierdzić, że ma świadomość o swoim położeniu.
- Jesteś s klanu? - zapytała, od razu przechodząc do sedna. Odpowiedź była niby oczywista, jednak przynajmniej jakkolwiek Wiatr mogła zacząć dzięki temu rozmowę. Nie chciała wydać za dużo o sobie, jednak dowiedzenie się czegoś o klanach nigdy nie zaszkodzi.
- Kiedyś glanic nie było. To fy pszyszliście i nagle musimy je mieć. - dodała, nieco rozgoryczonym tonem. Mimo wszystko chciała pokazać, że niejako gardzi klanowymi kotami.

Kotka wydawała się czuć niezwykle swobodnie. W jej ruchach nie było pośpiechu, a już na pewno brakowało szacunku. Jednakże Gołąb zdążył zaciekawić się tą, w jego mniemaniu, nietuzinkową osobą. W pewnym sensie przypominała mu Skowronkowy Trel, tym jak nonszalancko się zachowywała. Może to spowodowało, że od razu miał do niej bardziej pozytywne nastawienie. A przynajmniej nie czuł się przez nią zagrożony.
Jej pierwsza wypowiedź tylko wzmocniła ciekawość. Mimo iż kompletnie nie wyglądała, wypowiadała się niczym kociak. Jednakże jej ciało opowiadało historię treningu i rozwoju, niemożliwym było aby nigdy nie nauczyła się mówić, prawda? Może to wada wymowy w takim razie? Nigdy jeszcze nie spotkał kota (dorisłego) o takiej dolegliwości. Ciekawe, czy kotka obraziłaby się, gdyby zaczął jej zadawać pytania na ten temat.
- Tak, jestem wojownikiem Klanu Wichru - powiedział kiwając potwierdzająco łbem. Zamrugał ze zdziwienia, kiedy nagle kotka rozgoryczona wyrzuciła mu, że stworzyli granice. Jednak po chwili wziął się w garść, gotowy bronić swojego klanu i jego prawa do zamieszkiwania tych terenów.
- Czyżby plemię nie uczyło swoich terminatorów, że trzeba się dzielić z innymi? - burknął pod nosem. To już kolejny kot z plemienia, który ma do niego pretensje z powodu granic. Ten pierwszy miał przynajmniej do tego powód.
- Plemię nie potrzebuje naszych terenów - powiedział już głośno i wyraźnie, z pełnym przekonaniem - Do gór jesteście przyzwyczajeni i wam wystarczają. Potrzebowaliśmy domu i podzieliliśmy wszystko tak, aby było sprawiedliwie. Ośmielę się stwierdzić, że nic nie straciliśmy - powiedział, może odrobinę ostro. Ale cóż ma poradzić, kiedy jakaś dziwna kotka podchodzi do granicy tylko po to, aby zacząć na nią narzekać. Dobrze, że ją zobaczył. Kto wie, czy nie planowała jej przekroczyć, jeśli taki ma do niej stosunek.

Pewnie gdyby rozmawiała z jakimkolwiek innym kotem, zdziwiłaby się, że nieznajomy zdawał się nie być ani trochę urażony tym co powiedziała. Kłamałaby gdyby powiedziała, że nie chciała lekko go podrażnić, jednocześnie doskonale wiedząc, że nie może przekroczyć granicy aby cokolwiek jej zrobić. Oczywiście było to dość głupie i ryzykowne, jednak kotka mogła się założyć, że w razie czegokolwiek biały kocur nie był by na tyle szybki aby ją dogonić, a już na pewno nie byłby w stanie dogonić jej wspinając się po górach. Po jego reakcji jednak udało jej się wywnioskować, że kocur jest absolutnie nie groźny, a przynajmniej nie wydaje się taki być, tak też podeszła nieco bliżej niego, nadal jednak nie przekraczając granicy. Wyprostowała się nieco, jednocześnie starając się wyglądać tak naturalnie jak umie. Czasami przeklinała swój mały rozmiar.
- Co to fojofnik? - wypaliła niemal od razu. O ten cały "klan wichru" pytać się nie musiała, dość łatwo domyślić się, że tak nazywała się grupa, z której kocur pochodził.
- I co to telminatol? - dodała od razu, całkowicie ignorując kolejne pytanie. To ona miała tutaj się czegoś dowiedzieć.
Siłą woli powstrzymała się odgryzienia się kolejnym komentarzem na słowa kocura gdyż poniekąd miał rację. Wzruszyła więc tylko ramionami i machnęła nieco zdenerwowana, że tak łatwo udała się zagiąć, ogonem. Oczywiście jednak nawet w tej wypowiedzi znalazła sobie coś do czego mogła się przyczepić i zadać pytanie.
- Posieliliście? Szyli to plafda sze jest fas fięcej? Tych... całych klanóf f sensie. - miauknęła po chwili, po czym usiadła. Może jeszcze nie czuła się na tyle komfortowo, żeby się całkowicie rozluźniać, ale zadała już tyle pytań, że chyba może przynajmniej usiąść, prawda? A no tak, nie zrobiła jeszcze jednego.
- Fiatl Niosący Cichą Piosnkę, Noficjuszka plemienia, s- szybko ugryzła się w język. Nieznajomy nie musiał wiedzieć więcej niż to. I tak już powiedziała mu zdecydowanie za dużo. Po za tym sam nie powiedział jeszcze nic o sobie oprócz rzucenie paru dziwnych haseł, także nie dostanie więcej niż to. Przynajmniej na razie.

Westchnął cicho. Naprawdę plemię nic nie wiedziało o klanach i vice versa. Uważał to za raczej przykre i niepraktyczne.
- Wojownik to ktoś kto poluje i walczy dla klanu. Naszym obowiązkiem jest również uczenie terminatorów, którzy w przyszłości będą wojownikami. A zadaniem terminatorów jest poświęcić się nauce życia w klanie - wyjaśnił. Jak się jednak okazało, kotka była jeszcze bardziej nieświadoma, niż podejrzewał.
- Tak - mimo, iż nie wiedział wiele o kotce i trudno by powiedzieć, że żywił do niej pozytywne uczucia, to miło było dzielić się wiedzą - Mieszkają tu aż trzy klany - skinął jej łbem z szacunkiem, kiedy się przedstawiła.
- Gołębie Serce - odpowiedział własnym imieniem.
- Czy zamierzasz mi powiedzieć co robiłaś przy granicy? - nie chciał być nieuprzejmy, ale jego obowiązkiem było dowiedzieć się. Nie wyglądała na patrol graniczny, w ogóle nie zachowywała się jak dorosła. A jednak wyglądała na podobną mu wiekiem.
- Ile masz księżów? - dorzucił z czystej ciekawości.

Musiała przyznać, że wytłumaczenie kocura nie za wiele jej dało. Oczywiście zrozumiała, że terminator to u nich nowicjusz (i jak cieszyła się, że używają innego słowa na tę rangę, tego klanowego nie dałaby rady nigdy wymówić), jednak wojownik? To brzmiało jak niejakie połączenie łowcy i strażnika, co samo w sobie wydawało się strasznie chaotyczne. Jak można być w czymś dobrym, jeśli chce się robić tyle rzeczy na raz? Jasne, można się nauczyć każdej umiejętności po kawałku ale wtedy w niczym nie będzie się mistrzem, a chyba o to chodziło, prawda? Aczkolwiek starała się dojrzeć w funkcjonowaniu klanu jakiekolwiek pozytywy, przynajmniej już wiedziała, że rangi mają w miarę podobne.
Nie folałbyś się jakoś... Nie fiem nauszyć tylko polofania albo tylko falki? Cięki temu byłbyś lepszy, a nie tak fszystko po tlochu. - mimo wszystko nie umiała się powstrzymać od pytania. Obiecała sobie jednak, że głębiej drążyć nie będzie, a przynajmniej nie w budowę klanów, w resztę spraw... No cóż, może chcieć dostać kilka informacji. Przecież nigdy nie wie kiedy takowe się przydadzą.
I takie więcej informacji dostała już po chwili. Trzy klany? Więcej ich matka nie miała?
- Tszy? To musi być das duszo. Jak pszekasujecie sobie infolmacje? Bo losumiem sze nie moszna się sjednoczyć w jeden klan... - to było głupie, aczkolwiek starała się brzmieć na bardziej zainteresowaną niż niemiłą. Chociaż w takim razie ciekawe ile tych kotów rzeczywiście było. Bo jeśli tyle ile w plemieniu tylko razy trzy... Powoli zaczynała się obawiać o przyszłość swojego rodu.
Kolejne zdanie kocura nasunęło Wiatr tylko więcej pytań. Początkowo czekała aż ten dokończy swoje pełne imię, aczkolwiek najwyraźniej nie zamierzał. Ona jednak również nie zamierzała tego komentować. Może krótkie imiona były kolejną z dziwnych klanowych tradycji?
- Ładne imię, klótkie, ale ładne. - miauknęła po chwili. Skoro już komentowała wszystko to i to by wypadało. Chociaż musiała przyznać, że imię jej się średnio podobało. Nie brzmiało nijak dostojnie jak jej. Po prostu.... było. Aczkolwiek musiała przyznać, że niejako pasowało do kocura. A ten co zrobił w odpowiedzi na jej komplement? Nie dość że zapytał co ona tutaj robi to jeszcze ile ma księżycy! No co za lisie łajno! Nie zamierzała mu udzielać odpowiedzi ani na jedno ani na drugie.
- Jestem. A nie mogę? To tesz moja glanica. Pilnuje jej. Po sa tym to samo pytanie mogę zadać tobie. A co do fieku to myślałam sze klanowcy mają nieco fięcej szacunku do innych. - prychnęła na koniec, waląc ogonem w ziemię.