Wciąż czuje się nieswojo, ale odwzajemnia uśmiech Rosy i kiwa lekko głową. On też się nie spodziewał, ale... Roska chyba ma rację. Przynajmniej zadziałało, a teraz mógł się trochę uspokoić i iść z tym do Orzeszka, mając nadzieję, że Szerszeń nie będzie się więcej awanturował. Przynajmniej na razie, dopóki Orzeszek czegoś nie wymyśli. Wzdycha lekko.
– Dzięki – mówi. Nim wychodzi, żeby porozmawiać z Orzechową Gwiazdą, dopytuje Rosy, czy nie było jakiegoś ważnego aspektu jej rozmowy z Szerszeniową Łapą, którego by dobrze nie usłyszał. Wtedy raz jeszcze dziękuje jej za wszystko, po czym żegna się, żeby złożyć wizytę bratu w legowisku przywódcy.

zt

Pożegnawszy się z Motylem, kotka wzdycha cicho. Cóż, nie takich wrażeń się spodziewała po dzisiejszym dniu… jednak musi przyznać, że w pewien sposób jest z siebie dumna, że nie poddała się naciskom ze strony Szerszeniowej Łapy, że zachowała się, jak przystało na Medyczkę, a nie pobiegła posłusznie po Orzechową Gwiazdę, bo chory terminator, który dopiero co przyszedł na leczenie, chce się z nim widzieć. Huh. Powraca do swoich obowiązków i nie zaprząta tym sobie dalej myśli.

zt

Znów złapało mnie jakieś okropne choróbsko, przez co byłam strasznie senna, nie miałam apetytu i trawiła mnie gorączka. Miałam też chyba parę kleszczy na ciele, w miejscach, gdzie sama ledwo dosięgałam, dlatego nie było innego wyjścia, jak skonsultować się z Wieczorną Rosą. Ona na pewno poradzi coś na moją osłabione zdrowie. Z samego rana udałam się do jej legowiska, kierując się zapachem ziół, który tylko jeszcze pobudzał me zainteresowanie ścieżką medyka. Stając na jego progu, rozejrzałam się w poszukiwaniu kotki, nie mogąc nic dostrzec pośród ciemności.
- Wieczorna Roso? Jesteś tu? To ja, Lisia Łapa... - rzuciłam w przestrzeń, mając nadzieję, że wiatr, wpadający tu zewnątrz, poniesie mój cichy głos w stronę uszu wichrowej uzdrowicielki.

/mg

Nie musiałam długo czekać na pomoc, gdyż Wieczorna Rosa dość szybko odpowiedziała na me wezwanie, zjawiając się w moim polu widzenia. Kiwnęłam jej grzecznie głową na powitanie, po czym od razu przeszłam do rzeczy.
- Obawiam się, że chyba mam kleszcze w paru miejscach na ciele, gdyż trochę mnie swędzi i nie mogę przez to spać. Brakuje mi również apetytu, a moje czoło jest rozpalone gorączką. Czy możesz coś na to poradzić? - odparłam z nadzieją, wpatrując się w sylwetkę niebieskiej szylkretki.

Od razu poczułam się lepiej, gdy tylko Wieczorna Rosa się mną zajęła. Przez całe swoje krótkie życie chciałam być tylko taka jak ona...Równie mądra, uczynna i miła, zawsze z sercem na swej łapie. Może to właściwa chwila, aby spytać się jej o to, czy przyjmie mnie pod swoje skrzydła, czyniąc ze mnie swą uczennicę, abym mogła nauczyć się wszystkiego, co ona sama umie? Inna, lepsza okazja może mi się już nie trafić, ale i tak powinnam rozegrać to dyskretnie, żeby nie domyśliła się od razu, jakie tak naprawdę są moje intencje.
- Dziękuję, Wieczorna Roso. Chciałabym ci jakoś odwdzięczyć za twą codzienną pracę. Hej, nie potrzebujesz może czasem pomocy w swoim legowisku? Chętnie zajęłabym się porządkami w twoim składziku, jeśli miałabyś akurat jakiegoś ważnego pacjenta albo musiałabyś wyjść z obozu na poszukiwanie ziół. Mogłabym też codziennie wymieniać ci mech w legowisku, żebyś zawsze miała świeże i wygodne posłanie. Mogę się tylko domyślać, jak ciężka i męcząca może być praca medyczki... - odparłam przyjaźnie, licząc na to, że oferta tej drobnej pomocy z mojej strony nie zostanie od razu odrzucona, a przynajmniej odpowiednio rozpatrzona przez starszą kotkę.