Zawilec po woli sobie układała wszystko w głowie. Był ogień, wszystko płonęło. Wytłumaczono jej jednak czym płonące języki są i jakie zniszczenie sieją. Nie widziała tego nigdy, ale próbowała zrozumieć. Nadal jednak miała wiele pytań. Dlaczego akurat było tak ciepło by się wszystko zapaliło? Czemu w ogóle wszystko stanęło w ogniu? No nic. Próbowała się jakoś zaklimatyzować w nowym miejscu. Wspierała ją w tym babcia. Cieszyła się, że chociaż ona jej została. Nadal czuła pustkę po stracie matki. Nic jednak nie było po niej widać. Przyszła dzisiaj do swojego nowo utworzonego miejsca wypoczynku. Tutaj czuła się dobrze. Było blisko kociarni, mogła usiąść w bezpiecznym miejscu. Kamienna grota spodobała jej się, nie może ukrywać. Było całkiem przytulnie.
//Cebula

Czemu to się stało - tego nie wiedziała nawet prawie stuksiężycowa Cebula. Pożar to coś nieokiełznanego, niszczycielskiego, a kremowa kocica wierzyła, że również Gwiezdni nie mogli nic z nim zrobić. Koty zaś mogły jedynie uciekać - i oto są właśnie tutaj. Sama Cebula miała problem z przyzwyczajeniem się do tego wszystkiego. A to obóz jakiś nie taki, a to te tereny dziwne i górzyste (a od takich wspinaczek stawy ją zaczną boleć), a to legowisko nie takie, jakie miała w poprzednim obozie... Powodów do narzekania znajdzie się wiele. Ale czy znaleźliby teraz lepsze miejsce dla klanów? Dalsza wędrówka też nie jest zbyt dobra. Cóż, Cebula być może nie powinna siedzieć i zrzędzić, tylko dać jakiś przykład młodszym, że o - można się przyzwyczaić. A skoro ona może, to wszyscy mogą. I co jej zrobią.
Udała się do legowiska kociąt, szukając oczywiście małej Zawilec. Chociaż - już nie takiej małej - ale to tylko przez wzgląd na wiek. Patrząc na wzrost, Zawilec była drobna i chuda. "Powinnam ją podkarmić, czy coś" - pomyślała.
Szukała jej w kociarni - a w kociarni jej nie ma! No to gdzie ona polazła? Zmarszczyła pysk i rozejrzałą się dokładniej. Chociaż widzi jeszcze dobrze - czuła za to, że słuch z każdym księżycem już jej się pogarsza. Ech. W końcu jednak ją zauważyła - no tu jest. Podeszła bliżej i spojrzała na nią nieco łagodniej.
- Zawilec, a co ty tu tak samiutka siedzisz? Jak tam się czujesz? Choć patrz, chociaż ja, taka stara, dotrzymam ci towarzystwa - poruszyła wąsami z rozbawieniem i usiadła obok. Zawilec już wkrótce powinna otrzymać imię terminatorskie... Jak ten czas szybko leci.

Kocica może i nie chodziła za bardzo do kociarnii, praktycznie w ogóle. Nie czuła się, nie miała celu. Ale czasami tak to jest, że próbujesz się przekonać do małych larw z kociarnii. Nie żeby Szałwia nagle myślała o założeniu rodziny, bo po pierwsze to z kim, a po drugie to po co. Do Wilczych Zębów przychodziła tylko w sumie po to, aby sprawdzić czy jest miejsce dla babci, która jeszcze była wojownikiem. Na Gwiezdny Klan, Cebula powinna już dawno siedzieć w legowisku starszyzny, a nie się krzątać po obozie. Finalnie jednak kotka zaczęła dreptać i zauważyła krzew. Nie nosił on już zapachu Zawilec, ale była ciekawa czy chimera o nim pamięta. Kocica przystanęła, aby się zastanowić. Czy Zawilec chciała dalej zostać wojownikiem? Czy będzie mogła?

Świerszczyk przesiadywał już bliżej nieokreślony czas w jednym i tym samym miejscu grzebiąc pazurkami w podłożu, nie do końca wiedząc co ze sobą zrobić. Nie chciał się innym plątać pod łapami, czy zawracać głowy widząc, że są zwyczajnie zajęci. Matka nie raz już mu powtarzała, aby w nie swoje sprawy się nie wtrącać i zachowywać kulturę, co młody kocurek wziął sobie mocno do serca. Wszystko szło tak samo, do czasu gdy zielonym oczkom Świerszczyka nie ukazała się szczupła, a zarazem i wysoka koteczka. Czasami gdy przesiadywał w wejściu do żłobka miał okazję ją dostrzec jednak nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek miał okazję z nią zamienić choćby słówko. Cóż nie przebywała ona w żadnym towarzystwie prócz swojego rzecz jasna, tak więc gdyby zdecydował się ją zaczepić nie przerwałby jej żadnej konwersacji. Po chwili namysłu podniósł się jednak z miejsca w którym do tej pory leżał i z nieśmiałym uśmieszkiem na pyszczku podreptał do koteczki stając następnie tuż przed nią.
- Dzień dobry, jak się Pani dziś czuje? -zapytał przyciszonyn głosem spoglądając w jej również zielone oczęta. Chciał swym tonem okazać szacunek starszej koteczce, gdyż tak właśnie należy, czyż nie? Świerszczyk akurat dość mocno miał to na uwadze zaczynając rozmowę z jakimś kotem od niego starszym. Może i coś takiego nie poprawi jakoś szczególnie humoru, jednak zawsze lepsze to niż nic.

Po osobliwej też rozmowę z Pliszkowym Dziobem potrzebowałam w sumie momentu, gdzie mogłabym się wyciszyć i w sumie pomyśleć. Nad tym co poszło źle i w ogóle. Jednak nawet nie miałam momentu, aby bardziej nad tym pomyśleć i dojść do bardziej jasnego wniosku, że poruszyłam wszystko troszeczkę może za szybko. Zaraz jednak podszedł do mnie kociak, na którego tylko zamrugałam. Przez chwilę milczałam, po czym odwdzięczyłam się uśmiechem na ten, należący do niego.
- Widzę, że Zamglony Świt odrobiła swoją pracę i nauczyła waszą zgraję kultury, co? - odparłam z ciepłem w głosie, spoglądając na kremowego kocurka.
- Ale mam się dobrze, dziękuję za pytanie. Jak masz młody na imię?

Widząc uśmiech który po chwili wymalował się na pyszczku koteczki końcówka jego ogonka lekko drgnęła, a rozradowanie jedynie się zwiększało. Na jej słowa delikatnie pokiwał główką.
- Tak, widać, że chce żebyśmy zachowywali się dobrze. Szanuje jej trud w to włożony i po prostu robię to czego mnie nauczyła. Nie chcę jej zawieść. -powiedział pewien racji swoich słów. Sam czasem myślał o tym, jak musiałaby się czuć matka kociąt nieposłusznych mimo chęci które wykazuje w ich zachowanie. Z pewnością uczucie to nie jest przyjemne, a Świerszczyk ponad wszystko przekładał dobro matki jak i całej rodziny. Uniósł z powrotem główkę do góry po kolejnym odezwie od kotki, który tym razem był odpowiedzią na jego wcześniejsze przywitanie.
- Na imię mam Świerszczyk, od owada, jednak to z pewnością Pani wie. Ja... przepraszam, że zapytam, ale nie kojarzę Pani imienia. Czy mógłbym je poznać? - zapytał niepewnie. Mimo, że raczej po imieniu nie będzie się do niej zwracał, bo wiadomo, jest ona jednak od niego starsza i mogłoby to być dla niej niekomfortowe, dobrze i tak było znać imię. Nawet jak nie przyda się na teraz, to na przyszłość, z pewnością ta wiedza nie będzie zbędna. Z resztą, to chyba już najwyższa pora poznać więcej klanowiczów. Niewiele czasu jeszcze w końcu mu pozostało do mianowania na terminatora, a wtedy to już trochę wstyd nie znać kotów z którymi żyje się na codzień.

Uśmiechnęłam się delikatnie obserwując jak młodzik mówi i opowiada o tym, jak jego mamusia włożyła wielki trud w wychowanie swoich kociąt. W sumie to się nawet nie dziwiła. Jeśli dobrze kojarzyła, to rodzeństwa Świerszcza było z... hm... siódemka? Przecież to już jak mały Klan!
- Jestem pewna, że jest z ciebie dumna - odparłam spokojnym tonem głosu, mrużąc przy tym delikatnie swoje ślepka. Obserwowałam dalej rudego młodzika, który zaczął mi się przedstawiać i opisywać od czego jest jego imię. Drgnęłam delikatnie wibrysami.
- Masz już dużą wiedzę o świecie, młody! Ja jestem Szałwia. Znaczy się Szałwiowe Życzenie, ale bez problemu możesz mi mówić Szałwia.

Widząc uśmiech na pyszczku nowo poznanej kotki poczuł się swobodniej stwierdzając, że ta nie ma raczej w stosunku do niego złego nastawienia. Słysząc natomiast jej słowa dotyczące dumy ze strony Zamglonego Brzegu, również zrobiło mu się jakoś lżej. Od kiedy tylko pamiętał starał się, aby nie narobić jej wstydu i mimo tego, że nie usłyszał tego od mamy, to i tak był w miarę usatysfakcjonowany wypowiedzią miłej pani. Gdy szylkretka ponownie zaczęła mówić, Świerszczyk skupił sie tylko i wyłącznie na jej słowach, aby niczego nie pominąć i zapamiętać jak najwięcej. Samo jej imię miało na prawdę cudowny wydźwięk, jednak kremowy nie wiedział, bądź zapomniał czemu mu ono odpowiadało.
-Szałwia... -powtórzył z lekka zamyślony. -Brzmi trochę jak nazwa jakiegoś kamyczka... lecz nie chciałbym pani Szałwii urazić, po prostu zupełnie nie mogę skojarzyć czego to nazwa. -Dodał zakłopotany. Miał szczerą nadzieję, że nie uraził szylkretki swoimi możliwie mylnymi domyślaniami.

Gdy młodzik powtórzył moje imię delikatnie podniosłam jedną brew ku górze. Mimo wszystko posłałam mu uśmiech, czekając na dalsze słowa Świerszcza.
- Kamyczek...? Cóż, na pewno nie jest to nazwa kamienia. Szałwia to jedno z ziół, które to są używane do leczenia. I nie martw się młody, na prawdę. Chociaż jestem ciekawa skąd ci się wzięło to skojarzenie - odparłam, delikatnie drgając swoimi wibrysami, to w górę, to w dół. Obserwowałam jeszcze przez chwilę Świerszczyka, po czym zaczęłam spoglądać na kwiaty.
- Pewnie nie możesz się doczekać najbliższej ceremonii prawda? Mógłbyś już zacząć trening.

Świerszczyk zmarszczył nosek, słysząc czym tak na prawdę jest Szałwia. No, nie był zbyt blisko, to fakt. Jednak zioło... może to tym leczyła go pani Pliszkowy Dziób kiedy zachorował? To właśnie słowo przeiwjało się wiele razy w lecznicy, stąd o tym wiedział. Zmarszczył lekko bladym noskiem słysząc pytanie Pani Szałwii. W sumie nie znał zbytnio na nie odpowiedzi. Tak po prostu była to pierwsza myśl którą przychodziła mu do głowy jeśli chodzi o znaczenie szałwii.
-Szczerze to nie mam pojęcia... - mruknął przyciszonym głosem. Raczej ta odpowiedź nieszczególnie usatysfakcjonuje szylkretkę, ale co innego miałby powiedzieć?
-Właśnie niezbyt. Nie znoszę zmian, a coś takiego raczej jest dość konkretne. Sam nie widzę tu zbytnio powodów do radości, wszystko się zmieni na inne. Nie wiem co prawda czy na lepsze, ale to niezbyt istotne. Tak jak jest teraz jest dobrze, jednak chyba nie mam wyboru... - Westchnął ciężko w odpowiedzi, kierując wzrok na swoje niezbyt długie łapki.

Zadrgałam delikatnie wibrysami na odpowiedź młodzika. Podniosłam łapkę, aby przejechać nią po pyszczku i posłałam uśmiech kocurkowi.
- Nie martw się, po prostu byłam ciekawa - wymruczałam ciepło w odpowiedzi i skinęłam łbem. Położyłam łapkę na swojej drugiej łapie i obserwowałam dalej kremowego, jak ten mi opowiadał o zmianach w życiu w związku z trenowaniem. Zmrużyłam delikatnie brwi, aby wyszukać dobrą odpowiedź dla młodego kocurka.
- Rozumiem. Pewnie wiesz od starszych czy od rodziców, że około czternastu księżycy temu był pożar, na starych terenach. Klany nie mieszkały tutaj od zawsze i również się baliśmy zmian. Ale na szczęście, mieliśmy wsparcie w sobie, w swoich znajomych czy nawet czasami w kotach z Klanu Gromu. Więc, jeśli ty znajdziesz wsparcie w kimś, w rodzeństwie, rodzicach, zmiany nie powinny być takie straszne. A najlepiej będzie, jeśli będziesz miał wyrozumiałego Mistrza! Tego ci życzę - uśmiechnęłam się do kocurka, mając nadzieję, że moje słowa jakoś mu poprawią humor, a może nawet dodadzą pewności siebie.

//nie ma zt ale minęło sporo czasu, jeśli to źle, to kopnijcie od razu :'>

Rozkwitka od kilku dni kręciła się wokół Lekkiego Powiewu spoglądając ukratkiem na jej kociaki. Jednak jako iż nie lubiła mieć na sobie wzroku kotów, których nie znała, nie podchodziła zbyt blisko, więc nie miała nigdy okazji im się bliżej przyjrzeć. Teraz jednak zaczynały zwiedzać Wilcze Zęby i była to okazja na zapoznanie się. Łatwiej podejść do małego kociaka niż do kogokolwiek starszego. Dostrzegła kiwającą się buro-białą kulkę, widocznie dążącą w jej okolice. "Co teraz??" pomyślała, stając w bezruchu. Szybko jednak się otrząsnęła i ruszyła do przodu, spoglądając na kotkę. Przykucnęła lekko, by jej nie wystraszyć.
- C-cześć! Um, czemu wałęsasz się tak sama? - spytała nieśmiało.

//Szczurek :>

Tak jak zawsze leżałam w bawialni dla sztywnych kociaków.
Ziewałam, byłam trochę zmęczona. Zauważyłam po chwili kuleczkę z mchu.
"Żubr! To jest dla małych kociaczków!" pomyślałam.
"Lub może i nie..." znów pomyślałam podchodząc leniwie do kawałka mchu.
Zaczęłam lekko podgryzać mech, po chwili znudzona zabawą upuściłam kulke.
Zaczęłam się rozglądać za drugim kociakiem, do zabawy.
Najlepiej jednym z mojego miotu , bo inne to czemu miałyby się zadawać ze mną, wielką Żubr?
Położyłam się na brzuchu lekko przymykając błękitne oczka.
Moja końcówka ogona lekko się poruszała.


━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Rozkwitka sunęła po kociarni bez celu, tak jak zwykle to robiła, gdy znudziło jej się spanie, chodź tym razem, aby wprowadzić do swojej rutyny trochę nowości, zamiast wyjść się przewietrzyć została w jaskini.
Gdy przechodziła obok jednej ze ścian, praktycznie potknęła się o Żubr. Spojrzała się na siostrę trzymającą kawałek mchu w pysku. Miała jednak zamknięte oczy, może coś się stało?
- Żubr? Dobrze się czujesz? - spytała przyglądając się jej uważnie.

Jeszcze leżałam tak chwilę aż usłyszałam znajomy głos,
i poczułam znajomy zapach. Była to jedna z moich sióstr, Rozkwitka.
Wyplułam kulke mchu automatycznie i wstałam do pozycji siedzącej.
❝Wszystko jest bardzo dobrze.❞ mruknęłam do siostry.
❝Poprostu nudziłam się, i to bardzo!❞ zaczęłam narzekać.
Wstałam po chwili biorąc kulke mchu w pysk i upuszczając ją na ziemi po chwili.
Rzuciłam kuleczkę w stronę siostry.

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Rozkwitka popatrzyła z zaciekawieniem na siostrę. Czy ona... próbowała bawić się mszystą kulką? Cóż, czego innego możny by się można było spodziewać po Żubr. Chodź Rozkwitka nie ukrywała, że również się jej nudziło. Jeśli będzie trzeba to może chwilę się pobawią a potem wymyślą coś ciekawego.
- Chcesz się... pobawić w rzucanie kulek?

Nastawiłam uszy na słowa szylkretki.
Wsumie, można, można. Czemu nie?
❝Tak, w każdym razie❞ mruknęłam.
Czekałam na ruch Rozkwitki, gdyż ja już rzuciłam kulkę.
Obserwowałam dokładnie ruchy Rozkwitki,
czekając aż ona rzuci do mnie mszystą kuleczkę.

Kotka popatrzyła się na miękką kulkę, która lekko niczym... mszysta kulka potoczyła się przez jaskinię.
Nie wierzę, że to robię. pomyślała, podnosząc zabawkę, a następnie rzucając ją w stronę siostry. Nie robiła tego od dobrych dwóch księżyców, ale cóż, skoro i tak im się nudzi? Ale przynajmniej siostrze sprawia to frajdę.
- Może ja będę ci rzucać, a ty będziesz łapać? Jesteś w tym bardzo dobra, ja sobie popatrzę. Co ty na to? - zaproponowała.

Kiedy szylkretowa rzuciła, ja szybko zlapałam w zęby zabawkę.
Gdy zaproponowała układ, zgodziłam się skinięciem główką.
Położyłam kulkę na ziemi, popychając ją łapą w stronę Rozkwitki.
Prosta zabawa może być fajna, co nie?