No i co z tego, że dorosłym? Czy kot w każdym wieku nie może choć trochę się pobawić, wyłączyć mózg na krótką chwilę i ponieść się chwili? Nawet, jeżeli zabawa polegała na „mów, co ci ślina na język przyniesie, a na efekty poczekamy?” Jeżeli nie, to Trzask najwyraźniej był łamaczem standardów i przekonań, przykładem, że starsze koty również mogą słuchać się jedynie własnego serca! Dla przykładu, teraz uparł się, że właśnie z tej łączki weźmie medykamenty i to osiągnie! Jeżeli… Dopisze mu szczęście… Nie no, musiało mu się udać!
— Wspaniałość rozegrania tej rozmowy. — Powtórzyli, unosząc brwi w górę. — Jeżeli uważasz, że rozmowy to tylko gra, to niech ci będzie. Twój teren. — Schylili się, by wyskubać ostatni płatek, który wystawał z futra na ich lewym boku. Trzask… Szczerze nie rozumieli istoty własnego terytorium, jeżeli nie założyło się na nim rodziny bądź jakiejś większej grupy. Życie jako samotnik Trzask rozumieli tak: przyszło się, najadło, a poszło dalej, gdy już nie było się w stanie żyć aż tak wygodnie. Ech, gdyby tylko inni zrozumieli urok takiej egzystencji! Choć i jemu samemu zajęło trochę czasu dojście to tejże filozofii, nie mógł więc zbyt oceniać, prawda? W czasach młodości Trzask też byli tacy agresywni... — Skoro zielsko jest ci potrzebne… To rozumiem, że chciałabyś inne w zamian? — Spojrzał się w oczy złoto-niebieskiej z lekkim uśmiechem, odsłaniając czubki kłów. Ciekawe, jakie to posiłki mogłaby wezwać. Sądząc po jej sposobie bycia, ilość kotów, które chciałyby przyjść jej z pomocą… Była mała. A może zwróci się do tych mitycznych klanów, hę? Trzask chętnie je zobaczy. Ona poczeka. Jej się nie śpieszy. Ta transakcja również zdecydowanie jej się nie opłacała, ale hej! Jest nadzieja!

Długo mnie tutaj nie było, ale poczułam przymus przejścia się na Owczą Łąkę. Nie tylko dlatego, że poniekąd był to mój teren, moje legowisko i łąka pełna ziół, ale... No, dawno tu nie byłam i trzeba było przypomnieć paru przygłupim pchlarzom kto tu rządzi. Na całe szczęście uporałam się z młodym samotnikiem dość szybko i gdy ten zwiał zapłakany (najpewniej do swojej mamusi, ha) to ja przysiadłam dumnie przed wejściem do Mchowej Norki i łapą trochę mchu i badyli, gdzie ukryłam zioła. Były zasuszone, jednak wciąż zdatne do użycia. Gdy upewniłam się, że nikt mnie nie okradł i zgadza mi się ich ilość, ukryłam je na nowo i ruszyłam na krótki obchód granic, chcąc odświeżyć swoje znaczenia zapachowe. Niech te szczurze kłaki z okolicy wiedzą, że wróciłam. Po chwili spaceru najpierw wyczułam, a później dojrzałam znajome futro Łoś, która na swoje nieszczęście - była na Owczej Łące.
— No proszę, kogo tu przywiało. — zamruczałam słodko, gdy podeszłam bliżej i przysiadłam kawałek od kotki, przekręcając łeb. — Już się za mną stęskniłaś, słoneczko? Oby, bo ja baaardzo. — wymruczałam słodko, po chwili krótko się śmiejąc, dając tym samym znać, że któreś z moich słów było oczywistym sarkazmem. A może nie? A może tak? Niech Łoś wytęży swój móżdżek i wybierze odpowiednią dla siebie opcję. Ja doskonale wiedziałam, że wcale za nią aż tak nie tęskniłam. Owszem, nasze ostatnie spotkanie mi się spodobało i niemiałabym oporów by to trochę pociągnąć, ale nic głębszego w tym nie było. Ale czy mogłam poudawać, że było? Oj jak najbardziej.

[Łoś]

Łagodne zbocza Owczej Łąki rozciągnęły się przed nią, kusząc zapachem różnorodnej zwierzyny. Ale wojowniczka nie przyszła tu na polowanie. Właściwie, to obrała kierunek na ziemie niczyje, ponieważ pierwszy raz od dawna nie chciała być przez nikogo zaczepiana. Nie chciała być potrzebna w patrolowaniu granicy ani w wytłumaczeniu jednej z terminatorek jakiegoś zagadnienia. Chciała jedynie spokoju… a może czegoś jeszcze. Od jej ostatniego spotkania z Wełną, czasem się za nią rozglądała. Nawet, jeśli rozsądek podpowiadał jej tego nie robić. I cóż, tym razem jej się poszczęściło.
— Słoneczko? Myślałam, że pokazałam ci już, że nie jestem małym kociakiem — zamruczała nisko, siadając przed kotką w niewielkiej odległości. — A czy tęskniłam… cóż, chyba tak, skoro tak prędko się spotykamy — odparła, spoglądając w jej oczy. Z niepokojem odkryła, że urok samotniczki nie zniknął po ich ostatnim spotkaniu. Jednak w przeciwieństwie do kremowej, Łosi Ryk nie była w nastroju do kokietowania i prawienia słodkich słówek. Jeśli to robiła, to po to by podtrzymać zainteresowanie kotki. Z reguły potrzebowała na to więcej czasu, lecz teraz dodatkową przeszkodą była oczywiście sytuacja z Iskrą. Zdecydowała jednak nie poruszać tego tematu, przynajmniej na razie. Lepiej zobaczyć, jak rozegra się ich rozmowa tu i teraz.

Zachichotałam na odpowiedź Łoś. Nie przez tą pierwszą na temat nazwania jej słoneczkiem, a przez tą o tęsknocie. Gdy wbiła spojrzenie prosto w moje ślepia, poczułam jak w moim wnętrzu wzrasta mieszanka rozbawienia i ciekawości. Hoho, czyżbym tak szybko rozkochała w sobie to pozornie niedostępne serduszko? Nie byłaby to dla mnie nowość, phi! Z łatwością rozkochiwałam w sobie trudniejsze sztuki niż Łoś, która podczas naszego pierwszego spotkania wyglądała tak, jakby chciała mi zaraz skoczyć do gardła, bo zabrałam jej mysz z kępy nieobszczanej trawy. Później szło już gładziutko i wcale nie musiałam się jakoś bardzo wysilać, by owinąć Łoś wokół swojego pazura. Istniała też możliwość, że po prostu zgrywała się by dodać temu wszystkiemu pikanterii. Byłoby to coś ciekawego, nie powiem. Odrobina cynicznej gry nikomu nie zaszkodziła, a ja sama nią nie pogardzę, ba; sama ją właśnie prowadzę! Udawanie szczerych uczuć przychodziło mi tak naturalnie, jak oddychanie. To właśnie chciałam zrobić; grać. Dawno nie kręciłam z kimś na tyle długo by móc skruszyć mu serce i wyśmiać, gdyby dał się nabrać. Ostatni raz był z tym, jak mu było? Nizioł? Bleh. To była... pomyłka. Czas to zakryć. Gdy nagle zapadła między nami cisza, a sama Łoś zdawała się mieć humor wymemłanej i wyplutej myszy, przekrzywiłam lekko głowę.
— Przyszłaś tu w jakimś konkretnym celu? — mruknęłam, tym samym słodkim głosem co przed chwilą, chociaż w moich ślepiach błysnęła nutka zaciekawienia pomieszanego z niepokojem. Tak prawdziwym, jak stwierdzenie, że leże latają. Nie obchodziło mnie co tutaj robiła, ale czy musiała o tym wiedzieć? — Czy tylko po to aby pooglądać moją mordkę? Bo jak tylko po to, to nie będę zawiedziona.

Ona nie należała do tych, która traktowała relację z innymi kotami jak jakąś grę. Jeśli Uszku wydawało się, że jest nią choć trochę zainteresowana, no to… prawdopodobnie tak właśnie było. Jednak na szczęście, nie była też kotką, która łatwo dawała się obezwładnić motylom trzepoczącym w jej brzuchu i już teraz wiedziała, że nie póki co nie zamierzała dopuszczać samotniczki bliżej. Zbyt dużo wątpliwości jeszcze się w niej kłębiło. Z początku robiła więc słodkie minki do niebiesko-kremowej, jednak szybko ją to znudziło. Słysząc jej kolejne słowa, jej ekspresja nieznacznie zbladła.
— Może po to, może nie. Nie tylko ciebie tu widuję — wymknęło jej się z pyska, zanim w ogóle zdążyła pomyśleć. Palnęła oczywiście kompletną nieprawdę w celu, sama nie wiedziała, wzbudzenia zazdrości? W każdym razie, w obojętnym tonie jej głosu można było wyczuć jeszcze trzymające się emocje. Szybko się jednak opanowała i trzepnęła uchem, znów się uśmiechając. — Ale skoro jestem, to porozmawiajmy. Wiesz, skoro ostatnim razem nie miałyśmy do tego głowy — rzekła, przechylając głowę w bok. Rozmowa, tak. Tego chciała, zamiast niekończącego się flirtu. Naprawdę kłuła ją świadomość, że nic o niej nie wiedziała. Niby tamta nie miała obowiązku, by cokolwiek jej zdradzać, ale też… złocista mogła mieć swoje warunki. Na razie jednak starała się o spokój, nie chciała by kotka zrezygnowała ze spotkania.

No super, ja też nie - aż chciało się powiedzieć, jednak pozostawiłam to tylko dla siebie. Czy miałam coś do tego, że koty z którymi kręciłam miały też inne przygody? No błagam. Nie byłam tutaj po to aby się do kogoś przywiązywać i odstawiać szopki zazdrości. Stawiałam na szybką, niezobowiązującą zabawę, tyle. Ba! O większość kotów które poznałam w ten sposób później zapominałam i nawet nie myślałam jak sobie radzą, a co dopiero o tym, aby być o nie zazdrosna. Oczywiście, znajdzie się parę wyjątków, ale tylko kilka. Serio, poznałam tyle kotów, że nie da się ich zliczyć, więc po jaką cholerę mam się w coś angażować? Pfft, takie pierdoły jak stałe uczucie czy miłość nie były dla mnie. Nienawidziłam zobowiązań. Każdych zobowiązań wymagających ode mnie... czegokolwiek. Meh, nudne!
— Prosto w moje biedne, stęsknione serduszko! — westchnęłam, patrząc na kotkę z udawanym smutkiem, po chwili jednak lekko się uśmiechając. Może i z lekka cynicznie, ale... Łoś powinna raczej ogarniać, że nic z tego nie było prawdziwe. Moje słowa, moje zachowanie, ja, którą wykreowałam przed nią. No dobra, może w kierunku Łoś byłam nieco prawdziwsza niż w stronę moich pozostałych, powiedzmy, znajomości. Wciąż jednak znała mnie pod nieprawdziwym imieniem; nie to co Iskra. Miałam jednak wrażenie, że kotka nie łapała pewnych oczywisto sci, a to było na swój sposób zabawne. Głupiutka Łoś zauroczona piękną samotniczką? Ojej! — Porozmawiajmy? — mruknęłam, unosząc lekko brew w zaskoczeniu i skrytym zawodzie. Na co komu rozmowa? Nie przyszłam tutaj by tworzyć przyjaźnie na całe życie, no bez przesady. Czy Łoś naprawdę widziała mnie w kategoriach kogoś innego niż znajomość na jedno spotkanie w ciągu miesiąca, bądź kilkunastu? Jeżeli tak to mogło być naprawdę ciekawie. To, że sama nie czułam niczego podobnego nie stopowało mnie przed tym by troszkę namieszać.
— Ooo, czyżbyś chciała mnie lepiej poznać? Urocze. — zachichotałam, również przekrzywiając łeb, jednak po chwili na moim pysku pojawiła się nieco poważniejsza mina, chociaż dość... wyluzowana. — To czym chciałabyś porozmawiać w takim razie? Coś cię szczególnie interesuje?

Dziwna czułość w uśmiechu Łoś sprawiła, że nieznacznie uniosłam brew. Byłam przyzwyczajona do tego, że koty z którym kręciłam ni to na chwile, ni to na dłużej, prędzej czy później zaczynały pałać do mnie jakimś uczuciem; raz mocniejszym, raz słabszym, ale jednak. A mimo to, wciąż nie mogłam się psychicznie przyzwyczaić do tego, że ktoś w ogóle myśli o czymś takim gdy ma do czynienia ze mną. Kimś, komu jawnie zależy tylko na krótkiej, nic niezobowiązującej zabawie. Może nie wyrażałam się zbyt jasno? Może Łoś właśnie to kusiło? Ta gorzka świadomość możliwości zostania odtrąconą? Bo ja, cóż, ja nigdy do nikogo się nie przywiązałam. Ja tylko przywiązywałam do siebie koty, by później móc z satysfakcją je odciąć i skazać na jakiś ból czy zawód. Przewróciłam lekko oczami w odpowiedzi. — Eh, przejrzałaś mnie. — mruknęłam z lekkim uśmiechem, po czym wysłuchałam jej do samego końca, cicho parskając. Chciała się dowiedzieć czegokolwiek? Cóż za desperacja.
— Hm, hm. — mruknęłam przeciągle. Co robiłam w wolnym czasie? Dobre pytanie. Czy chciałam zdradzać Łoś to co faktycznie robiłam, czy wymyślić coś na poczekaniu? Ile prawdy mogłam jej przekazać? Na jak wiele mogę sobie pozwolić? — W wolnym czasie nie robię niczego szczególnego. Kręcę się po okolicy, odwiedzam znajomych, urozmaicam innym życie. Standard. — mruknęłam w końcu, wzruszając nieznacznie barkami, po chwili dodając coś, co uznałam za odpowiednie by nieco namieszać. Chciała mnie poznać? Chciała szczerości? Mogę jej to podarować, niech zna moją litość; co mi szkodzi?
— Teoretycznie mogę być najniebezpieczniejszym mieszkańcem tej okolicy, a wiesz dlaczego? — uniosłam lekko brew i uśmiechnęłam się słodko. — Bo mam wiele imion. Każdy zna mnie pod innym i nikt nie zna tego prawdziwego. Kamyk, Kłos, Miód, Wełna. — zaczęłam spokojnie, przyglądając się pyszczkowi Łoś. — Jak już chcemy się bawić w poznawanie, może wypadałoby zapytać o moje prawdziwe imię, Łosi Ryku z Klanu Cienia?

Uniosłam brew, przekrzywiając ponownie głowę na pytanie Łosicy. Czemu ta okolica? Tu się urodziłam, tą znam najlepiej i żaden odpowiedni kot nie skusił mnie jeszcze na podróż w nieznane. Co jakiś czas wybierałam się na drobne wypady do Międzyrzecza by odwiedzić Lilie i jej partnerkę, przy okazji wkurzając Sopla swoją obecnością na - jakże jego - terenach. Jednak wciąż wracałam w te okolice, będą trzymana zwykłym, prostym przyzwyczajeniem. Znałam tu każdy zakamarek, każdego kota i budynki. Wiedziałam gdzie się schować w razie niebezpieczeństwa, gdzie polować w cięższe pory, do kogo zwrócić się o pomoc, kogo unikać i jak kogo manipulować by uzyskać to, czego chce. Miałam tutaj sporo rozrywek z których nie chciałam rezygnować na stałe. Może na "starość" nieco zmiękłam? Oj nie.
— Odpowiedź jest dość prosta, nie jestem głupia. — wzruszyłam barkami nonszalancko i trzepnęłam uchem, jakbym odpędzała nim muchę. — Nie gardzę podróżami i rozrywkami, jednak każdy, nawet najgłupszy samotnik, musi mieć miejsce które zna na tyle dobrze, że może do niego wrócić i przetrwać. Nazywaj to jak chcesz, ja jestem w stanie w każdej chwili opuścić to miejsce i nigdy do niego nie wrócić, ale póki jest mi tu wygodnie, to po co mam się stąd ruszać? Odpowiedź brzmi po cholerę. — było to dla mnie dość klarowne. To, co czułam do tego miejsca nie nazwałabym przywiązaniem. Jednak, chociaż bardzo chciałam temu zaprzeczać, niektóre koty mnie tutaj trzymały.
— Bingo. — cmoknęłam, gdy kotka wymówiła moje imię, chociaż czy na pewno było prawdziwe? Nie czułam do niego żadnego przywiązania, tak jak i do większości rzeczy. Równie dobrze mogłabym się sama nazwać i wyszłoby na to samo. — Chociaż żadne z tych imion nie jest dla mnie ważne i nie przywiązuje do nich żadnej wagi, ale tak, poniekąd nazywam się Uszko. Tak nazwała mnie matka. Który ptaszek ci je wyśpiewał?

Miałam wrażenie, że Łoś jednak nic a nic nie rozumiała, ale skoro sama chciała się w tej kwestii oszukiwać: proszę bardzo, nie mogę jej tego zabronić, a będzie nawet zabawniej. Im dłużej jej słuchałam, tym bardziej chciało mi się brnąć w tę całą szopkę. Może powinnam podejść do tego nieco inaczej? Może to całe udawanie, że zależy mi na bliższym poznaniu nie jest tak głupim pomysłem, hm? Słysząc komplement odnośnie mojego imienia, jedynie delikatnie poruszyłam wąsami. Nie uważałam tak. Znałam wiele ładniejszych i, cóż, używałam ich jak własnych. Kto miałby mi udowodnić, że tak nie jest? Sama Łoś właśnie przyznała, że byłam Wełną. Kotką, która najpierw prawie skoczyła jej do gardła przy pierwszym spotkaniu, by podczas następnego stała się kimś więcej. Nie byłam Uszkiem, Kłosem, Miodem ani Wąsikiem. Zapisałam się w jej wspomnieniach jako Wełna. Przedstawianie się jedynie tym, poniekąd, słusznym imieniem, było po prostu nudne.
— No widzisz, dość szybko pojęłaś dlaczego mam wiele imion. — stwierdziłam spokojnie. Zdawać się mogło, że w końcu się rozluźniłam, zaczęłam odkrywać przed Łoś kogoś, kogo nawet Iskra nie znała. Bo to była prawda; Iskrze udało się dostrzec kogoś, kim byłam przez większość czasu, chociaż nie powiedziałabym, że to była ta "prawdziwa" ja. Na widok krzywiącej się Łoś na samo wspomnienie o Iskrze, uniosłam lekko brew. Ojej? Z przyjemnością wbiłabym cierń prosto w Łoś zmuszając ją do rozmowy o Iskrze, ale... Zmieniłam front, na wolniejszy, ale w finale: ciekawszy. Przemilczałam Iskrę i delikatnie poruszyłam wąsami. — Jakieś dalsze pytania?

zt?